tag:blogger.com,1999:blog-57439906715256730802024-03-13T03:24:10.333+02:00Greek Closet Storiesrevqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.comBlogger160125tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-3460552322195097292011-09-19T17:00:00.001+03:002011-09-21T21:09:39.321+03:00Δημήτρης 09:00 με 22:15*<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIWfhp1G-yWou-UYdUei4YLyglWFew-sXV9vFGhjl-d_l7AtGrNscgdueadnKNpwNOyAXWg9iJ46bpRTcDnBW3u_L3kDPNfNN6yGQnwlKEp9TiQfOBp_TwqmpHZ0fwWUx50-N4Q8RUZHwy/s1600/062708_jews1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"> <img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIWfhp1G-yWou-UYdUei4YLyglWFew-sXV9vFGhjl-d_l7AtGrNscgdueadnKNpwNOyAXWg9iJ46bpRTcDnBW3u_L3kDPNfNN6yGQnwlKEp9TiQfOBp_TwqmpHZ0fwWUx50-N4Q8RUZHwy/s320/062708_jews1.jpg" width="274" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs6o3w2Lb2twUTZ3d3bDTNOAiuf8ZtM6yl5-lBvJ2WW1h1LahBVKjqJ1ke7OWDIQATpXGAGwf9s-bW8CcwlZBxkdRa_6MzDyWEHutaIq-U121yOetCbyrbvf6TDGF7ktH9tonSCT9TsrhA/s1600/marcel372.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="165" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs6o3w2Lb2twUTZ3d3bDTNOAiuf8ZtM6yl5-lBvJ2WW1h1LahBVKjqJ1ke7OWDIQATpXGAGwf9s-bW8CcwlZBxkdRa_6MzDyWEHutaIq-U121yOetCbyrbvf6TDGF7ktH9tonSCT9TsrhA/s320/marcel372.jpg" width="320" /></a></div><br />
<br />
<br />
*Κατά το Cleo 5 to 7<br />
<br />
Μέσα Μαΐου 2011 και ενώ βρισκόμουν σε φάση ανείπωτης ανίας, πήρα με πρωτόγνωρο για τα δεδομένα μου αυθορμητισμό την απόφαση και έκλεισα φτηνά εισιτήρια με Eurostar για μονοήμερο ταξίδι στο Παρίσι. Είναι προκλητικά εύκολο να πας από Λονδίνο, λίγο πάνω από δύο ωρίτσες, κι έτσι αποφάσισα να πάω από χάραμα με ένα χάρτη της πόλης και του μετρό και να τριγυρίσω μόνος στους δρόμους μέχρι αργά το βράδυ που θα έφευγα.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Γενικά το μόνο μου άγχος για την επίσκεψη είναι πως δε μιλάω γρι γαλλικά και όλοι οι γνωστοί μου με είχαν προειδοποιήσει πως οι Γάλλοι είναι εθνικιστές και αν τολμήσεις να τους μιλήσεις αγγλικά είναι σχεδόν βέβαιο πως θα σε φτύσουν στα μούτρα και θα σου κλωτσήσουν τ' αρχίδια στη καλύτερη των περιπτώσεων ουρλιάζοντας 'Αλέ ετρανζέ!' (Νομίζω έτσι είναι στα γαλλικά το 'Φύγε ξένε δεν είσαι ευπρόσδεκτος στη πόλη μας!', αλλά είπαμε δε τα μιλάω). Χαίρομαι να δηλώσω πως κάτι τέτοιο δε μου συνέβη ποτέ και μόνο σε μία περίσταση πέτυχα άνθρωπο που δε μιλούσε αγγλικά οπότε σαν επαγγελματίας Γάλλος μίμος του έδωσα παραστατικά να καταλάβει πως θέλω να μου πει πού μπορώ να βρω μεγάλη γαλλική μπαγκέτα να βάλω στο στόμα μου. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Το Παρίσι έχει ένα δαιδαλώδες μετρό το οποίο σε πάει παντού και σχετικά φτηνά. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως ιδίως στους παλιούς συρμούς, εκείνες οι τετράδες καθισμάτων που κάθεστε απέναντι δύο και δύο είναι πολύ κοντά μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να πρέπει να τοποθετήσετε στρατηγικά με τον απέναντι τα μπούτια σας ο ένας ανάμεσα στου άλλου. Αυτό προκαλεί πολλά αμήχανα χαμόγελα και ανταλλαγές ματιών και σίγουρα πολλές γαλλικές σχέσεις πάθους ξεκίνησαν έτσι. Κι εγώ ο ίδιος δε σας κρύβω πως ειδικά με έναν συνταξιδιώτη μπήκα στο πειρασμό να του τρίβω ερωτικά το μπούτι ψιθυρίζοντας ρυθμικά και μονότονα 'Ζετέμ'.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Εντύπωση μου προκάλεσαν επίσης οι Γάλλοι ζητιάνοι. Μπορεί να είναι βρώμικοι και ρακένδυτοι, αλλά το κάνουν με στυλ. Διαπίστωσα πως για να σταδιοδρομήσεις ως ζητιάνος στο Παρίσι πρέπει να μιλάς τουλάχιστον τρεις ξένες γλώσσες, να έχεις ύφος που δείχνει πως ζητιανεύεις από επιλογή ενώ κάλλιστα θα μπορούσες να είσαι ζάμπλουτος, και να φοράς tank top με μαυρισμένα μπράτσα. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Λόγω του πιεσμένου χρόνου, χρησιμοποίησα το μετρό για μια γρήγορη γύρα στη πόλη και σε κάθε σημείο ενδιαφέροντος έκανα μια στάση, έριχνα μια ματιά στο αξιοθέατο και συνέχιζα στο επόμενο. Έτσι είδα στα πεταχτά Μονμάρτρη, Παναγία Παρισίων, Πύργο Άιφελ και έκανα και μια υπέροχη βόλτα από την Αψίδα του Θριάμβου μέχρι το Λούβρο όπου επιβεβαίωσα πως ο Παβλόφ ήταν όντως κορυφαίος επιστήμονας γιατί μόλις είδα την αφίσα της Μόνα Λίζα στην είσοδο, ήθελα να φάω σοκολατάκι.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Κατά το απογευματάκι και μετά από περιήγηση σε Σηκουάνα και μερικά γραφικά σοκάκια με έπιασε μια πείνα και έκατσα σε ένα όμορφο μπιστρό που ήταν ίδιο με εκείνο στο Inception που κάθεται η Ellen Page με το DiCaprio και τη ρωτάει 'Θυμάσαι πώς φτάσαμε εδώ?' κι εκείνη δε θυμάται και για κάποιο λόγο όλα μετά γίνονται συντρίμμια. Η αλήθεια είναι πως με τα σοκάκια είχα μπερδευτεί και ούτε εγώ θυμόμουν πως βρέθηκα εκεί, αλλά δεν αγχώθηκα και έφαγα μια ωραιότατη μακαρονάδα.<br />
<br />
Στη συνέχεια ήθελα να βρω ένα σημείο να πάω να μελαγχολήσω παριζιάνικα και θύμωσα με τον εαυτό μου που δε σκέφτηκα εκ των προτέρων να προσλάβω ένα βιολιστή να με ακολουθεί όπου πάω παίζοντας ένα καταθλιπτικό τραγούδι να μου κάνει ατμόσφαιρα. Αυτά έχουν τα αυθόρμητα ταξίδια... Δε πτοήθηκα όμως και βρήκα ένα παγκάκι δίπλα στο Ποντ Νεφ, όπου άφησα τη σκέψη μου να αναπτύξει διάφορα υπαρξιακά αδιέξοδα όπως 'Αν ο Θεός είναι παντοδύναμος, γιατί δεν είμαι καλός στο σεξ;' αλλά μετά έφυγα γιατί με έπιασε μια ακατανίκητη ανάγκη να φάω κρουασάν.<br />
<br />
<br />
</div><div style="text-align: justify;">Ως τελευταίο σταθμό άφησα τη gay συνοικία του Marais με σκοπό να χορτάσει το μάτι μου καυτά γαλλάκια. Με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς ανακάλυψα πως οι Γάλλοι gay έχουν ένα εξαιρετικά δικό τους προσωπικό στυλ ενδυμασίας. Φορούσαν παλιομοδίτικα μαύρα καπέλα με μαύρα σακάκια και μαύρα παντελόνια με λευκό πουκάμισο, ενώ από το καπέλο τους εξείχαν απίστευτα σγουρές τούφες μαλλιών. Όλοι είχαν ατημέλητες γενειάδες και ύφος καλοσυνάτο. Η αντίθεση με τις γκέι συνοικίες που είχα συνηθίσει, με τους νεαρούς με τα hot pants και τα παρδαλά μπλουζάκια ήταν κραυγαλέα. Να μια γκέι συνοικία που θα μπορούσα να κάνω θραύση καθ' ότι σε σχέση μ' αυτούς ήμουν ο Hugh Jackman! Με την επιστροφή μου όμως στο Λονδίνο και έπειτα από ενδελεχή ιντερνετική έρευνα, ανακάλυψα πως το Marais είναι και εβραϊκή συνοικία και έτσι δυστυχώς ο καυτός bear στον οποίο έκανα ματάκια για σαράντα λεπτά μάλλον επρόκειτο για ορθόδοξο εβραίο.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLPjye5woLIppe9jxIloU-KCzooZDVvqh2CWpNqG0PyKaHw5FxYtJIzq6TY4qFfl_Kcxq9K3KMBjczbeYeIFfmFxSBw5yVTnDkpnfd0z11jv4gLMGvX2_JQ8vcOnTCV94-7GdxL6eWSJGb/s1600/%25CE%2595%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%258C%25CE%25BD%25CE%25B1026.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLPjye5woLIppe9jxIloU-KCzooZDVvqh2CWpNqG0PyKaHw5FxYtJIzq6TY4qFfl_Kcxq9K3KMBjczbeYeIFfmFxSBw5yVTnDkpnfd0z11jv4gLMGvX2_JQ8vcOnTCV94-7GdxL6eWSJGb/s320/%25CE%2595%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%258C%25CE%25BD%25CE%25B1026.jpg" width="320" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSr21veYy4TrXYpNijpxCPFmYdrN866yb2qdfc7NEHibjhSJ3RrusVzMtA1LoIOK5X6356d6Tq5KyxO5j_VNupzdRUd_yAVc9-p-3Ecgp55n7-dHSGL6Ve-bGVsMRlkQQjY1WaoVLiDU8u/s1600/%25CE%2595%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%258C%25CE%25BD%25CE%25B1027.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSr21veYy4TrXYpNijpxCPFmYdrN866yb2qdfc7NEHibjhSJ3RrusVzMtA1LoIOK5X6356d6Tq5KyxO5j_VNupzdRUd_yAVc9-p-3Ecgp55n7-dHSGL6Ve-bGVsMRlkQQjY1WaoVLiDU8u/s320/%25CE%2595%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%258C%25CE%25BD%25CE%25B1027.jpg" width="320" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghFaW86V_kCIaITdqxkrEX2W83Tp_QtIzIhdvkeHcrBb6P5mYC6nChoOIMs0YVKe204AgbWcQgwXtxn2kLKAgremICt17aIXF2sQOMfwUc1ADZ7M1336fd-FJtG46C8gf4x4ZhSMtFG9eC/s1600/%25CE%2595%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%258C%25CE%25BD%25CE%25B1016.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghFaW86V_kCIaITdqxkrEX2W83Tp_QtIzIhdvkeHcrBb6P5mYC6nChoOIMs0YVKe204AgbWcQgwXtxn2kLKAgremICt17aIXF2sQOMfwUc1ADZ7M1336fd-FJtG46C8gf4x4ZhSMtFG9eC/s320/%25CE%2595%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%258C%25CE%25BD%25CE%25B1016.jpg" width="240" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
revqueer@yahoo.com</div></div>revqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-30635916429329951272011-03-20T21:28:00.000+02:002011-03-20T21:28:00.656+02:00Σου Μου Νου Τέστινγκ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGLiOi8QrQfFAmYTXD3dzHjZIEJCc47HYWb8GmIxdoalrPLVoidnnVf6LPy4djNW2cxbD1sI37a90quZxFDITfYla7VYuXhS-zZBajDoVm9zbvnCwnCli0x42xb23V5iZLI3bUcweSrUOo/s1600/4814403201_115b8de985.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGLiOi8QrQfFAmYTXD3dzHjZIEJCc47HYWb8GmIxdoalrPLVoidnnVf6LPy4djNW2cxbD1sI37a90quZxFDITfYla7VYuXhS-zZBajDoVm9zbvnCwnCli0x42xb23V5iZLI3bUcweSrUOo/s320/4814403201_115b8de985.jpg" width="212" /></a></div><br />
<br />
Όπως όλοι ξέρουμε, αν και συνήθως το αποφεύγουμε, είναι καλό πού και πού να ρίχνουμε μια ματιά στο πώς είναι η υγεία μας από άποψη Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενων Νοσημάτων.<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">Πήγα κι εγώ το Σάββατο για τέτοιο έλεγχο σε 'εξειδικευμένη' κλινική για γκέι, να κάνω HIV τεστ εδώ στο Λονδίνο (Ναι. Είμαι Λονδίνο, θα σας τα πω άλλη φορά.)</div><div style="text-align: justify;"><br />
<div style="text-align: justify;">Το περιβάλλον σε τέτοιες κλινικές και ειδικά στο εξωτερικό είναι αρκετα φιλικό και οι γιατροί άρτια εκπαιδευμένοι στο να σε ηρεμούν. Αυτός που έτυχε σε μένα ήταν ΙΔΙΟΣ ΦΤΥΣΤΟΣ ο Λάκης Γαβαλάς και γενικά η αύρα του φώναζε πως 'I may be a respected doctor, but I know how to party like a queen' και έτσι από την αρχή με κέρδισε. Γενικά η όλη τσαχπινιά του θύμιζε κάτι από Ρένα Βλαχοπούλου αλλά με τη χάρη της Μαρίας Ιωαννίδου και το χιούμορ της Σπεράντζας Βρανά. Είναι για κάποιο λόγο τόσο καθησυχαστικό να είναι ο γιατρός σου πιο θηλυπρεπής από σένα!</div><div style="text-align: justify;"><br />
<div style="text-align: justify;">Αρχικά με ρώτησε για το σεξουαλικό μου ιστορικό (το οποίο με πήρε περίπου 10 δευτερόλεπτα να περιγράψω, ρεζίλι) και μετά πιο συγκεκριμένα για το αν είχα κάποια πιο 'επικίνδυνη' επαφή και πριν πόσο καιρό. Τελικά κατέληξε πως πιο σωστό για μένα ήταν να κάνω ένα 'rapid test' που είναι αρκετά αποτελεσματικό όταν έχουν περάσει πάνω από τρεις μήνες από την εν λόγω επαφή και βγάζει αποτελέσματα αμεσότατα.</div><div style="text-align: justify;"><br />
<div style="text-align: justify;">Το τεστ, όπως και στη Ελλάδα άλλωστε, μπορείς να το κάνεις ανώνυμα, σου δίνουν βέβαια μια φόρμα να συμπληρώσεις, αλλά δεν ελέγχει κανείς τα στοιχεία σου οπότε μπορείς να βάλεις πως σε λένε 'Καίτη Ντιριντάουα' ή 'Χαρούλα Πεπονάκη' ή 'Όλγα Χαρίτου' ή ακόμα και 'Η αυτού Μεγαλειότης Πριγκίπισσα Σίσσυ' χωρίς να σου πει κανείς τίποτα. Βέβαια για τηλέφωνο καλό είναι να δώσεις το αληθινό σου και όχι του κλειδαρά της γειτονιάς σου, για να μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί σου αν χρειαστεί κάτι.</div><div justify;="" text-align:=""><br />
Η αναμονή μέχρι να μπεις να μιλήσεις με το γιατρό είναι κάπως αμήχανη και σε πιάνει ένα άγχος είναι η αλήθεια, αλλά όταν βλέπεις και άλλα γκέι άτομα να περιμένουν με πάνω κάτω τις ίδιες αγωνίες κάπως χαλαρώνεις. Αν και δεν είναι και το πιο κατάλληλο μέρος για νέες γνωριμίες ('Γεια σου! Υποπτεύομαι πως έχω γονόρροια! Πάμε για ένα καφέ μετά;' ), ποτέ δε ξέρεις.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Η κλινική είχε παντού αφίσες με πανέμορφα αγκαλιασμένα γυμνά αγόρια που κρατούσαν προφυλακτικά και γελούσαν σα να είχαν μόλις ακούσει το πιο ξεκαρδιστικό αστείο ever και αυτό μου άρεσε σε σχέση με κάτι παλαιότερες αφίσες καταθλιπτικές και ασπρόμαυρες που σου μαύριζαν τη ψυχή. Ναι, είμαστε πλέον έτοιμοι για σέξυ αφίσες που προωθούν το ασφαλές σεξ!<br />
<br />
revqueer@yahoo.com </div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"></div></div></div></div></div>revqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-54093519605859884962011-03-02T18:00:00.001+02:002011-03-02T18:39:33.179+02:00Ο Καντάφι κι Εγώ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzky6vNbCn3sI6QRbjMQCiey7JQLM2wC1fmfZbnHee50q_aeXpUviTd6r9gk_UTxEq24vKlvmS44KsuQqGy5tE2CVevAWuLJop-UFexWDEW3A_T9-7fC1PwykUv7_MdjRC5gyhMLwDZok/s1600/kantafi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="291" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzky6vNbCn3sI6QRbjMQCiey7JQLM2wC1fmfZbnHee50q_aeXpUviTd6r9gk_UTxEq24vKlvmS44KsuQqGy5tE2CVevAWuLJop-UFexWDEW3A_T9-7fC1PwykUv7_MdjRC5gyhMLwDZok/s320/kantafi.jpg" width="320" /></a></div><br />
<br />
<div style="text-align: justify;"> Φαντάζομαι όλοι έχετε διαβάσει για τα φοβερά γεγονότα που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στη Λιβυή. Σιγά σιγά, ο κόσμος του θεάματος, σοκαρισμένος από τα φοβερά εγκλήματα του καθεστώτος Καντάφι, προσπαθεί να κόψει κάθε δεσμό μαζί του. Ήδη η Nelly Furtado αποκάλυψε πως πληρώθηκε 1 εκατ. δολάρια για μια ιδιωτική συναυλία 45 λεπτών για το συγκεκριμένο δικτάτορα και επειδή τώρα οι τύψεις τη μαστίζουν ανακοίνωσε πως θα τα δωρίσει σε κάποιο φιλανθρωπικό σκοπό. (Περισσότερα <a href="http://www.yupi.gr/gossip/c26518/Neli_Foyrtanto.html">εδώ</a>)</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Αυτό που δεν αποκάλυψε η Furtado (και σε ευχαριστώ γι' αυτό Nelly μου) είναι πως ήμουν κι εγώ παρών το συγκεκριμένο βράδυ και συμμετείχα στο σόου ως στρίπερ για το ποσό των 500.000.000 διναρίων (το τοπικό νόμισμα). Το ποσό με είχε δελεάσει πολύ να γδυθώ για τον κ. Μουμάρ αλ Καντάφι και δυστυχώς πολύ μετά έμαθα πως αντιστοιχεί σε μόλις 16,33 ευρώ. Θέλω όμως κι εγώ να ανακοινώσω δημόσια πως από τότε με κυνηγούν οι Ερινύες που ερέθισα έναν παλιοδικτάτορα με τον αισθησιακό χορό μου και τα λεφτά πλέον τα έβαλα σε λογαριασμό για την ανέγερση ενός σχολείου για εφήβους θύματα διακρίσεων λόγω έντονης πλατυποδίας.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ο Μουαμάρ που γνώρισα ήταν πολύ διαφορετικός από την εικόνα που άδικα προβάλλουν τα ΜΜΕ στη Δύση. Ήταν πολύ χαμογελαστός και ευδιάθετος και με εντυπωσίασε που ήξερε όλους τους στίχους από το άλμπουμ Loose της Furtado και τραγουδούσε τόσο γλυκά και παθιασμένα μαζί με την αγαπημένη του τραγουδίστρια όταν εκείνη από σκηνής φώναζε "Yours!" ('Δικό σας!').Τσίριζε σα μικρό κοριτσάκι μόλις βγήκε η Nelly στη σκηνή και ανέμιζε παθιασμένα ένα χειροποίητο πανό που έγραφε 'I'm Promiscuous too' όσο τραγουδούσε.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ήμουν κάπως συνεσταλμένος πριν βγω και πραγματικά θα του είμαι πάντα ευγνώμων για το θάρρος που μου έδωσε με τα σφιρίγματα του και τα επαινετικά επιφωνήματα όσο του γδυνόμουν. Αλλά για μένα η πιο συγκινιτική στιγμή της βραδιάς ήταν όταν μου ζήτησε ένα lap dance ενώ η Nelly τραγουδούσε ρομαντικά 'Flames to dust, lovers to friends, why do all good things come to an end?'. Εκεί ο σκληρός ηγέτης λύγισε και τον είδα να βουρκώνει, ίσως επειδή το χορευτικό μου του θύμιζε κάποια παλιά αγάπη. Κάποιον που τον πλήγωσε. Γιατί, μη γελιέστε, και οι δικτάτορες ερωτεύονται.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Με το Μουαμάρ ανταλλάξαμε κινητά και κρατήσαμε μια σχετική επαφή στέλνοντας ο ένας στον άλλο συχνά άτακτα MMS. Πολλά απογεύματα που βαριέμαι κοιτάζω τις φωτό του που μου στέλνει (με μαγιώ μπροστά από καθρέφτη κτλ) και αναπολώ τις λίγες στιγμές μας μαζί.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Απ' όταν ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία του στέλνω καθημερινά γυμνές φωτό μου, με την ελπίδα η εικόνα των γυμνών μου γλουτών να μιλήσει στη ψυχούλα του και να σταματήσει επιτέλους αυτή η τραγωδία εναντίον του λαού της Λιβυής.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Είναι το δικό μου λιθαράκι για ένα καλύτερο αύριο.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">revqueer@yahoo.com</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><br />
