Σκατά

Εχθές όπως γυρνούσα σπίτι, πάτησα πάνω σε κάτι περιττώματα σκύλου και αυτό με έβαλε σε σκέψεις.

Ενώ κάποιος άλλος θα προσπερνούσε ενοχλημένος ένα τέτοιο συμβάν, εγώ ένιωθα πως μου είχε συμβεί κάτι πολύ σημαντικό, ένα γεγονός κοσμοϊστορικής αξίας, καθώς μου άνοιξε τα μάτια για το νεφελώδη τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το σύμπαν.

Γιατί να συμβεί σε μένα αυτό; Είναι σίγουρο πως πέρασαν και άλλοι άνθρωποι απ' το ίδιο σημείο, αλλά γιατί να είμαι εγώ αυτός που τα πάτησε; Θα μου πείτε, οι άλλοι δε περπατούν στο δρόμο χορεύοντας και τραγουδώντας το «Μάμπο» της Παπαρίζου χωρίς να προσέχουν που πατάνε, αλλά και πάλι, γιατί τραγουδούσα Παπαρίζου ενώ όλοι ξέρουν πως στο δρόμο τραγουδώ μόνο Τσιτσάνη;

Το μυαλό μου είχε απορροφηθεί σε τέτοια θεμελιώδη ερωτήματα και σκεπτόμενος ακατάπαυστα τη σχέση αιτίου αιτιατού που πιθανώς συνέδεε τη Παπαρίζου με το σκυλοκούραδο, έτρεξα γρήγορα σπίτι να καταγράψω τις σκέψεις μου.

«Ίουχ!! Τι μυρίζει έτσι;» ρώτησε η μητέρα μου μόλις μπήκα.
«Η ημιμάθειά σου» της απάντησα και περπάτησα προς το δωμάτιό μου πατώντας επίτηδες το καινούριο περσικό χαλί.

Στη γαλήνη και ησυχία του δωματίου μου κοίταξα προσεκτικά το παπούτσι μου και το πώς είχαν απλωθεί τα σκυλίσια υπολείμματα πάνω του. Δε μπορούσα παρά να είμαι σίγουρος πως η ίδια συμπαντική δύναμη που έστειλε στο Νεύτωνα το μήλο και έκανε τον κατά τ' άλλα σεμνότατο Αρχιμήδη (ή τον Αριστείδη;) να τρέχει γυμνός στους δρόμους φωνάζοντας «Εύρηκα! Εύρηκα!», προσπαθούσε να μου πει κάτι.

«Μίλα μου! Σ' ακούω» είπα στο παπούτσι μου και το κοίταξα ανυπόμονα.

Μετά από ώρες αυτοσυγκέντρωσης και απέλπιδες προσπάθειες να εναρμονίσω το εσωτερικό μου είναι με τις κοσμικές δυνάμεις, δεν είχα φτάσει πουθενά. Η αποκάλυψη που μου ήρθε εκείνη τη στιγμή είναι πώς δε πρέπει να πιέζουμε το σύμπαν να μας μιλήσει. Τα πράγματα γίνονται από μόνα τους και καμία δική μας επέμβαση δε μπορεί να προωθήσει τις εξελίξεις στον έξω κόσμο. Με κατέλαβε ένας πεσιμισμός και κουκουλώθηκα κάτω απ' τα σκεπάσματα του κρεβατιού μου απελπισμένος. Όταν το σύμπαν αποφάσιζε να μου μιλήσει, θα ήξερε πού να με βρει.

Το σύμπαν κράτησε κλειστά τα χαρτιά του για τρεις μέρες, δύο ώρες και σαρανταπέντε λεπτά. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όπως προσπαθούσα να ξεφύγω απ' τα χέρια της μάνας μου που βιαίως επιχειρούσε να με ξεκουκουλώσει απ' τη θαλπωρή της κουβέρτας μου, έπεσα στο πάτωμα και είδα κάτι γυαλιστερό κάτω απ' το κρεβάτι μου. Μου κόπηκε η ανάσα. Άπλωσα το χέρι μου και το έπιασα.

Ήταν το ασημένιο γοβάκι της κούκλας που με συνόδευε τα πρώτα 17 χρόνια της ζωής μου σε κάθε μου βήμα. Νόμιζα πως είχε χαθεί για πάντα, αλλά να που το σύμπαν είχε κατασκευάσει αυτή την ανορθόδοξη αλληλουχία γεγονόταν, αυτή την ανέλπιστη αιτοκρατική αλυσίδα για να μας ξαναφέρει κοντά. Συγκινημένος την έπιασα με τα δύο μου χέρια και τη σήκωσα ψηλά στον αέρα όπως ο Μουφάσα σήκωνε το μικρό Σίμπα στο Lion King και τραγούδησα ένα παραδοσιακό αφρικανικό τραγούδι ενώ οι ακτίνες του ήλιου που έμπαιναν απ' τη μπαλκονόπορτα ζέσταιναν γλυκά εμένα και τη γόβα, υπενθυμίζοντάς μου πως το σύμπαν μας αγαπά.

(Next Time: Είμαι Φάρσα!)
revqueer@yahoo.com

Αν δεν έχεις Blog...

Κλέβω την ιδέα απ' τον Keenonboys και απευθύνομαι σε σένα ανώνυμε μη-μπλόγκερ που διαβάζεις χωρίς να σχολιάζεις! Ήρθε η ώρα να μιλήσεις! Άφησε ανώνυμο ή ψευδώνυμο σχόλιo! Γιατί ωραίοι είμαστε, αλλά πόσοι είμαστε;



revqueer@yahoo.com

Πάσχα with bloggers

Είχα τη τύχη το φετινό Πάσχα να γνωρίσω πολλούς πολύ αγαπημένους μου μπλογκερ από κοντά και σκέφτηκα πως θα ήταν καλή ιδέα να σας παρουσιάσω μερικές από τις μαγευτικές στιγμές που μοιραστήκαμε μαζί.

Στη πρώτη μας συνάντηση, η poontangdee κι εγώ φορέσαμε κάτι ανοιξιάτικο κι απλό.

Ο gaysuperhero κι εγώ (R is for Revqueer) σε μεσημεριανή βόλτα στο Μοναστηράκι.


Η παλάμη της Queerdom.

Ο P.O.V.ofaG. παίζει μια αγγλική εκδοχή της 'μακριάς γαϊδούρας'. Εγώ τον σπρώχνω και κρατάει τα πόδια του xipasmenou.

Από αριστερά προς τα δεξιά: Aviator, Dante, Strahd, Soula, Mahler κι εγώ καθισμένος μπροστά ντυμένος μπάτσος.

Ο αγουροξυπνημένος G4George.

Ο Equilibrium, o Toymaker και η Μιρέλα

Cookie, P.O.V.ofaG. κι εγώ στο πάτωμα ανάμεσά τους, χαλαρώνουμε μετά από ξέφρενο clubbing.

Εγώ σε διάφορες πόζες.

Εγώ καθ' οδόν για το αεροδρόμιο να υποδεχθώ το P.O.V.ofaG.


Εγώ κοιτάζω γκομενάκι και πίσω ο Cookie προσπαθεί να καταλάβει αν κάνω πλάκα ή αν έχω όντως τόσο κακό γούστο στους άντρες.


Kisses to all of you!

(Next time: Σκατά)
revqueer@yahoo.com

Η ΓΚΕΪ ΜΑΦΙΑ

Τη καριέρα μου στο τραγούδι τη ξεκίνησα στο 'Κουτούκι του Μήτσακλα' στου Ψυρρή.

