Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

Τα Ασύστολα Γιαούρτια



«Κρύψε αυτό το μικροφίλμ! Μη πέσει στα χέρια τους!» μου είπε ψιθυριστά.

Έπινα αμέριμνος του καφέ μου και σκεφτόμουν αν θα ήταν έξυπνη επιχειρηματική κίνηση ν' ανοίξω ελληνική ταβέρνα στη Βαγδάτη, όταν στη θέση απέναντι μου κάθισε ένας λαχανιασμένος κούκλος και μου έδωσε στα χέρια ένα φάκελο.

«Δε πρέπει να το βρει κανείς! Βασιζόμαστε όλοι πάνω σου! Αν πέσει στα λάθος χέρια καταστραφήκαμε!» είπε κι έφυγε τρέχοντας.

Μ' έλουσε κρύος ιδρώτας! Έκρυψα το φάκελο στο κόρφο μου δίπλα στις δεσμίδες με τα πεντάευρα και τα χαρτομαντηλάκια από βενζινάδικα. Ω Θεέ μου! Σε τι μπελάδες είχα μπλέξει πάλι;

Πέρασε μία βδομάδα μέχρι που ένα πρωί, όπως διάλεγα ροδάκινα απ' τη λαϊκή, ξεπρόβαλε ένας κύριος κάτω απ' το πάγκο και μ' άρπαξε με βία οδηγώντας με σ' ένα Datsun. Ήμουν στη μέση ενός παζαρέματος με το πωλητή να μου αφήσει τα ροδάκινα μισή τιμή και να βάλει και δυο κιλάκια τζάμπα κεράσια για τη κατάκοιτη γιαγιά μου και κάπως τσατίστηκα που με διέκοψαν τόσο αγενώς.

Ο κούκλος της καφετέριας με περίμενε στη καρότσα του Datsun και αμέσως έσκασα το ερωτικό μου χαμογελάκι που έχει στείλει κόσμο και κοσμάκη στα πατώματα γελώντας. Ο κούκλος όλως περιέργως αδιαφόρησε και μου ζήτησε το μικροφίλμ. Το είχα κρύψει στα προγούλια μου, κι αμέσως έγειρα προς τα πίσω το κεφάλι μου να του το δώσω.

«Τα πήγες πάρα πολύ καλά νεαρέ», είπε και πέταξε το μικροφίλμ απ' το κινούμενο Datsun. «Μην ανησυχείς για το μικροφίλμ. Ήταν ένα απλό τεστ να δούμε αν είσαι άξιος της εμπιστοσύνης μας. Σχεδιάζουμε κάτι πολύ σημαντικό και η βοήθεια σου είναι απαραίτητη.»

Έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες, βρέθηκα να είμαι σημαντικό μέλος της γκέι τρομοκρατικής οργάνωσης "Ασύστολα Γιαούρτια" που σκοπό είχε με βίαιο τρόπο να ανατρέψει το υπάρχον ομοφοβικό κατεστημένο. Έμαθα πως με παρακολουθούσαν καιρό και είχαν εντυπωσιαστεί από τους αγώνες μου για τα γκέι δικαιώματα (τα σκέφτομαι πολύ και είχα και μια νοητή κουβέντα με το Μητροπολίτη Άνθιμο μια φορά στην οποία τον αποστόμωνα) και πίστευαν πως με μένα σύμμαχο, η οργάνωση θα ήταν ανίκητη.

Μου έδωσαν το ψευδώνυμο 'Κρέμα Γιώτης', ο κούκλος αποκαλούσε τον εαυτό του 'Χάρμα Οφθαλμών' ενώ την οργάνωση συμπλήρωναν ο 'Διογένης Παλλάς' και ο 'Ρυζόγαλο Περιστερίου'. Ο κωδικός επικοινωνίας μας ήταν 'Χιώτη Μάμπο', τον αλλάζαμε όμως ανά διήμερο για να είμαστε σίγουροι πως δε τον έχει υποκλέψει κανείς.

Ο Χάρμα Οφθαλμών αποφάσισε πως η πρώτη αποστολή μας θα ήταν να τοποθετήσουμε βόμβα στο σταθμό του μετρό στη Ν. Σμύρνη στις τρεις το πρωί. Καταστρέφοντας το σταθμό θα γινόταν χαμός με τις συγκοινωνίες την επόμενη μέρα και η ομοφοβία αυτόματα θα σταματούσε. Ο Χάρμα μου εξήγησε πώς συνδέεται ο σταθμός της Ν. Σμύρνης με την ομοφοβία, αλλά βασικά εκείνη την ώρα κοίταζα τα μάτια του και φαντασιωνόμουν πως το κάναμε πάνω σ' ένα κινούμενο τρένο (όταν λέω πάνω, εννοώ στην οροφή) κι έτσι δε θυμάμαι λέξη απ' όσα είπε.

Το επόμενο πρωί, στις τρεις τα ξημερώματα, φτάσαμε στο σταθμό της Ν. Σμύρνης και η περηφάνια που θα άλλαζα την Ελλάδα με είχε ζαλίσει.
«Έχεις άγχος Κρέμα;» με ρώτησε ο Χάρμα.
«Η καρδιά μου βαρά σα ταμπούρλο. Να! Βάλε το χέρι σου να δεις!»
«Μην ανησυχείς Κρέμα. Να δεις που όλα θα πάνε καλά και θα γίνεις ήρωας. Και Κρέμα... θέλω να ξέρεις, πως...»
«Πώς?»
«Αφού βάλουμε βόμβα, θέλω να σε βγάλω να σε κεράσω μία πατσά να τα πούμε οι δυο μας.»
Κοκκίνισα συγκινημένος και πλησίασα να τον φιλήσω αλλά αυτός τραβήχτηκε.
«Περίμενε!» είπε «Πρώτα ο αγώνας Κρέμα. Μετά όλα τ' άλλα.»

