Δώρα

Το τελευταίο διάστημα τα έχω μ’ ένα νεαρό φοιτητή του Πολυτεχνείου και για την επέτειο συμπλήρωσης τριών μηνών σχέσης μας, αποφάσισα να τον εντυπωσιάσω με κάποιο μοναδικό και ξεχωριστό δώρο, ειδικά μετά τη παταγώδη αποτυχία της επετείου των δύο μηνών μας, όταν εμπνεόμενος από το “Sex and the City’, ως άλλη Σαμάνθα, μαγείρεψα του κόσμου τα καλούδια και τα τοποθέτησα σε στρατηγικά σημεία του γυμνού κορμιού μου για να του προσφέρω μια βραδιά γαστριμαργικής και σεξουαλικής ηδονής που θα του έμενε αξέχαστη. Δε ξέρω αν έχετε πρόσφατα προσπαθήσει να ισορροπήσετε δύο κομμάτια παστίτσιο στα οπίσθιά σας, αλλά είναι μια διαδικασία που απαιτεί ένα επίπεδο υπομονής που μάλλον ακόμα δε κατέχω, και πιστεύω πως σε μελλοντική παρόμοια απόπειρα θα ήταν φρόνιμο να αποφύγω γενικά την ελληνική κουζίνα, ή έστω να αφήσω τα φαγητά να κρυώσουν λίγο.

Αλλά αλήθεια, τι δώρο να κάνεις σ’ ένα παιδί που έχει τα πάντα (αφού έχει εμένα) ; Απ’ ότι έχω καταφέρει να του αποσπάσω, του αρέσει πολύ ο Αύγουστος Κορτώ, το Project Runway, η ποδηλασία κι εγώ, αλλά οι προσπάθειές μου να συνδυάσω όλα τα παραπάνω σ’ ένα δώρο έπεσαν στο κενό. Για ένα διάστημα είχα αποφασίσει να του στείλω στη σχολή 90 κατακόκκινα τριαντάφυλλα, ένα για κάθε μέρα ευτυχίας που περάσαμε μαζί. Τον φανταζόμουν να παρακολουθεί βαριεστημένος κάποιο μάθημα όταν θ’ άνοιγε η πόρτα του αμφιθεάτρου και θα έμπαινε ο λουλουδάς με το τεράστιο μπουκέτο παραμάσχαλα και θα ρωτούσε ‘Είναι εδώ ο Χρήστος Σ;’. Αυτός θα κατακοκκίνιζε από σεμνότητα ενώ τα φιλαράκια του (που όπως όλοι οι φοιτητές Πολυτεχνείου, είναι σέξυ) θα τον άρχιζαν στη καζούρα και μετά θα χειροκροτούσαν όρθιοι όπως παραλάμβανε το δώρο μου και θα έσκιζαν τις μπλούζες τους και θα τις πέταγαν στον αέρα και θα χόρευαν όλοι μαζί αισθησιακά.

Τελικά μετά από σοβαρή και ώριμη σκέψη αποφάσισα να του κάνω πάρτυ έκπληξη στη γκαρσονιέρα του στου Ζωγράφου καλώντας το αγαπημένο του συγκρότημα, τους Franz Ferdinand για μια ιδιωτική συναυλία. Επηρεασμένος από τις ελληνικές τηλεοπτικές σειρές που στα πρωτοχρονιάτικα συνήθως επεισόδιά τους εμφανίζεται από το πουθενά κάποιος σούπερ διάσημος τραγουδιστής, πίστευα πως οι δημοφιλείς καλλιτέχνες συνηθίζουν γενικά να επισκέπτονται μεσοαστικά σπίτια για να διασκεδάσουν με τραγούδι και χορό τους ενοίκους τους.

Τα πράγματα όμως δεν ήταν έτσι. Το μάνατζμεντ του συγκροτήματος περιγέλασε το αίτημά μου και ζήτησε ένα φρενήρες ποσό ενώ δεν έδειχναν να αλλάζουν στάση όταν προσπάθησα να τους εξηγήσω πόσο σημαντικό είναι στο σημερινό γκέι κόσμο να κάνεις σχέση τρεις μήνες. Δεν το έβαλα όμως τόσο εύκολα κάτω και με επιμονή και υπομονή κατάφερα μετά από απανωτές προσπάθειες να σιγουρέψω τη παρουσία τους στο πάρτυ για 2 που σχεδίαζα.

