«Κρύψε αυτό το μικροφίλμ! Μη πέσει στα χέρια τους!» μου είπε ψιθυριστά.
Έπινα αμέριμνος του καφέ μου και σκεφτόμουν αν θα ήταν έξυπνη επιχειρηματική κίνηση ν' ανοίξω ελληνική ταβέρνα στη Βαγδάτη, όταν στη θέση απέναντι μου κάθισε ένας λαχανιασμένος κούκλος και μου έδωσε στα χέρια ένα φάκελο.
«Δε πρέπει να το βρει κανείς! Βασιζόμαστε όλοι πάνω σου! Αν πέσει στα λάθος χέρια καταστραφήκαμε!» είπε κι έφυγε τρέχοντας.
Μ' έλουσε κρύος ιδρώτας! Έκρυψα το φάκελο στο κόρφο μου δίπλα στις δεσμίδες με τα πεντάευρα και τα χαρτομαντηλάκια από βενζινάδικα. Ω Θεέ μου! Σε τι μπελάδες είχα μπλέξει πάλι;
Πέρασε μία βδομάδα μέχρι που ένα πρωί, όπως διάλεγα ροδάκινα απ' τη λαϊκή, ξεπρόβαλε ένας κύριος κάτω απ' το πάγκο και μ' άρπαξε με βία οδηγώντας με σ' ένα Datsun. Ήμουν στη μέση ενός παζαρέματος με το πωλητή να μου αφήσει τα ροδάκινα μισή τιμή και να βάλει και δυο κιλάκια τζάμπα κεράσια για τη κατάκοιτη γιαγιά μου και κάπως τσατίστηκα που με διέκοψαν τόσο αγενώς.
Ο κούκλος της καφετέριας με περίμενε στη καρότσα του Datsun και αμέσως έσκασα το ερωτικό μου χαμογελάκι που έχει στείλει κόσμο και κοσμάκη στα πατώματα γελώντας. Ο κούκλος όλως περιέργως αδιαφόρησε και μου ζήτησε το μικροφίλμ. Το είχα κρύψει στα προγούλια μου, κι αμέσως έγειρα προς τα πίσω το κεφάλι μου να του το δώσω.
«Τα πήγες πάρα πολύ καλά νεαρέ», είπε και πέταξε το μικροφίλμ απ' το κινούμενο Datsun. «Μην ανησυχείς για το μικροφίλμ. Ήταν ένα απλό τεστ να δούμε αν είσαι άξιος της εμπιστοσύνης μας. Σχεδιάζουμε κάτι πολύ σημαντικό και η βοήθεια σου είναι απαραίτητη.»
Έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες, βρέθηκα να είμαι σημαντικό μέλος της γκέι τρομοκρατικής οργάνωσης "Ασύστολα Γιαούρτια" που σκοπό είχε με βίαιο τρόπο να ανατρέψει το υπάρχον ομοφοβικό κατεστημένο. Έμαθα πως με παρακολουθούσαν καιρό και είχαν εντυπωσιαστεί από τους αγώνες μου για τα γκέι δικαιώματα (τα σκέφτομαι πολύ και είχα και μια νοητή κουβέντα με το Μητροπολίτη Άνθιμο μια φορά στην οποία τον αποστόμωνα) και πίστευαν πως με μένα σύμμαχο, η οργάνωση θα ήταν ανίκητη.
Μου έδωσαν το ψευδώνυμο 'Κρέμα Γιώτης', ο κούκλος αποκαλούσε τον εαυτό του 'Χάρμα Οφθαλμών' ενώ την οργάνωση συμπλήρωναν ο 'Διογένης Παλλάς' και ο 'Ρυζόγαλο Περιστερίου'. Ο κωδικός επικοινωνίας μας ήταν 'Χιώτη Μάμπο', τον αλλάζαμε όμως ανά διήμερο για να είμαστε σίγουροι πως δε τον έχει υποκλέψει κανείς.