Εντυπωσιασμένος είδα πως είχαν τα κλειδιά της σιδερένιας καγκελόπορτας του σταθμού και μπήκαμε μέσα χωρίς πρόβλημα, ενώ ο Ρυζόγαλο απενεργοποίησε το συναγερμό. Κατεβήκαμε στην αποβάθρα και ο Διογένης έβγαλε απ' το μαύρο σακίδιό του τη βόμβα. Ήταν ένα μαύρο κουτί με μια οθόνη όπου κόκκινα ψηφία ήδη μετρούσαν αντίστροφα. Όπως τη κοιτούσα αποσβολωμένος, ο Χάρμα μ' άρπαξε ξαφνικά, και εμφανίζοντας απ' τη τσέπη του χειροπέδες μ' έδεσε σ' ένα στύλο.

«Χάρμα μου; Τι κάνεις;»
«Α ρε καημένο!» είπε, «Είμαστε χρυσαυγίτες μπάτσοι! Δε το κατάλαβες; Σε λίγο θα σκάσει η βόμβα, κι όταν βρουν τ' αποκαΐδια σου, και διαβάσουν το σημείωμα που θα στείλουμε στις εφημερίδες, η κοινή γνώμη θα σας μισήσει ακόμα περισσότερο!»
«Με κοροϊδεύεις τόση ώρα Χάρμα; Όλα ήταν μια καλοστημένη φάρσα για να πετύχεις τους ανίερους σκοπούς σου;»
«ΧΑΧΑΧΑΧΑ» γέλασε περιπαιχτικά ο Χάρμα.
«Κι ο πατσάς Χάρμα; Ήταν κι ο πατσάς ένα κρύο αστειάκι εις βάρος μου; Ξέρεις πώς το περίμενα αυτό το πατσά μαζί σου;»
«ΜΠΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! Θα το φας στη κόλαση τώρα Κρέμα!»
«ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΒΛΕΠΩ! Μπάτσε γουρούνι δολοφόνε! Δεν αξίζεις όσο μια κουράδα στα μάτια μου! Τσατσόνι!»

Οι τρεις βρωμόμπατσοι εξαφανίστηκαν κι έμεινα μόνος με τη βόμβα που σε 10 λεπτά θα σκορπούσε τα μέλη μου στα εφτά σημεία του ορίζοντα. Έπρεπε να βρω τρόπο να σταματήσω αυτό το κακό και να καθαρίσω τ' όνομα μου. Τεντώθηκα όσο μπορούσα και με την άκρη του ποδιού μου έφτασα τα δύο καλώδια που έβλεπα να εξέχουν απ' το περίπλοκο βομβιστικό μηχανισμό. Το ένα πράσινο και το άλλο κόκκινο; Ποιο ήταν όμως το σωστό για να την απενεργοποιήσω;

Το ένστικτό μου υπαγόρευσε να τραβήξω το πράσινο αλλά σκέφτηκα πως είμαι εξαιρετικά άτυχος άνθρωπος και άρα έπρεπε να πάω κόντρα στο ένστικτό μου και να τραβήξω το κόκκινο. Δε θα ήταν όμως ακόμα μεγαλύτερη ατυχία αν τελικά το σωστό ήταν το πράσινο το οποίο είχα επιλέξει αρχικά κι εγώ τελικά τράβαγα το κόκκινο;

Με αποφασιστικότητα άρχισα να κλωτσάω το πράσινο καλώδιο ελπίζοντας πως θα τα καταφέρω ενώ ταυτόχρονα σκεφτόμουν πως αγωνίζομαι για το κάθε ανώνυμο ομοφυλόφιλο που ταλαιπωρείται σ΄αυτή τη γαμημένη χώρα. Για καλή μου τύχη ο στύλος στον οποίο μ΄ είχαν δέσει αποκολλήθηκε απ' τα τραντάγματα και κατάφερα να πλησιάσω τη βόμβα και με κάποιο δισταγμό να τραβήξω τελικά το πράσινο καλώδιο.

Η αντίστροφη μέτρηση ευτυχώς σταμάτησε κι εγώ άρχισα να τρέχω μανιασμένος να πάω σπίτι μου προσπαθώντας να περάσω απαρατήρητος παρά το τεράστιο στύλο που κουβαλούσα μαζί μου.



Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

Η Σημασία Του Να Είναι Κανείς Παραστατικός



Το βιντεάκι μου το είχε στείλει παλιότερα ο Αpsoy

Φιλιά σε όλους της χθεσινής παρέας!

revqueer@yahoo.com

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

Kabbalah παν στην εκκλησιά...


Kabbalah προσκυνάνε...

Σήμερα έβγαλα εισιτήρια για το Μαντονάκι, κι ευτυχώς επέζησα να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία.

Έφτασα περίπου στις 09:20 κι είχαν ήδη μαζευτεί πλήθος ελληνίδων κι ελληνίδων να πάρουν το μαγικό χαρτάκι. Βέβαια, κόσμος είχε ήδη αρχίσει να πηγαίνει από τις 7 το πρωί και οι καλοί άνθρωποι της didi είχαν φροντίσει να μοιράσουν νουμεράκια προτεραιότητας γραμμένα με στυλό σ' ένα λευκό κομματάκι χαρτιού (στο μέγεθος νυχιού του δείκτη δωδεκάχρονου κοριτσιού) στους πρώτους πρώτους που έφτασαν για να εξελιχθεί ομαλά και με τάξη η προαγορά. Έλα όμως που το ελληνικό δαιμόνιο έκανε και πάλι την εμφάνισή του και πολλοί σκέφτηκαν να φτιάξουν και για τους εαυτούς τους παρόμοια χαρτάκια γράφοντας όποιο νούμερο τους κατέβει! Έτσι αναγκαστικά ακυρώθηκαν τα νουμεράκια και όλοι μπήκαν σε σειρά απ' την αρχή.