</div>revqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-89645878341545399112010-03-13T11:35:00.000+02:002010-03-13T11:35:00.488+02:00Straight, αυτός ο Άγνωστος.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNUcE9sgkGwU7nZKD2n0Na7PFsy461ebS7Qxmc4oLpg5ODPQG7T2NJNen1-X_tm0syo1xc8m8bXP1vRH0oBHIHFgytHLOo5Rh4u6Evwl2Ah0FWjyW3NshRoPHFlI7QBtNRwNP82b8wKwjW/s1600-h/12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNUcE9sgkGwU7nZKD2n0Na7PFsy461ebS7Qxmc4oLpg5ODPQG7T2NJNen1-X_tm0syo1xc8m8bXP1vRH0oBHIHFgytHLOo5Rh4u6Evwl2Ah0FWjyW3NshRoPHFlI7QBtNRwNP82b8wKwjW/s320/12.jpg" /></a></div><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">Επειδή τα τελευταία χρόνια κάνω σχεδόν αποκλειστικά παρέα με γκέι άτομα διαπιστώνω πως έχω λησμονήσει εντελώς τη συμπεριφορά αυτού του μυστήριου πλάσματος που αποκαλούμε 'Ετεροφυλόφιλος Άνδρας'. Το τελευταίο καιρό που συναναστρέφομαι νυχθημερόν με τέτοιου είδους άτομα μου έχει δοθεί η ευκαιρία να κάνω μερικές παρατηρήσεις πολύ εύστοχες κατά τη γνώμη μου, τις οποίες και νιώθω υποχρεωμένος να μοιραστώ μαζί σας.</div><br />
Οι straight άνδρες:<br />
<br />
<b>1) Δεν είναι γκέι.</b>..<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">...και θέλουν να στο υπενθυμίζουν συνέχεια. Ειδικά σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον παρατηρώ πως αναπτύσσεται ένας άτυπος ανταγωνισμός για το ποιός είναι περισσότερο mucho, γαμιάς, άντρακλας κτλ. Mου φαίνεται πως επικρατεί η λογική του "όσο πιο πίσω στην εξελικτική αλυσίδα είσαι, τόσο πιο καλά." κάτι που μου κάνει τη ζωή δύσκολη ειδικά όταν προσπαθώ να βρω κάποιον να συζητήσω την τελευταία αποχώρηση στο Project Runway.</div><br />
<b>2) Δεν πιάνουν το χιούμορ μου.</b><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">Προσωπικά με θεωρώ άνθρωπο πολύ ξεκαρδιστικό και γενικά όταν έχω τις μαύρες μου μπορώ να με κάνω να γελάσω πολύ εύκολα, αλλά δυστυχώς όλο αυτό το μπριο που με χαρακτηρίζει ως προσωπικότητα πάει χαμένο όταν απευθύνεται σε ετεροφυλόφιλο άνδρα. Γενικά στην έως τώρα θητεία μου έχω εισπράξει πολλά βλέμματα απορίας, αν όχι αηδίας, από τους συν-φαντάρους μου στις απόπειρες μου να φανώ αστείος όπως πχ όταν είπα σε έναν τις πρώτες μέρες επειδή τον είχαν χτυπήσει οι αρβύλες "Φταίει που αφήνεις τα άρβυλα να σε φοράνε και δε τα φοράς <b>ΕΣΥ</b>".</div><br />
<b>3) Είναι προσηλωμένος στην Ομάδα.</b><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">Έχεις βγει σε έξοδο να χαλαρώσεις λίγο, είσαι στη μοναδική καφετέρια του χωριού και προσπαθείς να πεις μια κουβέντα να περάσει λίγο η ώρα, όταν ξαφνικά σε αρπάζει ένας, και χωρίς εμφανή λόγο και αιτία ουρλιάζει στο αυτί σου ρυθμικά "Στη <i>σκεπαστή</i> μπροστά θα φτιάξουμε πατσά από τα μυαλά κάθε <i>γαύρου</i> πουσταρά". Εσύ προσπαθείς να συνέλθεις από το σοκ και να αποκωδικοποιήσεις τι θέλει να σου πει, αλλά η κίνηση του έχει παρασύρει και τους άλλους και όλοι μαζί γιουχάρουν/βρίζουν/επευφημούν κι εσύ σκέφτεσαι πως ούτε αν είχες τη Μαντόνα μπροστά σου δε θα έκανες έτσι.</div><div style="text-align: justify;">(<i>ΣτΜ: Σκεπαστή = το γήπεδο της ΑΕΚ</i></div><div style="text-align: justify;"><i> Γαύρος = Ο οπαδός της ομάδας του Ολυμπιακού</i>)</div><div style="text-align: justify;">Εν τω μεταξύ, δε ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά όταν ο straight άντρας φωνάζει σύνθημα ομάδας, κατεβάζει αισθητά το τόνο της φωνής του, σα να προσπαθεί να μιμηθεί τον ήχο που κάνουν 20000 οπαδοί στο γήπεδο και ακούγεται πολύ τρομαχτικός, σα να μιλάει ο διάολος ο ίδιος.</div><br />
<b>4) Έχει Νεύρα Νεύρα Νεύρα</b><br />
<br />
Ένα σημείο κατατεθέν της αντρίλας είναι πως ο straight άντρας έχει συνέχεια νεύρα, έτσι γιατί είναι άντρας, και μπορεί ανά πάσα στιγμή να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο. Εν τω μεταξύ τα νεύρα αυτά εκδηλώνονται σε τελείως άκυρες στιγμές πχ κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού μην εκπλαγείς αν σου πει "Μπορείς να μου περάσεις λίγο το αλάτι γαμώ τη πουτάνα μου μη τα σπάσω όλα εδώ μέσα".<br />
<br />
<b> </b><br />
<b>5) Ατομική Υγιεινή?</b><br />
<b><br />
</b><br />
<div style="text-align: justify;">Όσοι έχετε πάει στρατό σίγουρα θυμάστε πως στο θάλαμο υπάρχει πάντα ένας βρομύλος που κάνει τη ζωή των άλλων ανυπόφορη με τη παρουσία του και μόνο. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως το εν λόγω άτομο 9/10 φορές δεν είναι γκέι. Είναι εξαιρετικά δύσκολη η συγκατοίκηση με τέτοια άτομα όπως και η επικοινωνία μαζί τους (γενικά δυσκολεύομαι να συζητάω με κάποιον όταν πρέπει ταυτόχρονα να κρατάω την αναπνοή μου), αλλά παρ' όλα αυτά έχω προσπαθήσει με υπόγειους τρόπους να τους πείσω να πλυθούν. Βγαίνω πχ από το μπάνιο και λέω δυνατά να με ακούσουν "ΜΜΜΜΜΜ.... Τι ωραία που νιώθω μετά από αυτό το τόσο αναζωογονητικό μπάνιο! ΜΜΜΜΜ...Νιώθω έτοιμος να αντιμετωπίσω όλες τις προκλήσεις της καινούριας μέρας!" Αυτή η τεχνική παρατήρησα πως δεν έχει αποτελέσματα κι έτσι πλέον διαδίδω πως τα λουτρά ενώ κάνεις μπάνιο είναι το καλύτερο μέρος για αυνανισμό. Για να δούμε...</div><br />
<b>6) Πιάνουν τα χέρια του</b><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">Ο straight άντρας θέλει να δείχνει πως είναι καταφερτζής και μάστορας και ξέρει από το πώς να λύνει μηχανές αυτοκινήτων μέχρι το πώς κάνουμε ηλεκτρολογική εγκατάσταση σε πολυκατοικία. Είναι αστείο μόλις βλέπεις να χαλάει κάτι στο στρατόπεδο να μαζεύονται 45 νοματαίοι από πάνω και ο καθένας να λέει το μακρύ και το κοντό του προσπαθώντας όλοι μαζί να το παίξουν μάγκες. Επειδή τα δικά μου χέρια ξέρουν να πιάνουν μόνο βιβλία αντιμετωπίζω μεγάλες δυσκολίες στο να κάνω οτιδήποτε έχει σχέση με αγγαρεία (κουβάλημα, καθαρισμός όπλων, επιδιόρθωση πολυβόλου- ναι, μου ζήτησαν να επιδιορθώσω πολυβόλο) κι έτσι νιώθω κάπως μειονεκτικά. Πάντως οφείλω να αναφέρω πως διακρίθηκα στο μάθημα πρώτων βοηθειών (Καρδιοανάνηψη, φιλί ζωής κτλ) και αυτό γιατί όταν τα άλλα δεκατετράχρονα αγόρια έχαναν το χρόνο τους ανακαλύπτοντας τον εφηβικό έρωτα, εγώ έβλεπα φανατικά Baywatch.</div><br />
<b>7) Έχει και Γκόμενα</b><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">Μετά το βραδινό φαγητό και μέχρι τη τελευταία αναφορά πριν τον ύπνο, ο straight άνδρας δείχνει επιτέλους την ευαίσθητη πλευρά του. Είναι η στιγμή που απομακρύνεται από τη παρέα του και πάει κάπου να μη τον ενοχλούν για να πάρει τηλέφωνο τη κοπελιά. Άθελα μου (ή όχι) έχω κρυφακούσει αρκετές συζητήσεις κι εκεί πραγματικά αρχίζω και συμπαθώ τα βασανισμένα straight φανταράκια. Η φωνή τους γλυκαίνει, αρχίζουν τα πειράγματα και τη πλακίτσα με το κορίτσι τους, ανταλλάζουν γλυκόλογα και παίρνουν αυτό το χαζοχαρούμενο ύφος που έχουμε όλοι όταν μιλάμε με κάποιον που αγαπάμε. Νομίζω αυτή η ανταλλαγή των κλισέ εκφράσεων "Μου λείπεις πολύ μωράκι μου" που γίνονται πάντα ψιθυριστά και ίσως με ένα τρέμουλο στη φωνή δείχνουν πως deep down όλοι είμαστε κάπως ευαίσθητοι και προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τη στρατιωτική μας θητεία όπως καλύτερα μπορούμε.</div><br />
revqueer@yahoo.comrevqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com30tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-24052781158794034632010-01-20T19:02:00.000+02:002010-01-20T19:02:58.601+02:00Mean Soldiers<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEje1xJf4JU0h-_ltHe3edjXJmM-fesouwxLsm6iCwqHpXP5X8E5w1aY33fRFDARJaRoKtn2ImlIQHfnxPUsySQwUruXRKqjnEiWS9e69qNjTmPIB31nVTJwcFz2izN1b-IR9lQzrjWuH1Z7/s1600-h/meangirls2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEje1xJf4JU0h-_ltHe3edjXJmM-fesouwxLsm6iCwqHpXP5X8E5w1aY33fRFDARJaRoKtn2ImlIQHfnxPUsySQwUruXRKqjnEiWS9e69qNjTmPIB31nVTJwcFz2izN1b-IR9lQzrjWuH1Z7/s320/meangirls2.jpg" /></a><br />
</div><br />
<br />
Hey Κόσμεεεεεεε!<br />
<br />
Εδώ μοναχικός φαντάρος Rev! Έχω τόσα πολλά να πω, δε ξέρω από πού να αρχίσω, κάνω μια απόπειρα να οργανώσω τις σκέψεις μου και ξεκινώ!<br />
<br />
1) Η μονάδα στην οποία ανήκω βρίσκεται κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα και είναι κάπως άθλια από άποψη εγκαταστάσεων αλλά, ακόμα χειρότερα, άθλια από άποψη καυτών αγοριών. Σε αντίθεση με το κέντρο που πραγματικά γινόταν πανικός από τεκνά με αποτέλεσμα να περνάω το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας βολτάροντας δήθεν αδιάφορος στα λουτρά με μια στενή λωρίδα σάλιου να στάζει από το κάτω χείλος μου, εδώ είναι (είμαστε?) ελάχιστα τα χοτ αγόρια. <br />
<br />
2) Δεν είμαι σίγουρος αν ο υπουργός έστειλε κάποια εγκύκλιο να συγκεντρωθούν όλοι οι gayz στο κέντρο που παρουσιάστηκα, αλλά πραγματικά ήμασταν παντού! Μακάρι να μαζευόμασταν τόσοι και στο Pride! Γενικά είχε πολύ γέλιο να κάθεσαι κατάκοπος μετά από ασκήσεις για μεσημεριανό και να ακούς τον φαντάρο δίπλα σου να αναφωνεί αγανακτισμένος επειδή του φάνηκαν μικρές οι μερίδες "Μα έλεος! Στρατός είμαστε εδώ! Όχι το Next Top Model!" How touching! <br />
<br />
3) Οι στρ8 άντρες όταν δεν υπάρχουν γυναίκες παρούσες είναι απίστευτα γουρούνια. <br />
<br />
4) Ώρες ώρες σκέφτομαι πως είναι μεγάλο κρίμα που δε συμπέσαμε χρονικά και τοπικά στη θητεία με Povofag, cookie, apsoy, good-as-you, keen και τους άλλους bloggers που υπηρετούν ή υπηρέτησαν πρόσφατα. Όλοι μαζί σε μονάδα θα ήμασταν απίστευτη ομάδα, και υποπτεύομαι πως δε θα μας άγγιζε κανείς και θα μπορούσαμε να είμαστε όσο glamorous θέλαμε εμπνεόντας ένα είδος φόβου και σεβασμού σε ανωτέρους και κατωτέρους, κάτι σαν τα δημοφιλή κορίτσια του Mean Girls. Και αν πήγαινε να μας τη πει κανείς στάνταρ θα πεταγόταν ο Povofag και με ένα "Back off bitch! I mean like now!" θα τον έβαζε στη θέση του.<br />
<br />
5) Γενικά μάλλον δε θα έλεγα πως περνάω καλά, ίσως στο πολύ μακρινό μέλλον θα αναπολώ τις μέρες αυτές με συγκίνηση, αλλά τώρα που τις ζω είναι κάπως μπλιαχ... Ευτυχώς που υπάρχουν και οι άδειες μια στο τόσο να δούμε και αγαπημένα πρόσωπα, αλλά απ' ότι παρατηρώ όσο περισσότερο χαίρομαι που τα ξαναβλέπω, άλλο τόσο μελαγχολώ όταν πρέπει να αποχαιρετιστούμε πάλι...<br />
<br />
Oh well...<br />
<br />
revqueer@yahoo.comrevqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-11970409523074874962009-11-09T03:20:00.010+02:002009-11-09T03:20:00.643+02:00Ο Rev Φαντάρος<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinGF8qIlnrLNtPDf8kpFsyrCTXULOPYNRfyUKu9KAcAEYLgHaCRaP5UcZLjhyphenhyphenCUDjNM4ErgmBj2s7UgIkM4tHE4GJ6DZtj5X1UoTUZWTHnClngYlKDd6qIS-WpES0TXYKHS5rH9iKqCCyC/s1600-h/13.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinGF8qIlnrLNtPDf8kpFsyrCTXULOPYNRfyUKu9KAcAEYLgHaCRaP5UcZLjhyphenhyphenCUDjNM4ErgmBj2s7UgIkM4tHE4GJ6DZtj5X1UoTUZWTHnClngYlKDd6qIS-WpES0TXYKHS5rH9iKqCCyC/s400/13.png" /></a><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Καλή μου θητεία! Ναι, ναι... Τη στιγμή που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές μάλλον θα βρίσκομαι ήδη εντός στρατοπέδου. Σας αποχαιρετώ λοιπόν όλους, καλά να περάσω, άντε και καλός πολίτης, δεν είναι τίποτα 9 μήνες, θα μου πηγαίνει σίγουρα πολύ το μιλιτέρ κτλ κτλ. Πολλοί θα μου λείψετε, μερικοί περισσότερο απ' άλλους (<a href="http://www.zimbio.com/pictures/T1MJ3Te4QsL/Tyler+Perry+Medea+Goes+Jail+New+York+Screening/8kja63okOf9/Gabourey+Sidibe">HINT</a>), και αν παρουσιάζεστε κι εσείς με Δ' ΕΣΣΟ 2009 και δείτε στο κέντρο κατάταξης ένα μοναχικό, κατσουφιασμένο, θηλυπρεπές αγόρι να διαβάζει κάποιο βιβλίο ή να κρατάει ένα μπλοκάκι και να γράφει μανιωδώς, εγώ θα είμαι αλλά αν με ρωτήσετε αν είμαι εγώ μάλλον θα πανικοβληθώ και θα πω πως δεν είμαι εγώ αλλά μη με πιστέψετε και να επιμένετε πως είμαι εγώ και αν μετά λέω <span style="color: #333333; font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px;">«Ό</span>χι μα προς Θεού τι είναι revqueer; εγώ δε ξέρω απ' αυτά, Μα τι εννοείτε; Σας παρακαλώ! Δε μπορεί κάποιος να γράψει με την ησυχία του τέλος πάντων σ'αυτό το στρατόπεδο; Για όνομα του Χριστού και της Παναγίας και όλων των Αποστόλων δηλαδή, έλεος, τι θέλετε από μένα, δε σας καταλαβαίνω...<span style="color: #333333; font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px;">»</span> και μετά φύγω τρέχοντας, θα είμαι σίγουρα εγώ.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Φιλιά λοιπόν σε όλους και καλή αντάμωση!<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">revqueer@yahoo.com<br />
</div>revqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com31tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-26821703168488916712009-10-12T19:14:00.000+03:002009-10-12T19:14:39.842+03:00Το Μυστήριο Των Χαμένων Πιρουνιών<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpUhjgWP8AYVEqMNh4bnqJOcGAYHtAfh497AU6sMhm57u6XqN9P7BRin9LjB-u2LJa56u2ptLDoE0JdTahH3MeByv5YN2nEJbI43VnWBBWTuSZOZuyy69z313jEja_rvUaX0B6nviEi7DJ/s1600-h/fork1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpUhjgWP8AYVEqMNh4bnqJOcGAYHtAfh497AU6sMhm57u6XqN9P7BRin9LjB-u2LJa56u2ptLDoE0JdTahH3MeByv5YN2nEJbI43VnWBBWTuSZOZuyy69z313jEja_rvUaX0B6nviEi7DJ/s320/fork1.jpg" /></a><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br />
</div><br />
Είναι γνωστό πως γενικά είμαι άνθρωπος άγαρμπος, άτσαλος και επιρρεπής σε ζημιές. Αυτούς τους μήνες που είμαι με το αγόρι μου το Χρήστο, έχω καταφέρει μεταξύ άλλων να του βγάλω τα πόμολα από δύο πόρτες, να σπάσω ένα ποτήρι, μια κούπα και με μια απότομη κίνηση του χεριού μου να του ρίξω από το κομοδίνο το πορτατίφ ενώ προσπαθούσα να του αποδείξω πως ξέρω απέξω το χορευτικό του Single Ladies.<br />
