Μυ τη ψωνίσεις.

Τις προάλλες που έκανα γενική καθαριότητα στο σπίτι, βρήκα ξεχασμένα κάτι 3-κιλα βαράκια που μου είχε δωρίσει μια θεία κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '90. Βρίσκονταν άθικτα στο πάτο της ντουλάπας μέσα στο σκονισμένο πλέον κουτί της συσκευασίας τους. Σχεδόν για πλάκα άρχισα να τα ανεβοκατεβάζω τις επόμενες μέρες και σύντομα μου έγινε συνήθεια.

Λίγο καιρό μετά, κοιταζόμουν γυμνός στο καθρέφτη κι έκλαιγα όπως συνήθως αντικρίζοντας το θέαμα. Όταν όμως σήκωσα το χέρι μου να σκουπίσω ένα μελαγχολικό δάκρυ παρατήρησα πως στο αριστερό μου μπράτσο υπήρχε μια υποψία μυ. Κοίταξα καλύτερα προσπαθώντας να επιβεβαιώσω πως δεν ήταν οφθαλμαπάτη και όντως, ήταν σίγουρο, είχα πετάξει το πρώτο μου ποντίκι!

Τον αρχικό ενθουσιασμό μου που ήμουν πλέον μπρατσαράς διαδέχτηκε μια έντονη ανησυχία. Φόρεσα το βρακί μου και κάθισα σκεπτικός στο καναπέ του σαλονιού. Ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω το καινούριο μου εαυτό; Είχαν περάσει μόλις λίγα δευτερόλεπτα απ' αυτήν την αναπάντεχη ανακάλυψη και ήδη είχαν εμφανιστεί πάνω μου τα πρώτα σημάδια γκέι ναρκισσισμού. Με κατέλαβε μια έντονη επιθυμία να φωτογραφηθώ με το κινητό μου μπροστά σε καθρέφτη, να φορέσω αμάνικο ασφυκτικά στενό μπλουζάκι, να αποτριχωθώ και να κάνω solarium. Η ατμόσφαιρα γύρω μου είχε ηλεκτριστεί από την αδάμαστη σεξουαλικότητα που ανέδιδε ο μυς μου και πραγματικά ανησυχούσα πως αν τον παρουσίαζα και δημοσίως θα δημιουργούσα πρωτοφανή πανικό. Πόσοι θα μου την έπεφταν; Πόσους θα μπορούσα να κουμαντάρω; Αναγκαστικά θα ερχόμουν στη δυσάρεστη θέση να απορρίψω αρκετούς.

Σκεφτόμουν τα απογοητευμένα αγόρια που θα περπατούσαν μοναχικά στη βροχή στα πρόθυρα αυτοκτονίας προσπαθώντας να με ξεπεράσουν, τις ιαχές απόγνωσης που θα ακούγονταν σε όλο το Γκάζι, την οδύνη που θα προκαλούσα στις αθώες αντρικές ψυχές που αμείλικτα θα απέρριπτα. Πώς μπορούσα να το κάνω αυτό; Πώς θα άντεχε τέτοιο βάρος η συνείδησή μου;

"Η ομορφιά μου θα καταστρέψει πολύ κόσμο" ψιθύρισα λυπημένος. Στάθηκα πάλι στο καθρέφτη και σφίχτηκα για να δω μια ακόμα φορά τη νέα hawt εκδοχή μου. Με δυσκολία κρατήθηκα να μη μου χιμήξω. Έπρεπε όμως για μια ακόμα φορά να θυσιαστώ, να βάλω την ευτυχία μου σε δεύτερη μοίρα για το κοινό καλό. Θα αναγκαζόμουν να σταματήσω τη γυμναστική.

Τα βαράκια μπήκαν πάλι στη συσκευασία τους και αυτή τη φορά αποφάσισα να τα πετάξω στο κάδο απορριμμάτων της γειτονιάς όπως έφευγα απ' το σπίτι για δουλειά. Στο λεωφορείο καθόταν απέναντι μου ένα πανέμορφο θηλυπρεπές αγόρι και κοιτάζοντας τον με νόημα του είπα "Μπορεί να μη ξέρεις γιατί, αλλά μου χρωστάς μεγάλη χάρη".

revqueer@yahoo.com