Όταν στις δέκα και κάτι άνοιξαν τα τέσσερα ταμεία, είχε γεμίσει ο πεζόδρομος της Πανεπιστημίου και η ουρά συνεχιζόταν στην Ιπποκράτους. Με περίσσια τάξη και υπομονή, οι έλληνες φαν όρμησαν προς τα ταμεία και με την οργανωμένη βοήθεια του προσωπικού άρχισε να επικρατεί το απόλυτο χάος. Θετικά σχολιάστηκε ένας συμπαθέστατος κύριος με ντουντούκα ο οποίος έδιωχνε το κόσμο που περίμενε ήδη δύο ώρες προτείνοντας να μεταφερθούμε στο ΟΑΚΑ όπου τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα.

Μπαίνοντας μέσα στη στοά η ζέστη ήταν αποπνικτική και ο συνωστισμός αφόρητος κι έτσι άρχισαν οι πρώτες λιποθυμίες που κράτησαν καθ' όλη τη διάρκεια της αναμονής αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού για τα τεκταινόμενα. Έσκασαν μύτη και τέσσερις αστυνομικοί να βάλουν σε μια σειρά το όλο μπουλούκι κι όλα ήταν υπέροχα.

Σας το λέω από τώρα, θα αναστενάξουν τα 'Σε Είδα' της επόμενης εβδομάδας. "Με ξενύχιασες στην είσοδο της στοάς. Φόραγες πράσινο μπλουζάκι. Ντράπηκα να ρωτήσω το όνομα σου. Στείλε εδώ". Να μου το θυμηθείτε. Έγιναν πολλές γνωριμίες σήμερα...

Η Madonna πάντως πρέπει να είναι περήφανη για τον εαυτό της, τα κατάφερε να δημιουργήσει τρελό πανικό, και τη φαντάζομαι να βλέπει πλάνα από τα χάλια μας και να κάνει "ΜΠΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ" αγκαλιάζοντας το μαυράκι της και ψιθυρίζοντας με νόημα στο μαύρο αυτάκι του "Mommy's still got it baby!"

Καλά να περάσουμε!

revqueer@yahoo.com

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Moodygirl Superstar


Από τα πλέον ξεχωριστά σημεία της σύγχρονης μουσικής ιστορίας είναι η πολυετής συνεργασία μου με τη Μoody.

Όλα ξεκίνησαν σ' ένα πάρτι της Γιάννας Αγγελοπούλου Δασκαλάκη. Εγώ τότε δούλευα σερβιτόρος στο κέτερινγκ και η Μoody ήταν η αρχιπλύστρα μας, έπλενε τα πιάτα και τα ποτήρια. Δουλεύαμε για το μεροκάματο σε σπίτια πλουσίων και μετά τις δεξιώσεις πηγαίναμε για κανα σουβλάκι με τα υπόλοιπα παιδιά ή αν ήμασταν τυχεροί και είχαν περισσέψει κοψίδια μαζευόμασταν και τα τρώγαμε καθισμένοι σε κάποιο παγκάκι κάποιας πλούσιας γειτονιάς. Πάντα της έβαζα κρυφά ένα κοτόπουλο μπούτι παραπάνω στη τσέπη του παλτό της μαζί με λίγη ρώσικη σαλάτα. Λάτρευε τη ρώσικη σαλάτα. Ήξερα πως είχε αδέρφια να θρέψει, αλλά η Μoody είχε αξιοπρέπεια κι αν το μάθαινε θα με μάλωνε που δε τα μοιραζόμουν δίκαια με τους υπόλοιπους.

Το σημαδιακό εκείνο βράδυ στης Γιάννας, η μπάντα που θα έπαιζε δε κατάφερε να εμφανιστεί επειδή ο μαέστρος έπαθε μυκητίαση στις πατούσες και δε μπορούσε να σταθεί όρθιος. Η Γιάννα μπήκε με τα μαλλιά στα χέρια στη κουζίνα, κι εκλιπαρούσε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μη πάει κατά διαόλου το πάρτι και οι καλεσμένοι μείνουν χωρίς διασκέδαση.
«Βοηθήστε με!» έσκουζε. « Το πάρτι θα έχει αποτυχία!»

Η Moody με κοίταξε στα μάτια.
«Το έχεις μαζί σου;» ρώτησε;
«Πάντα!» της απάντησα
«Ε ας το κάνουμε για τη Γιαννούλα λοιπόν!» είπε με στόμφο.

Βγήκαμε στο κήπο. Εγώ έπαιζα το μπουζουκάκι μου και η Μoody πήγαινε από τραπέζι σε τραπέζι και χόρευε τσιφτετέλι. Οι καλεσμένοι είχαν μείνει άναυδοι, ενώ πολλοί είπαν πως είδαν μια υποψία χαμόγελου στο πρόσωπο της Γιάννας.
«Δεν έχουμε ξαναδεί λαϊκιά κοπέλα να χορεύει τόσο επιδέξια» έλεγαν.
Σε κάποια στιγμή, όπως έπαιζα το «Οι ωραίοι έχουν χρέη» η Moody άνοιξε το στόμα της και άρχισε αυθόρμητα να τραγουδά. Δε την είχα ξανακούσει και ομολογώ πως τα έχασα. Ήταν σα να ακούς γλυκό πουλί να τραγουδά το πρωινό, σα να τραγουδούσε παρθένα γοργόνα, σα να τραγουδούσε η ίδια η Παναγιά.

Στο πλήθος των καλεσμένων ήταν και εκπρόσωπος δισκογραφικής εταιρίας και χωρίς πολλά πολλά μας τσίμπησε για συμβόλαιο.

Της έγραφα τραγούδια κι αυτή τα τραγουδούσε. Ποιες επιτυχίες μας να πρωτοθυμηθώ; Το πρώτο μας σουξέ ήταν το «Ρητορικές Απαντήσεις» με το αξέχαστο ρεφρέν «Μη ξεφεύγεις απ' το τέμπο, χόρεψε σα πασατέμπο», ενώ οι νούμερο ένα επιτυχίες συνεχίστηκαν με το «Όταν έκλασε ο Νίτσε» και το «Στη χωριάτικη σαλάτα, δε χωράει η πατάτα».