Ο Χάρμα Οφθαλμών αποφάσισε πως η πρώτη αποστολή μας θα ήταν να τοποθετήσουμε βόμβα στο σταθμό του μετρό στη Ν. Σμύρνη στις τρεις το πρωί. Καταστρέφοντας το σταθμό θα γινόταν χαμός με τις συγκοινωνίες την επόμενη μέρα και η ομοφοβία αυτόματα θα σταματούσε. Ο Χάρμα μου εξήγησε πώς συνδέεται ο σταθμός της Ν. Σμύρνης με την ομοφοβία, αλλά βασικά εκείνη την ώρα κοίταζα τα μάτια του και φαντασιωνόμουν πως το κάναμε πάνω σ' ένα κινούμενο τρένο (όταν λέω πάνω, εννοώ στην οροφή) κι έτσι δε θυμάμαι λέξη απ' όσα είπε.
Το επόμενο πρωί, στις τρεις τα ξημερώματα, φτάσαμε στο σταθμό της Ν. Σμύρνης και η περηφάνια που θα άλλαζα την Ελλάδα με είχε ζαλίσει.
«Έχεις άγχος Κρέμα;» με ρώτησε ο Χάρμα.
«Η καρδιά μου βαρά σα ταμπούρλο. Να! Βάλε το χέρι σου να δεις!»
«Μην ανησυχείς Κρέμα. Να δεις που όλα θα πάνε καλά και θα γίνεις ήρωας. Και Κρέμα... θέλω να ξέρεις, πως...»
«Πώς?»
«Αφού βάλουμε βόμβα, θέλω να σε βγάλω να σε κεράσω μία πατσά να τα πούμε οι δυο μας.»
Κοκκίνισα συγκινημένος και πλησίασα να τον φιλήσω αλλά αυτός τραβήχτηκε.
«Περίμενε!» είπε «Πρώτα ο αγώνας Κρέμα. Μετά όλα τ' άλλα.»
Εντυπωσιασμένος είδα πως είχαν τα κλειδιά της σιδερένιας καγκελόπορτας του σταθμού και μπήκαμε μέσα χωρίς πρόβλημα, ενώ ο Ρυζόγαλο απενεργοποίησε το συναγερμό. Κατεβήκαμε στην αποβάθρα και ο Διογένης έβγαλε απ' το μαύρο σακίδιό του τη βόμβα. Ήταν ένα μαύρο κουτί με μια οθόνη όπου κόκκινα ψηφία ήδη μετρούσαν αντίστροφα. Όπως τη κοιτούσα αποσβολωμένος, ο Χάρμα μ' άρπαξε ξαφνικά, και εμφανίζοντας απ' τη τσέπη του χειροπέδες μ' έδεσε σ' ένα στύλο.
«Χάρμα μου; Τι κάνεις;»
«Α ρε καημένο!» είπε, «Είμαστε χρυσαυγίτες μπάτσοι! Δε το κατάλαβες; Σε λίγο θα σκάσει η βόμβα, κι όταν βρουν τ' αποκαΐδια σου, και διαβάσουν το σημείωμα που θα στείλουμε στις εφημερίδες, η κοινή γνώμη θα σας μισήσει ακόμα περισσότερο!»
«Με κοροϊδεύεις τόση ώρα Χάρμα; Όλα ήταν μια καλοστημένη φάρσα για να πετύχεις τους ανίερους σκοπούς σου;»
«ΧΑΧΑΧΑΧΑ» γέλασε περιπαιχτικά ο Χάρμα.
«Κι ο πατσάς Χάρμα; Ήταν κι ο πατσάς ένα κρύο αστειάκι εις βάρος μου; Ξέρεις πώς το περίμενα αυτό το πατσά μαζί σου;»
«ΜΠΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! Θα το φας στη κόλαση τώρα Κρέμα!»
«ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΒΛΕΠΩ! Μπάτσε γουρούνι δολοφόνε! Δεν αξίζεις όσο μια κουράδα στα μάτια μου! Τσατσόνι!»