Ήμασταν τρία παιδαρέλια που προσπαθούσαν να τα καταφέρουν στο σκληρό κόσμο της νύχτας. Ο Μπάμπης ο Ζανζάκ, η Λένα η Τσιτσίμπα κι εγώ, που χρησιμοποιούσα τότε το καλλιτεχνικό 'Χόρχε Διονυσίου'. Τραγουδούσαμε λαϊκά τραγουδάκια για να γλεντήσει ο κοσμάκης που βγαίνοντας κουρασμένος από τις φάμπρικες ερχόταν να μας ακούσει για να ξεχάσει τα σεκλέτια του. Οι άνθρωποι τότε είχαν πολλά σεκλέτια.

Ήταν ένα βράδυ καλοκαιριού σαν όλα τ' άλλα, όταν ήρθε στο καμαρίνι μου ο Σώτος, το παιδί για όλες τις δουλειές, και μου είπε πως μόλις είχε μπει στο μαγαζί ο Τούλης Σάββας, ο πλέον διαβόητος γκέι μαφιόζος της Αθήνας. Μου κόπηκαν τα πόδια. Πώς θα τραγουδούσα μπροστά του;

Βγήκα στη σκηνή μέσα από ένα τεράστιο αυγό ντυμένος κότα (πάντα του άρεσαν του Μήτσακλα οι εντυπωσιακές εμφανίσεις στο μαγαζί του) τραγουδώντας το «Έκανε η κότα το αβγό ή το αβγό τη κότα μάτια μου;» μεγάλο σουξέ της εποχής που το πρωτοτραγούδησε η Μαρινέλλα. Προσπαθούσα να διακρίνω το θρυλικό μαφιόζο και όντως ήταν εκεί πρώτο τραπέζι πίστα περιτριγυρισμένος από πιπίνια και δύο bears σωματοφύλακες που για τη πλάκα τους σε έσπαγαν στο ξύλο. Έντρομος παρατήρησα πως με κοίταζε και με έγδυνε από κότα που ήμουν με τα μάτια του ρουφώντας το πούρο του παθιασμένα.

Μόλις τελείωσα το πρόγραμμα με το «Καρδιά μου καημένη πώς βαστάς» τον βρήκα να με περιμένει στο καμαρίνι μου.
«Χόρχε τα μαζεύεις και φεύγεις» μου είπε.
«Τόσο παράφωνα τραγούδησα;» ρώτησα με τρεμάμενη φωνή.
«Όχι Χόρχε! Όπως τραγουδούσες με γκάβλωσες. Θα σε κάνω πρώτη φίρμα».
«Μη με φωνάζετε Χόρχε! Εσείς μπορείτε να χρησιμοποιείται το πραγματικό μου όνομα. Με λένε Χουάν.»

Κατευθείαν έπεσα στην αγκαλιά του και ακριβώς εκεί μέσα στο καμαρίνι με έκανε να νιώσω πως είμαι η μοναδική κότα στο κόσμο.

Μου έφερε τους καλύτερους δασκάλους. Μου μάθανε πώς να τραγουδάω με το διάφραγμα, πώς να κινούμαι στη πίστα με χάρη και πώς να μη μου πετάγεται το μικρό δαχτυλάκι όταν κρατάω το μικρόφωνο. Μετά από τρεις μήνες ήμουν έτοιμος να κάνω την εμφάνισή μου ως επαγγελματίας.

Θα ήμασταν πάλι τρεις. Η Μαρινέλλα, η Μαίρη η Λίντα κι εγώ. Θα σήκωνα όλο το πρόγραμμα στους ώμους μου. Ήμουν το πρώτο όνομα στη μαρκίζα. Η αφίσα ήταν ένα κοντινό του προσώπου μου, και εκεί που ήταν κανονικά οι κόρες των ματιών μου είχαν βάλει φωτογραφίες της Μαρινέλλας και της Μαίρης. Ο ενθουσιασμός μου όμως που έχτιζα καριέρα δε θα βαστούσε για πολύ.

Όλοι προσπαθούσαν να με σαμποτάρουν υπονοώντας πως δεν τα είχα καταφέρει με την αξία μου. Συνέχεια με μείωναν με ομοφοβικά αστεία για να πληγώσουν το εγωισμό μου. Για παράδειγμα, όπως τραγουδούσα το «Σύκω χόρεψε κουκλί μου να σε δω να σε χαρώ» η Μαρινέλλα και η Μαίρη τραγουδούσαν «ΣΥΚΟ χόρεψε κουκλί μου», ενώ ένας τεχνικός όπως μετέφερε κάτι κιβώτια, αντί να μου πει «Πού ν’ αφήσω αυτό το κουτί;» είπε «πού ν’ αφήσω αυτό το ΚΟΥΤΗ;».

Ο Τούλης με έλεγε παρανοϊκό, αλλά εγώ επέμενα πως με μισούσαν. Το ήξερα πως άξιζα την επιτυχία μου και ας έπρεπε κάθε βράδυ μετά τις πρόβες να τρώω σκαμπίλια απ’ το Τούλη για ένα τρίωρο επειδή μόνο έτσι άναβε. Ήθελα όμως να αναγνωρίσουν το ταλέντο μου και οι υπόλοιποι.

Μια μέρα πριν τη πρεμιέρα που όλα πήγαιναν καλά και ήμουν προετοιμασμένος να γνωρίσω την αποθέωση, φάγανε το Τούλη. Είχε κατέβει απ’ το αμάξι να αγοράσει σαγκουίνια απ’ το μανάβη (δεν εμπιστευόταν κανέναν άλλο να του αγοράζει σαγκουίνια) και δέχθηκε 35 σφαίρες στο σφριγηλό του κορμί. Η σακούλα του έπεσε απ' τα χέρια και τα σαγκουίνια ξεχύθηκαν στο δρόμο.

Εμένα μ' έδιωξαν κακήν κακώς απ’ το μαγαζί και τη θέση μου πήρε ένα μαλακισμένο twinkάκι ‘προστατευόμενος’ του νέου γκέι αρχιμαφιόζου Μπίλλυ Μούμπλε.

Τα πάντα για μένανε είχανε πια τελειώσει.

Σπάνιο ντοκουμέντο της εποχής που τραγουδούσα στο Κουτούκι. Εδώ χορεύουμε με το Μπάμπη Ζανζάκ και τη Λένα Τσιτσίμπα στην εξοχή σε χορογραφία του Μήτσακλα. Εγώ είμαι ο τελευταίος χορευτής που εμφανίζεται. Τη περίοδο εκείνη είχα κάποια παραπανίσια κιλά.

(Αυτό το ποστ ξεκίνησε ως συμμετοχή μου στο μπλογκοπαίχνιδο του Equilibrium 'The Music Story'! Δυστυχώς ήταν τόσο χάλια που έπρεπε να 'κόψω' όλα τα μουσικά κομμάτια εκτός από ένα που επέζησε για να βγει όπως βγήκε. It's the best I could do! Nα είστε επιεικείς!)

revqueer@yahoo.com

Μεγάλοι Καλλιτέχνες, Σπουδαία Έργα (Ι)

Με χαρά εγκαινιάζω στο μπλογκ αυτή τη νέα στήλη στην οποία θα αναλύω κορυφαία έργα των μεγαλύτερων καλλιτεχνών παγκοσμίως που άφησαν το στίγμα τους στην ανθρωπότητα.