<div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Τις προάλλες που είχαμε παραγγείλει μεσημεριανό, έτρωγα αμέριμνος στο καναπέ όταν παρατήρησα πως μου είχαν πέσει τρία τορτελίνια στο κόκκινο ύφασμα. Αφού τα μάζεψα είδα έντρομος πως είχαν αφήσει τρεις μεγάλες κυκλικές στάμπες, η διάμετρος των οποίων όλο και μεγάλωνε. Προσπάθησα να κρύψω τη ζημιά τοποθετώντας στρατηγικά το μαξιλάρι του καναπέ στο επίμαχο σημείο χωρίς να σκεφτώ πως έτσι το λέρωνα κι αυτό. Δυστυχώς ο Χρήστος το παρατήρησε και όταν με ρώτησε αν έριξα τορτελίνια στο καναπέ εγώ δεν ανέλαβα την ευθύνη και του είπα πως μάλλον υπάρχει κάποια σπασμένη σωλήνα και στάζει το ταβάνι και του λερώνει τα έπιπλα. Αν και θεώρησα άκρως πειστικό το συγκεκριμένο επιχείρημα, ο Χρήστος δε με πίστεψε κι έκτοτε με βάζει να τρώω όρθιος στο μπαλκόνι αφού πρώτα το στρώσει με εφημερίδες.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Οι τύψεις μ' έχουν κάνει πολύ προσεκτικό κι έκτοτε προσπαθώ να σέβομαι όσο πιο πολύ μπορώ το χώρο του. Μαζεύω τις κούτες από τα φαγητά που παραγγέλνουμε και τα ρίχνω στην ανακύκλωση, φροντίζω να μη πετάω από εδώ κι από εκεί κάλτσες και παπούτσια και τραβάω πάντα επιμελώς το καζανάκι.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Τα πράγματα όμως πήραν παράξενη τροπή όταν ο Χρήστος παρατήρησε πως απ' τα πέντε πιρούνια που είχε, είχαν μυστηριωδώς εξαφανιστεί τα τρία. Όπως είναι φυσικό οι υποψίες στράφηκαν προς το μέρος μου. Βέβαια δε με κατηγόρησε ανοιχτά αλλά κάθε φορά που με κοιτούσε ένιωθα πως τα μάτια του με ρωτούσαν με πόνο και απορία "<i>Δημήτρη, γιατί μου κλέβεις τα πιρούνια;</i>"<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Για να μειωθεί κάπως η μεταξύ μας ένταση του έκανα δώρο ένα καινούριο σετ πανάκριβων φαντασμαγορικών πιρουνιών και σύντομα όλα ξεχάστηκαν. Δυστυχώς όμως σε λίγες εβδομάδες ο πληθυσμός των πιρουνιών είχε και πάλι μειωθεί δραματικά. Η παντελώς ανεξήγητη αυτή μείωση με οδήγησε στο ασφαλές συμπέρασμα πως του τα έκλεβε η γειτόνισσα από δίπλα. Ήταν μια νεαρή φοιτήτρια με μοχθηρό βλέμμα που άκουγε νυχθημερόν Ελένη Δήμου και την είχα πετύχει να με κοιτάει με φοβερό μίσος μια φορά που έτρωγα στο μπαλκόνι. Ήταν προφανές πως δεν την ενοχλούσαν οι μικροί γουρουνίσιοι ήχοι που κάνω όταν τρώω όπως αρχικά νόμιζα, αλλά την είχε φάει η ζήλεια που είχα τόσο τέλειο πιρούνι. Στάνταρ όταν λείπαμε περνούσε το διαχωριστικό του μπαλκονιού και τα έκλεβε.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Μίσος βαθύ ξύπνησε μέσα μου προς πρόσωπό της κυρίως επειδή έκανε κακό στη σχέση μου σπέρνοντας τη διχόνοια ανάμεσα σε μένα και το Χρήστο και αποφάσισα να κάνω ό,τι μπορώ να αποκαλύψω τα ραδιούργα καμώματά της.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ένα μεσημέρι που ο Χρήστος κοιμόταν, την άκουσα να κλείνει τη πόρτα της και να καλεί το ασανσέρ. Δεν έχασα χρόνο. Με αιλουροειδείς κινήσεις πέρασα το διαχωριστικό και βρέθηκα στο μπαλκόνι της. Ευτυχώς δεν είχε κλειδώσει τη μπαλκονόπορτα και μπήκα εύκολα στο διαμέρισμα. Με υποδέχτηκε μια έντονη μυρωδιά λαγού στιφάδο και αφού δοκίμασα μια μερίδα άρχισα να ψάχνω τη κουζίνα για τα κλεμμένα πιρούνια. Δε τα έβρισκα πουθενά αλλά μετά σκέφτηκα πως δεν είναι τόσο χαζή να τα έχει εκεί που θα τα έβρισκε ο καθένας! Έτσι κατέληξα να ψάχνω στο υπνοδωμάτιο της όταν άκουσα τη κλειδαριά να ανοίγει και τη φοιτήτρια να μπαίνει μέσα μαζί με φίλες.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Κρύφτηκα γρήγορα κάτω απ' το κρεβάτι και προσπάθησα να μη γίνω αντιληπτός. Δυστυχώς όμως, όταν βρίσκομαι σε συνθήκες υπερβολικής πίεσης και όταν αγχώνομαι, έχω τη τάση να πέρδομαι ηχηρά χωρίς να μπορώ να το ελέγξω και αυτό τελικά πρόδωσε τη παρουσία μου. Όπως η φοιτήτρια και οι φίλες της έσκυψαν τρομαγμένες να δουν τι υπάρχει κάτω απ' το κρεβάτι εγώ πετάχτηκα και πιάνοντας τη απ' τα μαλλιά ούρλιαξα εκτός εαυτού "Πού τα κρύβεις τα πιρούνια μωρή κλέφτρα;"<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Από τις φωνές μας σηκώθηκε στο πόδι όλη η πολυκατοικία και στο τσακ γλίτωσα το αυτόφωρο ενώ η φοιτήτρια αποφάσισε πως η ζωή στην Αθήνα είναι υπερβολικά επικίνδυνη και επέστρεψε στη επαρχιακή πόλη της καταγωγής της εγκαταλείποντας το διαμέρισμα και της σπουδές της. Τα πιρούνια δε βρέθηκαν ποτέ στο σπίτι της αλλά μερικά βράδια αργότερα μου ήρθε εμένα αναλαμπή πως μάλλον τα ξεχνούσα μέσα στα κουτιά του delivery και τα πετούσα όλα μαζί στην ανακύκλωση.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Αποφάσισα πως αν το αποκάλυπτα αυτό στο Χρήστο η σχέση μας θα περνούσε μεγάλη κρίση και άλλωστε προτιμώ να νομίζει πως ηρωικά και με κίνδυνο να βρεθώ στα δικαστήρια για διατάραξη οικιακής ειρήνης έκανα τα πάντα να του επιστρέψω τα "κλεμμένα" πιρούνια.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">revqueer@yahoo.com<br />
</div>revqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-28415329953606584942009-09-28T20:40:00.000+03:002009-09-28T20:40:25.538+03:00Μυ τη ψωνίσεις.<div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyABHnPSfePp8LDBcCwtzhddKFpix8Gohmx1CaQiHC7BucsKdVW5zk4nQiReAHVkLqmGxViME0prGfU2_eQj8YnHRBVkQ2ME9G8gEluStAnazelce8dj4fg93x_4W_nRWuBNTBMwhuOf96/s1600-h/Chris+Side+Biceps+(5+Step+Transformation).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" iq="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyABHnPSfePp8LDBcCwtzhddKFpix8Gohmx1CaQiHC7BucsKdVW5zk4nQiReAHVkLqmGxViME0prGfU2_eQj8YnHRBVkQ2ME9G8gEluStAnazelce8dj4fg93x_4W_nRWuBNTBMwhuOf96/s400/Chris+Side+Biceps+(5+Step+Transformation).jpg" /></a><br />
</div><br />
</div><br />
<div style="text-align: justify;">Τις προάλλες που έκανα γενική καθαριότητα στο σπίτι, βρήκα ξεχασμένα κάτι 3-κιλα βαράκια που μου είχε δωρίσει μια θεία κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '90. Βρίσκονταν άθικτα στο πάτο της ντουλάπας μέσα στο σκονισμένο πλέον κουτί της συσκευασίας τους. Σχεδόν για πλάκα άρχισα να τα ανεβοκατεβάζω τις επόμενες μέρες και σύντομα μου έγινε συνήθεια.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Λίγο καιρό μετά, κοιταζόμουν γυμνός στο καθρέφτη κι έκλαιγα όπως συνήθως αντικρίζοντας το θέαμα. Όταν όμως σήκωσα το χέρι μου να σκουπίσω ένα μελαγχολικό δάκρυ παρατήρησα πως στο αριστερό μου μπράτσο υπήρχε μια υποψία μυ. Κοίταξα καλύτερα προσπαθώντας να επιβεβαιώσω πως δεν ήταν οφθαλμαπάτη και όντως, ήταν σίγουρο, είχα πετάξει το πρώτο μου ποντίκι!<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Τον αρχικό ενθουσιασμό μου που ήμουν πλέον μπρατσαράς διαδέχτηκε μια έντονη ανησυχία. Φόρεσα το βρακί μου και κάθισα σκεπτικός στο καναπέ του σαλονιού. Ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω το καινούριο μου εαυτό; Είχαν περάσει μόλις λίγα δευτερόλεπτα απ' αυτήν την αναπάντεχη ανακάλυψη και ήδη είχαν εμφανιστεί πάνω μου τα πρώτα σημάδια γκέι ναρκισσισμού. Με κατέλαβε μια έντονη επιθυμία να φωτογραφηθώ με το κινητό μου μπροστά σε καθρέφτη, να φορέσω αμάνικο ασφυκτικά στενό μπλουζάκι, να αποτριχωθώ και να κάνω solarium. Η ατμόσφαιρα γύρω μου είχε ηλεκτριστεί από την αδάμαστη σεξουαλικότητα που ανέδιδε ο μυς μου και πραγματικά ανησυχούσα πως αν τον παρουσίαζα και δημοσίως θα δημιουργούσα πρωτοφανή πανικό. Πόσοι θα μου την έπεφταν; Πόσους θα μπορούσα να κουμαντάρω; Αναγκαστικά θα ερχόμουν στη δυσάρεστη θέση να απορρίψω αρκετούς.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Σκεφτόμουν τα απογοητευμένα αγόρια που θα περπατούσαν μοναχικά στη βροχή στα πρόθυρα αυτοκτονίας προσπαθώντας να με ξεπεράσουν, τις ιαχές απόγνωσης που θα ακούγονταν σε όλο το Γκάζι, την οδύνη που θα προκαλούσα στις αθώες αντρικές ψυχές που αμείλικτα θα απέρριπτα. Πώς μπορούσα να το κάνω αυτό; Πώς θα άντεχε τέτοιο βάρος η συνείδησή μου;<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">"Η ομορφιά μου θα καταστρέψει πολύ κόσμο" ψιθύρισα λυπημένος. Στάθηκα πάλι στο καθρέφτη και σφίχτηκα για να δω μια ακόμα φορά τη νέα hawt εκδοχή μου. Με δυσκολία κρατήθηκα να μη μου χιμήξω. Έπρεπε όμως για μια ακόμα φορά να θυσιαστώ, να βάλω την ευτυχία μου σε δεύτερη μοίρα για το κοινό καλό. Θα αναγκαζόμουν να σταματήσω τη γυμναστική.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Τα βαράκια μπήκαν πάλι στη συσκευασία τους και αυτή τη φορά αποφάσισα να τα πετάξω στο κάδο απορριμμάτων της γειτονιάς όπως έφευγα απ' το σπίτι για δουλειά. Στο λεωφορείο καθόταν απέναντι μου ένα πανέμορφο θηλυπρεπές αγόρι και κοιτάζοντας τον με νόημα του είπα "Μπορεί να μη ξέρεις γιατί, αλλά μου χρωστάς μεγάλη χάρη".<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><a href="mailto:revqueer@yahoo.com">revqueer@yahoo.com</a><br />
</div>revqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-77068452828854556652009-04-03T16:50:00.001+03:002009-04-03T16:52:15.986+03:00Δώρα<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQqNwGYoiVh-yZnB50IIM-ErOPODgcXAsBEaoIDxdhknL_V4W1cZkOD0PxGMN1O2wNgU6YoK-jQwVNq-Ux0k1z2aSyUzGr0NySM_vVrzNTKXo6WA1F6O0TfTycXZNxyArNjYw9dXU51pNE/s1600-h/12.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 355px; height: 380px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQqNwGYoiVh-yZnB50IIM-ErOPODgcXAsBEaoIDxdhknL_V4W1cZkOD0PxGMN1O2wNgU6YoK-jQwVNq-Ux0k1z2aSyUzGr0NySM_vVrzNTKXo6WA1F6O0TfTycXZNxyArNjYw9dXU51pNE/s400/12.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5320386428329726002" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: justify;">Το τελευταίο διάστημα τα έχω μ’ ένα νεαρό φοιτητή του Πολυτεχνείου και για την επέτειο συμπλήρωσης τριών μηνών σχέσης μας, αποφάσισα να τον εντυπωσιάσω με κάποιο μοναδικό και ξεχωριστό δώρο, ειδικά μετά τη παταγώδη αποτυχία της επετείου των δύο μηνών μας, όταν εμπνεόμενος από το “Sex and the City’, ως άλλη Σαμάνθα, μαγείρεψα του κόσμου τα καλούδια και τα τοποθέτησα σε στρατηγικά σημεία του γυμνού κορμιού μου για να του προσφέρω μια βραδιά γαστριμαργικής και σεξουαλικής ηδονής που θα του έμενε αξέχαστη. Δε ξέρω αν έχετε πρόσφατα προσπαθήσει να ισορροπήσετε δύο κομμάτια παστίτσιο στα οπίσθιά σας, αλλά είναι μια διαδικασία που απαιτεί ένα επίπεδο υπομονής που μάλλον ακόμα δε κατέχω, και πιστεύω πως σε μελλοντική παρόμοια απόπειρα θα ήταν φρόνιμο να αποφύγω γενικά την ελληνική κουζίνα, ή έστω να αφήσω τα φαγητά να κρυώσουν λίγο.<br /></div></div><div style="text-align: justify;"><br />Αλλά αλήθεια, τι δώρο να κάνεις σ’ ένα παιδί που έχει τα πάντα (αφού έχει εμένα) ; Απ’ ότι έχω καταφέρει να του αποσπάσω, του αρέσει πολύ ο Αύγουστος Κορτώ, το Project Runway, η ποδηλασία κι εγώ, αλλά οι προσπάθειές μου να συνδυάσω όλα τα παραπάνω σ’ ένα δώρο έπεσαν στο κενό. Για ένα διάστημα είχα αποφασίσει να του στείλω στη σχολή 90 κατακόκκινα τριαντάφυλλα, ένα για κάθε μέρα ευτυχίας που περάσαμε μαζί. Τον φανταζόμουν να παρακολουθεί βαριεστημένος κάποιο μάθημα όταν θ’ άνοιγε η πόρτα του αμφιθεάτρου και θα έμπαινε ο λουλουδάς με το τεράστιο μπουκέτο παραμάσχαλα και θα ρωτούσε ‘Είναι εδώ ο Χρήστος Σ;’. Αυτός θα κατακοκκίνιζε από σεμνότητα ενώ τα φιλαράκια του (που όπως όλοι οι φοιτητές Πολυτεχνείου, είναι σέξυ) θα τον άρχιζαν στη καζούρα και μετά θα χειροκροτούσαν όρθιοι όπως παραλάμβανε το δώρο μου και θα έσκιζαν τις μπλούζες τους και θα τις πέταγαν στον αέρα και θα χόρευαν όλοι μαζί αισθησιακά.<br /><br />Τελικά μετά από σοβαρή και ώριμη σκέψη αποφάσισα να του κάνω πάρτυ έκπληξη στη γκαρσονιέρα του στου Ζωγράφου καλώντας το αγαπημένο του συγκρότημα, τους Franz Ferdinand για μια ιδιωτική συναυλία. Επηρεασμένος από τις ελληνικές τηλεοπτικές σειρές που στα πρωτοχρονιάτικα συνήθως επεισόδιά τους εμφανίζεται από το πουθενά κάποιος σούπερ διάσημος τραγουδιστής, πίστευα πως οι δημοφιλείς καλλιτέχνες συνηθίζουν γενικά να επισκέπτονται μεσοαστικά σπίτια για να διασκεδάσουν με τραγούδι και χορό τους ενοίκους τους.<br /><br /><div style="text-align: justify;">Τα πράγματα όμως δεν ήταν έτσι. Το μάνατζμεντ του συγκροτήματος περιγέλασε το αίτημά μου και ζήτησε ένα φρενήρες ποσό ενώ δεν έδειχναν να αλλάζουν στάση όταν προσπάθησα να τους εξηγήσω πόσο σημαντικό είναι στο σημερινό γκέι κόσμο να κάνεις σχέση τρεις μήνες. Δεν το έβαλα όμως τόσο εύκολα κάτω και με επιμονή και υπομονή κατάφερα μετά από απανωτές προσπάθειες να σιγουρέψω τη παρουσία τους στο πάρτυ για 2 που σχεδίαζα.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNb3cO-AS9irCUuFFrUvPfYydqbLK6me66BEK0kmmND-AqB5hqjOYqoLd4baNMRY2o9mV1djzVEOiEkrLHVPzOOVTUBMja0PV2WUJz9WEpUpMCGzDVLJUEYG_VJwfv4RBq_v9wwcp-NwRw/s1600-h/franz-ferdinand.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 354px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNb3cO-AS9irCUuFFrUvPfYydqbLK6me66BEK0kmmND-AqB5hqjOYqoLd4baNMRY2o9mV1djzVEOiEkrLHVPzOOVTUBMja0PV2WUJz9WEpUpMCGzDVLJUEYG_VJwfv4RBq_v9wwcp-NwRw/s400/franz-ferdinand.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5320456487669205234" border="0" /></a><br /></div></div><div style="text-align: justify;"><br />Λίγες μέρες μετά, ενώ καθόμασταν αγκαλιασμένοι διαβάζοντας Perez Hilton, ο Χρήστος γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε πως δεν ήθελε να ανταλλάξουμε δώρα για τη τρίμηνη επέτειό μας.<br /></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;">«Δεν έχει νόημα ρε συ» μου είπε, «εμείς δεν έχουμε ανάγκη από δώρα και τέτοιες βλακείες».<br />Ένιωσα το αίμα μου να παγώνει, η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σα τρελή, και το στόμα μου στράβωσε λίγο, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες μου πως είχα πάθει μίνι εγκεφαλικό. Τι ήθελε να μου πει;<br />«Χρήστο τι εννοείς;» ρώτησα υψώνοντας άθελά μου τη φωνή μου.<br />«Ε να ρε συ» απάντησε, «μου φαίνονται λίγο χαζά όλα αυτά. Κλείνουμε τρεις μήνες σχέση. Ε οκ, δε θα τρελαθούμε κιόλας».<br />«Άκου Χρήστο» είπα και αφού αποδεσμεύτηκα από την αγκαλιά του στάθηκα όρθιος απέναντι του. «Για να μιλήσω τη γλώσσα σου, φαντάσου πως σε κάθε σχέση αντιστοιχεί ένα γεωμετρικό σχήμα. Άλλοι σχηματίζουν ερωτικά τρίγωνα, άλλοι είναι σα δυο ευθείες που δε τέμνονται ποτέ, άλλοι είναι σα δυο ομόκεντροι κύκλοι που ο ένας περικλείει τον άλλο και ο άλλος ασφυκτιά. Εμείς, Χρήστο, θέλω να είμαστε το γεωμετρικό σχήμα της καρδιάς. Και γι’αυτό πρέπει να ανταλλάξουμε δώρα.»<br />Με τα πολλά τον έπεισα και αφού τον έβαλα να μου υποσχεθεί πως θα μου πάρει κανονικό δώρο κι όχι από εκείνα τα πάμφθηνα δήθεν συμβολικά ξενέρωτα δώρα του τύπου «Μωρό μου σου έφτιαξα με τα χεράκια μου αυτή τη ζωγραφιά για την επέτειό μας» συνέχισα κανονικά τα σχέδιά μου.<br /><br />Όταν έφτασε εκείνη η μέρα κατάφερα με τη βοήθεια φίλων να διώξω το Χρήστο απ' το σπίτι και περίμενα υπομονετικά να φτάσουν τ' αγόρια του συγκροτήματος για να κάνουν sound check και κυρίως για να προβάρουμε το φινάλε όπου εγώ και οι Franz θα σχηματίζαμε με τα γυμνά κορμιά μας τη λέξη ΧΡΗΣΤOΣ στο χαλάκι του σαλονιού.<br /><br />Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως διαπίστωσα πως το συγκρότημα που είχα κλείσει δεν ήταν οι Franz Ferdinand αλλά ένα tribute band που έβγαζε τα προς το ζην κάνοντας επί πληρωμή μιμήσεις των τεσσάρων σκοτσέζων και αν και η ομοιότητα ήταν εκπληκτική κάπως τους πρόδιδε το γεγονός πως ήταν απ' το Καμερούν. Μέσα σε πέντε λεπτά είχαμε πλακωθεί στις φάπες, δεν ήθελαν με τίποτα να περάσει το δικό μου, και σύντομα τα είχαν μαζέψει και είχαν φύγει, αφού όμως βεβαιώθηκαν πως είχαν χρεώσει τη πιστωτική μου για τις υπηρεσίες τους.<br /></div><br />Όταν γύρισε ο Χρήστος με βρήκε να κλαίω με λυγμούς στο χαλί προσπαθώντας μάταια να σχηματίσω μονάχος το όνομά του και αφού με αγκάλιασε του εξήγησα λεπτομερώς τι είχε συμβεί. Αμέσως με παρηγόρησε και αφού έβγαλε από τη τσέπη του ένα βελούδινο κουτάκι , πέρασε στο καρπό μου ένα πανάκριβο ρολόι που είχε στο καντράν τα αρχικά μου σχηματισμένα με διαμαντόπετρες.