Η απλή και προσιτή Μoody όμως άρχισε να ψωνίζεται. Άρχισε να φοράει εξτένσιονς που συνεχώς αύξαναν σε μέγεθος μέχρι που στο τέλος κατέληξε να είναι ένας τεράστιος κινούμενος ξανθός όγκος απροσδιορίστου ταυτότητας. Εγώ δε μίλαγα. Την άφηνα να κάνει ό,τι θέλει. Εκείνη όμως με προκαλούσε. Για το βίντεοκλιπ για το τραγούδι μας «Είσαι πολύ φαγάνα, άσε κάτω τη λαγάνα» όπου θα εμφανιζόμουν γυμνός απαίτησε ν' αποτριχώσω το στήθος μου.
«Τι λες μωρή κακούργα;» της είπα. «Εγώ που με βλέπεις έχω δώσει μάχη για τη τρίχα και σ' εποχές δύσκολες που όλοι τη περιφρονούσαν. Πώς θα εμφανιστώ τώρα σα το twink?»
Δεν έπαιρνε από λόγια όμως. Την έπιασε υστερία. Άρχισε να τα σπάει όλα στο πλατώ. Έκανε μεγάλη ζημιά. Προσπαθούσα να την ηρεμήσω αλλά αυτή άρπαξε το μπουζούκι μου και μου το κοπάνησε στα χέρια αχρηστεύοντας τα δάχτυλά μου.

Δε ξαναέπιασα μπουζούκι από τότε. Η Μoody βρήκε άλλο μπουζουξή και συνέχισε τη καριέρα της. Εγώ προσπάθησα να επιστρέψω στο σερβιτοριλίκι αλλά επειδή είχα σπασμένα δάχτυλα δε μπορούσα να κρατήσω δίσκο. Με βάλαν στη κουζίνα ν' ανακατέβω το καζάνι με τη σούπα, το μόνο που μπορούσα να κάνω κουτσά στραβά.

Τη πέτυχα σ' ένα πάρτι μετά από χρόνια. Τότε είχε κάνει σουξέ με το «Έχω φρύδια αψιδωτά και μια καρδιά μεγάλη». Δε πήγα να της μιλήσω. Έσκυψα το κεφάλι μου πάνω απ' το καζάνι και άφησα τους ατμούς της σούπας να εξατμίσουν και τις αναμνήσεις μου μαζί της.




revqueer@yahoo.com


Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

Το ημερολόγιο by Toymaker


Hosted by Revqueer

Το ημερολόγιο
…κάποιες σκέψεις πρέπει να μένουν για πάντα κρυφές…


Ο μικρός Γιάννης έπαιζε στην μπροστινή αυλή του σπιτιού του. Η μητέρα του και η αδερφή του ήταν στην πίσω αυλή. Η αδερφή του ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερη, πριν από ένα μήνα είχε κλείσει τα εννέα. Γονατιστός και όπως σκάλιζε το χώμα, σηκώθηκε και έκανε ένα βήμα πίσω. Πάνω στο γρασίδι ακριβώς δίπλα από εκεί που σκάλιζε είδε μια αράχνη. Και αν φοβόταν κάτι περισσότερο απ’ όλα ήταν τις αράχνες… Τότε είδε και άλλη μία να βγαίνει μέσα από το χώμα…και άλλη…μέχρι που έγιναν εκατοντάδες και άρχισαν να κατευθύνονται προς τα πάνω του… Ήταν μεγάλες και τριχωτές… Μια κραυγούλα βγήκε από το στόμα του… Τότε συνειδητοποίησε πως όλο το σώμα του είχε καλυφτεί από αυτές… Τα τσιμπήματα τους ήταν δυνατά… Το σώμα του γέμισε φουσκάλες… Έβαλε τις φωνές…όταν οι αράχνες γέμισαν και το πρόσωπο του και το στόμα του…Δεν μπορούσε να ανασάνει, δεν μπορούσε να φωνάξει…τώρα τις έβλεπε να κυκλοφορούν κάτω από το δέρμα του… τσιμπήματα…προσπαθούσε να τις διώξει από πάνω του, από μέσα του…άρχισε να ξύνεται, τόσο δυνατά που μάτωσε τα σημεία εκείνα…οι φουσκάλες έσκασαν…μέσα είχαν αβγά από τα οποία γεννήθηκαν νέες αράχνες… Σε λίγο έπεσε στο έδαφος νεκρός…
Η μητέρα του που άκουσε τις φωνές του μικρού της γιου έτρεξε προς τα εκεί…οι δικές της κραυγές όμως ήταν που θα ξεσήκωναν όλη τη γειτονιά…
Ο ιατροδικαστής έκανε λόγο για τσιμπήματα από διαφορετικά είδη αράχνης…μόνο που κανείς δεν είδε ούτε μια αράχνη γύρω από το νεκρό σώμα του αγοριού…πέρα από αυτή που βγήκε από το ανοιχτό του στόμα και την οποία πρόσεξε μόνο η αδερφή του.