Οι τρεις βρωμόμπατσοι εξαφανίστηκαν κι έμεινα μόνος με τη βόμβα που σε 10 λεπτά θα σκορπούσε τα μέλη μου στα εφτά σημεία του ορίζοντα. Έπρεπε να βρω τρόπο να σταματήσω αυτό το κακό και να καθαρίσω τ' όνομα μου. Τεντώθηκα όσο μπορούσα και με την άκρη του ποδιού μου έφτασα τα δύο καλώδια που έβλεπα να εξέχουν απ' το περίπλοκο βομβιστικό μηχανισμό. Το ένα πράσινο και το άλλο κόκκινο; Ποιο ήταν όμως το σωστό για να την απενεργοποιήσω;
Το ένστικτό μου υπαγόρευσε να τραβήξω το πράσινο αλλά σκέφτηκα πως είμαι εξαιρετικά άτυχος άνθρωπος και άρα έπρεπε να πάω κόντρα στο ένστικτό μου και να τραβήξω το κόκκινο. Δε θα ήταν όμως ακόμα μεγαλύτερη ατυχία αν τελικά το σωστό ήταν το πράσινο το οποίο είχα επιλέξει αρχικά κι εγώ τελικά τράβαγα το κόκκινο;
Με αποφασιστικότητα άρχισα να κλωτσάω το πράσινο καλώδιο ελπίζοντας πως θα τα καταφέρω ενώ ταυτόχρονα σκεφτόμουν πως αγωνίζομαι για το κάθε ανώνυμο ομοφυλόφιλο που ταλαιπωρείται σ΄αυτή τη γαμημένη χώρα. Για καλή μου τύχη ο στύλος στον οποίο μ΄ είχαν δέσει αποκολλήθηκε απ' τα τραντάγματα και κατάφερα να πλησιάσω τη βόμβα και με κάποιο δισταγμό να τραβήξω τελικά το πράσινο καλώδιο.
Η αντίστροφη μέτρηση ευτυχώς σταμάτησε κι εγώ άρχισα να τρέχω μανιασμένος να πάω σπίτι μου προσπαθώντας να περάσω απαρατήρητος παρά το τεράστιο στύλο που κουβαλούσα μαζί μου.
Έπινα αμέριμνος του καφέ μου και σκεφτόμουν αν θα ήταν έξυπνη επιχειρηματική κίνηση ν' ανοίξω ελληνική ταβέρνα στη Βαγδάτη, όταν στη θέση απέναντι μου κάθισε ένας λαχανιασμένος κούκλος και μου έδωσε στα χέρια ένα φάκελο.
«Δε πρέπει να το βρει κανείς! Βασιζόμαστε όλοι πάνω σου! Αν πέσει στα λάθος χέρια καταστραφήκαμε!» είπε κι έφυγε τρέχοντας.
Μ' έλουσε κρύος ιδρώτας! Έκρυψα το φάκελο στο κόρφο μου δίπλα στις δεσμίδες με τα πεντάευρα και τα χαρτομαντηλάκια από βενζινάδικα. Ω Θεέ μου! Σε τι μπελάδες είχα μπλέξει πάλι;
Πέρασε μία βδομάδα μέχρι που ένα πρωί, όπως διάλεγα ροδάκινα απ' τη λαϊκή, ξεπρόβαλε ένας κύριος κάτω απ' το πάγκο και μ' άρπαξε με βία οδηγώντας με σ' ένα Datsun. Ήμουν στη μέση ενός παζαρέματος με το πωλητή να μου αφήσει τα ροδάκινα μισή τιμή και να βάλει και δυο κιλάκια τζάμπα κεράσια για τη κατάκοιτη γιαγιά μου και κάπως τσατίστηκα που με διέκοψαν τόσο αγενώς.
Ο κούκλος της καφετέριας με περίμενε στη καρότσα του Datsun και αμέσως έσκασα το ερωτικό μου χαμογελάκι που έχει στείλει κόσμο και κοσμάκη στα πατώματα γελώντας. Ο κούκλος όλως περιέργως αδιαφόρησε και μου ζήτησε το μικροφίλμ. Το είχα κρύψει στα προγούλια μου, κι αμέσως έγειρα προς τα πίσω το κεφάλι μου να του το δώσω.