<br /><br />Ντράπηκα πάρα πολύ που δε του είχα κάποιο δώρο και αφού τον κοίταξα στα μάτια και προσευχήθηκα με όλη μου τη δύναμη να μην έχει δει το Notting Hill του ψιθύρισα παθιασμένα<br />«Είμαι απλά ένα αγόρι που στέκεται μπροστά από ένα άλλο αγόρι ζητώντας του να τον αγαπήσει».<br /><br /></div><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/NhuTL-rtQa8&hl=en&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/NhuTL-rtQa8&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />revqueer@yahoo.comrevqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com25tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-9920650953859022772009-02-16T14:22:00.001+02:002009-02-17T08:39:47.743+02:00ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuTTkv_h4kZ6ppl1PEL1Ge_p1TSGxO-Wqdf3F8DwNSVOsyLOJp_xKoG-UUxL27bXlkqMyGl5feQbjpLwaHLu3Xd10VGlezobOzl2UyNKEK2SQfIxh5NQErmmipQilejB2YBIYCmIKNawF_/s1600-h/split-personality.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 309px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuTTkv_h4kZ6ppl1PEL1Ge_p1TSGxO-Wqdf3F8DwNSVOsyLOJp_xKoG-UUxL27bXlkqMyGl5feQbjpLwaHLu3Xd10VGlezobOzl2UyNKEK2SQfIxh5NQErmmipQilejB2YBIYCmIKNawF_/s400/split-personality.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5287196544903823538" border="0" /></a><br />Περιμένοντας έξω από το γραφείο του λέκτορα κυρίου Π. να εξεταστώ προφορικά σε μάθημα, είχα τη τύχη να πιάσω κουβέντα μ' ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον παιδί από τη Κύπρο, το Χαράλαμπο.<br /><br />Καθ' ότι ήμασταν και οι δύο αδιάβαστοι με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας αρχίσαμε να μιλάμε για τα γκομενικά μας. Ο Χαράλαμπος ήταν εξαιρετικά αγχωμένος γιατί του είχε γυαλίσει ένας Σκορπιός και στο παρελθόν είχε καεί από το συγκεκριμένο ζώδιο και ήταν σε δίλημμα αν έπρεπε να το σοβαρέψει το πράγμα μαζί του ή όχι. Αν και συμμεριζόμουν την αγωνία του, του εξήγησα πως είναι τελείως χαζό να πιστεύουμε στον 21 αιώνα σε ζώδια και στις αστρολογικές προβλέψεις, εκτός από εκείνες που είναι στην Ελευθεροτυπία γιατί είναι έγκυρη εφημερίδα και τις διασταυρώνει.<br /><br />Εκείνος τότε μου εξήγησε πως ο πρώην Σκορπιός του ήταν ένας Τούρκος απ' τα κατεχόμενα με τον οποίο φυλάγανε σκοπιά από αντίθετες μεριές της διαχωριστικής γραμμής μεταξύ Κύπρου και ψευδοκράτους και με νοήματα και σήματα κατάφεραν να ανταλλάξουν κινητά κάνοντας καυτό phone sex καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας τους. Με το τέλος της, κανόνισαν να συναντηθούν και οι δύο στο σταθμό των τρένων στο Παρίσι. Εκεί θα ζούσαν για πάντα μαζί μακριά από τη μαρτυρική νήσο και τα επικριτικά βλέμματα των συμπολιτών τους που θα καταδίκαζαν απερίφραστα μια τέτοια ανίερη σχέση, με μόνη παρηγοριά της αυτοεξορίας τους το ατελείωτο σεξ.<br /><br />Ο Τούρκος όμως δεν εμφανίστηκε ποτέ και όταν μετά από μέρες κατάφερε να επικοινωνήσει με το Χαράλαμπο τον ενημέρωσε πως ο πατέρας του είχε ανακαλύψει τα σχέδια του και τον είχε στείλει πίσω στη Τουρκία στα βάθη της Ανατολίας στο χωριό απ' το οποίο ήταν η καταγωγή του γιατί εκεί δεν υπήρχαν άλλοι ομοφυλόφιλοι. Έτσι ο γιος του δε θα κατάφερνε να ενδώσει ποτέ στους σατανικούς πειρασμούς που βασάνιζαν τη σκουρόχρωμη σάρκα του. Με τα πολλά κατάφερε να αποδράσει αλλά λόγω ελλείψεως χρημάτων θα έπρεπε να πάει με τα πόδια στο Παρίσι και αν υπολόγιζε καλά θα έφτανε κάπου στις αρχές του 2011. Του ζήτησε λοιπόν να ανανεώσουν για τότε το ραντεβού τους.<br /><br />Η ιστορία του με συγκίνησε και ομολογώ πως εξοργίστηκα με την ηλιθιότητα των ανθρώπων που από ανόητα μίση, άγνοια και μισαλλοδοξία προκαλούν τέτοια μεγάλη δυστυχία σε καλά παιδιά σα το Χαράλαμπο. Ως εκκολαπτόμενος νομικός υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα έκανα ό,τι περνούσε απ' το χέρι μου να πατάξω την αδικία που κυριαρχούσε στο κόσμο όσο δύσκολο και ουτόπικο κι αν φαινόταν αυτό.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRaAxseq-wCvop3EhhJT_5d-GC5i5jEZDfJ9FLn5n90UTi1JwAgVXKMrR8Eb0CAPmP-BDG6GEv9yU64bwOVs-FDJhIhjR_zpd_hzQiLx_vTC-hoCQZTAfGSAF3veADe8Y5oegxuHvL2IfW/s1600-h/11.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 306px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRaAxseq-wCvop3EhhJT_5d-GC5i5jEZDfJ9FLn5n90UTi1JwAgVXKMrR8Eb0CAPmP-BDG6GEv9yU64bwOVs-FDJhIhjR_zpd_hzQiLx_vTC-hoCQZTAfGSAF3veADe8Y5oegxuHvL2IfW/s400/11.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5303360091633628946" border="0" /></a><br />Ο Κύριος Π. μας κάλεσε τελικά στο γραφείο του, αλλά η ιστορία του Χαράλαμπου δεν έλεγε να φύγει απ' το μυαλό μου με αποτέλεσμα να μη μπορώ να συγκεντρωθώ στην εξέταση. Όταν πλέον έδωσα για τέταρτη συνεχή φορά την απάντηση "Δε γνωρίζω" σε ερώτηση που μου έκανε, ο κύριος Π. εξοργίστηκε και υψώνοντας τη φωνή του με ρώτησε "Ε μα τέλος πάντων κύριε συνάδελφε, τι γνωρίζετε από Εμπορικό Δίκαιο;"<br /><br />Θίχτηκα από το τόνο του και κοιτάζοντας τον με θράσος στα μάτια σηκώθηκα όρθιος.<br />"Μπορεί να μη γνωρίζω τίποτα από Εμπορικό Δίκαιο, αλλά υπάρχει κι ένα άλλο Δίκαιο που η κοινωνία σας έχει ξεχάσει. Το δίκαιο της Αγάπης! Ναι κύριε καθηγητά. Της Αγάπης! Που νομοθέτης της είναι η καρδιά. Και μας αφορά όλους. Και είναι μονίμως στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Και ο κόσμος τη βγάζει πάντα ένοχη χωρίς να περιμένει απόδειξη του εναντίου. Ποιός θα την υπερασπιστεί αυτή κύριε καθηγητά; Ποιός; ΠΟΙΟΟΟΟΣ;" ρώτησα εξοργισμένος.<br /><br />"Δε γνωρίζω" απάντησε αποσβολωμένος ο Κύριος Π. ενώ δίπλα μου ο Χαράλαμπος έκλαιγε σιωπηλά.<br /><br />"Στο διάβολο λοιπόν εσείς και τα εμπορικά σας δίκαια! Η Αγάπη δεν είναι εμπόρευμα! Είναι το πιο σπάνιο αγαθό. Είναι σα το πετρέλαιο ή το νερό. Οι πόλεμοι του μέλλοντος θα γίνονται για την Αγάπη! Και πάντα θα είναι φυλακισμένη! Αλλά εγώ λέω τέρμα! Ως εδώ! Φτάνει! Αθώα η Αγάπη! ΑΘΩΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!"<br /><br />Η σιωπή που επικράτησε στη αίθουσα μετά το τέλος του λόγου μου ήταν ακόμα πιο εκκωφαντική από τις κραυγές μου και μαζεύοντας τα βιβλία μου κατευθύνθηκα προς τη πόρτα. Μόλις την άνοιξα κοντοστάθηκα και γύρισα να κοιτάξω το Χαράλαμπο που σκούπιζε τα κατακόκκινα μάτια του.<br />"Να μου χαιρετίσεις το Τουρχάν αν κάποτε τον ξαναδείς" είπα κι έφυγα σκεπτικός.<br /><br />revqueer@yahoo.com<br /></div>revqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com29tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-12756356151066357802008-12-03T01:44:00.002+02:002008-12-03T02:08:08.488+02:00Apsoy At The Big Poormother<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVHtPBgKhEaUyakHorLlf8LYr4vegsqg_dy9pDMxieu1Zamunfg6JYeSH7YlY-d7IlRcp_fO6urpuh_OxwUrCAwbez93_XWrEn4fQrvQPER6a3ATW_5EatwSICFqMCNADrwfSPDMR3-z3S/s1600-h/%CE%95%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1017.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5275339388918345970" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 300px; height: 400px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVHtPBgKhEaUyakHorLlf8LYr4vegsqg_dy9pDMxieu1Zamunfg6JYeSH7YlY-d7IlRcp_fO6urpuh_OxwUrCAwbez93_XWrEn4fQrvQPER6a3ATW_5EatwSICFqMCNADrwfSPDMR3-z3S/s400/%CE%95%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1017.jpg" border="0" /></a><br /><div><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq6pGU1YC9v28d4vw-nws0WwZ7Y73gMxNK_BTuZW5IkWYVul6VOKR25A7a0zcyw4uBkuERooalxGzjQppXTV2rDrqBpKIRwr42x61FQbhZGZ-WE0k2ooVqsiVjVRQ2MhmRdzRHIuhlcVoY/s1600-h/%CE%95%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1014.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5275338836981628034" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 300px; height: 400px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq6pGU1YC9v28d4vw-nws0WwZ7Y73gMxNK_BTuZW5IkWYVul6VOKR25A7a0zcyw4uBkuERooalxGzjQppXTV2rDrqBpKIRwr42x61FQbhZGZ-WE0k2ooVqsiVjVRQ2MhmRdzRHIuhlcVoY/s400/%CE%95%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1014.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br /><div align="justify"><div>Διαπιστώσεις / εντυπώσεις από ταξίδι αστραπή στη Θεσσαλονίκη για πρεμιέρα παράστασης Αψού (πληροφορίες στο πιο κάτω ποστ):</div><br /><br /><div>1) Οι Θεσσαλονικείς είναι φιλόξενοι. Δηλαδή τέτοια περιποίηση με κεράσματα, τσάρκες, ξεναγήσεις δεν έχω ξαναζήσει! Οι Αθηναίοι είμαστε μεγάλα γαϊδούρια.</div><br /><div>2) Η παράσταση ήταν άψογη, είχα κατασυγκινηθεί σας λέω, να βλέπω τα ποστάκια του Apsoy live μπροστά μου! Κορυφαία εμπειρία!</div><br /><div>3) Ο Apsoy είναι σεμνό και μετρημένο παιδί, μ' ένα τζινάκι πήγε στη πρεμιέρα του, και όταν τον σήκωσαν στο τέλος της παράστασης κι έπεσε το μπαρ από τις επευφημίες έγινε κόκκινος, κι όταν λέω κόκκινος, εννοώ κόκκινος όχι αστεία, σε σημείο ν' ανησυχούμε πως θα μας μείνει στα χέρια. <a href="http://legallyblonde78.blogspot.com/2008/12/blog-post.html">Δείτε εδώ και μια άλλη μαρτυρία της βραδιάς να μη λέτε πως υπερβάλλω.</a><br /></div><br /><div>4) Είδα το πιο τέλειο φοιτητικό σπίτι έβερ! Πρέπει να τα μαζέψω να φύγω ΑΜΕΣΑ, θέλω δικό μου σπίτι κι ας χρειαστεί να πλένω σκάλες για να τα βγάζω πέρα. Ουφ!</div><div> </div><div><br />5) Ο οδηγός του τρένου της επιστροφής είναι στάνταρ απογοητευμένος ραλίστας. Τρικυμία σε τρένο έχετε περάσει?</div><br /><br /><br /><div>Παυλίνα, Ορέστη, Γιώργο, Νίκο, Έφη, Tony, Μαριάννα, Κόμνω, Βαγγελάκο, Σοφία και λοιποί είστε απλά σούπερ!</div><div> </div><div><em>Η πρώτη φωτογραφία απεικονίζει αυτόγραφο σε τράπουλα* του Αψού και λέει:</em></div><div><em>'Στο Δημήτρη με αγάπη, Apsoy aka Goddess'</em></div><div><em>Μετατρέπω προσωρινά το blog σε e-bay - ή μήπως e-gay? (παιδιά έιμαι από ταξίδι, δεν έχω χιούμορ αυτή τη στιγμή) και δέχομαι προσφορές. Let the bidding begin!</em></div><div><em>Τη τράπουλα κρατάει το διάσημο πλέον spooky χέρι Αψού.</em></div><div><em></em> </div><div><em></em> </div><div><em>*στη τράπουλα δε θα συμπεριληφθούν τα τραπουλόχαρτα γιατί τα θέλω, μόνο το έξω πουλάω.</em></div><br /><div></div><br /><div><a href="mailto:revqueer@yahoo.com">revqueer@yahoo.com</a></div><br /><br /><div></div><br /><br /><div></div></div></div></div>revqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-87362411673211905232008-12-03T01:36:00.005+02:002009-01-29T01:11:14.322+02:00ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ GAY ΣΚΑΝΤΖΟΧΟΙΡΟΥ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfgN5niA-D4wLoXEY4wdsj5gkmMEIaIejEYsUcAJuPpm21Ha_sYnaREJiiprWubxXromEHxKIZOLals-wDMox_UmkdgGIRRBjEj_aVB05ilbG_X-E7Lhg4XUbH4PBNvpDLLRZk6YSVywxv/s1600-h/hedgehog.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5275330075465287218" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 400px; height: 300px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfgN5niA-D4wLoXEY4wdsj5gkmMEIaIejEYsUcAJuPpm21Ha_sYnaREJiiprWubxXromEHxKIZOLals-wDMox_UmkdgGIRRBjEj_aVB05ilbG_X-E7Lhg4XUbH4PBNvpDLLRZk6YSVywxv/s400/hedgehog.jpg" border="0" /></a><br /><br /><div class="snap_preview" style="text-align: justify;"><br /><br /><p>Μέρα Πρώτη</p>Ήταν φοβερή η ταλαιπωρία ν’ ανέβουμε όλοι στο πλεούμενο και οι συνθήκες είναι άθλιες. Ποιος να μου το έλεγε πως θα μοιραζόμουν τουαλέτες με τους ελέφαντες! Το απόγευμα θα συγκεντρωθούμε όλοι στο κατάστρωμα να μας μιλήσει ο Νώε και να μας εξηγήσει ακριβώς το λόγο που μας μάζεψε. Μαντεύω πως πρόκειται για κάποιο πρωτοποριακό ζωολογικό κήπο που οργανώνει και ανυπομονώ να εκτεθώ ως εκπρόσωπος του είδους μου.<br /><br />(Απόγευμα)<br /><br />Α καλά, ο τύπος το έχει χάσει. Προσπάθησα να του εξηγήσω πως είμαι ο πλέον ακατάλληλος σκαντζόχοιρος για τη δουλειά που με θέλει αλλά δε παίρνει από λόγια. Ελπίζω να μη περάσουν πολλές μέρες μέχρι να μας αφήσει να φύγουμε.<br />Μέρα 8η<br />Κοίτα που είχε δίκιο ο γέρος! Χάθηκαν τα πάντα! Παντού γύρω μας θάλασσα! Με πιάσαν τα υπαρξιακά μου! Αν δεν έχουν μείνει άλλοι αρσενικοί σκαντζόχοιροι, τι νόημα έχει να είμαι ομοφυλόφιλος; Η δικιά μου είναι τελείως στη κοσμάρα της κι ανυπομονεί να διαιωνίσουμε το είδος μας. Δε κρατιέται η ρουφιάνα! Ο Νώε την έχει ψωνίσει. Οκ φίλε, είχες δίκιο και είσαι σε ανοιχτή επικοινωνία με το Θεό. Μη μας τα πρήζεις όμως!<br /><br /><p>Μέρα 20η</p>Καταστροφή! Ένας ιπποπόταμος δεν άντεξε τη χορτοφαγία και καταβρόχθισε και τα δύο δαλούτια! Ο Νώε ήταν έξαλλος! Και κρίμα! Ήταν υπέροχο ζώο! Ας μάθουν οι μέλλουσες γενιές πως ήταν κάτι μεταξύ πιγκουίνου και καμήλας αλλά με φτερά. Ο Θεός τα πήρε άγρια λέει ο Νώε. Ήταν απ’ τα αγαπημένα του ζώα και στο τσακ τη γλιτώσαμε να μη μας καταποντίσει κι εμάς. Ευτυχώς τον έπεισε να μη μας ξαποστείλει αλλά για αντάλλαγμα πρέπει να αυξήσουμε κατά 50% τις ώρες προσευχής. Δε θα το αντέξω!<br /><br /><p>Μέρα 28η</p>Συνεχίζει να βρέχει και πια βαριόμαστε αφόρητα. Περνάμε την ώρα μας παίζοντας ομαδικά παιχνίδια αλλά υπάρχουν και μικροεντάσεις. Ο Νώε για να μας διασκεδάσει και ν’ αναπτερώσει το ηθικό μας, μας παίζει μια ώρα κάθε βράδυ άρπα. Βασικά δεν έχει ιδέα πώς παίζεται γιατί τη κρατάει σα κιθάρα αλλά τι να κάνεις;<br /><br /><p>Μέρα 35η</p>Όπως κοιμόμουν το βράδυ ένιωσα τη λεγάμενη να τρίβεται πάνω μου. Ω ρε μπλέξιμο… Υποκρίθηκα πως δεν είχα ξυπνήσει και ροχάλιζα ρυθμικά, αλλά αυτή είχε ανάψει. Όταν άρχισε να δαγκώνει το λαιμό μου ‘ξύπνησα’ και της υπενθύμισα πως ο Νώε είχε απαγορεύσει το κουτούπωμα μέχρι να πιάσουμε στεριά. “Το ξέρω, μα δε μπορώ να κρατηθώ άλλο” μου είπε ψιθυριστά.<br />“Άκου γλυκιά μου!” της απάντησα. “Είναι και για μένα δύσκολο να σου αντισταθώ, αλλά θες να γίνει καμιά στραβή και να βρεθούμε και οι δυο να πλέουμε ακυβέρνητοι;” Βαριαναστέναξε ενοχλημένη αλλά νομίζω πως την έπεισα.<br /><br /><p>Μέρα 38η</p>Αντίο Κόσμε! Ο Θεός επικοινώνησε με το Νώε και του ανακοίνωσε πως πρέπει να με πετάξει στη θάλασσα γιατί δε τους κάνω. Ανέστησε ένα σκαντζόχοιρο που θα πάρει τη θέση μου, ένα τελείως ηλίθιο νταή που χρησιμοποιεί εκφράσεις του τύπου ‘δικέ μου’ και ‘μη σου γαμήσω’ και περιττό να πω πως η δικιά μου είχε τρεις απανωτούς οργασμούς μόλις τον είδε.<br /><br /><p>Μέρα 39η</p>Οκ τελικά θα ζήσω. Ο Νώε με είχε αρπάξει και ετοιμαζόταν να με εκσφενδονίσει όταν εμφανίστηκε ο Θεός και με βροντερή φωνή μου ανακοίνωσε πως ‘έκανε πλάκα’ και ‘σιγά μη με πέταγε’ και άρχισε να γελάει σα χάνος αλλά μετά σοβάρεψε και είπε πως όλα ήταν ένα τεστ για να ελέγξει τη πίστη μου. Ο Νώε άρχισε να χειροκροτά και να φωνάζει χοροπηδώντας “Αχ είστε τόσο καλόοοοος! Σκαντζόχοιρε πες ευχαριστώ στο Κύριο” αλλά εγώ απλά ευχόμουν να ήμουν κουνάβι να αμολήσω μια βρομερή πορδή να τους φλομώσω και τους δύο.<br />Αύριο μας είπε πως πιάνουμε στεριά. Άραγε τι μου επιφυλάσσει το μέλλον;<br /><em>(Ναι ναι ξερω, μερικοί από εσάς μπορεί να το έχετε ήδη διαβάσει το συγκεκριμένο! χιχιχιχιχιχι! :P )<br /></em><br />revqueer@yahoo.com<br /></div>revqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-5469983178893565632008-11-03T09:46:00.008+02:002008-11-03T11:27:01.142+02:00ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFYLGlO5fI6vOjJ4Rax7xKGamuWX1aPJpZiJpe14OsgPcMg2_IWGGinwm9ga4bdCcwuDVaNTXIkkm297_za-s1XBPINwTll8p-RBnSALRNWoSK2-q952vuaCnqJTpox3TY2zce3bjaKrLZ/s1600-h/akazoo_preposter.