Εχθές ήταν μια από εκείνες τις απαίσιες νύχτες που ενώ ο ύπνος με περιτριγύριζε, εγώ κατακλυζόμουν από εκατομμύρια σκέψεις που με οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην άμεση αυτοκτονία... Τι άθλιος που είναι ο κόσμος γύρω μας, σκέφτηκα, γεμάτος ψέμα και υποκρισία και φιναλίστ ριάλιτι που κάνουν καριέρα στο τραγούδι. Βέβαια, φταίω κι εγώ. Αντί να υψώσω τη φωνή μου με εκείνους που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη μάζα, περνάω το χρόνο μου παίζοντας το καλό παιδί, ένα ρόλο που μου πηγαίνει τόσο όσο στη Ντενίση η Μήδεια. Γιατί δε παραδέχομαι επιτέλους ότι είμαι τόσο ανώμαλος όσο και όλοι άλλοι;
Αλήθεια, πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα αν κάθε βρώμικη σκέψη που πέρναγε από το κεφάλι μας εμφανιζόταν κατευθείαν στο κούτελό μας υπό τη μορφή φωτισμένης νέον πινακίδας; Έτσι ο ένας θα έβλεπε τι γουστάρει ο άλλος και θα ήμασταν όλοι ανώμαλοι και άρα όλοι φυσιολογικοί. Βέβαια θα υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν βρώμικες σκέψεις, όπως υπάρχουν και άνθρωποι με δεκαπέντε πόδια και εικοσιοκτώ κεφάλια, αλλά αυτοί από ντροπή θα έφτιαχναν από μόνοι τους πινακίδες για να μη ξεχωρίζουν.
Όχι, σκεφτείτε το! Ο σαδιστής θα έβρισκε κατευθείαν το μαζοχιστή που έψαχνε, θα ξέραμε αυτομάτως ποιος είναι στρ8 και ποιος λατρεύει τη Streisand, και από το πρώτο ραντεβού θα ξέραμε αν ταιριάζουμε με τον άλλον ή όχι, χωρίς να γεμίζουμε ελπίδες μέχρι να ανακαλύψουμε πως το επίδοξο έτερό μας ήμισυ τη βρίσκει διαβάζοντας περιοδικά με συνταγές της Βέφας.
Βέβαια θα υπήρχαν και προβλήματα. Σκεφτείτε πώς θα ένιωθε ο μέσος καθολικός όταν κατά τη διάρκεια του χριστουγεννιάτικου λόγου του Πάπα, κάτω από τη κακόγουστη κωνική καπελαδούρα, εμφανιζόταν η ένδειξη ‘Ναι, είμαι ποδολάγνος’. Ή πόσο θα με αγριοκοίταζαν οι γυμναζόμενοι αν έμπαινα σε ένα γυμναστήριο (μιλάμε ΤΕΛΕΙΩΣ υποθετικά τώρα) και αναβόσβηνε στο κεφάλι μου το σύνθημα ‘I’m adickted, σας θέλω όλους τώρα’. Βέβαια , αν ο γυμναστής με τη σειρά του γλυκοκοίταζε το σκυλάκι που έχει πάντα μαζί του όπου πάει, μάλλον θα τραβούσε περισσότερο τη προσοχή.
Έτσι, την επόμενη φορά που κάποιος μας τη πει που πουστοφέρνουμε, ας απαντήσουμε με στεντόρεια φωνή "Φάε σκατά, κοπρολάγνε!" Κατά 90% μέσα θα έχουμε πέσει.
(Νext time : Ας υποθέσουμε πως η Σαπφώ ήταν λεσβία…)
revqueer@yahoo.com
Αλήθεια, πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα αν κάθε βρώμικη σκέψη που πέρναγε από το κεφάλι μας εμφανιζόταν κατευθείαν στο κούτελό μας υπό τη μορφή φωτισμένης νέον πινακίδας; Έτσι ο ένας θα έβλεπε τι γουστάρει ο άλλος και θα ήμασταν όλοι ανώμαλοι και άρα όλοι φυσιολογικοί. Βέβαια θα υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν βρώμικες σκέψεις, όπως υπάρχουν και άνθρωποι με δεκαπέντε πόδια και εικοσιοκτώ κεφάλια, αλλά αυτοί από ντροπή θα έφτιαχναν από μόνοι τους πινακίδες για να μη ξεχωρίζουν.
Όχι, σκεφτείτε το! Ο σαδιστής θα έβρισκε κατευθείαν το μαζοχιστή που έψαχνε, θα ξέραμε αυτομάτως ποιος είναι στρ8 και ποιος λατρεύει τη Streisand, και από το πρώτο ραντεβού θα ξέραμε αν ταιριάζουμε με τον άλλον ή όχι, χωρίς να γεμίζουμε ελπίδες μέχρι να ανακαλύψουμε πως το επίδοξο έτερό μας ήμισυ τη βρίσκει διαβάζοντας περιοδικά με συνταγές της Βέφας.
Βέβαια θα υπήρχαν και προβλήματα. Σκεφτείτε πώς θα ένιωθε ο μέσος καθολικός όταν κατά τη διάρκεια του χριστουγεννιάτικου λόγου του Πάπα, κάτω από τη κακόγουστη κωνική καπελαδούρα, εμφανιζόταν η ένδειξη ‘Ναι, είμαι ποδολάγνος’. Ή πόσο θα με αγριοκοίταζαν οι γυμναζόμενοι αν έμπαινα σε ένα γυμναστήριο (μιλάμε ΤΕΛΕΙΩΣ υποθετικά τώρα) και αναβόσβηνε στο κεφάλι μου το σύνθημα ‘I’m adickted, σας θέλω όλους τώρα’. Βέβαια , αν ο γυμναστής με τη σειρά του γλυκοκοίταζε το σκυλάκι που έχει πάντα μαζί του όπου πάει, μάλλον θα τραβούσε περισσότερο τη προσοχή.
Έτσι, την επόμενη φορά που κάποιος μας τη πει που πουστοφέρνουμε, ας απαντήσουμε με στεντόρεια φωνή "Φάε σκατά, κοπρολάγνε!" Κατά 90% μέσα θα έχουμε πέσει.
(Νext time : Ας υποθέσουμε πως η Σαπφώ ήταν λεσβία…)
revqueer@yahoo.com
3 σχόλια:
Ναι, μια τέτοια ταμπέλα θα διευκόλυνε πολύ τα πράγματα. Το χω σκεφτεί κι εγώ αυτό, πολλές φορές. Πιο εύκολο λοιπόν ναι, πιο ενδιαφέρον; Μερικές φορές το "παιχνίδι" αξίζει περισσότερο...
Ε, ναι.
Αν δεν πας και λίγο στα τυφλά, να ανακαλύψεις τον άλλον, ποιο το ενδιαφέρον. Βέβαια, στην εποχή που ζούμε δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο.. μιλάμε ότι έχουμε χάσει τα αυγά με τα πασχάλια! την τύφλα μας!
Μερικοί ξέρεις, θα ήθελαν όχι απλώς ταμπέλες, αλλά billboards.
Νομίζω θα έκανε τη ζωή βαρετή και χωρίς νόημα. Δεν θα είχαμε τίποτα να ψάξουμε και θα τα βρίσκαμε όλα έτοιμα.. Εγώ υπό αυτές τις συνθήκες θα αυτοκτονούσα...
Δημοσίευση σχολίου