Ξεκινάμε με τη 'Κραυγή' του Νορβηγού ζωγράφου Edvard Munch

Ο πίνακας απεικονίζει ένα πρόσωπο σε κατάσταση πανικού ενώ πίσω του ξεχωρίζει ένα έντονα κόκκινο ηλιοβασίλεμα.

Ας μιλήσουμε όμως για το πώς εμπνεύστηκε ο Munch να φτιάξει αυτό το μνημειώδες έργο.

Λίγοι ξέρουν πως το πρόσωπο που απεικονίζεται, αποτελεί alter ego του ίδιου του ζωγράφου και αναπαριστά την ακόλουθη στιγμή της ζωής του: Είχε πάει το τρίχρονο γιο του για βόλτα στη παραλία που απεικονίζεται στο βάθος. Όπως περπατούσε αμέριμνος πάνω στην ξύλινη κατασκευή που τον βλέπετε, θυμήθηκε ξαφνικά πως όταν έφυγε απ' το σπίτι ξέχασε να κλείσει το θερμοσίφωνο. «Ω μαλάκα μου!» αναφώνησε και με τα χέρια του έπιασε το κεφάλι του.

Τον είχε ανάψει για να κάνει μπάνιο η ηλικιωμένη μητέρα του που έμενε μαζί τους εκείνη τη περίοδο. Επειδή μιλάμε για τα τέλη του 19ου αιώνα, οι θερμοσίφωνες ήταν παλαιάς τεχνολογίας και ο Munch ήταν πεπεισμένος πως είχε προκαλέσει έκρηξη που σίγουρα θα διαμέλιζε την ήδη εύθραυστη μαμά του. Γρήγορα έτρεξε στο σπίτι αλλά για καλή του τύχη διαπίστωσε πως τελικά είχε ξεχάσει να ανάψει το θερμοσίφωνο.

Άρχισε να τραγουδάει ένα χαρούμενο νορβηγικό τραγούδι, ανακουφισμένος που δεν θα ήταν υπεύθυνος για το θάνατο της μητέρας του, μέχρι που μπήκε στη τουαλέτα να κάνει πιπί του και τη βρήκε νεκρή στη μπανιέρα από καρδιακό λόγω του υπερβολικά κρύου νερού. Ο Munch άρχισε πάλι να ουρλιάζει και εκείνη τη στιγμή άρπαξε το πρώτο τελάρο που βρήκε μπροστά του και κλαίγοντας ζωγράφισε με πάθος τη στιγμή που διαπίστωσε πως είχε κάνει πατάτα. Λόγω των δακρύων, δεν έβλεπε καθαρά, και έτσι του βγήκαν κάπως μαύρο χάλι οι γραμμές στο ηλιοβασίλεμα, αλλά για καλή του τύχη ένας κριτικός, ο Nifar Osmundsen, έγραψε για το πίνακα στη διθυραμβική κριτική του στους Oslo Times πως η κυματιστές γραμμές συμβολίζουν την υπαρξιακή αγωνία του εικονιζόμενου προσώπου και έκτοτε όλοι συμφώνησαν.

Σημαντικό είναι να αναφέρουμε πως ο ζωγράφος Munch πάνω στο πανικό του ξέχασε το τρίχρονο γιο του στη παραλία, ο οποίος επέζησε τρώγωντας άμμο επί μήνες μέχρι που σιγά σιγά περπάτησε και έφτασε σ' ένα νορβηγικό δάσος όπου μέχρι τα 18 του τον μεγάλωναν λύκοι και αλεπούδες και αποτέλεσε την έμπνευση για το 'Ταρζάν'.

(Η έμπνευση/κλέψιμο από εδώ! Ευχαριστώ Πολύ!!!)

(Next time: It's what's outside that counts)
revqueer@yahoo.com

Εγώ κι ο Γιο Γιο

Είχα τη τύχη να γνωρίσω πρόσφατα και να συνάψω ερωτικό δεσμό με το διάσημο κινέζο βιολοντσελίστα Yo Yo Ma.

Ο Γιο Γιο έδινε συναυλία στην Αθήνα και ως ένθερμος οπαδός του έσπευσα να τον απολαύσω από κοντά. Μετά το πέρας της παράστασης, όπως αποχωρούσα, με πλησίασαν δύο άνδρες τις φρουράς του και μου εξήγησαν πως ενώ έπαιζε ο Γιο Γιο με είχε σταμπάρει και ήθελε να «γνωριστούμε καλύτερα».

Ήταν εξαιρετικά προσιτός όταν τον γνώρισα. Γρήγορα έσπασε ο πάγος μεταξύ μας και συζητούσαμε επί ώρες για πάσης φύσεως θέματα. Ο Γιο Γιο ήταν λάτρης του ελληνικού πολιτισμού, και με το βιολί του μου έπαιξε μια μελοποιημένη εκδοχή της Μήδειας, ενώ εγώ με τη σειρά μου του τραγούδησα το «είσαι κινεζάκι, τρως πολύ ριζάκι» χτυπώντας ρυθμικά το ντέφι μου. Μοιράστηκε μαζί μου τις ανησυχίες του και μου εξομολογήθηκε πως ώρες ώρες ήταν μεγάλη η πίεση που ένιωθε ως κορυφαίος βιολοντσελίστας κι εγώ του έδινα θάρρος εξηγώντας του πως οι φιλόμουσοι τον έχουμε ανάγκη και πως αν ήταν το πουλί βιολί θα το έπαιζαν πολλοί, αλλά επειδή ακριβώς δεν είναι, το παίζουν λίγοι κι απ' αυτούς ακόμα λιγότεροι το παίζουν καλά.

Έδειξε κι αυτός με τη σειρά του μεγάλο ενδιαφέρον για τα γλυπτά μου, για τα οποία ως πρώτο υλικό χρησιμοποιώ κυρίως Lego τοποθετώντας τα σε άσεμνες στάσεις.

Ένα βράδυ που είχε κλείσει το Πύργο του Άιφελ για να δειπνήσουμε οι δυό μας, μου εκμηστηρεύτηκε πως με βρίσκει πολύ όμορφο. «Η ομορφιά είναι δίκοπο μαχαίρι Γιο Γιο» του απάντησα με τρεμάμενη φωνή «κι αυτό εσύ δε μπορείς να το καταλάβεις ποτέ γιατί είσαι Κινέζος». Για να με παρηγορήσει μου πέρασε τη πιατέλα με τα λαχανάκια Βρυξελλών. «Άκου Γιο Γιο. Είναι νωρίς στη σχέση μας να κρατάμε μυστικά ο ένας απ' τον άλλο» του είπα. «Τα λαχανάκια Βρυξελλών μου φέρνουν αέρια και αυτό είναι κάτι που δικαιούσαι να ξέρεις για μένα». Εκείνο το βράδυ με μύησε στο επιδέξιο δοξάρι του.

Η σχέση μας πήρε τη κατηφόρα γρήγορα όμως. Ένιωθα παραμελημένος καθώς ήταν προφανές πως πάνω απ' όλα έβαζε το βιολί του. Στην αρχή το έβρισκα χαριτωμένο να ξυπνάω τα άγρια χαράματα υπό τους ήχους του Μπαχ, αλλά από ένα σημείο και μετά καταντάει ενοχλητικό. Το τελευταίο καιρό ήταν απορροφημένος με τη μελοποίηση ενός αρχαίου κινεζικού ποιήματος κι εγώ προσπαθούσα να φτιάξω ένα καραβάκι με μία κόλλα χαρτί. Έτσι, καθώς ήμασταν και οι δύο σπουδαίοι καλλιτέχνες και μέναμε στο ίδιο σπίτι, η μεταξύ μας ένταση ήταν αναπόφευκτη.