Τρεις μέρες μετά…
Το κλίμα ήταν βαρύ στο σπίτι… Η Άννα δεν μπορούσε να πιστέψει ότι είχε χάσει το μικρό της γιο…
«Μάμα θα παίξεις μαζί μου;» είπε η μικρή Ελίζαμπεθ.
-Όχι σήμερα καλή μου η μαμά δεν είναι και τόσο καλά. Γιατί δεν πας να δεις τι κάνει ο παππούς σου;
-Πήγα…αλλά και εκείνος δεν ήθελε να παίξει μαζί μου. Καλά θα πάω στο δωμάτιο μου...
Ο παππούς της Ελίζαμπεθ και του Γιάννη, ο πατέρας της Άννας είχε έρθει για την κηδεία και θα έμενε μερικές μέρες ακόμα. Η μητέρα της Άννας είχε πεθάνει όταν εκείνη ήταν 18 χρονών. Τώρα ο 75 χρονών πατέρας της καθόταν στο καθιστικό και κοιτούσε με βλέμμα γεμάτο θλίψη από το παράθυρο.
-Πατέρα θα πάω μέχρι την αγορά. Μπορείς να έχεις στο νου σου την Ελίζαμπεθ.
-Έγινε καλή μου μην ανησυχείς…
Είχε περάσει μισή ώρα… Ο Παύλος ο άντρας της Άννας έλειπε στη δουλειά. Θα μπορούσε να πάρει άδεια αλλά δεν το έκανε…νόμιζε πως θα τρελαινόταν. Στο σπίτι επικρατούσε ησυχία…
Ο παππούς της Ελίζαμπεθ άκουσε βήματα στις σκάλες…
-Ελίζαμπεθ εσύ είσαι;
Καμία απάντηση.
-Ελίζαμπεθ;
Γύρισε να κοιτάξει…Τότε είδε πίσω του μια μορφή…κάτι που έμοιαζε με άνθρωπο…αλλά στο πρόσωπο δεν είχε ούτε μάτια ούτε στόμα…κρατούσε ένα μαχαίρι…το οποίο κάρφωσε με δύναμη στην κορυφή του κεφαλιού του παππού…αίμα άρχισε να τρέχει…καθώς ο παππούς της οικογένειας ξεψυχούσε…το τελευταίο πράγμα που είδε ήταν την μορφή να εξαφανίζεται…

Μία ώρα μετά…
-Άννα, Ελίζαμπεθ…
Ο Παύλος μπήκε στο σπίτι… στο πρόσωπο του ζωγραφιζόταν η θλίψη για το χαμό του μικρού Γιάννη.
-Άννα…τι στο καλό που έχουν πάει όλοι…
Μπήκε στο καθιστικό…είδε τον πατέρα της Άννας να κάθεται στην πολυθρόνα που κοιτούσε στο παράθυρο και έξω στον κήπο.
-Πατέρα…
Καμία ανταπόκριση…
Πλησίασε σιγά, αρχικά νόμισε πως κοιμάται…τον ακούμπησε στον ώμο και έσκυψε μπροστά…στο θέαμα που αντίκρισε πάγωσε… ο πατέρας της Άννας ήταν νεκρός… τα μάτια του ήταν ανοιχτά…με ένα βλέμμα που φανέρωνε τρόμο… τότε πρόσεξε το αιμάτωμα στο κεφάλι…
-Θεέ μου… η Ελίζαμπεθ…
Ανέβηκε τρέχοντας τις σκάλες που οδηγούσαν στον δεύτερο όροφο, εκεί που ήταν τα παιδικά δωμάτια…
Μπήκε αρχικά σαν από συνήθεια στο δωμάτιο του Γιάννη… Πήγε να βάλει τα κλάματα… και στιγμιαία η σκέψη της Ελίζαμπεθ και της Άννας τον επανέφεραν στην πραγματικότητα…
Κατευθύνθηκε στο δωμάτιο της Ελίζαμπεθ που ήταν στο τέλος του διαδρόμου.
Μπήκε μέσα…
-Ελίζαμπεθ…
Η μικρή καθόταν κουλουριασμένη στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι. Άνοιξε τα μάτια της…πήγε να δείξει κάτι με το χέρι της…
Πριν προλάβει ο πατέρας της να καταλάβει τι θέλει να του πει ένιωσε κάποιον να τον σπρώχνει με φόρα…Δεν πρόλαβε να δει ποιος ή τι… όποιος και να ήταν τον έσπρωξε προς το παράθυρο και εκεί αρπάζοντας τον από τα μαλλιά, χτύπησε το κεφάλι του με δύναμη στο τζάμι…το κεφάλι του Παύλου διαπέρασε το τζάμι και ένα χοντρό κομμάτι γυαλί έσκισε το λαιμό του…το αίμα που άρχισε να τρέχει έβαψε κόκκινα τα αρκουδάκια που ήταν τοποθετημένα κάτω από το παράθυρο.
Εκείνη την ώρα η Άννα πάρκαρε το αμάξι της… Έστρεψε το βλέμμα της στο παράθυρο και έβαλε τις κραυγές.
Μπήκε μέσα στο σπίτι τρέχοντας…
-Ελίζαμπεθ…
Ανέβηκε τις σκάλες…με βήματα και κινήσεις που πρόδιδαν πανικό μπήκε στο δωμάτιο της μικρής…
Την είδε στο πάτωμα… Έτρεξε κατά πάνω της και την πήρε αγκαλιά…
-Τι συνέβη; Μην ανησυχείς…πρέπει να φύγουμε…
Η μικρή καθόταν στην αγκαλιά της μητέρας της αμίλητη… τώρα έστρεψε το βλέμμα της στην πόρτα του δωματίου…
Αυτός που είχε σκοτώσει και τον παππού της έκανε την εμφάνιση του… Η Άννα στη θέα του πάγωσε… Ότι και αν ήταν δεν είχε μάτια και στόμα στο πρόσωπο… Στο ένα του χέρι κρατούσε ένα μαχαίρι…
Η Άννα έπεσε στο πάτωμα…
-Σε παρακαλώ μην μας κάνεις κακό… τουλάχιστον όχι στην Ελίζαμπεθ, μ’ εμένα κάνε ότι θέλεις.
Και τότε το πρόσεξε… στο πάτωμα δίπλα της ήταν ανοιχτό το ημερολόγιο της Ελίζαμπεθ…
Διάβασε στα πεταχτά…
«Ο μπαμπάς μου δεν με αγαπάει. Όλο μιλάει για τον Γιάννη. Καλύτερα να μην υπήρχε. Να πέθαινε σαν τον Γιάννη.»
Η Άννα κοίταξε την Ελίζαμπεθ.
-Εσύ… Μα πως…
Πήρε το ημερολόγιο και το ξεφύλλισε μη δίνοντας πλέον καμία σημασία στον απρόσωπο δολοφόνο…
«Ο Γιάννης φοβάται τις αράχνες. Η μαμά και ο μπαμπάς του έκαναν νέο παιχνίδι δώρο. Δεν θέλω αδερφό. Θα ήθελα να τον φάνε οι αράχνες.»
«Ο παππούς μου δεν μ’ αγαπάει πια. Δεν τον αγαπάω και εγώ. Θέλω να εξαφανιστεί.»
-Θεέ μου…
Κοίταξε την Ελίζαμπεθ με ένα βλέμμα που φανέρωνε τρόμο…
Τα μάτια της Ελίζαμπεθ ήταν άδεια δίχως ίχνος συναισθήματος…
-Μικρή μου…
-Θέλω να πεθάνετε όλοι σας, όλοι…
Η Ελίζαμπεθ κοίταξε τον δολοφόνο δημιούργημα της…Αυτός με τη σειρά του άρπαξε την Άννα από τα μαλλιά και την έσυρε στο διάδρομο. Την πέταξε από το δεύτερο όροφο πάνω στο γυάλινο τραπέζι της εισόδου αφού πρώτα της κάρφωσε το μαχαίρι στην πλάτη και αμέσως μετά εξαφανίστηκε…χάθηκε σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Η Ελίζαμπεθ βγήκε στο διάδρομο…όλα είχαν τελειώσει…