«Τα πήγες πάρα πολύ καλά νεαρέ», είπε και πέταξε το μικροφίλμ απ' το κινούμενο Datsun. «Μην ανησυχείς για το μικροφίλμ. Ήταν ένα απλό τεστ να δούμε αν είσαι άξιος της εμπιστοσύνης μας. Σχεδιάζουμε κάτι πολύ σημαντικό και η βοήθεια σου είναι απαραίτητη.»
Έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες, βρέθηκα να είμαι σημαντικό μέλος της γκέι τρομοκρατικής οργάνωσης "Ασύστολα Γιαούρτια" που σκοπό είχε με βίαιο τρόπο να ανατρέψει το υπάρχον ομοφοβικό κατεστημένο. Έμαθα πως με παρακολουθούσαν καιρό και είχαν εντυπωσιαστεί από τους αγώνες μου για τα γκέι δικαιώματα (τα σκέφτομαι πολύ και είχα και μια νοητή κουβέντα με το Μητροπολίτη Άνθιμο μια φορά στην οποία τον αποστόμωνα) και πίστευαν πως με μένα σύμμαχο, η οργάνωση θα ήταν ανίκητη.
Μου έδωσαν το ψευδώνυμο 'Κρέμα Γιώτης', ο κούκλος αποκαλούσε τον εαυτό του 'Χάρμα Οφθαλμών' ενώ την οργάνωση συμπλήρωναν ο 'Διογένης Παλλάς' και ο 'Ρυζόγαλο Περιστερίου'. Ο κωδικός επικοινωνίας μας ήταν 'Χιώτη Μάμπο', τον αλλάζαμε όμως ανά διήμερο για να είμαστε σίγουροι πως δε τον έχει υποκλέψει κανείς.
Ο Χάρμα Οφθαλμών αποφάσισε πως η πρώτη αποστολή μας θα ήταν να τοποθετήσουμε βόμβα στο σταθμό του μετρό στη Ν. Σμύρνη στις τρεις το πρωί. Καταστρέφοντας το σταθμό θα γινόταν χαμός με τις συγκοινωνίες την επόμενη μέρα και η ομοφοβία αυτόματα θα σταματούσε. Ο Χάρμα μου εξήγησε πώς συνδέεται ο σταθμός της Ν. Σμύρνης με την ομοφοβία, αλλά βασικά εκείνη την ώρα κοίταζα τα μάτια του και φαντασιωνόμουν πως το κάναμε πάνω σ' ένα κινούμενο τρένο (όταν λέω πάνω, εννοώ στην οροφή) κι έτσι δε θυμάμαι λέξη απ' όσα είπε.
Το επόμενο πρωί, στις τρεις τα ξημερώματα, φτάσαμε στο σταθμό της Ν. Σμύρνης και η περηφάνια που θα άλλαζα την Ελλάδα με είχε ζαλίσει.«Έχεις άγχος Κρέμα;» με ρώτησε ο Χάρμα.
«Η καρδιά μου βαρά σα ταμπούρλο. Να! Βάλε το χέρι σου να δεις!»
«Μην ανησυχείς Κρέμα. Να δεις που όλα θα πάνε καλά και θα γίνεις ήρωας. Και Κρέμα... θέλω να ξέρεις, πως...»
«Πώς?»
«Αφού βάλουμε βόμβα, θέλω να σε βγάλω να σε κεράσω μία πατσά να τα πούμε οι δυο μας.»
Κοκκίνισα συγκινημένος και πλησίασα να τον φιλήσω αλλά αυτός τραβήχτηκε.
«Περίμενε!» είπε «Πρώτα ο αγώνας Κρέμα. Μετά όλα τ' άλλα.»