Φέρω κι εγώ κάποιο μερίδιο ευθύνης για τη διάλυση της σχέσης μας. Δε μου έβγαινε η πλώρη όπως ήθελα στο γλυπτό μου και αυτό μου προκαλούσε φοβερό άγχος. Σε μια στιγμή τέτοιας έντασης που ο καλλιτέχνης μέσα μου ήταν εξοργισμένος, άρπαξα το βιολοντσέλο του Γιο Γιο και επιτέθηκα με αυτό στην υπηρέτριά του όπως μου έφερνε καφέ.

Ο Γιο Γιο άρχισε να με βρίζει στα Κινέζικα και χρησιμοποίησε βαρείς χαρακτηρισμούς για μένα που λόγω των μεγάλων πολιτισμικών διαφορών μεταξύ Ελλάδας και Κίνας δύσκολα μεταφράζονται. Σε ελεύθερη απόδοση με είπε «αγράμματη χαμηλοκώλα» κι εγώ τυφλώθηκα απ' την οργή και πέταξα την υπηρέτρια απ' το μπαλκόνι.

Μάζεψα σα κύριος τα πράγματά μου και έδωσα όρκο να μη τα ξαναφτιάξω ποτέ με άλλο καλλιτέχνη.



(Next time: Μεγάλοι Καλλιτέχνες, Σπουδαία Έργα Ι)
revqueer@yahoo.com

Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα Του Πλύνε

Όταν ξαφνιασμένος διάβασα τις δηλώσεις ανώτατου ιεράρχη, πως η ομοφυλοφιλία δε ταιριάζει με την ελληνική παράδοση, ένιωσα προσβεβλημένος.

Παίρνοντας τον εαυτό μου ως παράδειγμα, είδα πως πάντα τηρώ με μεγάλη ακρίβεια όλες τις παραδόσεις τις πατρίδας μου. Λατρεύω το τζατζίκι όσο λίγοι, πετάω πάντα κροτίδες στην Ανάσταση, σε οικογενειακά γλέντια τσιρίζω και γελάω κακαριστά με κάθε μαλακία που θ' ακουστεί, για να μη μιλήσω για τις επιδόσεις μου στο συρτάκι και με πείτε ψώνιο.

Κατέληξα στο συμπέρασμα πως μάλλον δε προσπαθούσα αρκετά και σκέφτηκα πως θα ήταν σωστό να αποδείξω πως είμαι πρώτα Έλλην και μετά ομοφυλόφιλος.

Δευτέρα πρωί - πρωί λοιπόν, μάζεψα όλα τα λερωμένα μου ασπρόρουχα και κατευθύνθηκα προς το ποτάμι του Κηφισού να κάνω μπουγάδα. Φυσικά δε παρέλειψα να έχω στον ώμο μου τη στάμνα μου για να τη γεμίσω με δροσερό νεράκι.

Δε ξέρω πόσοι από εσάς έχετε δοκιμάσει κάτι παρόμοιο αλλά είναι πραγματικά λυτρωτική εμπειρία να πλένεις τα βρακιά σου σε ποτάμι. Νιώθεις ένα με τη φύση και την πατρίδα και σε μια εποχή αστυφιλίας αυτό είναι πολύτιμο. Δύσκολα περιγράφονται τα συναισθήματα που με κατέκλυζαν όπως έστιβα το μποξεράκι μου, συναισθήματα που με έκαναν να πετάξω το τσεμπέρι μου και να κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου για να λυθούν τα μαλλιά μου επί πεντάλεπτο.

Είχα απομνημονεύσει και μερικά όμορφα δημοτικά τραγούδια να μου κρατάνε συντροφιά όπως έβαζα τα σλιπάκια μου στη σειρά να στεγνώσουν και ανά τακτά χρονικά διαστήματα τσιμπούσα και λίγο κοκορετσάκι που είχα μαζί μου σ' ένα πήλινο μπολ μαζί με χωριάτικη σαλάτα.



Όπως ανέμελα χόρευα στην άκρη του ποταμού ανεμίζοντας ένα σέξι στρινγκάκι σα μαντήλι, ένας ηλίθιος μοτοσικλετιστής μου κόρναρε και (επειδή ήμουν βυθισμένος στη παράδοση) τρόμαξα, με αποτέλεσμα να μου φύγει το στρινγκάκι απ' το χέρι και να πέσει μέσα στο ορμητικό ποτάμι. Με αυταπάρνηση βούτηξα να το σώσω (γιατί σύμφωνα με τις παραδόσεις ο Έλληνας άντρας είναι γενναίος), αλλά σύντομα βρέθηκα να παλεύω με τα μανιασμένα κύματα του ποταμού που παρέσερναν το λυγερό κορμί μου λες και ήταν καρυδότσουφλο.

«God damn you μοτοσικλετιστή!» ούρλιαξα και προσπάθησα να βρω κάποιο κλαδάκι να πιαστώ. Για καλή μου τύχη, το ορμητικό νερό με ξέβρασε σε κάτι τσιμέντα και ανακάθισα εκεί προσπαθώντας να αναπνεύσω. Τη κατάσταση δυσκόλευε και η στολή Αμαλίας που φορούσα, η οποία (σας ενημερώνω για να μη τη πατήσετε κι εσείς όπως εγώ) γίνεται πολύ βαριά όταν είναι βρεγμένη.

Ενώ καθόμουν στις όχθες του ποταμού Κηφισού και έκλαιγα ένα μικρό ροζ αντικείμενο έφτασε στα πόδια μου. Τα μάτια μου ήταν θολά απ' τα δάκρυα και δεν έβλεπα καλά, αλλά η καρδούλα μου άρχισε να χτυπά με αγωνία. Σκούπισα τα μάτια μου και πριν τ' ανοίξω έκανα τάμα στη Παναγιά. Αν αυτό το ροζ αντικείμενο ήταν το στρινγκάκι μου και ήταν σώο, θα πήγαινα γονατιστός απ' το λιμάνι της Τήνου στην εκκλησία της Μεγαλόχαρης φορώντας αυτό και μόνον αυτό.

Το θαύμα είχε γίνει! Όχι απλά δεν είχε τη παραμικρή γρατζουνιά το στρινγκάκι, αλλά ακόμα και η δαντελίτσα που έχει ολόγυρα ήταν ανέπαφη και γενικά ολόκληρο έλαμπε σα καινούριο! Κοίταξα τον ουρανό συγκινημένος και αφού ψιθύρισα στη Παναγιά «Το έκανες πάλι το θαύμα σου κούκλα μου!» τις έκλεισα συνωμοτικά το μάτι.

Να τις κρατάμε τις παραδόσεις.


(Next time: Εγώ κι ο Γιο Γιο)
revqueer@yahoo.com

ΖΩΝΤΑΣ ΜΟΝΑΧΟΙ

Το πρωί τους βρήκε αγκαλιασμένους και μόλις ξύπνησαν κοίταξαν ο ένας τον άλλον τρομοκρατημένοι γνωρίζοντας πως από εδώ και πέρα τα πράγματα θα ήταν μάλλον δύσκολα.

Η ρουτίνα που τους περικύκλωνε, η κάθε μέρα ακριβές αντίγραφο της προηγούμενης, τους παρείχε κάποια ασφάλεια και ίσως ταίριαζε και με το χαρακτήρα τους.