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 283px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFYLGlO5fI6vOjJ4Rax7xKGamuWX1aPJpZiJpe14OsgPcMg2_IWGGinwm9ga4bdCcwuDVaNTXIkkm297_za-s1XBPINwTll8p-RBnSALRNWoSK2-q952vuaCnqJTpox3TY2zce3bjaKrLZ/s400/akazoo_preposter.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5264336215815523250" border="0" /></a><br />Διακόπτουμε προσωρινά τη μπλογκική αποχή μας για να ανακοινώσουμε πως:<br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">1, 2, 3/12</span> και <span style="color: rgb(255, 0, 0);">8, 9, 10/12 </span>στις <span style="color: rgb(255, 0, 0);"> 20:30 </span> όσοι βρίσκεστε στη <span style="color: rgb(255, 0, 0);">Θεσσαλονίκη</span>, θα έχετε την ευκαιρία να δείτε τη παράσταση '<span style="color: rgb(255, 0, 0);">Αγαπώ, Αγαπώ, Αγαπώ αυτόν τον άντρα</span>' μέρος της οποίας είναι βασισμένο σε κείμενα από το blog του one and only <a href="http://apsoy.blogspot.com/">Apsoy</a>!<br /><br />Τη παράσταση ανεβάζει η ομάδα Akazoo στο bar <span style="color: rgb(255, 0, 0);">'Διατηρητέο'</span> (Ικτίνου 12)<br /><br />ΤΡΕΧΤΕΕΕΕΕ!<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU2a8RdiOgOfmZ1AqaDBWLkCL8HpawOLxPwoWpoh1-ni-ttl9_wJFcMLMT0AEJO2qfyh43MiMofDw18WdzlLWu7gG0LafShDtPXrfFbZ-_CB6LIQiZwyAZtydOPOm2pCld91GqytQzqQxg/s1600-h/sneeze01.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 299px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU2a8RdiOgOfmZ1AqaDBWLkCL8HpawOLxPwoWpoh1-ni-ttl9_wJFcMLMT0AEJO2qfyh43MiMofDw18WdzlLWu7gG0LafShDtPXrfFbZ-_CB6LIQiZwyAZtydOPOm2pCld91GqytQzqQxg/s400/sneeze01.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5264351521859814066" border="0" /></a>revqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-39934751494666632802008-11-03T09:00:00.000+02:002008-11-03T11:26:13.816+02:00Ντολμάς: Μια ιστορική αναδρομή<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGALfkE7HvEYoZ6QsDOH9BE-848-i-Pwk-DmeGVG3lNNlnjRYBzvuVhC_bDUhVJyy3YXWhzFaU974zfZDekB9QXb4G9JAdyG9RNUjZRy0FSqHyvxjYFShPyGSH1AuT-GMmzXt2uWHP6DcZ/s1600-h/DSC03170.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGALfkE7HvEYoZ6QsDOH9BE-848-i-Pwk-DmeGVG3lNNlnjRYBzvuVhC_bDUhVJyy3YXWhzFaU974zfZDekB9QXb4G9JAdyG9RNUjZRy0FSqHyvxjYFShPyGSH1AuT-GMmzXt2uWHP6DcZ/s400/DSC03170.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5264352344506774802" border="0" /></a><br /><span style="font-style: italic;"></span>'Ελλάδα' και 'Ντολμάς' είναι έννοιες σχεδόν ταυτόσημες.<br /><div style="text-align: justify;"><br />Κάνοντας μια πρόχειρη ιστορική επισκόπηση, παρατηρούμε πως η πρώτη καταγεγραμμένη αναφορά στο ντολμά βρίσκεται στο δυτικό αέτωμα του Παρθενώνα, όπου η θεά Ήρα απεικονίζεται να τρώει κρυφά ντολμαδάκια από μια κατσαρόλα και με ένοχο βλέμμα να κοιτάζει πίσω της μη τη δει κανείς.<br /><br />Στην αρχαία Αθήνα οι σοφιστές επέμεναν πως δεν υπάρχει μια και μοναδική συνταγή για ντολμαδάκια. Προέτρεπαν τους νέους τις εποχής να πειραματίζονται κατά τη παρασκευή τους και σε αυτούς αποδίδεται ο πρωτοποριακός ντολμάς με γέμιση παπάγια ενώ σοκ στα ήθη της εποχής είχε προκαλέσει ντολμαδάκι με γέμιση άλλο ντολμαδάκι που αποδίδεται στο γλύπτη Σαμπρίωνα.<br /><br />Ο Σωκράτης δεν έπαυσε να στηλιτεύει την οπτική των σοφιστών και στο Πλάτωνος 'Περί Γκουρμέ Γευμάτων' τον βλέπουμε για μία και μοναδική φορά να χάνει την ψυχραιμία του και να αποκαλεί το συνομιλητή του σοφιστή Παφαλίωνα "μεγάλο νούμερο" όταν προσπαθεί να τον πείσει πως ένα κληματόφυλλο τυλιγμένο χωρίς γέμιση μπορεί να αποτελέσει πρώτης τάξεως ντολμαδάκι.<br /><br />Πρόσφατα ανακαλύφθηκε και ένα πρώτο draft της Αντιγόνης του Σοφοκλή, όπου η κεντρική ηρωίδα διακόπτει ένα σπαρακτικό μονόλογό της για να βγάλει με το νύχι της ένα κομματάκι ντολμά που έχει πιαστεί στο δεξιό τραπεζίτη της ενώ αργότερα στο έργο φέρεται να προσπαθεί να μεταπείσει το Κρέοντα δελεάζοντας τον μ' ενα πιάτο φρεσκοψημένους ντολμάδες τα οποίο τελικά τρώει όλο η ίδια σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την απαράδεκτη στάση του και παθαίνει στομαχόπονο.<br /><br />Με τη παρακμή της Αθηναϊκής δημοκρατίας έρχεται ένας εννοιολογικός επαναπροσδιορισμός του ντολμά. Μετατρέπεται σε σύμβολο της διαφθοράς της εξουσίας και ιστορική έμεινε η φράση που αποδίδεται στο ρήτορα Αμφικράτωνα προς τον αρχιστράτηγο και εραστή του Μπάμπη ενώπιον της Εκκλησίας του Δήμου κατόπιν διαφωνίας τους "Είσαι σα κακοσχηματισμένος ντολμάς".<br /><br />Στο Βυζάντιο το ντολμαδάκι γνωρίζει τη παρακμή καθότι δύσκολα μπορούσε να συμπορευτεί με τις αυστηρές ηθικές επιταγές της εποχής, αλλά στο Διαφωτισμό γνωρίζει νέα άνθηση καθώς χρησιμοποιείται ως μέσο παιδείας. Ο Κοραής συγκεκριμένα μοίραζε ντολμαδάκια στους υπόδουλους μέσα στο οποία είχε κρυμμένα ρολά χαρτί με μεταφρασμένα αποσπάσματα από έργα κορυφαίων Ευρωπαίων στοχαστών δίνοντας θάρρος και ελπίδα στους σκλαβωμένους Έλληνες. Με τον τρόπο αυτό όμως οι ντολμάδες κρίθηκαν παράνομοι με απόφαση του τότε σουλτάνου Παναήαμ Β'.<br /><br />Με την απελευθέρωση της Ελλάδας ο ντολμάς αποκτά επιτέλους τη θέση που του αξίζει. Από τις πρώτες κινήσεις τις Αντιβασιλείας είναι η νομιμοποίησή του και ο νεαρός τότε Όθων φημολογείται πως κατανάλωνε πάνω από 100 ντολμαδάκια την ημέρα προκαλώντας ενίοτε την οργή του Μάουρερ ο οποίος σε επιστολή προς την ερωμένη του δούκισσα Μαργαρίτα αναφέρει "Είναι ένα κοιλιόδουλο γουρούνι! Τι Ντροπή! Ο μέλλων βασιλιάς της Ελλάδος να βρωμάει απ' τη κορφή ως τα νύχια αμπελόφυλλο!"<br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Πηγές:</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">'Ελλάς σημαίνει ντολμαδάκια' Αντώνης Φαρφάλας Εκδ. Σύφιλη</span> <span style="font-weight: bold; font-style: italic;"><br />'Ο ντολμάς κι Εγώ' Βέφα Αλεξιάδου Εκδ. Βέφα Αλεξιάδου</span> <span style="font-weight: bold; font-style: italic;"><br />'Αι επιστολαί αντιβασιλέως Μάουρερ' Μάουρερ Εκδ. Σούμπιτο</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">(Μιας και ξαναπερνάω έστω και προσωρινά απ' το μπλογκ, ιδού το μπλογκοπαίγνιον στο οποίο με κάλεσε ο <a href="http://mahler76.blogspot.com/">Mahler </a>,να γράψω δηλαδή μια ιστορία με ντολμαδάκια!)</span><br /><br />revqueer@yahoo.com<br /><br /></div>revqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com26tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-16256918480040051952008-07-15T08:00:00.005+03:002008-07-15T08:00:00.620+03:00Κατέβασε! Τζάμπα Πράμα!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr2cosQl02Hd2Y96jhq_ZsFcJ70zFbx-HR4Ru3FMjcrTprq96vATLPZGPsjHrwYNOC434WFGxT6U5ad04ySp03Kjx81G072IAEbVSuAKOwTB17Mq29BdIQYKUBNFxBG48KxTqC95q51-u2/s1600-h/free_sign.gif"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr2cosQl02Hd2Y96jhq_ZsFcJ70zFbx-HR4Ru3FMjcrTprq96vATLPZGPsjHrwYNOC434WFGxT6U5ad04ySp03Kjx81G072IAEbVSuAKOwTB17Mq29BdIQYKUBNFxBG48KxTqC95q51-u2/s400/free_sign.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5222841947957505954" border="0" /></a><br />Στα παρακάτω links μπορείτε να κατεβάσετε όλες τις ιστορίες του blog. Είναι 82 συνολικά + 3 bonus που δεν έχω ανεβάσει και θα βρείτε στο Part 2. Το μπλογκ δε θα το σβήσω εννοείται, απλά αν κάποιος θέλει να τις έχει αποθηκευμένες στον υπολογιστή ας τις κατεβάσει.<br /><br /><a href="http://rapidshare.com/files/129235328/Greek_Closet_Stories_1.rar.html">Part 1</a><br /><br /><a href="http://rapidshare.com/files/129726479/Greek_Closet_Stories_2.rar.html">Part 2</a><br /><br />revqueer@yahoo.comrevqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-61064129541076477262008-07-07T08:05:00.002+03:002008-07-07T08:05:01.076+03:00End Credits<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEf6VKxysqla7ForkTKRybdA7rn_r209z184bRGIXUnL4ejwGcozz1jryCEOpJiMGMXTSrcir1CR4-EI-t-h0baYNNasXyUmnN8aA_iTWv1-gg80ZrhkicnXdn7YKZo7ookhpBpWwuH8hp/s1600-h/cupcake1.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEf6VKxysqla7ForkTKRybdA7rn_r209z184bRGIXUnL4ejwGcozz1jryCEOpJiMGMXTSrcir1CR4-EI-t-h0baYNNasXyUmnN8aA_iTWv1-gg80ZrhkicnXdn7YKZo7ookhpBpWwuH8hp/s400/cupcake1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5212222154909138098" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Λίγο παραπάνω από ένα χρόνο πριν, ξεκίνησα να ρίχνω κλεφτές ματιές στα πρώτα blog με σκοπό να φτιάξω κι εγώ δικό μου. Τη προσοχή μου είχε τραβήξει ο <a href="http://lastinightidreamtthatsombodylovedme.wordpress.com/">Αλέξανδρος</a> (όταν ακόμα ήταν στο blogspot), ο <a href="http://good-as-you.blogspot.com/">Good As You</a>, το <a href="http://gaynewsingreek.blogspot.com/">Απέναντι Πεζοδρόμιο</a> κι ο <a href="http://faggotantinational.blogspot.com/">les_boi</a> (που μου άφησε και το πρώτο εξαιρετικά εύστοχο σχόλιο στο πρώτο πρώτο ποστ <a href="http://revqueer.blogspot.com/2007/07/blog-post.html">εδώ</a> -παρεπιπτόντως, περάστε από τα αγαπημένα σας μπλογκ και ρίξτε μια ματιά στο πρώτο ποστ) και μέσω αυτών γρήγορα ανακάλυψα ένα μεγάλο αριθμό ξεχωριστών, ανήσυχων και ταλαντούχων ανθρώπων που έχουν πάρα πολλά να πούνε.<br />Σε λίγες κι εγώ με τη σειρά μου κλείνω τον ένα χρόνο στη μπλογκόσφαιρα και νομίζω πως μου έκανε πολύ καλό σε πολλά θέματα το συγκεκριμένο χόμπι. Επειδή όμως πρέπει να αλλάζουμε και λίγο παραστάσεις και εσείς και εγώ, από Σεπτέμβρη αν όλα πάνε καλά κι έχω όρεξη, θα τα λέμε από κάποια διαφορετική ιστοσελίδα με αρκετά διαφορετική θεματολογία και μορφή (όχι, δε ξέρω ακόμα ποια θα είναι αυτή η θεματολογία/μορφή!). Μέχρι τότε, πολύ καλό καλοκαίρι σε όλους, μη χαθούμε, το e-mail μου θα το κοιτάω!<br /><br /><div style="text-align: right;">Take Care!!<br />Δημήτρης<br />xxxx<br /></div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxCiGxpG2OtbUfzkx5G-jVGxA5AXM_6Bt0rf1duHvypSrfc90WLBtPGXhssSwB4NO6hWE55rP_bsdScckKWJPur35b_DwtdSn6lavxizTcs8lks3YGPMIWzmF2wj5JFqFwJUXu42HNY0X9/s1600-h/md_Summertime+Joy+Houston+Tx+002.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxCiGxpG2OtbUfzkx5G-jVGxA5AXM_6Bt0rf1duHvypSrfc90WLBtPGXhssSwB4NO6hWE55rP_bsdScckKWJPur35b_DwtdSn6lavxizTcs8lks3YGPMIWzmF2wj5JFqFwJUXu42HNY0X9/s400/md_Summertime+Joy+Houston+Tx+002.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5212461668830059106" border="0" /></a><br /><br /><br /><embed src="http://www.box.net/static/flash/box_explorer.swf?widgetHash=yo34ex3k8w&v=1" wmode="transparent" type="application/x-shockwave-flash" height="100" width="400"></embed></div><br /><br />revqueer@yahoo.comrevqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com68tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-50074146673555440042008-07-07T08:00:00.003+03:002008-07-07T08:00:00.563+03:00Η Aγάπη Άργησε Μια Era Part 3<div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6hpBSr_rCrLS_BilOefvB462sEzEbnPmAx9_7fcvBKztCTkGK_Jyg6tTlnKPZYpEHQTWWSmIf47n4RjgM5mn7eyopAPAPDSVlyK2a8xAon6qq6Dnmi2O9wD0LCpjrE1ghKshmKgiqKElo/s1600-h/c5_jpg.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6hpBSr_rCrLS_BilOefvB462sEzEbnPmAx9_7fcvBKztCTkGK_Jyg6tTlnKPZYpEHQTWWSmIf47n4RjgM5mn7eyopAPAPDSVlyK2a8xAon6qq6Dnmi2O9wD0LCpjrE1ghKshmKgiqKElo/s400/c5_jpg.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5212213576268050274" border="0" /></a><span style="font-weight: bold;">Over and Out</span><br /></div><br /><br />Άνοιξε τη πόρτα του δωματίου του και μου έκανε νόημα να μπω. Πέρασα μέσα προσπαθώντας να περπατάω αργά και ερωτικά και κάθισα με αισθησιακό τρόπο στο κρεβάτι σταυρώνοντας τα πόδια μου και υψώνοντας το αριστερό μου φρύδι.<br /><div style="text-align: justify;"><br />O Johnny έσκισε με μία κίνηση τα ρούχα του αποκαλύπτοντας το σμιλεμένο κορμί που χιλιάδες ανά το κόσμο είχαν ποθήσει κι άρχισε να κινείται με απειλητικές διαθέσεις προς το μέρος μου. Ίσως ήταν η κούραση της ημέρας, ίσως η δυσφορία που ένιωθα που ρουφούσα τη κοιλιά μου τις τελευταίες τρεις ώρες αλλά το άγχος μου έφτασε στο ζενίθ κι όπως σηκώθηκα απ' το κρεβάτι να τρέξω στην αγκαλιά του, σκόνταψα στο χαλάκι και έπεσα με τα μούτρα στο πάτωμα.<br /><br />Η ψυχολογία μου έγινε κουρέλια και η απογοήτευση μου που ρεζιλεύτηκα σε τόσο κρίσιμη στιγμή έβγαλε από μέσα μου όλα τα κόμπλεξ που με βασάνιζαν.<br />«Άκου αγόρι μου» του είπα, όπως σηκωνόμουν απ' τα πατώματα. «Δε κάνω εγώ για σένα.»<br />«I'm sorry i don't understand what you're saying.»<br />«Εσύ δεν είσαι για τα δόντια μου. Εγώ είμαι κοντός κι έχω πατσόκοιλα και μια ελιά σα κεφτέ πάνω απ' το κωλομέρι μου, απ' αυτές τις σιχαμερές που έχουν και τριχούλες. Άσε που δε με βλέπω να πατάω ποτέ σε γυμναστήριο κι έχω αλλεργία στην υγιεινή διατροφή. Και ροχαλίζω. Και κλάνω σε λάθος στιγμές και νομίζω πως η κοιλιά μου έχει πρηστεί τις τελευταίες μέρες και ώρες ώρες ιδρώνω σα γουρούνα. Και είμαι γενικά πολύ κότα.»<br />«What are you saying? Is everything ok? Are you feeling well?»<br />«Κι εσύ ζεις στο Λος Άντζελες. Εγώ είμαι από Δυτικά Προάστεια. Τι θα πω στη μάνα μου για να έρθω Αμερική; Θα βγαίνουμε με τους φίλους σου και θα παραγγέλνετε κοκτέιλ με παράξενα ονόματα και θα ντύνεστε με μάρκες και θα γελάτε με κουλ αστεία. Εγώ το ξέρεις πως ακόμα αγοράζω ρούχα απ' τη κυρία Στεφανία που με ντύνει απ' τα έξι μου; Και ακόμα μου τσιμπάει τα μάγουλα όταν με δει;»<br />Μάζεψα τα ρούχα του από το πάτωμα και του τα έδωσα<br />«What's wrong?»<br />«I still buy clothes from Mrs. Stephania. What more is there to say?» είπα κι έφυγα.<br /><br />Την επόμενη μέρα παραιτήθηκα απ' τη παραγωγή και τη θέση μου πήρε ένας λυσσάρης Κερκυραίος ο οποίος μέχρι να μαζέψω τα πράγματά μου είχε φασωθεί και με τους 5 πορνοστάρ που υποδύονταν το δημοτικό συμβούλιο του νησιού.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqLIA9Nh15ltZkeolhkfZDTW3XZYkmdGdx760jnsO0HZUCExdfj9zHMa-NxS0oZIfd8MELIXb3PghXBUh6S-C9TkRxjwibTj0uiYM0NZCvyzzlY94rHX6x_IPt-vWRsKt4DuQd_NFsOtWd/s1600-h/hot+huy+3.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqLIA9Nh15ltZkeolhkfZDTW3XZYkmdGdx760jnsO0HZUCExdfj9zHMa-NxS0oZIfd8MELIXb3PghXBUh6S-C9TkRxjwibTj0uiYM0NZCvyzzlY94rHX6x_IPt-vWRsKt4DuQd_NFsOtWd/s400/hot+huy+3.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5212216803283004098" border="0" /></a><br /><br />Η Αθήνα είχε τα χάλια της και το διαμερισματάκι έβραζε από τη ζέστη. Δεν είχα όρεξη να δω κανέναν και για καλή μου τύχη, οι γονείς μου είχαν πάει στο γάμο μιας μακρινής ξαδέρφης στη Καρδίτσα. Ενώ καθόμουν και κοίταγα το τοίχο ψάχνοντας να βρω ένα καλό σημείο να χτυπήσω το κεφάλι μου, χτύπησε το κινητό μου. Ήταν ο Johnny.<br /><br />Καθίσαμε σε μια καφετέρια και υπήρχε μεταξύ μας μια αμήχανη σιωπή. Τα γυρίσματα είχαν τελειώσει και σε λίγες μέρες ο Johnny θα επέστρεφε στην Αμερική.<br />«I'd like to reintroduce myself», μου είπε. «My real name is Carl. Can I assume your real name isn't Jimmy Valton?»<br />«Of course not!» είπα και χαμογέλασα δειλά.