Εντυπωσιασμένος είδα πως είχαν τα κλειδιά της σιδερένιας καγκελόπορτας του σταθμού και μπήκαμε μέσα χωρίς πρόβλημα, ενώ ο Ρυζόγαλο απενεργοποίησε το συναγερμό. Κατεβήκαμε στην αποβάθρα και ο Διογένης έβγαλε απ' το μαύρο σακίδιό του τη βόμβα. Ήταν ένα μαύρο κουτί με μια οθόνη όπου κόκκινα ψηφία ήδη μετρούσαν αντίστροφα. Όπως τη κοιτούσα αποσβολωμένος, ο Χάρμα μ' άρπαξε ξαφνικά, και εμφανίζοντας απ' τη τσέπη του χειροπέδες μ' έδεσε σ' ένα στύλο.
«Χάρμα μου; Τι κάνεις;»
«Α ρε καημένο!» είπε, «Είμαστε χρυσαυγίτες μπάτσοι! Δε το κατάλαβες; Σε λίγο θα σκάσει η βόμβα, κι όταν βρουν τ' αποκαΐδια σου, και διαβάσουν το σημείωμα που θα στείλουμε στις εφημερίδες, η κοινή γνώμη θα σας μισήσει ακόμα περισσότερο!»
«Με κοροϊδεύεις τόση ώρα Χάρμα; Όλα ήταν μια καλοστημένη φάρσα για να πετύχεις τους ανίερους σκοπούς σου;»
«ΧΑΧΑΧΑΧΑ» γέλασε περιπαιχτικά ο Χάρμα.
«Κι ο πατσάς Χάρμα; Ήταν κι ο πατσάς ένα κρύο αστειάκι εις βάρος μου; Ξέρεις πώς το περίμενα αυτό το πατσά μαζί σου;»
«ΜΠΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! Θα το φας στη κόλαση τώρα Κρέμα!»
«ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΒΛΕΠΩ! Μπάτσε γουρούνι δολοφόνε! Δεν αξίζεις όσο μια κουράδα στα μάτια μου! Τσατσόνι!»
Οι τρεις βρωμόμπατσοι εξαφανίστηκαν κι έμεινα μόνος με τη βόμβα που σε 10 λεπτά θα σκορπούσε τα μέλη μου στα εφτά σημεία του ορίζοντα. Έπρεπε να βρω τρόπο να σταματήσω αυτό το κακό και να καθαρίσω τ' όνομα μου. Τεντώθηκα όσο μπορούσα και με την άκρη του ποδιού μου έφτασα τα δύο καλώδια που έβλεπα να εξέχουν απ' το περίπλοκο βομβιστικό μηχανισμό. Το ένα πράσινο και το άλλο κόκκινο; Ποιο ήταν όμως το σωστό για να την απενεργοποιήσω;
Το ένστικτό μου υπαγόρευσε να τραβήξω το πράσινο αλλά σκέφτηκα πως είμαι εξαιρετικά άτυχος άνθρωπος και άρα έπρεπε να πάω κόντρα στο ένστικτό μου και να τραβήξω το κόκκινο. Δε θα ήταν όμως ακόμα μεγαλύτερη ατυχία αν τελικά το σωστό ήταν το πράσινο το οποίο είχα επιλέξει αρχικά κι εγώ τελικά τράβαγα το κόκκινο;
Με αποφασιστικότητα άρχισα να κλωτσάω το πράσινο καλώδιο ελπίζοντας πως θα τα καταφέρω ενώ ταυτόχρονα σκεφτόμουν πως αγωνίζομαι για το κάθε ανώνυμο ομοφυλόφιλο που ταλαιπωρείται σ΄αυτή τη γαμημένη χώρα. Για καλή μου τύχη ο στύλος στον οποίο μ΄ είχαν δέσει αποκολλήθηκε απ' τα τραντάγματα και κατάφερα να πλησιάσω τη βόμβα και με κάποιο δισταγμό να τραβήξω τελικά το πράσινο καλώδιο.
Η αντίστροφη μέτρηση ευτυχώς σταμάτησε κι εγώ άρχισα να τρέχω μανιασμένος να πάω σπίτι μου προσπαθώντας να περάσω απαρατήρητος παρά το τεράστιο στύλο που κουβαλούσα μαζί μου.