Γνωρίστηκαν εκεί. Και οι δύο δε τα πήγαιναν καλά στον έξω κόσμο και όσο περίεργο και αν φαινόταν σε μερικούς, είχαν βρει εκεί καταφύγιο. Είχαν φτάσει με λίγους μήνες διαφορά. Ο πρώτος μόλις είχε αρχίσει να συνηθίζει τη πειθαρχία που απαιτούσαν οι μεγαλύτεροι και του προκάλεσε αίσθηση η επαναστατικότητα του άλλου που φαινόταν πως πολύ πιο δύσκολα θα συνήθιζε. Ακριβώς επειδή ήταν καινούριοι, οι άλλοι τους είχαν βάλει στο μάτι και σίγουρα θα τους κατέδιδαν με τη πρώτη παρασπονδία.

Πέρα από τα τυπικά, δεν υπήρχε μεγάλη επαφή μεταξύ κανενός εκεί μέσα. Αυτοί οι δύο όμως φαινόταν πρόθυμοι να μιλήσουν μεταξύ τους. Ήταν οι νεότεροι και ίσως ήταν φυσικό να έχουν κάποια μεγαλύτερη άνεση στην επικοινωνία. Αρχικά κανείς δεν έδινε σημασία σ' αυτό το δέσιμο που αναμφισβήτητα είχαν. Εφ’ όσον ήταν απολύτως συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, δεν τους ενοχλούσε κανείς.

Όταν όμως, ένα από τα πολλά συνηθισμένα βράδια, όπως ήταν όλοι συγκεντρωμένοι, συναντήθηκαν τυχαία τα βλέμματά τους και ο ένας είδε το σκυθρωπό πρόσωπο του άλλου, κατάλαβαν πως οι φάτσες τους ήταν μάλλον αστείες και σχεδόν ταυτόχρονα γέλασαν. Ο πιο καινούριος κάπως μπόρεσε και το κάλυψε, ίσως ήταν πιο μαθημένος σ’ αυτά, αλλά ο άλλος δε μπόρεσε να συγκρατηθεί και του ξέφυγαν μερικά χάχανα ίσως στη πλέον ακατάλληλη στιγμή, τότε που όλοι κοίταζαν ψηλά με τα χέρια σταυρωμένα. Αμέσως όλοι γύρισαν και τον κοίταξαν με αφοριστικά βλέμματα και ο γηραιότερος ήταν ξεκάθαρο πως είχε εξοργιστεί.

Τον έστειλαν στο κελί του εκείνο το βράδυ χωρίς να του επιτρέψουν να φάει με τους υπόλοιπους και όλο το βράδυ δε κοιμήθηκε. Είχε τσατιστεί, και δεν έπρεπε.

Το πρωί σηκώθηκε άυπνος πριν χαράξει (όπως πάντα) και κοίταξε απ' το κελί το υπέροχο τοπίο. Ήταν σίγουρα στο πιο όμορφο μέρος του κόσμου. Για μια στιγμή σκέφτηκε πώς θα μπορούσε να ήταν εναλλακτικά η ζωή του. Αν ήταν οικογενειάρχης θα ήταν πιο ευτυχισμένος; Αλλά τέτοιες σκέψεις ήταν μάταιες. Ήταν αργά πια για οικογένεια. Ή μικρός μικρός παντρέψου...

Τον συνάντησε στο διάδρομο το επόμενο βράδυ, και ένιωσε την ανάγκη να του ζητήσει συγγνώμη που είχε τόση οργή μέσα του εναντίον του. Τον πλησίασε και όπως κοιτάχτηκαν ένιωσε αυτό το μικρό γνώριμο αίσθημα ενοχής που τον κέντριζε πάντα λίγο πριν αμαρτήσει.



Ξύπνησαν αγκαλιασμένοι το επόμενο πρωί. Σε λίγο θα ξεκινούσε ο όρθρος και θα έπρεπε να βρουν τρόπο να βγουν απ' το κελί χωρίς να τους πάρουν χαμπάρι. Φόρεσαν τα ράσα τους και προχώρησαν προς τη πόρτα διστακτικά αποφεύγοντας ο ένας το βλέμμα του άλλου.



(Next time: Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα Του Πλύνε)
revqueer@yahoo.com

Επιχειρηματίας

Είναι αλήθεια πως η κοινότητα των ομοφυλοφίλων είναι σωστό χρυσωρυχείο. Με τις σωστές κινήσεις, ένας έξυπνος άνθρωπος μπορεί εύκολα να πλουτίσει παρέχοντας υπηρεσίες στους lgbt αρκεί να έχει επιχειρηματικό μυαλό, παρατηρητικότητα, τόλμη και πολύ φαντασία.

Επειδή θεωρώ τον εαυτό μου τέτοιο άνθρωπο σας παρουσιάζω τρεις ιδέες μου.

1) Όλοι θα έχετε παρατηρήσει την έλλειψη ενός καλού γκέι lifestyle περιοδικού, που θα απευθύνεται στις ανάγκες του σύγχρονου γιάπι γκέι άντρα, στα πρότυπα αντίστοιχων περιοδικών του εξωτερικού. Σκέφτομαι να το τιτλοφορήσω "No fats please" και να το γεμίσω με φώτο άφθαστων προτύπων ομορφιάς και άρθρα του τύπου "Είχα χοντρά μπούτια: Το δράμα ενός bottom", "Πώς να γυμνάζεστε όλο το 24άωρο" και "Ξινισμένο ύφος: Μπορείς κι εσύ!"

Εν συνεχεία για το εύσωμο κοινό που θα νιώθει παραμελημένο θα κυκλοφορήσω το "Φα τη κι εσύ fattie" το οποίο θα ειρωνεύεται τη νοοτροπία του άλλου περιοδικού κι εγώ θα καλύπτω όλη τη γκάμα ομοφυλόφιλων γεμίζοντας τις τσέπες μου με άφθονο παραδάκι.




2) Νομίζω θα ήταν έξυπνη ιδέα να ανοίξω ένα τεράστιο γκέι κλαμπ σε κάποια απομονωμένη περιοχή, το οποίο θα ήταν κάτι σα τη Μέκκα των ελληνικών γκέι κλαμπ, σα φάρος της νεοελληνικής ομοφυλοφιλίας και γκέι απ' όλη την επικράτεια θα ονειρευόντουσαν να το επισκεφθούν έστω μια φορά πριν πεθάνουν. Θα γινόταν πραγματικά χαμός σ' αυτό το κλαμπ, τρελά πάρτι, strip show, όργια, ομαδικές αποτριχώσεις κτλ. Έκανα μια μίνι έρευνα για να βρω μια περιοχή που εγγυημένα δε θα μας ενοχλούσε κανείς, και κατέληξα πως μάλλον θα το χτίσω στα Ίμια , αν και ανησυχώ μήπως κάποιο βράδυ αποβιβαστούν τίποτα γκέι Τούρκοι, κατεβάσουν την ελληνική σημαία ουράνιο τόξο, και ανεβάσουν την αντίστοιχη δική τους.