<br />Τελικά σιγά σιγά καταφέραμε και πιάσαμε τη κουβέντα κι αφού κουτσομπολέψαμε όλους τους άλλους στο γύρισμα και μου απεκάλυψε τα άπειρα μυστικά για το Κερκυραίο είχα χαλαρώσει αρκετά. Κι έτσι πήρα την απόφαση να τον καλέσω σπίτι μου λέγοντάς του απλά «Carl, I like you / Κάρολε, ορέγομαι το κορμί σου».<br /><br />Ένιωθα πολύ πιο ήρεμος αυτή τη φορά και χωρίς να χάνουμε χρόνο αρχίσαμε τα χουφτώματα και τις ερωτικές πλακίτσες. Είχαμε τόσο απορροφηθεί σε αυτό που κάναμε που δε πήραμε χαμπάρι τον ήχο των κλειδιών στην εξώπορτα, ούτε τα βήματα των γονιών μου που περνώντας έξω απ' το δωμάτιό μου βρήκαν ανοιχτή τη πόρτα κι εμένα μέσα να φιλάω παθιασμένα ένα μπρατσωμένο γίγαντα. Όταν τους είδα με την άκρη του ματιού μου, έβγαλα μια κραυγή, έσπρωξα το Carl μακριά και μείναμε και οι τέσσερις να κοιτάμε με ανοιχτό στόμα ο ένας τον άλλο.<br />«It's ok! You can lie if you want to! Make something up! Your parents will believe you!»<br />Έμεινα σκεπτικός. Τι ατυχία να μου συμβαίνει αυτό! Ακυρώθηκε ο γάμος της ξαδέρφης; Και τι λέμε τώρα;<br />Κοίταξα το Carl. Είχε ιδρώσει λίγο και ήταν πιο λαχταριστός από ποτέ. Ρε γαμώτη μου! Σε πόσους συμβαίνει να έχουν ένα πορνοστάρ καθισμένο στο κρεβάτι τους;<br /><br />« Μαμά, Μπαμπά, αυτός είναι ο Κάρολος. Νομίζω πως τον έχω ερωτευτεί.»<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCXkQXDo1404N8eI77mdUVA6DcMVmKKIcoTZmoQHY_dHG2AoGoDZ7U-Nn7GfuheP52KhNTlsWk_VZuzk-m4K3AyHdgYS9XZ7m-X-ON-IH3s2scHoUK_kfUGEMqXuz726FhQ3tVyNqkL6go/s1600-h/Couple.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCXkQXDo1404N8eI77mdUVA6DcMVmKKIcoTZmoQHY_dHG2AoGoDZ7U-Nn7GfuheP52KhNTlsWk_VZuzk-m4K3AyHdgYS9XZ7m-X-ON-IH3s2scHoUK_kfUGEMqXuz726FhQ3tVyNqkL6go/s400/Couple.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5212213303784534482" border="0" /></a><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-weight: bold;">The End</span><br /></div><br /><br /><br /><object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/KUgvVAFFzN8&hl=en"><embed src="http://www.youtube.com/v/KUgvVAFFzN8&hl=en" type="application/x-shockwave-flash" height="344" width="425"></embed></object><br /><br /><br /><br /><br />revqueer@yahoo.com </div>revqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-6784875728740574992008-07-04T07:00:00.000+03:002008-07-04T07:00:13.451+03:00Η Aγάπη Άργησε Μια Era Part 2<div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjc1ZYJe9uO-aV0INpWVj8mONhjevAWe0LPj26FOD-CrOZ3_0am8beqzp0Xdj6iRpvu-LSekPaA-m-YIut7ym1l_fAXbo5QUtcSFXWI6hEXQR80FtSNqKw_oQ9rfgPNI2aYvVzSQNWtRkjo/s1600-h/123.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjc1ZYJe9uO-aV0INpWVj8mONhjevAWe0LPj26FOD-CrOZ3_0am8beqzp0Xdj6iRpvu-LSekPaA-m-YIut7ym1l_fAXbo5QUtcSFXWI6hEXQR80FtSNqKw_oQ9rfgPNI2aYvVzSQNWtRkjo/s400/123.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5212217326703403138" border="0" /></a><span style="font-weight: bold;"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">Dream</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">Date</span></span><br /></div><br /><div style="text-align: justify;">Μετά το παθιασμένο μου φιλί με το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">Johnny</span> επιστρέψαμε και οι δύο στο γύρισμα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">σα</span> να μη συνέβαινε τίποτα.<br /><br />Ενώ ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα έκανε τα πάντα να πλησιάσει ξανά το αντικείμενο του πόθου του, εγώ ντρεπόμουν να είμαι γύρω του και τον απέφευγα συστηματικά. Ερχόταν να τα πούμε κι εγώ το έπαιζα απασχολημένος ή υποκρινόμουν πως έχω φαρυγγίτιδα και δε μπορώ να μιλήσω βγάζοντας τρομακτικούς ψιθύρους όποτε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">άνοιγα</span> το στόμα μου.<br /><br />Οι επόμενες μέρες ήταν εξαιρετικά δύσκολες καθώς οι σκηνές που γυρίζαμε ήταν άκρως απαιτητικές και οι ώρες που δούλευα ολοένα και αυξάνονταν. <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">Σα</span> να μη έφταναν όλα αυτά, όπως τ' αγόρια γύριζαν μια εξαιρετικά σημαντική σκηνή σε απόμερη παραλία, στην οποία ο πρωταγωνιστής ανακαλύπτει μια μυστηριώδη πύλη σ' ένα βράχο που οδηγεί στην αρχαία Ελλάδα, η ζέστη με χτύπησε κατακέφαλα και λιποθύμησα πέφτοντας μ' ένα ηχηρό γδούπο πάνω στη καυτή άμμο. Αυτό είχε σαν επακόλουθο να σηκωθεί πολλή σκόνη και να μη μπορούν να εστιάσουν οι κάμερες.<br /><br />Όταν συνήλθα, με είχαν περιτριγυρίσει οι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">πορνοστάρ</span> και όπως τους είδα να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">χασκογελάνε</span> αποφάσισα πως η ζωή είναι υπερβολικά πολύτιμη για να τη περνάμε βουτηγμένοι στη δειλία. Έτσι αποφάσισα να μιλήσω με το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">Johnny</span> και να επιτρέψω στον εαυτό μου το αυτονόητο. Να με αγαπήσουν και ν' αγαπήσω.<br /><br />Ο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">Johnny</span> εκείνη τη στιγμή ήταν απασχολημένος επειδή γύριζε μια σκηνή με το δεύτερο συνεργείο όπου προσπαθούσε χρησιμοποιώντας τον αμφορέα να αποπλανήσει το τρελό του νησιού, ο οποίος παρά τη τρέλα του, φαινόταν πως αφιέρωνε πάνω από τρεις ώρες καθημερινά στο γυμναστήριο. Επειδή ήξερα πως αν πέρναγε η ώρα θα έχανα το θάρρος μου, στάθηκα απέναντί του πίσω απ' τις κάμερες κι αρχίσαμε να επικοινωνούμε με τα βλέμματά μας.<br />Τον κοίταξα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">σα</span> να του έλεγα «Συγγνώμη που σε απέφευγα, απλά δε μου έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο» κι εκείνος ανταποκρίθηκε μ' ένα βλέμμα που έλεγε «Δε πειράζει. Καταλαβαίνω.»<br />«Θες να πάμε για ένα ποτό μετά;» είπε το βλέμμα μου και το δικό του απάντησε «Αμέ! Θα ήταν τιμή μου!»<br />«Τι ώρα να πούμε; 8 σε βολεύει;»<br />Με κοίταξε με νόημα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">σα</span> να λέει «9 θα με βόλευε καλύτερα» και με το βλέμμα μου του έδειξα πως «<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">Οκ</span>, 9 θα τα πούμε κάτω απ' το μεγάλο ρολόι στη πλατεία.»<br /><br />8:55 είχα ήδη φτάσει. Σε λίγα λεπτά εμφανίστηκε κι αυτός και ένα μικρό ρυάκι σάλιου ξέφυγε απ' το στόμα μου και κύλισε στο πηγούνι μου. Ήταν υπέροχος. Τι κορμοστασιά! Τι λεβέντης! Ο άνθρωπος που είχα απολαύσει τόσες φορές στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">Buttman</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">Returns</span> έβγαινε ραντεβού μαζί μου!<br /><br />Καθίσαμε σ' ένα παραθαλάσσιο μπαράκι κι αρχίσαμε να τα πίνουμε.<br /><br />Η συζήτηση ήταν πολύ ευχάριστη. Μ' εντυπωσίασε με την ευφράδεια λόγου του και το πόσο ανοιχτός ήταν μαζί μου. Μου είπε πως ανακάλυψε πως ήταν ομοφυλόφιλος στα 12 του ένα απόγευμα Παρασκευής, όταν κατάλαβε πως είχε ερωτευτεί τον κολλητό του αδερφού του αλλά φυσικά δε μπορούσε να μιλήσει σε κανέναν γιατί ντρεπόταν. Κράτησε την ομοφυλοφιλία του επτασφράγιστο μυστικό μέχρι τη Δευτέρα όταν το βάρος του να ζει διπλή ζωή τον έκανε να λυγίσει και το είπε στους γονείς του. Το τριήμερο που πέρασε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">in</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">the</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">closet</span> ήταν το χειρότερο της ζωής του και γενικά δε θέλει να το θυμάται.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtF3grauyqtPIWu2LQD78VhgScG1ihQ0xBW5fkuExnJgc9C0-eqH-x6vE90Nb1Rjm8S1vj5rjYqG-2N82_HN82Rl8cDrUslG9H91L6Ge36ngIA_mSXnisP55hfJyoannA-YnsID8Ot76_F/s1600-h/love.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtF3grauyqtPIWu2LQD78VhgScG1ihQ0xBW5fkuExnJgc9C0-eqH-x6vE90Nb1Rjm8S1vj5rjYqG-2N82_HN82Rl8cDrUslG9H91L6Ge36ngIA_mSXnisP55hfJyoannA-YnsID8Ot76_F/s400/love.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5212218111156980850" border="0" /></a><br />Όσο προχωρούσε η βραδιά φαινόταν πως υπήρχε χημεία μεταξύ μας και άρχισε να με παρασέρνει η ανυπομονησία να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">φιστικωθούμε.</span> Η προσμονή μου όμως μετατράπηκε σε πανικό όταν μου εξήγησε πως πρέπει να έχει κάνει σεξ με περίπου 2000 άντρες "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">give</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">or</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">take</span> a <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">few</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">hundred</span>" όπως είπε. Πώς θα μπορούσα εγώ να σταθώ αντάξιος των προσδοκιών του; Τι απαιτήσεις θα είχε αυτός κι εγώ πώς θα μπορούσα ν' ανταποκριθώ; Αλήθεια, πώς ικανοποιείς σεξουαλικά ένα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24">πορνοστάρ</span>; Ειδικά όταν οι εμπειρίες σου περιορίζονται σε ένα μόλις σύντροφο που έμοιαζε καταπληκτικά στη Σωτηρία <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">Μπέλλου</span>;<br /><br />Όπως φτάσαμε έξω απ' το ξενοδοχείο στο οποίο μέναμε, ένιωθα ένα κόμπο στο στομάχι και ήμουν αμίλητος και σκεπτικός. Ο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26">Jοhnny</span> με πλησίασε, μου έδωσε ένα άγριο φιλί και μου πρότεινε ν' ανέβω στο δωμάτιό του.<br /><br /><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27">Too</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28">Bee</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29">Continued</span><br /><br /><br /><object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/WYZ7JPd5DFw&hl=en"><embed src="http://www.youtube.com/v/WYZ7JPd5DFw&hl=en" type="application/x-shockwave-flash" height="344" width="425"></embed></object><br /><br />revqueer@yahoo.com</div>revqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com28tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-62158500455063478332008-07-04T03:30:00.000+03:002008-07-04T03:51:21.174+03:00New LookΠοιό απ' τα παρακάτω θα μου ταίριαζε περισσότερο;<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3ZbGiq6h6xq80gncA9ymPnZaq_XLkv4lbVIRk3PqdrzcJ5vz6LUD93p9n8miL7O6NjC4Dn-rNvISFomGrgg2OSYzABXCCpD8uocqv2BOL4-m5tCSdiw79pEdu2D29uJIrKoOrz8rwnsCY/s1600-h/bad+hair1.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3ZbGiq6h6xq80gncA9ymPnZaq_XLkv4lbVIRk3PqdrzcJ5vz6LUD93p9n8miL7O6NjC4Dn-rNvISFomGrgg2OSYzABXCCpD8uocqv2BOL4-m5tCSdiw79pEdu2D29uJIrKoOrz8rwnsCY/s400/bad+hair1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5218328996783759026" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDEtutYgjselY1Rl88jich12y77A5TyelzR8zMK2FbXo8kOSFMbl23e6wffVOzUjiwX5N32QbyYfL1m_zGahhodHC_m0ZCrPvzsr_GrFWHZQWJk8gm5vPHkF5hXX6YNaCV4SC2_JxT03L-/s1600-h/bad+hair2.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDEtutYgjselY1Rl88jich12y77A5TyelzR8zMK2FbXo8kOSFMbl23e6wffVOzUjiwX5N32QbyYfL1m_zGahhodHC_m0ZCrPvzsr_GrFWHZQWJk8gm5vPHkF5hXX6YNaCV4SC2_JxT03L-/s400/bad+hair2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5218328927364404850" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuKZ9fVY8y-Q3XOq0Pyz3FhG_SGSC1ZwIY9zmD6KU_5QQbj64LKy0Fy_spieMg6SS0WA8-WqROUHGc1-bbQ9gE_7SvTDuB5v6hVuRm8WmzkKPUkI2L3kfd2HY8JBWyDPRonmFQJorO4MN9/s1600-h/bad+hair3.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuKZ9fVY8y-Q3XOq0Pyz3FhG_SGSC1ZwIY9zmD6KU_5QQbj64LKy0Fy_spieMg6SS0WA8-WqROUHGc1-bbQ9gE_7SvTDuB5v6hVuRm8WmzkKPUkI2L3kfd2HY8JBWyDPRonmFQJorO4MN9/s400/bad+hair3.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5218328878116759666" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcM1zpr0R64YZvfSN4eAvksByqIL2NVGQQW_-3t-xsluQMkR7dR50B6VwW34WPeiRJdn_24ZjTXLYdJnVZx8hMURP1DQyNYnHxJckWSyJc1zsBUOfaHRhKvzs_of65ZiW4AIOggXtdpmaL/s1600-h/bad+hair4.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcM1zpr0R64YZvfSN4eAvksByqIL2NVGQQW_-3t-xsluQMkR7dR50B6VwW34WPeiRJdn_24ZjTXLYdJnVZx8hMURP1DQyNYnHxJckWSyJc1zsBUOfaHRhKvzs_of65ZiW4AIOggXtdpmaL/s400/bad+hair4.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5218328837012090626" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJmW9NqJ4Dp5x3wt_7cIjFQS4zJwRyVTPYf1ob6FZJL5NsFGcpFmEdrucoqLiSZIHVdZVrDYMCES0YXtdD2zhL4adEOxJ30OiJwHje3ggyXht_T8AR9SjSdVb-vghySJoEkpKbR2hD2KbJ/s1600-h/bad+hair5.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJmW9NqJ4Dp5x3wt_7cIjFQS4zJwRyVTPYf1ob6FZJL5NsFGcpFmEdrucoqLiSZIHVdZVrDYMCES0YXtdD2zhL4adEOxJ30OiJwHje3ggyXht_T8AR9SjSdVb-vghySJoEkpKbR2hD2KbJ/s400/bad+hair5.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5218328786044430738" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOU8reNrLL-XPJZnTLWZsC4u4jMOo8LjNVxbHQp_n9EeG3iPfwuCMMxjjB51d5M9771GFk7Y774pBUGJmq0IU_7nCxOqz-o42JPHjKc8ykTAOmHICcGiRhLhKTHN8ZmamPhuZBcqBxIILl/s1600-h/bad+hair6.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOU8reNrLL-XPJZnTLWZsC4u4jMOo8LjNVxbHQp_n9EeG3iPfwuCMMxjjB51d5M9771GFk7Y774pBUGJmq0IU_7nCxOqz-o42JPHjKc8ykTAOmHICcGiRhLhKTHN8ZmamPhuZBcqBxIILl/s400/bad+hair6.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5218328742234688578" border="0" /></a><br />Ε?<br /><br />revqueer@yahoo.comrevqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-83976167698041154662008-07-02T09:00:00.000+03:002008-07-02T09:11:01.290+03:00Η Aγάπη Άργησε Μια Era<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKqV0qdbq1i6xTHKUomJ7zbgKhbU2vdyg6z918q1KuccGz7nv3HoT68s8_fcBo4ni3cyDec606ch6uC6OXVk0bGlYPIgl8WIxfFP0PYHrZLbhDH0FyjnRKsCpoaQcYtD0FgHDCNNTqzRSL/s1600-h/ship+wreck+Zakynthos-003.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKqV0qdbq1i6xTHKUomJ7zbgKhbU2vdyg6z918q1KuccGz7nv3HoT68s8_fcBo4ni3cyDec606ch6uC6OXVk0bGlYPIgl8WIxfFP0PYHrZLbhDH0FyjnRKsCpoaQcYtD0FgHDCNNTqzRSL/s400/ship+wreck+Zakynthos-003.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5212138887230308482" border="0" /></a><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-weight: bold;">Καμιά δουλειά δεν είναι κουλή</span><br /></div><br /><div style="text-align: justify;">Μετά από απανωτά job interviews, προσελήφθην από γνωστή αμερικανική εταιρία παραγωγής γκέι ερωτικών ταινιών ως τεχνικός για τα γυρίσματα μεγάλου μήκους ταινίας στα όμορφα ελληνικά νησιά.<br /><br />H ταινία θα λεγόταν Cumming to the Aigean, και ο ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης δε θα μπορούσε να είναι πιο ευτυχισμένος που επισκεπτόταν για πρώτη φορά τη πατρίδα των προγόνων του. Βέβαια είχα τις υποψίες μου πως δεν ήξερε που πάνε τα τέσσερα όσον αφορά την Ελλάδα καθώς όταν τον ρώτησα από πού κατάγεται, μου απάντησε 'From the beautiful island of Kalavrita.'<br /><br />Εγώ θα ήμουν ο Greek Consultant της παραγωγής, φροντίζοντας ώστε όλες οι αναφορές στην Ελλάδα να είναι αληθοφανείς για να πείσουν και το πλέον απαιτητικό θεατή. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, σε ποιόν αρέσουν πορνογραφικές ταινίες με ιστορικές ή πολιτισμικές ανακρίβειες;<br /><br />Η υπόθεση της ταινίας ήταν άκρως ενδιαφέρουσα. 