Λίγο καιρό μετά…
Η αστυνομία που είχε ειδοποιηθεί από γείτονες που είχαν ανησυχήσει δεν κατάφερε να εντοπίσει τον δολοφόνο… Ο τρόπος θανάτου παρέμενε ανεξήγητος, όπως και το αιμάτωμα στην πλάτη της Άννας και στο κεφάλι του πατέρα της… Η μικρή Ελίζαμπεθ δόθηκε σε ανάδοχη οικογένεια αφού η σωτηρία της θεωρήθηκε θαύμα…
Τώρα καθόταν στο νέο της δωμάτιο…Κρατούσε το ημερολόγιο της στα χέρια…Άρχισε να γράφει…
«Η νέα μου μαμά δεν είναι καλή…»

ΤΕΛΟΣ

Ακολουθούν στη σειρά Hosted by…

Ο ναός 2...hosted by mahler
Tattoo..hosted by Σκύλες της Λύσσας
Λοβοτομή...hosted by Great Anubis
Το τσίρκο...hosted by naya

Ακολουθούν στο Toymaker’s Diary…

Απόλυτο Σκοτάδι…post 3o…
Κατακόμβες…
Η μάχη των bloggers... tovene592 VS hfaistiwnas
Σφαγή σε έρημο επαρχιακό δρόμο 2: Αδιέξοδο…

Κυριακή 15 Ιουνίου 2008

Κυριακή 8 Ιουνίου 2008

After Pride (Video Update)


Οκ, ναι, τελικά πήγα!

Είχα πρήξει τη φίλη μου να φτάσουμε νωρίς μη χάσουμε το τζέρτζελο κι έτσι 5 μμ ήμασταν στη Κλαυθμώνος! Χμμμ.... εδώ με περίμενε μια μικρή απογοήτευση, καθώς η πλατεία ήταν για το μεγαλύτερο μέρος της άδεια και αφού ρώτησα και βετεράνους του pride μου είπαν πως ίσως είχε και λιγότερο κόσμο σε σχέση με πέρυσι. Γκρρρρ...

Στις 5:30 άρχισαν οι λόγοι στους οποίους θα ομολογήσω πως δεν έδωσα τη πρέπουσα σημασία καθώς τριγυρνούσα από περίπτερο σε περίπτερο ή έπιανα τη κουβέντα με γνωστούς. Παρατήρησα πάντως πως υπήρχαν διερμηνείς στη νοηματική κι αυτό το βρήκα εξαιρετικό!

Σ' εκείνο το σημείο ήταν που έπεσα πάνω σε φίλη που δε ξέρει για μένα. Το πρώτο ένστικτο ήταν να πέσω κάτω και να καλυφθώ με τα χέρια μου, αλλά ρε παιδιά στο pride πήγα, ας ξεκολλήσω λίγο! Οπότε πήγα και της μίλησα, όλα φυσιολογικά, σα να μη τρέχει τίποτα, αυτή δε θα καθόταν για τη πορεία και τελικά κανονίσαμε να τα πούμε Δευτέρα για καφέ.

Η πορεία ξεκίνησε περίπου 6:20 και τότε είχε μαζευτεί πια αρκετός κόσμος. Μη ρωτάτε πόσοι, δεν έχω καθόλου την ικανότητα να υπολογίζω πλήθη, αλλά μου φάνηκαν αρκετοί. Η πορεία είχε πολύ περπάτημα! Από Κλαυθμώνος πήγαμε Σύνταγμα, περάσαμε τη Βουλή, απολαύσαμε σοκαρισμένα βλέμματα επιβατών στα ακινητοποιημένα λεωφορεία, και κατεβήκαμε Πανεπιστημίου μέχρι Ομόνοια. Στην αρχή της Αγ. Κων/νου μας σταμάτησαν για περίπου ένα δεκάλεπτο καθώς λέει είχε μαζευτεί μια μικρή ομάδα φασιστών με εχθρικές διαθέσεις προς το πρόσωπό μας. Εγώ έκλασα μέντες αλλά ευτυχώς σε κλάσματα δευτερολέπτου ο Gay Super Hero έβαλε τη μπέρτα του, με συνοπτικές διαδικασίες τους έδεσε χειροπόδαρα και τους παρέδωσε στην ελληνική αστυνομία γνωρίζοντας την αποθέωση απ' το πλήθος. Στη συνέχεια περπατήσαμε στην Αθηνάς, κάναμε μια μικρή στάση έξω απ' το Δημαρχείο να ευχαριστήσουμε το Δήμαρχο για τους αγώνες που δίνει γα τα δικαιώματά μας και από εκεί καταλήξαμε πάλι στη Κλαυθμώνος.