3) Με έχει επίσης ιντριγκάρει η ιδέα ενός αμιγώς γκέι μετεωρολογικού κέντρου που θα είναι εγκατεστημένο στο Γκάζι και ανά τρίλεπτο θα στέλνει πρόγνωση του καιρού μέσω ίντερνετ σε συνδρομητές. Νομίζω ο αθηναίος γκέι δικαιούται να ξέρει με ακρίβεια τι καιρό να περιμένει κατά τη βραδινή του έξοδο για να προετοιμαστεί καταλλήλως. Γιατί ας μη γελιόμαστε, σε όλους μας έχει συμβεί να βγούμε με hot pants και tank top και να ανακαλύψουμε έντρομοι πως κάνει ψοφόκρυο για να μη μιλήσω για τα πανάκριβα παπουτσάκια μας που γίνονται χάλια κάθε φορά που βρέχει.



Αυτές φυσικά είναι λίγες, πρόχειρες ιδέες. Είναι πολλά αυτά που σκέφτομαι να αναπτύξω στο μέλλον όπως πχ. γκέι μέσα μαζικής μεταφοράς, γκέι ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κτλ., και επιτέλους ένα γκέι ιππόδρομο, η έλλειψη του οποίου γίνεται όλο και πιο αισθητή.

Περιμένω ιδέες, προτάσεις και κριτική.

(Next time: ΖΩΝΤΑΣ ΜΟΝΑΧΟΙ)
revqueer@yahoo.com

Κοτσάνες

Σε εμεσενική συνομιλία που είχα πριν κάμποσο καιρό με το Povofag θυμηθήκαμε τις (όχι τόσο μακρινές) εποχές που πρωτοανακαλύπταμε το μαγικό κόσμο της γκέι κοινότητας. Επειδή δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιο γκέι σχολείο να σε πάρει απ' το χέρι και να σε μυήσει σε όλους τους μυστικούς κώδικες επικοινωνίας, τα διάφορα do's and don'ts, συνήθως ανακαλύπτεις τα πάντα (;) μόνος σου μετά από πολλές γκάφες.

Ξεκινάω εγώ. Πρώτη φορά που μίλησα στο msn με κάποιον που ήξερα πως είναι γκέι κόντευα να πεθάνω απ' το άγχος. Εγώ είχα στο μυαλό μου πως επιτέλους θα αποκτούσα ένα καινούριο γκέι φίλο (yuppeeeee!!), αυτός προφανώς ήθελε κάτι άλλο. Χωρίς να χάνει χρόνο μου ξεκαθάρισε απ' την αρχή πως ψάχνει 'real'. Εγώ, επειδή ήμουν πάντα ατσίδα στα αγγλικά, θεώρησα πως ο συνομιλητής μου έψαχνε κάτι αληθινό. Έναν άνθρωπο γνήσιο, που θα στεκόταν δίπλα του χωρίς μάσκες και υποκρισίες. Είχε βαρεθεί τα ψέμματα τέλοσπάντων! Αναζητούσε την αλήθεια!

Η απάντηση που του έδωσα όταν μου είπε πως θέλει real?

Ξέρω ακριβώς τι εννοείς. Όλοι αυτό δε ψάχνουμε;

Περιμένω εναγωνίως και τις δικές σας γκάφες (μη μου πείτε πως δεν υπάρχουν...) είτε στα μπλογκ σας είτε στα σχόλια. Και στρ8 αναγνώστες ευπρόσδεκτοι με ανάλογες εμπειρίες.

Επίσης σε αυτό το ποστ σκόπευα να κάνω ένα αφιέρωμα στο Quentin Crisp, αλλά επειδή ψιλοβαριέμαι, πατήστε πάνω στο όνομα του και διαβάστε μόνοι σας από wikipedia.
Το παρακάτω τραγούδι του το αφιέρωσε ο Sting και είναι αγαπημένο μου.



Η συμμετοχή μου στο παιχνίδι με τα μπλογκοπάπουτσα που με κάλεσαν Strahd και P@n0s είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να σας δείξω τα παπούτσια που ψάχνω μανιωδώς το τελευταίο καιρό. Ακόμα δε τα έχω, κάνω έκκληση σε όποιον ξέρει πού μπορώ να τα βρω να με βοηθήσει



Κυκλοφόρησε και το teaser της κινηματογραφικής εκδοχής ενός από τα υπεραγαπημένα μου βιβλία! Πρόκειται για το 'Περί τυφλότητας' του Jose Saramago, 'Blindness' αγγλιστί, σε σκηνοθεσία Fernando Mereilles (Επίμονος Κηπουρός, Πόλη του Θεού) με Julianne Moore και Gael Garcia Bernal. Το καλό που τους θέλω, μη περάσω το περσινό δράμα που πέρασα με τη μεταφορά του 'Έρωτα στα χρόνια της Χολέρας'! Έτσι και μου καταστρέψουν το βιβλίο... TO ΚΑΛΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΘΕΛΩ! Ας ελπίσουμε πως, όπως το Atonement πέρυσι, η κινηματογραφίκη διασκευή δε θα απογοητεύσει τους φαν του βιβλίου.



Από σήμερα και μέχρι Κυριακή θα δουλεύω σα παλαβός, οπότε θα με συγχωρέσετε που δε θα προλαβαίνω να περνάω απ' τα μέρη σας! Ιστοριούλες θα μπαίνουν κανονικά γιατί είμαι φρόνιμο παιδί και τις έχω έτοιμες. Επίσης θέλω να καταγγείλω ΔΥΟ ΜΠΛΟΓΚΕΡ για τα σατυρικά μηνύματα που μου έστελναν ενώ δούλευα το Σάββατο και δε μπορούσα να συγκεντρωθώ. Ντροπή σας!


(Next time: Επιχειρηματίας)
revqueer@yahoo.com

Coming Out Of The Sarcophagus (by Anuqueer)

Κατά τη τελευταία επίσκεψή μου στον ζωολογικό κήπο Αθηνών μου έπιασε τη κουβέντα ένα τσακάλι.

Του είχα γυρισμένη τη πλάτη γιατί κοιτούσα τα γουρούνια στο απέναντι κλουβί (αλήθεια, υπάρχει πιο ερωτικό ζώο;) όταν άκουσα κάποια "Ψιτ" από πίσω μου. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, αλλά όταν ένιωσα ένα πετραδάκι να με χτυπά στο σβέρκο κατάλαβα πως μάλλον απευθυνόταν σε μένα και γύρισα.

"Ευλόγησέ με, σε παρακαλώ. Πώς να αντέξω άλλο φυλακισμένος;" είπε το τσακάλι.
Το κοίταξα αδιάφορα καθώς ήμουν σίγουρος πως ήταν αποκύημα της φαντασίας μου. Δε θα ήταν κι η πρώτη φορά άλλωστε. Προ τριετίας ήμουν πεπεισμένος πως με κυνηγάνε 2 μούμιες και πέρυσι είχα ορμήσει γρυλίζοντας σ' ένα καθηγητή στη σχολή επειδή όταν του απάντησα ολόσωστα σε δύσκολη ερώτηση σχολίασε "Καλά, είσαι πολύ τσακάλι!"