Λίγες μέρες μετά, ενώ καθόμασταν αγκαλιασμένοι διαβάζοντας Perez Hilton, ο Χρήστος γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε πως δεν ήθελε να ανταλλάξουμε δώρα για τη τρίμηνη επέτειό μας.

«Δεν έχει νόημα ρε συ» μου είπε, «εμείς δεν έχουμε ανάγκη από δώρα και τέτοιες βλακείες».
Ένιωσα το αίμα μου να παγώνει, η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σα τρελή, και το στόμα μου στράβωσε λίγο, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες μου πως είχα πάθει μίνι εγκεφαλικό. Τι ήθελε να μου πει;
«Χρήστο τι εννοείς;» ρώτησα υψώνοντας άθελά μου τη φωνή μου.
«Ε να ρε συ» απάντησε, «μου φαίνονται λίγο χαζά όλα αυτά. Κλείνουμε τρεις μήνες σχέση. Ε οκ, δε θα τρελαθούμε κιόλας».
«Άκου Χρήστο» είπα και αφού αποδεσμεύτηκα από την αγκαλιά του στάθηκα όρθιος απέναντι του. «Για να μιλήσω τη γλώσσα σου, φαντάσου πως σε κάθε σχέση αντιστοιχεί ένα γεωμετρικό σχήμα. Άλλοι σχηματίζουν ερωτικά τρίγωνα, άλλοι είναι σα δυο ευθείες που δε τέμνονται ποτέ, άλλοι είναι σα δυο ομόκεντροι κύκλοι που ο ένας περικλείει τον άλλο και ο άλλος ασφυκτιά. Εμείς, Χρήστο, θέλω να είμαστε το γεωμετρικό σχήμα της καρδιάς. Και γι’αυτό πρέπει να ανταλλάξουμε δώρα.»
Με τα πολλά τον έπεισα και αφού τον έβαλα να μου υποσχεθεί πως θα μου πάρει κανονικό δώρο κι όχι από εκείνα τα πάμφθηνα δήθεν συμβολικά ξενέρωτα δώρα του τύπου «Μωρό μου σου έφτιαξα με τα χεράκια μου αυτή τη ζωγραφιά για την επέτειό μας» συνέχισα κανονικά τα σχέδιά μου.

Όταν έφτασε εκείνη η μέρα κατάφερα με τη βοήθεια φίλων να διώξω το Χρήστο απ' το σπίτι και περίμενα υπομονετικά να φτάσουν τ' αγόρια του συγκροτήματος για να κάνουν sound check και κυρίως για να προβάρουμε το φινάλε όπου εγώ και οι Franz θα σχηματίζαμε με τα γυμνά κορμιά μας τη λέξη ΧΡΗΣΤOΣ στο χαλάκι του σαλονιού.

Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως διαπίστωσα πως το συγκρότημα που είχα κλείσει δεν ήταν οι Franz Ferdinand αλλά ένα tribute band που έβγαζε τα προς το ζην κάνοντας επί πληρωμή μιμήσεις των τεσσάρων σκοτσέζων και αν και η ομοιότητα ήταν εκπληκτική κάπως τους πρόδιδε το γεγονός πως ήταν απ' το Καμερούν. Μέσα σε πέντε λεπτά είχαμε πλακωθεί στις φάπες, δεν ήθελαν με τίποτα να περάσει το δικό μου, και σύντομα τα είχαν μαζέψει και είχαν φύγει, αφού όμως βεβαιώθηκαν πως είχαν χρεώσει τη πιστωτική μου για τις υπηρεσίες τους.

Όταν γύρισε ο Χρήστος με βρήκε να κλαίω με λυγμούς στο χαλί προσπαθώντας μάταια να σχηματίσω μονάχος το όνομά του και αφού με αγκάλιασε του εξήγησα λεπτομερώς τι είχε συμβεί. Αμέσως με παρηγόρησε και αφού έβγαλε από τη τσέπη του ένα βελούδινο κουτάκι , πέρασε στο καρπό μου ένα πανάκριβο ρολόι που είχε στο καντράν τα αρχικά μου σχηματισμένα με διαμαντόπετρες.

Ντράπηκα πάρα πολύ που δε του είχα κάποιο δώρο και αφού τον κοίταξα στα μάτια και προσευχήθηκα με όλη μου τη δύναμη να μην έχει δει το Notting Hill του ψιθύρισα παθιασμένα
«Είμαι απλά ένα αγόρι που στέκεται μπροστά από ένα άλλο αγόρι ζητώντας του να τον αγαπήσει».

revqueer@yahoo.com