Κορίτσι για φίλημα!

Ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι θυμούνται τα μαθητικά τους χρόνια με νοσταλγία, για μένα είναι μια περίοδος που ανυπομονώ να παρασυρθεί από τη λήθη. Γενικά όποτε ακούω φίλους να μιλάνε συγκινημένοι για τις νεανικές τους τρέλες, τα ραβασάκια που άφηναν κρυφά στις τσάντες των φιλενάδων τους, τις κοπάνες και τις πλάκες στους καθηγητές αρχίζω να σκέφτομαι ότι μάλλον εγώ βρισκόμουν σε άλλο μήκος κύματος. Ίσως φταίει το γεγονός ότι στη δική μου τσάντα τα άλλα παιδιά έβαζαν πολτοποιημένες κατσαρίδες και η ιδέα της κοπάνας μου προκαλούσε έντονο σφίξιμο στο στομάχι. Όταν δε όλοι οι υπόλοιποι κομπάζουν για τις μαθητικές ερωτικές τους κατακτήσεις εγώ προσεύχομαι να μη ρωτήσουν κι εμένα για τις δικές μου γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν.

Ή μάλλον υπάρχει μία.

Ενώ ήμουν στη δευτέρα Λυκείου διαδόθηκε στο σχολείο (όπως μόνο σε ένα σχολείο μπορεί να διαδοθεί) πως με γούσταρε η συμμαθήτριά μου η Ευτυχία. Η κοπέλα αυτή ανήκε σε εκείνη τη συνομοταξία ανθρώπων που η προσκόλλησή τους στον Ιησού Χριστό είναι τέτοια που αποφεύγουν με κάθε τρόπο το μακιγιάζ, το ξυραφάκι και όλα εκείνα τα εξαρτήματα του διαβόλου που επιβάλλει η βιομηχανία μόδας για να κάνει τις νεανίδες να τρέχουν στα HONDOS σα τρελές και τα ασχημούλικα κοριτσάκια να θέλουν να αυτοκτονήσουν. Αντιθέτως η Ευτυχία κυκλοφορούσε με μακριές φούστες, με χαμηλωμένο το βλέμμα και με υπερβολική τριχοφυΐα.

Την εποχή εκείνη εγώ είχα την ομοφυλοφιλία μου κρυφό καμάρι ενώ ο υπόλοιπος κόσμος δε την είχε απλά τούμπανο αλλά σύνολο κρουστών της κρατικής ορχήστρας. Έτσι θεώρησα τη κατάσταση αυτή καλή ευκαιρία να κλείσω μερικά κακεντρεχή στόματα και να αποδείξω στον εαυτό μου πως δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας λόγος να αγχώνομαι που είμαι gay.

Από τις μεγάλες διευκολύνσεις που μου έχει κάνει ο Θεός είναι ότι απαιτεί από το ποίμνιό του παρθενία μέχρι το γάμο. Έτσι η Ευτυχία δεν επρόκειτο να αρχίσει να να παραξενεύεται που δε τη πίεζα να το κάνουμε και θα μπορούσαμε να τα έχουμε ανταλλάσσοντας κανά κλεφτό φιλί πού και πού και όχι σωματικά υγρά. Έτσι λοιπόν απέκτησα γκόμενα.

Το πρώτο φιλί ήταν πραγματικά μια τραγική εμπειρία και για τους δυο μας. Εγώ προσπαθούσα να φέρω στο μυαλό μου το Brad Pitt από το Thelma and Louise για να πάρω το νου μου από τις δύο κατσαρές τρίχες που προεξήχαν εξόφθαλμα από το πιγούνι της, ενώ εκείνη μάλλον θα απογοητεύτηκε που το αγόρι της έπασχε από ολοκληρωτική έλλειψη πάθους και τη φιλούσε με την ίδια θέρμη με την οποία έλυνε μία άσκηση μαθηματικών.

Τα πράγματα από εκεί πήραν ταχέως τη κατηφόρα. Η Ευτυχία μίλησε στο πνευματικό της για μένα και εκείνος της είπε πως είναι λάθος να κάνουμε οτιδήποτε αν δεν ενημερώσουμε πρώτα τους γονείς μας (Τι. Μαλάκας. Θεέ μου!) κι έτσι γυρίζοντας από το φροντιστήριο ένα απόγευμα τη βρήκα να ανταλλάζει συνταγές κέικ με τη μάνα μου καθισμένη φαρδιά πλατιά στο καναπέ του σαλονιού, ενώ με πίεζε αρκετά να εξομολογηθώ κι εγώ γιατί σίγουρα θα είχα αμαρτήσει και θα μου έκανε καλό να τα συζητήσω με ένα παππούλη.

Το να χωρίσουμε ήταν πραγματικός Γολγοθάς. Με πίεζε να της δώσω μία εξήγηση και έκλαιγε με αναφιλητά. Εγώ ένιωθα τελείως σκατά γιατί ήταν πραγματικά πολύ καλή κοπέλα και πάνω στο καυγά της ξεστόμισα πως ήμουν gay. (Σημείωση: Μη πείτε ποτέ, ΠΟΤΕ σε έναν εξαιρετικά θρήσκο άνθρωπο ότι είστε gay). Εκείνη φυσικά έμεινε άναυδη και μάλλον θα της φαινόταν περισσότερο φυσιολογικό αν έλεγα πως είμαι βαμπίρ. Εγώ ξεκίνησα να της λέω τη γνωστή μελοδραματική ιστορία για το πώς η κακούργα κοινωνία με ανάγκασε να τη χρησιμοποιήσω, και πώς εγώ δε φταίω καθόλου αλλά φταίει η άγνοια των ανθρώπων που με κατάντησε μαλάκα κτλ. Όταν ολοκλήρωσα το Φωσκόλειο μονόλογο μου, μου έριξε ένα απαξιωτικό βλέμμα και μου είπε με απόλυτα σταθερή φωνή "Δε μας χέζεις, ρε ηλίθιε" ενώ σηκώθηκε και έφυγε χωρίς να γυρίσει πίσω να με κοιτάξει.

(Next time : For the Bible Tells Me So)

revqueer@yahoo.com