Αυτή η απροσδόκητη συνάντηση με έβαλε σε σκέψεις, και όπως σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μου, απευθύνθηκα άμεσα στη καλή μου φίλη Λίτσα Πατέρα. Το Λιτσάκι το αγαπώ πολύ και αν εξαιρέσει κανείς τη περίοδο που πλακωθήκαμε επειδή δεν ακολούθησε τη Μενεγάκη στον Alpha , υπήρξε πάντα για μένα στήριγμα. Στη συνεδρία που είχαμε, ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, την είδα ξαφνικά να βγάζει μια υστερική κραυγή και να σχίζει σε χίλια κομμάτια τον αστρολογικό χάρτη που είχε μπροστά της. "Ρεβάκο" μου είπε με τρεμάμενη φωνή "πιστεύεις σε προηγούμενες ζωές;"

Σύμφωνα με τα αδιάσειστα στοιχεία της, είχα ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια ζωδιακά χαρακτηριστικά και τις ίδιες πλανητικές συμμετρίες με τον Αιγυπτιακό θεό Anubis και η μόνη λογική εξήγηση ήταν πως αποτελούσα μετεμψύχωσή του. Μου εξήγησε πως για να μου συμβαίνουν όλα αυτά, ο Anubis προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μου και καλά θα κάνω αν θέλω να τον ξεφορτωθώ να έρθω σε επαφή με το Αιγυπτιακό τσακάλι που κρύβω μέσα μου για να μάθω τι με θέλει.

Επειδή δεν έχω ποτέ μου παραβεί εντολή του Λιτσακίου έτρεξα στο κοντινότερο μαγαζί με αμφιέσεις. Καθ' ότι η σεζόν είχε περάσει δεν είχε μείνει τίποτα της προκοπής, και το μόνο που υπήρχε σε αιγυπτιακό ήταν η λεγόμενη 'αιγυπτιακή στολή στρίπερ', η οποία δεν άφηνε τίποτα στη φαντασία, ειδικά όταν επέλεξα να περπατάω στα τέσσερα μιμούμενος το τσακάλι.

Η έκθεση Αιγυπτιακών αρχαιοτήτων που εφιλοξενείτο προσωρινά στο Αρχαιολογικό Μουσείο ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία. Μπήκα μέσα και κατευθύνθηκα προς το άγαλμα του Anubis. Εκ πρώτης όψεως, δεν υπήρχε κάποια ομοιότητα μεταξύ μας. Έπεσα στα πόδια του και αφού έβγαλα μερικά 'ΑΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ ΑΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ" σταύρωσα τα χέρια και είπα "Ανουβάκο μου. Ήρθα. Πες μου τι χρειάζεσαι από μένα. Πώς μπορώ να σε εξυπηρετήσω;"

Πριν προλάβει να απαντήσει με κατέλαβε μια ακατανόητη σεξουαλική επιθυμία και πέντε λεπτά αργότερα με πετούσαν με κλωτσιές από το μουσείο επειδή με έπιασαν να ασελγώ πάνω στο άγαλμα. Όσες φορές και να τους εξηγούσα πως ο Anubis είμαι ΕΓΩ και άρα ασελγώντας στο άγαλμα ουσιαστικά αυνανιζόμουν, δεν έδειχναν να καταλαβαίνουν.

Απογοητευμένος γύριζα στους δρόμους της Αθήνας ως τσακάλι ελπίζοντας σε κάποιο τόσο δα σημάδι. Μα όσο και να μύριζα τους περαστικούς, όσο και να έκανα πιπί μου απλά σηκώνοντας το αριστερό πόδι στα παρτέρια, ακόμα και όταν έφαγα το μεσημεριανό μου γεύμα απευθείας απ' το πεζοδρόμιο, ο θεός Anubis παρέμενε σιωπηλός και αινιγματικός.

Στο τέλος τα πήρα και γύρισα σπίτι μου. Όπως όμως έβγαζα τη στολή μπροστά απ' το καθρέφτη το είδωλο μου αλλοιώθηκε και εμφανίστηκε μπροστά μου ο τσακαλο - θεός Anubis σε όλο του το μεγαλείο, ενώ πίσω του έβλεπα την αχανή έρημο και πυραμίδες.

"Ανούβη, Εσείς;"
"Ναι, εγώ!"
Γονάτισα ταπεινά.
"Ρεβάκο" μου είπε, "το ξέρεις πως είμαι γκέι;"
Είχα μείνει άναυδος
"Ναι ρεβάκο, είμαι κι εγώ in the closet. Φαντάζεσαι να το μάθουν οι γονείς μου; Ειδικά ο Seth θα πάθει ντουβρουτζά. Και ολόκληρο το Βασίλειο θα γελά μαζί μου. Μιλάμε για τρελή ξεφτίλα. Είναι δύσκολα τα πράγματα εδώ... Κρυβόμαστε..."
"Πόσο σας καταλαβαίνω... κι εδώ μια απ' τα ίδια..."
"Ας τα.. Κι όλο αυτό το άγχος έχει επιπτώσεις στη ζωή μας, δε βρίσκεις; Βέβαια υπάρχει το ευκαιριακό σεξ που άλλοι ζηλεύουν. Αυτό ναι. Εμείς το έχουμε. Αλήθεια, κάνεις κι εσύ πολύ ευκαιριακό σεξ ρεβάκο;"
"Πώς θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω θεέ Anubis;"
"Θέλω οι μελλοντικές γενιές να μάθουν για μένα. Μπορεί τη παρούσα ζωή να τη περάσω με το άγχος πως θα με πιάσουν κάθε φορά που κάνω ένα στα γρήγορα με τον Hapi, αλλά στις επόμενες ζωές μου θέλω να είμαι out. Είσαι η μόνη μετεμψύχωσή μου που γεννήθηκε τον 20ό αιώνα και ζει έτσι. Μήπως πρέπει σιγά σιγά ν' αρχίσεις να το ανακοινώνεις;"
"Γεννηθήτω το θέλημά σου" απάντησα, χωρίς το φτωχικό μου μυαλό να μπορεί να φανταστεί αυτά που θα επακολουθούσαν.

Επειδή όταν είναι κάνω κάτι το κάνω σωστά και ολοκληρωμένα, αποφάσισα να κάνω ένα θεαματικό coming out που θα έμενε στην ιστορία.

Το προσωπικό του Star ήταν πολύ ευγενικό μαζί μου κι αφού μέ καλωδίωσαν με ειδικό μικροφωνάκι με κάθισαν δίπλα το πατέρα Μάξιμο (ο οποίος έχω να καταγγείλω πως κατά τα διαλείμματα της εκπομπής ξεκινούσε μακροσκελείς συζητήσεις με δυο ψείρες στα γένια του) και με σύστησαν στην πολυαγαπημένη μου Άννα Δρούζα. Η εκπομπή ξεκίνησε κι εγώ πήρα βαθιά ανάσα γνωρίζοντας πως σε λίγη ώρα θα άφηνα διαπαντός πίσω μου τη ζωή στη ντουλάπα.






Την ώρα όμως που άνοιξα το στόμα μου, άρχισαν να ακούγονται ακατάληπτοι ήχοι. Έντρομος ανακάλυψα πως μιλούσε από μέσα μου ο Anubis, μάλλον σε αιγυπτιακά, τα οποία διέκοπταν απόκοσμα γρυλίσματα και μουγκρητά. Ο Μάξιμος πετάχτηκε όρθιος τσιρίζοντας "Είχε δίκιο ο Άνθιμος! Τα βλέπετε; Είναι ζώα!" και άρχισε να μου πετάει αγιασμό. Η Δρούζα άρχισε να ουρλιάζει "Είναι δαιμονισμένος, είναι δαιμονισμένος!" ενώ ψιθυρίζοντας μου πρότεινε να κοιτάξω αν μπορώ στη κάμερα 3. Καθότι πλέον ο π. Μάξιμος με κυνηγούσε σε όλο το στούντιο κρύφτηκα πίσω απ' το Λάλα μπας και σωθώ, αλλά δυστυχώς εκείνος αφού φώναξε "FAQ U" μου έδωσε μια μπουνιά στό δόξα πατρί και φωτογραφήθηκε μαζί μου.

