ΖΩΝΤΑΣ ΜΟΝΑΧΟΙ

Το πρωί τους βρήκε αγκαλιασμένους και μόλις ξύπνησαν κοίταξαν ο ένας τον άλλον τρομοκρατημένοι γνωρίζοντας πως από εδώ και πέρα τα πράγματα θα ήταν μάλλον δύσκολα.

Η ρουτίνα που τους περικύκλωνε, η κάθε μέρα ακριβές αντίγραφο της προηγούμενης, τους παρείχε κάποια ασφάλεια και ίσως ταίριαζε και με το χαρακτήρα τους.

Γνωρίστηκαν εκεί. Και οι δύο δε τα πήγαιναν καλά στον έξω κόσμο και όσο περίεργο και αν φαινόταν σε μερικούς, είχαν βρει εκεί καταφύγιο. Είχαν φτάσει με λίγους μήνες διαφορά. Ο πρώτος μόλις είχε αρχίσει να συνηθίζει τη πειθαρχία που απαιτούσαν οι μεγαλύτεροι και του προκάλεσε αίσθηση η επαναστατικότητα του άλλου που φαινόταν πως πολύ πιο δύσκολα θα συνήθιζε. Ακριβώς επειδή ήταν καινούριοι, οι άλλοι τους είχαν βάλει στο μάτι και σίγουρα θα τους κατέδιδαν με τη πρώτη παρασπονδία.

Πέρα από τα τυπικά, δεν υπήρχε μεγάλη επαφή μεταξύ κανενός εκεί μέσα. Αυτοί οι δύο όμως φαινόταν πρόθυμοι να μιλήσουν μεταξύ τους. Ήταν οι νεότεροι και ίσως ήταν φυσικό να έχουν κάποια μεγαλύτερη άνεση στην επικοινωνία. Αρχικά κανείς δεν έδινε σημασία σ' αυτό το δέσιμο που αναμφισβήτητα είχαν. Εφ’ όσον ήταν απολύτως συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, δεν τους ενοχλούσε κανείς.

Όταν όμως, ένα από τα πολλά συνηθισμένα βράδια, όπως ήταν όλοι συγκεντρωμένοι, συναντήθηκαν τυχαία τα βλέμματά τους και ο ένας είδε το σκυθρωπό πρόσωπο του άλλου, κατάλαβαν πως οι φάτσες τους ήταν μάλλον αστείες και σχεδόν ταυτόχρονα γέλασαν. Ο πιο καινούριος κάπως μπόρεσε και το κάλυψε, ίσως ήταν πιο μαθημένος σ’ αυτά, αλλά ο άλλος δε μπόρεσε να συγκρατηθεί και του ξέφυγαν μερικά χάχανα ίσως στη πλέον ακατάλληλη στιγμή, τότε που όλοι κοίταζαν ψηλά με τα χέρια σταυρωμένα. Αμέσως όλοι γύρισαν και τον κοίταξαν με αφοριστικά βλέμματα και ο γηραιότερος ήταν ξεκάθαρο πως είχε εξοργιστεί.

Τον έστειλαν στο κελί του εκείνο το βράδυ χωρίς να του επιτρέψουν να φάει με τους υπόλοιπους και όλο το βράδυ δε κοιμήθηκε. Είχε τσατιστεί, και δεν έπρεπε.

Το πρωί σηκώθηκε άυπνος πριν χαράξει (όπως πάντα) και κοίταξε απ' το κελί το υπέροχο τοπίο. Ήταν σίγουρα στο πιο όμορφο μέρος του κόσμου. Για μια στιγμή σκέφτηκε πώς θα μπορούσε να ήταν εναλλακτικά η ζωή του. Αν ήταν οικογενειάρχης θα ήταν πιο ευτυχισμένος; Αλλά τέτοιες σκέψεις ήταν μάταιες. Ήταν αργά πια για οικογένεια. Ή μικρός μικρός παντρέψου...

Τον συνάντησε στο διάδρομο το επόμενο βράδυ, και ένιωσε την ανάγκη να του ζητήσει συγγνώμη που είχε τόση οργή μέσα του εναντίον του. Τον πλησίασε και όπως κοιτάχτηκαν ένιωσε αυτό το μικρό γνώριμο αίσθημα ενοχής που τον κέντριζε πάντα λίγο πριν αμαρτήσει.



Ξύπνησαν αγκαλιασμένοι το επόμενο πρωί. Σε λίγο θα ξεκινούσε ο όρθρος και θα έπρεπε να βρουν τρόπο να βγουν απ' το κελί χωρίς να τους πάρουν χαμπάρι. Φόρεσαν τα ράσα τους και προχώρησαν προς τη πόρτα διστακτικά αποφεύγοντας ο ένας το βλέμμα του άλλου.



(Next time: Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα Του Πλύνε)
revqueer@yahoo.com