14 πανεπιστιαμιακοί καθηγητές αρχαιολογίας απ΄ όλο το κόσμο (22-25 ετών) επισκέπτονται ένα γραφικό αιγαιοπελαγίτικο νησί (γυρίσματα στη Ζάκυνθο) για να βρουν έναν μυθικό αμφορέα που απεικονίζει όλα τα μυστικά του σεξ. Ανακαλύπτουν όμως πως οι ντόπιοι κάτοικοι του νησιού (όλοι άντρες ξανθοί και γαλανοματηδες 22-25 ετών) ήδη τον έχουν στα χέρια τους και αρνούνται πεισματικά να τον παραδώσουν. Από εκεί και πέρα μπέρδευαν τα πράγματα και το σενάριο έχανε τη συνοχή του και για κάποιο λόγο προς το τέλος εμφανιζόταν ένας Θεός απ' τον Όλυμπο ο οποίος ήταν μαύρος και όλοι μαζί, αρχαιολόγοι και νησιώτες, έπρεπε να του καθίσουν για να κατευνάσουν την οργή του που δε κατάλαβα από τι προκλήθηκε.<br /><br />Η πρώτη μου αποστολή ήταν να δώσω ελληνοπρεπή ονόματα στους Έλληνες χαρακτήρες και σε μια έκρηξη δημιουργικότητας αποφάσισα να χρησιμοποιήσω ονόματα γνωστών αλυσίδων σούπερμάρκετ για να κάνω ένα υπόγειο σχόλιο για την ακρίβεια και πώς αυτή ουσιαστικά βιάζει πρωκτικά τα ελληνικά νοικοκυριά. Έτσι οι βασικοί ήρωες ήταν ο Απόλλωνας Βασιλόπουλος, ο Ευλάμπιος Γαλαξίας, ο Κωνσταντίνος Σκλαβενίτης και ο Θεόφραστος Καρφούρ.<br /><br />Με μεγάλη χαρά ανέλαβα και τη μουσική επένδυση και στηρίχτηκα κυρίως στα νησιώτικα του Πάριου δίνοντας ίσως παραπάνω έμφαση στο 'Ικαριώτικο' που κατά τη γνώμη μου έδενε υπέροχα μ' ένα threeway μεταξύ ενός άραβα αρχαιολόγου, του δασκάλου του νησιού κι ενός ντόπιου ψαρά που για κάποιο λόγο είχε ροζ ανταύγειες.<br /><br />Τις πρώτες 3 μέρες των γυρισμάτων ήμουν μονίμως σε στύση, αλλά σύντομα ανακάλυψα πως πίσω απ' τα αισθησιακά κορμιά των πρωταγωνιστών κρύβονταν άνθρωποι υπερόπτες και κομπλεξικοί που μου συμπεριφέρονταν λες κι ήμουν το κλωτσοσκούφι τους. Η ανοχή μου έφτασε στα όριά της όταν στο γύρισμα μιας σκηνής μέσα σ' ένα ανεμόμυλο, ο πρωταγωνιστής απαίτησε να σταματήσουμε το γύρισμα επειδή λέει πέρασα απ' το οπτικό του πεδίο και συρρίκνωσα το πέος του.<br /><br />Έφυγα κλαίγοντας απ' το πλατώ και στάθηκα στη κορυφή ενός βράχου με θέα το μαγευτικό πέλαγος του Ιονίου που για τις ανάγκες του έργου ήταν το μαγευτικό πέλαγος του Αιγαίου. Τι ρεζίλι θεέ μου! Πόσα πουλιά είχα ρίξει άραγε εν αγνοία μου; Δε θα άντεχα το βάρος στη συνείδησή μου αν εξαιτίας μου οι πρωταγωνιστές δε μπορούσαν ν' αποδώσουν!<br /><br />Ένιωσα ένα χέρι στη πλάτη μου κι όπως ενστικτωδώς γύρισα, είδα τον Johnny Jizzer, βασικό πρωταγωνιστή στο ρόλο έλληνα ναυαγοσώστη με το όνομα Μάκης Τσάμπιον Μαρινόπουλος να μου χαμογελάει. Μεταφράζω τη σύντομη συνομιλία μας.<br />Αυτός: Don't listen to him! He's a jerk! / Μη τον ακούς, είναι μεγάλο τσουτσέκι.<br />Εγώ: But Johnny, he's right! I mean look at me! / Μα Τζόνι μου έχει δίκιο! Είμαι σα το κώλο της Παπαρήγα!<br />Αυτός: I think you're a cutie / Εγώ πάντως σε βρίσκω λαχταριστό σα τη Μαγειρίτσα της Λαμπρής.<br />Εγώ: Oh come on! You're just saying that! / Σταμάτα με τις γαλυφιές προστυχούλη!<br /><br />Τότε με άρπαξε και με φίλησε παθιασμένα.<br /><br />2 Β Continued<br />(Το γράφω έτσι επειδή είναι πιο κουλ απ' το 'To Be Continued')<br /></div><br /><br /><object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/FSjxsAudJGw&hl=en"><embed src="http://www.youtube.com/v/FSjxsAudJGw&hl=en" type="application/x-shockwave-flash" height="344" width="425"></embed></object><br /><br />revqueer@yahoo.comrevqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com30tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-54935825545729883932008-06-30T08:00:00.001+03:002008-06-30T08:00:02.063+03:00Τα Ασύστολα Γιαούρτια<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhurxKPdsj0hZPCzqqP-V6DSHrP7g1wtD0SIysnkSwWGxLP3i8CO6cbPhLpeHEKoe0x4V_ROSQKPZDyGmdxPCTejcKmIjUyb4puyOhPAqqjqU-CjqGhxu-oQiN5MZDnisRrJPfjr7CJGIP/s1600-h/ad_secret_agent.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhurxKPdsj0hZPCzqqP-V6DSHrP7g1wtD0SIysnkSwWGxLP3i8CO6cbPhLpeHEKoe0x4V_ROSQKPZDyGmdxPCTejcKmIjUyb4puyOhPAqqjqU-CjqGhxu-oQiN5MZDnisRrJPfjr7CJGIP/s400/ad_secret_agent.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5212024709523044146" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: justify;">«Κρύψε αυτό το μικροφίλμ! Μη πέσει στα χέρια τους!» μου είπε ψιθυριστά.<br /><br />Έπινα αμέριμνος του καφέ μου και σκεφτόμουν αν θα ήταν έξυπνη επιχειρηματική κίνηση ν' ανοίξω ελληνική ταβέρνα στη Βαγδάτη, όταν στη θέση απέναντι μου κάθισε ένας λαχανιασμένος κούκλος και μου έδωσε στα χέρια ένα φάκελο.<br /><br />«Δε πρέπει να το βρει κανείς! Βασιζόμαστε όλοι πάνω σου! Αν πέσει στα λάθος χέρια καταστραφήκαμε!» είπε κι έφυγε τρέχοντας.<br /><br />Μ' έλουσε κρύος ιδρώτας! Έκρυψα το φάκελο στο κόρφο μου δίπλα στις δεσμίδες με τα πεντάευρα και τα χαρτομαντηλάκια από βενζινάδικα. Ω Θεέ μου! Σε τι μπελάδες είχα μπλέξει πάλι;<br /><br />Πέρασε μία βδομάδα μέχρι που ένα πρωί, όπως διάλεγα ροδάκινα απ' τη λαϊκή, ξεπρόβαλε ένας κύριος κάτω απ' το πάγκο και μ' άρπαξε με βία οδηγώντας με σ' ένα Datsun. Ήμουν στη μέση ενός παζαρέματος με το πωλητή να μου αφήσει τα ροδάκινα μισή τιμή και να βάλει και δυο κιλάκια τζάμπα κεράσια για τη κατάκοιτη γιαγιά μου και κάπως τσατίστηκα που με διέκοψαν τόσο αγενώς.<br /><br />Ο κούκλος της καφετέριας με περίμενε στη καρότσα του Datsun και αμέσως έσκασα το ερωτικό μου χαμογελάκι που έχει στείλει κόσμο και κοσμάκη στα πατώματα γελώντας. Ο κούκλος όλως περιέργως αδιαφόρησε και μου ζήτησε το μικροφίλμ. Το είχα κρύψει στα προγούλια μου, κι αμέσως έγειρα προς τα πίσω το κεφάλι μου να του το δώσω.<br /><br />«Τα πήγες πάρα πολύ καλά νεαρέ», είπε και πέταξε το μικροφίλμ απ' το κινούμενο Datsun. «Μην ανησυχείς για το μικροφίλμ. Ήταν ένα απλό τεστ να δούμε αν είσαι άξιος της εμπιστοσύνης μας. Σχεδιάζουμε κάτι πολύ σημαντικό και η βοήθεια σου είναι απαραίτητη.»<br /><br />Έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες, βρέθηκα να είμαι σημαντικό μέλος της γκέι τρομοκρατικής οργάνωσης "Ασύστολα Γιαούρτια" που σκοπό είχε με βίαιο τρόπο να ανατρέψει το υπάρχον ομοφοβικό κατεστημένο. Έμαθα πως με παρακολουθούσαν καιρό και είχαν εντυπωσιαστεί από τους αγώνες μου για τα γκέι δικαιώματα (τα σκέφτομαι πολύ και είχα και μια νοητή κουβέντα με το Μητροπολίτη Άνθιμο μια φορά στην οποία τον αποστόμωνα) και πίστευαν πως με μένα σύμμαχο, η οργάνωση θα ήταν ανίκητη.<br /><br />Μου έδωσαν το ψευδώνυμο 'Κρέμα Γιώτης', ο κούκλος αποκαλούσε τον εαυτό του 'Χάρμα Οφθαλμών' ενώ την οργάνωση συμπλήρωναν ο 'Διογένης Παλλάς' και ο 'Ρυζόγαλο Περιστερίου'. Ο κωδικός επικοινωνίας μας ήταν 'Χιώτη Μάμπο', τον αλλάζαμε όμως ανά διήμερο για να είμαστε σίγουροι πως δε τον έχει υποκλέψει κανείς.<br /><br />Ο Χάρμα Οφθαλμών αποφάσισε πως η πρώτη αποστολή μας θα ήταν να τοποθετήσουμε βόμβα στο σταθμό του μετρό στη Ν. Σμύρνη στις τρεις το πρωί. Καταστρέφοντας το σταθμό θα γινόταν χαμός με τις συγκοινωνίες την επόμενη μέρα και η ομοφοβία αυτόματα θα σταματούσε. Ο Χάρμα μου εξήγησε πώς συνδέεται ο σταθμός της Ν. Σμύρνης με την ομοφοβία, αλλά βασικά εκείνη την ώρα κοίταζα τα μάτια του και φαντασιωνόμουν πως το κάναμε πάνω σ' ένα κινούμενο τρένο (όταν λέω πάνω, εννοώ στην οροφή) κι έτσι δε θυμάμαι λέξη απ' όσα είπε.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMXpCGGaWd7adp5D63VsZ9reVPOf9snPY5oD_JG80AOY3QC4wzjM3FTOd_VETPRbTWyD1JrXD1AeBFxxhlu8xCkO5S8dS0OBIG3MGUI6qdm4asnuJzQ3R_qPkYCYl9u2Ps1Yl6XSKG_U51/s1600-h/spy1.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMXpCGGaWd7adp5D63VsZ9reVPOf9snPY5oD_JG80AOY3QC4wzjM3FTOd_VETPRbTWyD1JrXD1AeBFxxhlu8xCkO5S8dS0OBIG3MGUI6qdm4asnuJzQ3R_qPkYCYl9u2Ps1Yl6XSKG_U51/s400/spy1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5212022973330229762" border="0" /></a>Το επόμενο πρωί, στις τρεις τα ξημερώματα, φτάσαμε στο σταθμό της Ν. Σμύρνης και η περηφάνια που θα άλλαζα την Ελλάδα με είχε ζαλίσει.<br />«Έχεις άγχος Κρέμα;» με ρώτησε ο Χάρμα.<br />«Η καρδιά μου βαρά σα ταμπούρλο. Να! Βάλε το χέρι σου να δεις!»<br />«Μην ανησυχείς Κρέμα. Να δεις που όλα θα πάνε καλά και θα γίνεις ήρωας. Και Κρέμα... θέλω να ξέρεις, πως...»<br />«Πώς?»<br />«Αφού βάλουμε βόμβα, θέλω να σε βγάλω να σε κεράσω μία πατσά να τα πούμε οι δυο μας.»<br />Κοκκίνισα συγκινημένος και πλησίασα να τον φιλήσω αλλά αυτός τραβήχτηκε.<br />«Περίμενε!» είπε «Πρώτα ο αγώνας Κρέμα. Μετά όλα τ' άλλα.»<br /><br />Εντυπωσιασμένος είδα πως είχαν τα κλειδιά της σιδερένιας καγκελόπορτας του σταθμού και μπήκαμε μέσα χωρίς πρόβλημα, ενώ ο Ρυζόγαλο απενεργοποίησε το συναγερμό. Κατεβήκαμε στην αποβάθρα και ο Διογένης έβγαλε απ' το μαύρο σακίδιό του τη βόμβα. Ήταν ένα μαύρο κουτί με μια οθόνη όπου κόκκινα ψηφία ήδη μετρούσαν αντίστροφα. Όπως τη κοιτούσα αποσβολωμένος, ο Χάρμα μ' άρπαξε ξαφνικά, και εμφανίζοντας απ' τη τσέπη του χειροπέδες μ' έδεσε σ' ένα στύλο.<br /><br />«Χάρμα μου; Τι κάνεις;»<br />«Α ρε καημένο!» είπε, «Είμαστε χρυσαυγίτες μπάτσοι! Δε το κατάλαβες; Σε λίγο θα σκάσει η βόμβα, κι όταν βρουν τ' αποκαΐδια σου, και διαβάσουν το σημείωμα που θα στείλουμε στις εφημερίδες, η κοινή γνώμη θα σας μισήσει ακόμα περισσότερο!»<br />«Με κοροϊδεύεις τόση ώρα Χάρμα; Όλα ήταν μια καλοστημένη φάρσα για να πετύχεις τους ανίερους σκοπούς σου;»<br />«ΧΑΧΑΧΑΧΑ» γέλασε περιπαιχτικά ο Χάρμα.<br />«Κι ο πατσάς Χάρμα; Ήταν κι ο πατσάς ένα κρύο αστειάκι εις βάρος μου; Ξέρεις πώς το περίμενα αυτό το πατσά μαζί σου;»<br />«ΜΠΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! Θα το φας στη κόλαση τώρα Κρέμα!»<br />«ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΒΛΕΠΩ! Μπάτσε γουρούνι δολοφόνε! Δεν αξίζεις όσο μια κουράδα στα μάτια μου! Τσατσόνι!»<br /><br />Οι τρεις βρωμόμπατσοι εξαφανίστηκαν κι έμεινα μόνος με τη βόμβα που σε 10 λεπτά θα σκορπούσε τα μέλη μου στα εφτά σημεία του ορίζοντα. Έπρεπε να βρω τρόπο να σταματήσω αυτό το κακό και να καθαρίσω τ' όνομα μου. Τεντώθηκα όσο μπορούσα και με την άκρη του ποδιού μου έφτασα τα δύο καλώδια που έβλεπα να εξέχουν απ' το περίπλοκο βομβιστικό μηχανισμό. Το ένα πράσινο και το άλλο κόκκινο; Ποιο ήταν όμως το σωστό για να την απενεργοποιήσω;<br /><br />Το ένστικτό μου υπαγόρευσε να τραβήξω το πράσινο αλλά σκέφτηκα πως είμαι εξαιρετικά άτυχος άνθρωπος και άρα έπρεπε να πάω κόντρα στο ένστικτό μου και να τραβήξω το κόκκινο. Δε θα ήταν όμως ακόμα μεγαλύτερη ατυχία αν τελικά το σωστό ήταν το πράσινο το οποίο είχα επιλέξει αρχικά κι εγώ τελικά τράβαγα το κόκκινο;<br /><br />Με αποφασιστικότητα άρχισα να κλωτσάω το πράσινο καλώδιο ελπίζοντας πως θα τα καταφέρω ενώ ταυτόχρονα σκεφτόμουν πως αγωνίζομαι για το κάθε ανώνυμο ομοφυλόφιλο που ταλαιπωρείται σ΄αυτή τη γαμημένη χώρα. Για καλή μου τύχη ο στύλος στον οποίο μ΄ είχαν δέσει αποκολλήθηκε απ' τα τραντάγματα και κατάφερα να πλησιάσω τη βόμβα και με κάποιο δισταγμό να τραβήξω τελικά το πράσινο καλώδιο.<br /><br />Η αντίστροφη μέτρηση ευτυχώς σταμάτησε κι εγώ άρχισα να τρέχω μανιασμένος να πάω σπίτι μου προσπαθώντας να περάσω απαρατήρητος παρά το τεράστιο στύλο που κουβαλούσα μαζί μου.<br /><br /></div><object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/dWfLThXoC8Y&hl=en"><embed src="http://www.youtube.com/v/dWfLThXoC8Y&hl=en" type="application/x-shockwave-flash" height="344" width="425"></embed></object><br /><br /><object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/44cfmJC73OE&hl=en"><embed src="http://www.youtube.com/v/44cfmJC73OE&hl=en" type="application/x-shockwave-flash" height="344" width="425"></embed></object>revqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com26tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-41767227166433429012008-06-29T14:24:00.003+03:002008-06-29T14:41:45.510+03:00Η Σημασία Του Να Είναι Κανείς Παραστατικός<object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/4TM3GbxaNLI&hl=en"><embed src="http://www.youtube.com/v/4TM3GbxaNLI&hl=en" type="application/x-shockwave-flash" height="344" width="425"></embed></object><br /><br />Το βιντεάκι μου το είχε στείλει παλιότερα ο <a href="http://apsoy.blogspot.com/">Αpsoy</a><br /><br />Φιλιά σε όλους της χθεσινής παρέας!<br /><br />revqueer@yahoo.comrevqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-14288789334363144992008-06-27T17:00:00.004+03:002008-06-27T17:30:40.796+03:00Kabbalah παν στην εκκλησιά...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp1eAKvotVfh5a-98sEez8uXShnlaZ4Z-P4nkuaeJchSBtdfA9QBklqIR5IBHW78s0Q7o1xn8nHma8VCgQm-FBmacZeDt4hvL66nXlattVipaDZm4-AUtFOdeNqBt4W2j2dgZteAQTKGhQ/s1600-h/TheStickySweetTourAd2.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp1eAKvotVfh5a-98sEez8uXShnlaZ4Z-P4nkuaeJchSBtdfA9QBklqIR5IBHW78s0Q7o1xn8nHma8VCgQm-FBmacZeDt4hvL66nXlattVipaDZm4-AUtFOdeNqBt4W2j2dgZteAQTKGhQ/s400/TheStickySweetTourAd2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5216563423808544402" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Kabbalah προσκυνάνε...<br /><br />Σήμερα έβγαλα εισιτήρια για το Μαντονάκι, κι ευτυχώς επέζησα να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία.<br /><br />Έφτασα περίπου στις 09:20 κι είχαν ήδη μαζευτεί πλήθος ελληνίδων κι ελληνίδων να πάρουν το μαγικό χαρτάκι. Βέβαια, κόσμος είχε ήδη αρχίσει να πηγαίνει από τις 7 το πρωί και οι καλοί άνθρωποι της didi είχαν φροντίσει να μοιράσουν νουμεράκια προτεραιότητας γραμμένα με στυλό σ' ένα λευκό κομματάκι χαρτιού (στο μέγεθος νυχιού του δείκτη δωδεκάχρονου κοριτσιού) στους πρώτους πρώτους που έφτασαν για να εξελιχθεί ομαλά και με τάξη η προαγορά. Έλα όμως που το ελληνικό δαιμόνιο έκανε και πάλι την εμφάνισή του και πολλοί σκέφτηκαν να φτιάξουν και για τους εαυτούς τους παρόμοια χαρτάκια γράφοντας όποιο νούμερο τους κατέβει! Έτσι αναγκαστικά ακυρώθηκαν τα νουμεράκια και όλοι μπήκαν σε σειρά απ' την αρχή.<br /><br />Όταν στις δέκα και κάτι άνοιξαν τα τέσσερα ταμεία, είχε γεμίσει ο πεζόδρομος της Πανεπιστημίου και η ουρά συνεχιζόταν στην Ιπποκράτους. Με περίσσια τάξη και υπομονή, οι έλληνες φαν όρμησαν προς τα ταμεία και με την οργανωμένη βοήθεια του προσωπικού άρχισε να επικρατεί το απόλυτο χάος. Θετικά σχολιάστηκε ένας συμπαθέστατος κύριος με ντουντούκα ο οποίος έδιωχνε το κόσμο που περίμενε ήδη δύο ώρες προτείνοντας να μεταφερθούμε στο ΟΑΚΑ όπου τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα.<br /><br />Μπαίνοντας μέσα στη στοά η ζέστη ήταν αποπνικτική και ο συνωστισμός αφόρητος κι έτσι άρχισαν οι πρώτες λιποθυμίες που κράτησαν καθ' όλη τη διάρκεια της αναμονής αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού για τα τεκταινόμενα. Έσκασαν μύτη και τέσσερις αστυνομικοί να βάλουν σε μια σειρά το όλο μπουλούκι κι όλα ήταν υπέροχα.<br /><br />Σας το λέω από τώρα, θα αναστενάξουν τα 'Σε Είδα' της επόμενης εβδομάδας. "Με ξενύχιασες στην είσοδο της στοάς. Φόραγες πράσινο μπλουζάκι. Ντράπηκα να ρωτήσω το όνομα σου. Στείλε εδώ". Να μου το θυμηθείτε. Έγιναν πολλές γνωριμίες σήμερα...<br /><br />Η Madonna πάντως πρέπει να είναι περήφανη για τον εαυτό της, τα κατάφερε να δημιουργήσει τρελό πανικό, και τη φαντάζομαι να βλέπει πλάνα από τα χάλια μας και να κάνει "ΜΠΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ" αγκαλιάζοντας το μαυράκι της και ψιθυρίζοντας με νόημα στο μαύρο αυτάκι του "Mommy's still got it baby!"<br /><br />Καλά να περάσουμε!