Δεν θυμάμαι παρακάτω. Μόνο ότι ξύπνησα στο ντιβάνι της φίλης μου της Λίτσας, η οποία ντυμένη σαν φαραώ μου έφερνε να πιω ένα ζεστό ρόφημα.
"Μπράβο αγόρι μου, κατάφερες να ελευθερωθείς" είπε η σοφή γριά αστρολόγος
"Αλήθεια, τ τ τώρα θα είμαι καλά;" ψέλλισα αδύναμος
"Μη φοβάσαι όλα θα πάνε καλά, και εγώ είχα παρόμοια εμπειρία όταν ανακάλυψα ότι ήμουν η μετεμψύχωση του Ραμσή του Β -μην κοιτάς τη μπουγατσομύτη, μου τη διόρθωσε ο Φουστάνος- και η Μενεγάκη ήταν ο Μωυσής και έπρεπε να την αφήσω να φύγει για να μην έρθουν οι 10 πληγές στον Πρωινό Καφέ"
"Έτσι εξηγούνται όλα Λίτσα μου!" αναφώνησα ανακουφισμένος "Τώρα όμως θέλω να κοιμηθώ". Γρύλισα γεμάτος ικανοποίηση. Τα είχα καταφέρει!

Anubis + Revqueer

Θα τα φτιάξουμε!

Αλήθεια, δεν είναι τόσο όμορφο να ξεκινάς μια σχέση;

Σίγουρα ξέρετε τι εννοώ. Αυτό το αίσθημα ελπίδας που σε πλημμυρίζει πως αυτός ίσως και να είναι ο ένας, το γεγονός πως τα πάντα πάνω του είναι τέλεια και σου φαίνεται γλυκό και χαριτωμένο κάθε του ελάττωμα. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, μετά από λίγο καιρό μένεις απογοητευμένος και νιώθεις τελείως ηλίθιος που πίστεψες έστω και για λίγο πως είχες βρει το ταίρι σου.

Γεύτηκα πρόσφατα από πρώτο χέρι αυτή την εμπειρία.

Ήμουν σε γνωστό gay club και σε μία στιγμή μέθης υπερεκτίμησα τις χορευτικές μου ικανότητες και ανέβηκα να χορέψω στο κλουβί. Μετά από περίπου ένα πεντάλεπτο αισθησιακού χορού κάπως ζαλίστηκα από το ύψος και όπως πήγα να κατέβω πέρασα μέσα από τα λάθος κάγκελα και σφήνωσα εκεί. Όσο προσπαθούσα να ξεσφηνώσω τόσο περισσότερο χωνόμουν πιο βαθιά και όταν κάποια στιγμή ένιωσα να μου κόβεται η ανάσα, κατάλαβα πως υπάρχει πρόβλημα.

Τελικά οι υπεύθυνοι του μαγαζιού αναγκάστηκαν να φωνάξουν τη πυροσβεστική για να κόψουν με αλυσοπρίονο τα κάγκελα μήπως και μπορέσω να βγω. Το αποτέλεσμα ήταν πως για λόγους ασφαλείας και λόγω του θορύβου από το αλυσοπρίονο έπρεπε να κλείσει από τις 2 πμ το μαγαζί και οι εκατοντάδες αδερφές που αποχωρούσαν τσατισμένες με περιέλουζαν με πρωτοφανείς ύβρεις που ειλικρινά δε νομίζω πως αρμόζουν σε άνθρωπο του επιπέδου μου.

Λόγω έντονων πόνων στα πλευρά μου, οι ιδιοκτήτες φώναξαν ασθενοφόρο και μ' έβγαλαν με το φορείο. Ο σέξυ γιατρός που με περιποιήθηκε στο νοσοκομείο διαπίστωσε πως είχα σπάσει δύο πλευρά ( Όλως περιέργως όχι επειδή σφηνώθηκα. Μάλλον τα έσπασα από το λίκνισμα πάνω στο χορό.) και αφού με κοίταξε για αρκετή ώρα στα μάτια μου είπε «Μην ανησυχείς, θα τα φτιάξουμε!»




Δε μου τα έχουν ζητήσει ποτέ τόσο χύμα κι ομολογώ πως βούρκωσα απ' τη συγκίνηση. Πρόλαβα να ψελλίσω «Ναι γιατρέ μου! Δέχομαι! Ναι! Ναι! Χίλιες φορές ΝΑΙ!» πριν η ισχυρή δόση παυσίπονων με στείλει σ' ένα πολύχρωμο φανταστικό ταξίδι που εγώ κι αυτός χορεύαμε αγκαλιά σ' ένα τεράστιο κλουβί στον ουρανό κι από κάτω όλος ο κόσμος μας κοίταζε και μας ζήλευε.

Αφού πήρα εξιτήριο κατάφερα με ύπουλο τρόπο να μάθω τα στοιχεία του και εφ' όσον είχε τελειώσει η βάρδια του, πήρα ταξί και πήγα στο σπίτι του. Τι αρχοντικό! Τι κήποι! Τι αφράτο γκαζόν! Δεν ήθελα να χτυπήσω το κουδούνι γιατί σίγουρα θα κοιμόταν μετά από τόσες ώρες εφημερία, αλλά θέλοντας να κάνω μια συμβολική κίνηση να του δείξω πως τον αγαπώ και είναι τέλειος, τρύπησα το δάχτυλό μου σε μια τσουγκράνα που βρήκα στην αποθήκη στο τέλος του κήπου και έγραψα τα ονόματά μας στο τοίχο της εισόδου της έπαυλης ζωγραφίζοντας και δύο καρδούλες με το αίμα μου.

Η κούραση, η ένταση της βραδιάς και η απώλεια αίματος (δε φαίνονταν καλά τα ονόματα και τα πέρασα δύο φορές, άσε που τον λένε Δευκαλίωνα και το έγραψα με όμικρον και έπρεπε να το διαγράψω και να το ξαναγράψω) μου έφεραν μια γλυκά ζάλη η οποία με μετέφερε πάλι νοητά στο τεράστιο κλουβί μόνο που για κάποιο λόγο πέρα από εμένα και το γιατρό, ήταν μέσα κι ένας emo gay νάνος που με φώναζε «Μεγαλειοτάτη».

Όταν άνοιξα τα μάτια μου ήμουν πάλι στο νοσοκομείο. Αυτή τη φορά βρήκα απέναντί μου ένα δικηγόρο ο οποίος μου εξηγούσε πως έπρεπε να πληρώσω 3.500 ευρώ στο gay bar για την αγορά νέου κλουβιού, 10.000 ευρώ για τα έσοδα που το μαγαζί έχασε εξαιτίας μου και 5000 ευρώ για να βαφτεί εκ νέου η έπαυλη του γιατρού.

Άρχισα να κλαίω απογοητευμένος που ο γιατρός με πούλησε τόσο ξεδιάντροπα! «Όλα πήγαινουν κατά διαόλου!» φώναξα απογοητευμένος. Εκείνη τη στιγμή, ο γλυκύτατος δικηγόρος, μου έπιασε το χέρι, με κοίταξε στα μάτια και με σταθερή φωνή μου είπε «Μην ανησυχείς για τίποτα. Θα τα φτιάξουμε.»

revqueer@yahoo.com

Στου Μάρβιν Γρήγορα!

Μη χάνεις χρόνο! Απλά πάτα εδώ