Όπως έμαθα, Βέλγος blogger που είχε έρθει για το Pride, ο οποίος πηγαίνει σε πολλά ευρωπαϊκά αντίστοιχα events, σχολίασε πως ήμασταν το πιο "κανονικό" (τζιζ κακά, κακιά λέξη) κοινό σε πορεία pride. Και όντως. Αν εξαιρέσει κανείς το άρμα όπου τρεις γελαστές κύριοι καλυμένοι με γκλίτερ έδιναν το ρυθμό και φυσικά τράβηξαν πάνω τους φλας και κάμερες, ο υπόλοιπος κόσμος ακολούθησε το straight looking δρόμο. Τώρα δε ξέρω τι φωτό θα προωθήσουν στο τύπο, εγώ πάντως δεν είδα όσες τρανς-παρδαλές θα ήθελα. Α, και το βράδυ αργότερα είδα έναν και μοναδικό κύριο με leather του οποίου κιόλας μάλλον δε του πήγαινε το συγκεκριμένο look.

Με το πέρας της πορείας καθίσαμε για καφέ για αρκετές ωρίτσες, και κατά τις 10 σηκωθήκαμε να παρακολουθήσουμε το show. Είχε αρκετό κόσμο μπροστά στη σκηνή, καλά ήταν, εντάξει το πάρτυ του αιώνα δε το λες, εγώ όμως μια χαρά πέρασα και, ναι, σε στιγμές αδυναμίας παρασύρθηκα και έκανα κι εγώ μερικά αισθησιακά χορευτικά βήματα επευφημούμενος από όλους τους παρευρισκόμενους οι οποίοι κατά τη συντριπτική τους πλειοψηφία με συνεχάρησαν για το μοναδικό χορευτικό μου στυλ ενώ πολλοί δήλωσαν "Δε θα το πίστευα ποτέ πως είναι ερασιτέχνης!"

Για να κλείσουμε σιγά σιγά, πέρασα πολύ καλά εχθές, ελπίζω τις επόμενες χρονιές να υπάρχει περισσότερος κόσμος, μεγάλο μπράβο στα παιδιά που δούλεψαν εθελοντικά και ανώνυμα για τη διοργάνωση, χάρηκα πολύ που είδα το Πανούση στη πορεία (άσχετο!), περιμένω εναγωνίως να δω πώς και αν θα παρουσιάσουν το θέμα τα μέσα και ελπίζω να μην επιτεθώ σε κάποια τηλεόραση από τα νεύρα μου! Όποιος θυμάται κάτι σημαντικό που παρέλειψα ή έχει διαφορετική οπτική επί των πραγμάτων ας αφήσει σχόλιο!

Υ.Γ. 1 Εχθές ήμουν
8:00 am - 16:59 pm -> Gay in the Closet

17:00- 00:00 am -> Σούπερ γουάου gay activist

Note to self: COME OUT ALREADY!

Υ.Γ. 2 H φωτό δεν είναι δυστυχώς απ' το χθεσινό pride.

Υ.Γ. 3 Ξεκινάω εξεταστική σε λίγες μέρες, οπότε κάνω μικρό διάλειμμα

Δείτε οπωσδήποτε κι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ποστ του Φοίβου εδώ.

Update!!

Δείτε το παρακάτω βιντεάκι να πάρετε μια γεύση απ' το event.



revqueer@yahoo.com


Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Τρίτη 3 Ιουνίου 2008

Is a closetcase allowed to be proud?


Φέτος αποφάσισα να πάω για πρώτη μου φορά στο Pride.

Σάββατο 7 Ιουνίου λοιπόν, με τη συνοδεία καλής στρ8 φίλης θα κάνω το ντεμπούτο μου στη Κλαυθμώνος. Κυριακή 8 Ιουνίου προβλέπω πως δε θα έχουν αλλάξει πολλά πράγματα, αλλά νομίζω πως το θέμα δεν είναι εκεί.

Το τελευταίο καιρό έχουμε κατακλυστεί με ειδήσεις! Γάμοι στη Τήλο, ασφαλιστικά μέτρα για τη λέξη "λεσβία", δηλώσεις Άνθιμου, Σύμφωνο συμβίωσης κτλ. Παρακολουθώντας όλες αυτές τις εξελίξεις υποπτεύομαι πως το pride θα έχει πολύ μεγαλύτερη δημοσιότητα φέτος. Το βλέπω σα μια καλή ευκαιρία να εκφράσω τη στήριξή μου στις προσπάθειες που έχουν γίνει και ίσως συμμετέχοντας μπορέσω να πάρω και λίγο θάρρος μήπως καταφέρω και κάνω κάνα coming out παραπάνω φέτος. Γιατί γενικά πιστεύω πως οι μικρές δικές μας επαναστάσεις κάνουν τη μεγάλη διαφορά, γι' αυτό είναι και οι πιο δύσκολες. Νιώθω και πολύ τυχερός που ζω σε πόλη που υπάρχει pride και είναι επιλογή μου αν θα πάω ή όχι. Επίσης χαίρομαι πολύ που δεν είναι παράνομο όπως πχ. στη Ρωσία και εκτός απροόπτου δε θα βρεθώ σε κάποιο αστυνομικό τμήμα περιμένοντας το πατέρα μου να έρθει να με πάρει.