<br /><br />revqueer@yahoo.com<br /></div>revqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com26tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-11639325741882741502008-06-26T08:00:00.006+03:002008-06-26T08:00:00.338+03:00Moodygirl Superstar<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjstuXz2RiXaM7_698D9ycTuFEEJMNT_DIOO_DBwxRpQPUQU_cfl4YK0MTuCxWbECreUsJdbvyKiSiTKzt8T1IBC-c4-tgx2Rk5avVmEJDRjDK0INggcJCB5JdZLDpey_h4Z9xA3o3arRxa/s1600-h/28155-Image2textR.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjstuXz2RiXaM7_698D9ycTuFEEJMNT_DIOO_DBwxRpQPUQU_cfl4YK0MTuCxWbECreUsJdbvyKiSiTKzt8T1IBC-c4-tgx2Rk5avVmEJDRjDK0INggcJCB5JdZLDpey_h4Z9xA3o3arRxa/s400/28155-Image2textR.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5215022527986820482" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Από τα πλέον ξεχωριστά σημεία της σύγχρονης μουσικής ιστορίας είναι η πολυετής συνεργασία μου με τη <a href="http://moodygirlland.blogspot.com/">Μoody</a>.<br /><br />Όλα ξεκίνησαν σ' ένα πάρτι της Γιάννας Αγγελοπούλου Δασκαλάκη. Εγώ τότε δούλευα σερβιτόρος στο κέτερινγκ και η <a href="http://moodygirlland.blogspot.com/">Μoody</a> ήταν η αρχιπλύστρα μας, έπλενε τα πιάτα και τα ποτήρια. Δουλεύαμε για το μεροκάματο σε σπίτια πλουσίων και μετά τις δεξιώσεις πηγαίναμε για κανα σουβλάκι με τα υπόλοιπα παιδιά ή αν ήμασταν τυχεροί και είχαν περισσέψει κοψίδια μαζευόμασταν και τα τρώγαμε καθισμένοι σε κάποιο παγκάκι κάποιας πλούσιας γειτονιάς. Πάντα της έβαζα κρυφά ένα κοτόπουλο μπούτι παραπάνω στη τσέπη του παλτό της μαζί με λίγη ρώσικη σαλάτα. Λάτρευε τη ρώσικη σαλάτα. Ήξερα πως είχε αδέρφια να θρέψει, αλλά η <a href="http://moodygirlland.blogspot.com/">Μoody</a> είχε αξιοπρέπεια κι αν το μάθαινε θα με μάλωνε που δε τα μοιραζόμουν δίκαια με τους υπόλοιπους.<br /><br />Το σημαδιακό εκείνο βράδυ στης Γιάννας, η μπάντα που θα έπαιζε δε κατάφερε να εμφανιστεί επειδή ο μαέστρος έπαθε μυκητίαση στις πατούσες και δε μπορούσε να σταθεί όρθιος. Η Γιάννα μπήκε με τα μαλλιά στα χέρια στη κουζίνα, κι εκλιπαρούσε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μη πάει κατά διαόλου το πάρτι και οι καλεσμένοι μείνουν χωρίς διασκέδαση.<br />«Βοηθήστε με!» έσκουζε. « Το πάρτι θα έχει αποτυχία!»<br /><br />Η <a href="http://moodygirlland.blogspot.com/">Moody</a> με κοίταξε στα μάτια.<br />«Το έχεις μαζί σου;» ρώτησε;<br />«Πάντα!» της απάντησα<br />«Ε ας το κάνουμε για τη Γιαννούλα λοιπόν!» είπε με στόμφο.<br /><br />Βγήκαμε στο κήπο. Εγώ έπαιζα το μπουζουκάκι μου και η <a href="http://moodygirlland.blogspot.com/">Μoody</a> πήγαινε από τραπέζι σε τραπέζι και χόρευε τσιφτετέλι. Οι καλεσμένοι είχαν μείνει άναυδοι, ενώ πολλοί είπαν πως είδαν μια υποψία χαμόγελου στο πρόσωπο της Γιάννας.<br />«Δεν έχουμε ξαναδεί λαϊκιά κοπέλα να χορεύει τόσο επιδέξια» έλεγαν.<br />Σε κάποια στιγμή, όπως έπαιζα το «Οι ωραίοι έχουν χρέη» η <a href="http://moodygirlland.blogspot.com/">Moody</a> άνοιξε το στόμα της και άρχισε αυθόρμητα να τραγουδά. Δε την είχα ξανακούσει και ομολογώ πως τα έχασα. Ήταν σα να ακούς γλυκό πουλί να τραγουδά το πρωινό, σα να τραγουδούσε παρθένα γοργόνα, σα να τραγουδούσε η ίδια η Παναγιά.<br /><br />Στο πλήθος των καλεσμένων ήταν και εκπρόσωπος δισκογραφικής εταιρίας και χωρίς πολλά πολλά μας τσίμπησε για συμβόλαιο.<br /><br />Της έγραφα τραγούδια κι αυτή τα τραγουδούσε. Ποιες επιτυχίες μας να πρωτοθυμηθώ; Το πρώτο μας σουξέ ήταν το «Ρητορικές Απαντήσεις» με το αξέχαστο ρεφρέν «Μη ξεφεύγεις απ' το τέμπο, χόρεψε σα πασατέμπο», ενώ οι νούμερο ένα επιτυχίες συνεχίστηκαν με το «Όταν έκλασε ο Νίτσε» και το «Στη χωριάτικη σαλάτα, δε χωράει η πατάτα».<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLb3rYLZgd9Zui4Bu2aurBuKVupwZa-dlMd4rFKmoZqnpqlaNQmYN1cHk2yO4sOMgRqaWpF1p81_hZDZK_4EjqTKqi3NzmKSsY7s0OVMnM5ETUyPmPQuXE1Am-TYDRUQgpuYhNuxP5UDDp/s1600-h/bouzouki1.gif"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLb3rYLZgd9Zui4Bu2aurBuKVupwZa-dlMd4rFKmoZqnpqlaNQmYN1cHk2yO4sOMgRqaWpF1p81_hZDZK_4EjqTKqi3NzmKSsY7s0OVMnM5ETUyPmPQuXE1Am-TYDRUQgpuYhNuxP5UDDp/s400/bouzouki1.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5215024588052983666" border="0" /></a><br /><br />Η απλή και προσιτή <a href="http://moodygirlland.blogspot.com/">Μoody</a> όμως άρχισε να ψωνίζεται. Άρχισε να φοράει εξτένσιονς που συνεχώς αύξαναν σε μέγεθος μέχρι που στο τέλος κατέληξε να είναι ένας τεράστιος κινούμενος ξανθός όγκος απροσδιορίστου ταυτότητας. Εγώ δε μίλαγα. Την άφηνα να κάνει ό,τι θέλει. Εκείνη όμως με προκαλούσε. Για το βίντεοκλιπ για το τραγούδι μας «Είσαι πολύ φαγάνα, άσε κάτω τη λαγάνα» όπου θα εμφανιζόμουν γυμνός απαίτησε ν' αποτριχώσω το στήθος μου.<br />«Τι λες μωρή κακούργα;» της είπα. «Εγώ που με βλέπεις έχω δώσει μάχη για τη τρίχα και σ' εποχές δύσκολες που όλοι τη περιφρονούσαν. Πώς θα εμφανιστώ τώρα σα το twink?»<br />Δεν έπαιρνε από λόγια όμως. Την έπιασε υστερία. Άρχισε να τα σπάει όλα στο πλατώ. Έκανε μεγάλη ζημιά. Προσπαθούσα να την ηρεμήσω αλλά αυτή άρπαξε το μπουζούκι μου και μου το κοπάνησε στα χέρια αχρηστεύοντας τα δάχτυλά μου.<br /><br />Δε ξαναέπιασα μπουζούκι από τότε. Η <a href="http://moodygirlland.blogspot.com/">Μoody</a> βρήκε άλλο μπουζουξή και συνέχισε τη καριέρα της. Εγώ προσπάθησα να επιστρέψω στο σερβιτοριλίκι αλλά επειδή είχα σπασμένα δάχτυλα δε μπορούσα να κρατήσω δίσκο. Με βάλαν στη κουζίνα ν' ανακατέβω το καζάνι με τη σούπα, το μόνο που μπορούσα να κάνω κουτσά στραβά.<br /><br />Τη πέτυχα σ' ένα πάρτι μετά από χρόνια. Τότε είχε κάνει σουξέ με το «Έχω φρύδια αψιδωτά και μια καρδιά μεγάλη». Δε πήγα να της μιλήσω. Έσκυψα το κεφάλι μου πάνω απ' το καζάνι και άφησα τους ατμούς της σούπας να εξατμίσουν και τις αναμνήσεις μου μαζί της.<br /><br /><object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/P4QD2ek9Kaw&hl=en"><embed src="http://www.youtube.com/v/P4QD2ek9Kaw&hl=en" type="application/x-shockwave-flash" height="344" width="425"></embed></object><br /><br /><br />revqueer@yahoo.com<br /><br /><br /></div>revqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-5743990671525673080.post-69753867785631478712008-06-23T08:00:00.002+03:002008-06-23T08:12:26.434+03:00Το ημερολόγιο by Toymaker<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirPnlH8gDygWo7kN8j8rbpmmZZKnfN2M1syP1IO2fNOvP1VnGswjgotrGAvUHcMLkpj34hQo30_ap7kZuehaiMXIKgNdBMRrrWpjczt_1Wq6FBhnmmn4gI0dR41eETrWlLZ5bYXS6IBif0/s1600-h/chp_civil_war_diary+copy.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirPnlH8gDygWo7kN8j8rbpmmZZKnfN2M1syP1IO2fNOvP1VnGswjgotrGAvUHcMLkpj34hQo30_ap7kZuehaiMXIKgNdBMRrrWpjczt_1Wq6FBhnmmn4gI0dR41eETrWlLZ5bYXS6IBif0/s400/chp_civil_war_diary+copy.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5214705891536439570" border="0" /></a><br />Hosted by Revqueer<br /><br />Το ημερολόγιο<br />…κάποιες σκέψεις πρέπει να μένουν για πάντα κρυφές…<br /><br /><br />Ο μικρός Γιάννης έπαιζε στην μπροστινή αυλή του σπιτιού του. Η μητέρα του και η αδερφή του ήταν στην πίσω αυλή. Η αδερφή του ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερη, πριν από ένα μήνα είχε κλείσει τα εννέα. Γονατιστός και όπως σκάλιζε το χώμα, σηκώθηκε και έκανε ένα βήμα πίσω. Πάνω στο γρασίδι ακριβώς δίπλα από εκεί που σκάλιζε είδε μια αράχνη. Και αν φοβόταν κάτι περισσότερο απ’ όλα ήταν τις αράχνες… Τότε είδε και άλλη μία να βγαίνει μέσα από το χώμα…και άλλη…μέχρι που έγιναν εκατοντάδες και άρχισαν να κατευθύνονται προς τα πάνω του… <span style="color: rgb(153, 0, 0);">Ήταν μεγάλες και τριχωτές… Μια κραυγούλα βγήκε από το στόμα του… Τότε συνειδητοποίησε πως όλο το σώμα του είχε καλυφτεί από αυτές… Τα τσιμπήματα τους ήταν δυνατά… Το σώμα του γέμισε φουσκάλες… Έβαλε τις φωνές…όταν οι αράχνες γέμισαν και το πρόσωπο του και το στόμα του…Δεν μπορούσε να ανασάνει, δεν μπορούσε να φωνάξει…τώρα τις έβλεπε να κυκλοφορούν κάτω από το δέρμα του… τσιμπήματα…προσπαθούσε να τις διώξει από πάνω του, από μέσα του…άρχισε να ξύνεται, τόσο δυνατά που μάτωσε τα σημεία εκείνα…οι φουσκάλες έσκασαν…μέσα είχαν αβγά από τα οποία γεννήθηκαν νέες αράχνες… Σε λίγο έπεσε στο έδαφος νεκρός…</span><br />Η μητέρα του που άκουσε τις φωνές του μικρού της γιου έτρεξε προς τα εκεί…οι δικές της κραυγές όμως ήταν που θα ξεσήκωναν όλη τη γειτονιά…<br />Ο ιατροδικαστής έκανε λόγο για τσιμπήματα από διαφορετικά είδη αράχνης…μόνο που κανείς δεν είδε ούτε μια αράχνη γύρω από το νεκρό σώμα του αγοριού…πέρα από αυτή που βγήκε από το ανοιχτό του στόμα και την οποία πρόσεξε μόνο η αδερφή του.<br /><br />Τρεις μέρες μετά…<br />Το κλίμα ήταν βαρύ στο σπίτι… Η Άννα δεν μπορούσε να πιστέψει ότι είχε χάσει το μικρό της γιο…<br />«Μάμα θα παίξεις μαζί μου;» είπε η μικρή Ελίζαμπεθ.<br />-Όχι σήμερα καλή μου η μαμά δεν είναι και τόσο καλά. Γιατί δεν πας να δεις τι κάνει ο παππούς σου;<br />-Πήγα…αλλά και εκείνος δεν ήθελε να παίξει μαζί μου. Καλά θα πάω στο δωμάτιο μου...<br />Ο παππούς της Ελίζαμπεθ και του Γιάννη, ο πατέρας της Άννας είχε έρθει για την κηδεία και θα έμενε μερικές μέρες ακόμα. Η μητέρα της Άννας είχε πεθάνει όταν εκείνη ήταν 18 χρονών. Τώρα ο 75 χρονών πατέρας της καθόταν στο καθιστικό και κοιτούσε με βλέμμα γεμάτο θλίψη από το παράθυρο.<br />-Πατέρα θα πάω μέχρι την αγορά. Μπορείς να έχεις στο νου σου την Ελίζαμπεθ.<br />-Έγινε καλή μου μην ανησυχείς…<br />Είχε περάσει μισή ώρα… Ο Παύλος ο άντρας της Άννας έλειπε στη δουλειά. Θα μπορούσε να πάρει άδεια αλλά δεν το έκανε…νόμιζε πως θα τρελαινόταν. Στο σπίτι επικρατούσε ησυχία…<br />Ο παππούς της Ελίζαμπεθ άκουσε βήματα στις σκάλες…<br />-Ελίζαμπεθ εσύ είσαι;<br />Καμία απάντηση.<br />-Ελίζαμπεθ;<br /><span style="color: rgb(153, 0, 0);">Γύρισε να κοιτάξει…Τότε είδε πίσω του μια μορφή…κάτι που έμοιαζε με άνθρωπο…αλλά στο πρόσωπο δεν είχε ούτε μάτια ούτε στόμα…κρατούσε ένα μαχαίρι…το οποίο κάρφωσε με δύναμη στην κορυφή του κεφαλιού του παππού…αίμα άρχισε να τρέχει…καθώς ο παππούς της οικογένειας ξεψυχούσε…το τελευταίο πράγμα που είδε ήταν την μορφή να εξαφανίζεται…</span><br /><br />Μία ώρα μετά…<br />-Άννα, Ελίζαμπεθ…<br />Ο Παύλος μπήκε στο σπίτι… στο πρόσωπο του ζωγραφιζόταν η θλίψη για το χαμό του μικρού Γιάννη.<br />-Άννα…τι στο καλό που έχουν πάει όλοι…<br />Μπήκε στο καθιστικό…είδε τον πατέρα της Άννας να κάθεται στην πολυθρόνα που κοιτούσε στο παράθυρο και έξω στον κήπο.<br />-Πατέρα…<br />Καμία ανταπόκριση…<br />Πλησίασε σιγά, αρχικά νόμισε πως κοιμάται…τον ακούμπησε στον ώμο και έσκυψε μπροστά…στο θέαμα που αντίκρισε πάγωσε… ο πατέρας της Άννας ήταν νεκρός… τα μάτια του ήταν ανοιχτά…με ένα βλέμμα που φανέρωνε τρόμο… τότε πρόσεξε το αιμάτωμα στο κεφάλι…<br />-Θεέ μου… η Ελίζαμπεθ…<br />Ανέβηκε τρέχοντας τις σκάλες που οδηγούσαν στον δεύτερο όροφο, εκεί που ήταν τα παιδικά δωμάτια…<br />Μπήκε αρχικά σαν από συνήθεια στο δωμάτιο του Γιάννη… Πήγε να βάλει τα κλάματα… και στιγμιαία η σκέψη της Ελίζαμπεθ και της Άννας τον επανέφεραν στην πραγματικότητα…<br />Κατευθύνθηκε στο δωμάτιο της Ελίζαμπεθ που ήταν στο τέλος του διαδρόμου.<br />Μπήκε μέσα…<br />-Ελίζαμπεθ…<br />Η μικρή καθόταν κουλουριασμένη στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι. Άνοιξε τα μάτια της…πήγε να δείξει κάτι με το χέρι της…<br />Πριν προλάβει ο πατέρας της να καταλάβει τι θέλει να του πει ένιωσε κάποιον να τον σπρώχνει με φόρα…<span style="color: rgb(153, 0, 0);">Δεν πρόλαβε να δει ποιος ή τι… όποιος και να ήταν τον έσπρωξε προς το παράθυρο και εκεί αρπάζοντας τον από τα μαλλιά, χτύπησε το κεφάλι του με δύναμη στο τζάμι…το κεφάλι του Παύλου διαπέρασε το τζάμι και ένα χοντρό κομμάτι γυαλί έσκισε το λαιμό του…το αίμα που άρχισε να τρέχει έβαψε κόκκινα τα αρκουδάκια που ήταν τοποθετημένα κάτω από το παράθυρο.</span><br />Εκείνη την ώρα η Άννα πάρκαρε το αμάξι της… Έστρεψε το βλέμμα της στο παράθυρο και έβαλε τις κραυγές.<br />Μπήκε μέσα στο σπίτι τρέχοντας…<br />-Ελίζαμπεθ…<br />Ανέβηκε τις σκάλες…με βήματα και κινήσεις που πρόδιδαν πανικό μπήκε στο δωμάτιο της μικρής…<br />Την είδε στο πάτωμα… Έτρεξε κατά πάνω της και την πήρε αγκαλιά…<br />-Τι συνέβη; Μην ανησυχείς…πρέπει να φύγουμε…<br />Η μικρή καθόταν στην αγκαλιά της μητέρας της αμίλητη… τώρα έστρεψε το βλέμμα της στην πόρτα του δωματίου…<br />Αυτός που είχε σκοτώσει και τον παππού της έκανε την εμφάνιση του… Η Άννα στη θέα του πάγωσε… Ότι και αν ήταν δεν είχε μάτια και στόμα στο πρόσωπο… Στο ένα του χέρι κρατούσε ένα μαχαίρι…<br />Η Άννα έπεσε στο πάτωμα…<br />-Σε παρακαλώ μην μας κάνεις κακό… τουλάχιστον όχι στην Ελίζαμπεθ, μ’ εμένα κάνε ότι θέλεις.<br />Και τότε το πρόσεξε… στο πάτωμα δίπλα της ήταν ανοιχτό το ημερολόγιο της Ελίζαμπεθ…<br />Διάβασε στα πεταχτά…<br />«Ο μπαμπάς μου δεν με αγαπάει. Όλο μιλάει για τον Γιάννη. Καλύτερα να μην υπήρχε. Να πέθαινε σαν τον Γιάννη.»<br />Η Άννα κοίταξε την Ελίζαμπεθ.<br />-Εσύ… Μα πως…<br />Πήρε το ημερολόγιο και το ξεφύλλισε μη δίνοντας πλέον καμία σημασία στον απρόσωπο δολοφόνο…<br />«Ο Γιάννης φοβάται τις αράχνες. Η μαμά και ο μπαμπάς του έκαναν νέο παιχνίδι δώρο. Δεν θέλω αδερφό. Θα ήθελα να τον φάνε οι αράχνες.»<br />«Ο παππούς μου δεν μ’ αγαπάει πια. Δεν τον αγαπάω και εγώ. Θέλω να εξαφανιστεί.»<br />-Θεέ μου…<br />Κοίταξε την Ελίζαμπεθ με ένα βλέμμα που φανέρωνε τρόμο…<br />Τα μάτια της Ελίζαμπεθ ήταν άδεια δίχως ίχνος συναισθήματος…<br />-Μικρή μου…<br />-Θέλω να πεθάνετε όλοι σας, όλοι…<br />Η Ελίζαμπεθ κοίταξε τον δολοφόνο δημιούργημα της…<span style="color: rgb(153, 0, 0);">Αυτός με τη σειρά του άρπαξε την Άννα από τα μαλλιά και την έσυρε στο διάδρομο. Την πέταξε από το δεύτερο όροφο πάνω στο γυάλινο τραπέζι της εισόδου αφού πρώτα της κάρφωσε το μαχαίρι στην πλάτη και αμέσως μετά εξαφανίστηκε…</span>χάθηκε σαν να μην υπήρξε ποτέ.<br />Η Ελίζαμπεθ βγήκε στο διάδρομο…όλα είχαν τελειώσει…<br /><br />Λίγο καιρό μετά…<br />Η αστυνομία που είχε ειδοποιηθεί από γείτονες που είχαν ανησυχήσει δεν κατάφερε να εντοπίσει τον δολοφόνο… Ο τρόπος θανάτου παρέμενε ανεξήγητος, όπως και το αιμάτωμα στην πλάτη της Άννας και στο κεφάλι του πατέρα της… Η μικρή Ελίζαμπεθ δόθηκε σε ανάδοχη οικογένεια αφού η σωτηρία της θεωρήθηκε θαύμα…<br />Τώρα καθόταν στο νέο της δωμάτιο…Κρατούσε το ημερολόγιο της στα χέρια…Άρχισε να γράφει…<br />«Η νέα μου μαμά δεν είναι καλή…»<br /><br />ΤΕΛΟΣ<br /><br />Ακολουθούν στη σειρά Hosted by…<br /><br />Ο ναός 2...hosted by <a href="http://mahler76.blogspot.com/">mahler</a><br />Tattoo..hosted by <a href="http://skylesthslyssas.blogspot.com/">Σκύλες της Λύσσας</a><br />Λοβοτομή...hosted by <a href="http://greatanubis.blogspot.com/">Great Anubis</a><br />Το τσίρκο...hosted by <a href="http://naya-dreamthrum.blogspot.com/">naya</a><br /><br />Ακολουθούν στο <a href="http://toumanidis.blogspot.com/">Toymaker’s Diary…</a><br /><br />Απόλυτο Σκοτάδι…post 3o…<br />Κατακόμβες…<br />Η μάχη των bloggers... <a href="http://exomologisi592.blogspot.com/">tovene592</a> VS <a href="http://hfaistiwnas.blogspot.com/">hfaistiwnas</a><br />Σφαγή σε έρημο επαρχιακό δρόμο 2: Αδιέξοδο…revqueerhttp://www.blogger.com/profile/03962769564932829536noreply@blogger.com27