Θα ομολογήσω πως ένα μικρό άγχος το έχω χωρίς να πολυκαταλαβαίνω και γιατί. Ως καλός γκέι που το τιμάει το κλόζετ του, πέρυσι είχα τρομοκρατηθεί και μόνο στην ιδέα να περάσω σε απόσταση ενός χιλιομέτρου περιμετρικά της Κλαυθμώνος, αλλά φέτος νιώθω αρκετά πιο θαραλλέος. Πάντως αν δείτε σε κάποιο πλάνο στη ΤV μια χαρωπή-πανικόβλητη αδελφούλα να τρέχει έντρομη να κρυφτεί από κάμερα, εγώ θα είμαι, να μου πείτε πώς γράφω στο φακό! Αλλά ποιός ξέρει; Σε λίγα χρόνια είναι πολύ πιθανόν να παρελάσω πρώτη σειρά με πανό που θα γράφει ονοματεπώνυμο και κρατώντας τη ντουντούκα δίνοντας το ρυθμό αγκαλιά με τεκνάκι απ' τη μία και 2 χαμογελαστούς / περήφανους γονείς απ' την άλλη (ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΧΑ τι χιούμορ!). Γιατί κάποια πράγματα θέλουν απλά το χρόνο τους.

Εννοείται πως θα επακολουθήσει αναλυτικό ρεπορτάζ με τις εντυπώσεις μου ή αν βρεθώ πρώτη φάτσα σε κάποιο εξώφυλλο εφημερίδας, ρεπορτάζ με τις εμπειρίες μου από τη ζωή μου ως άστεγου ομοφυλόφυλου από το νέο μου μπλογκ Greek Outed Stories.

Ποιοί άλλοι σκέφτεστε να πάτε;

(Και μια νέα σημαντική πρωτοβουλία από bloggers)






revqueer@yahoo.com

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Cruel Summer



Είχε βραδιάσει και οι γραφικές ταβερνούλες δίπλα στη παραλία ετοιμάζονταν να δεχτούν το πρώτο κύμα των πεινασμένων επισκεπτών.

Ο Ιάκωβος περπατούσε στη παραλία ξυπόλητος και κοίταζε τη γαλήνια θάλασσα.
«Αχ θαλασσίτσα μου όμορφη, που όλους τους αγαπάς και όλους τους δέχεσαι στην υγρή σου αγκαλιά, υπάρχει κάποιο αγόρι και για μένα;» ρώτησε.
Η θάλασσα του έκλεισε το μάτι κι ο Ιάκωβος χαμογέλασε μελαγχολικά. Ήταν τόσο όμορφη βραδιά! Τόσο ξεχωριστή! Ο Ιάκωβος με το δάχτυλο του ποδιού του ζωγράφισε μια τεράστια καρδιά στην άμμο και ξάπλωσε μέσα της σαν ένα μικρό και απροστάτευτο έμβρυο.
«Θέλω να μείνω για πάντα μέσα στην αγάπη!» σκέφτηκε και σχεδόν αυθόρμητα ξεκίνησε να τραγουδά το «Μες σ' αυτή τη βάρκα είμαι μοναχή».

Η παραλία είχε ερημώσει. Ο Ιάκωβος ξεκούμπωσε το πουκάμισό του και άφησε το δροσερό καλοκαιριάτικο αεράκι να περάσει απ' το μοναχικό του κορμί αγκαλιάζοντας με το παγωμένο του άγγιγμα όλα εκείνα τα σημεία που επιζητούσαν παθιασμένα ένα ερωτικό χάδι.

Ο Ιάκωβος κοίταξε τον ουρανό. «Ουρανέ μου!» είπε, «Εσύ που κρατάς στα χέρια σου τον ήλιο και τη σελήνη, πες στ' αστεράκια σου να σχηματίσουν το πρόσωπο του αγαπημένου μου να τον δω! Πώς είναι;»
«Πώς τον θες;» ρώτησε ο ουρανός;
Ο Ιάκωβος πήρε μια βαθιά ανάσα.
« Γενναιόδωρη ψυχή, καρδιά καθάρια σα φρέσκο χιόνι, μυαλό ξουράφι, αγάπη για το πλησίον και πεταχτό κωλαράκι.»

Τότε ένα αστέρι άρχισε να πέφτει κι ο Ιάκωβος έκλεισε τα μάτια του για να προλάβει να κάνει μια ευχή να έρθει επιτέλους ο ιππότης του και να τον ταξιδέψει με το άσπρο του άλογο σε μέρη μαγικά και ανεξερεύνητα.


Όταν άνοιξε τα μάτια του παρατήρησε πως μια παρέα τουριστών είχε καθίσει μερικά μέτρα πιο κει και προσπαθούσαν να ανάψουν φωτιά. Ντράπηκε και πήγε γρήγορα να φορέσει το πουκάμισό του γιατί η συστολή που είχε εκ φύσεως τον έκανε να ντρέπεται για τη γύμνια του. Τότε όμως παρατήρησε πως οι τουρίστες ήταν πέντε πανέμορφα αγόρια κι έτσι με μια επιδέξια κίνηση έβγαλε το λινό παντελόνι του μένοντας με το speedo που έκρυβε μετά βίας τα καλογυμνασμένα του κωλομέρια.

Ναι, είχε σίγουρα τραβήξει τη προσοχή τους.

Περπάτησε αμέριμνα προς το μέρος τους και το βλέμμα του διακριτικά τους πέρασε απ' τη κορφή ως τα νύχια.
«Χμ...» σκέφτηκε «Γερμανοί μάλλον. Έχω πάει με Γερμανούς;». Δεν ήταν απολύτως σίγουρος. Κοντοστάθηκε δίπλα τους και με χαρά άκουσε τον ψηλότερο να τον καλεί σε σπαστά αγγλικά να πάει να κάτσει μαζί τους. «Γιές!» σκέφτηκε.

Τα έξι αγόρια άρχισαν να πίνουν τη μία μπύρα μετά την άλλη και σύντομα βρέθηκαν να κυλιούνται αγκαλιασμένοι στην άμμο ενώ ο Ιάκωβος προς στιγμήν κατάφερε να ξεχάσει το πόνο που προκαλούσε στην ευαίσθητη καρδούλα του η έλλειψη του γλυκού πρίγκιπα που τόσο πολύ ποθούσε να γνωρίσει.








revqueer@yahoo.com