Λατρεύω...

Λατρεύω:

Ellen Degeneres

Philip Roth

Woody Allen

Madonna

Alan Hollinghurst

Jon Stewart

Δημήτρης Παπαϊωάννου

Πέτρος Τατσόπουλος

Cate Blanchett

erva_cidreira

Margaret Atwood

James Baldwin

Michael Moore

Λάκης Λαζόπουλος

Ζωρζ Σαρρή

Κωνσταντίνος Βήτα

Edward Norton

Monty Python

Ricky Gervais

les_boi

Απεχθάνομαι:

Perez Hilton

George Bush

Άδωνις Γεωργιάδης

Τατιάνα Στεφανίδου

Fred Phelps

Oprah Winfrey

Celine Dion

Παναγιώτης Ψωμιάδης

Silvio Berlousconi

Barbara Streisand

Adam Sandler

Πέτρος Κωστόπουλος

Μητροπολίτης Άνθιμος

David Beckham

Gwyneth Paltrow

50 Cent

Bill O' Reilly

Ann Coulter

Βάνα Μπάρμπα

Paulo Coehlo

(Next time: Εμείς οι intellectuals.)

revqueer@yahoo.com

Από μικρό κι από τρελό...

Όταν πριν από περίπου 4 χρόνια έμαθα πως η θεία μου ήταν έγκυος και περιμέναμε καινούριο ξαδερφάκι ένιωθα για πρώτη φορά σχεδόν ενθουσιασμένος για τη καινούρια προσθήκη στην ήδη πολυπληθέστατη οικογένεια . Για κάποιο ανεξήγητο λόγο δέθηκα πολύ με το συγκεκριμένο αγοράκι και ανέλαβα ευθύς το ρόλο του μεγαλύτερου ξαδέρφου που το κακομαθαίνει. Μαζί με τη θεία διαλέξαμε το καροτσάκι του, ξόδεψα τα πρώτα μου λεφτά ever για να του πάρω παιχνιδάκια και γενικά όποτε περνάω από το σπίτι τους (τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα) όλο και κάτι του πηγαίνω, γι' αυτό άλλωστε κι εκείνο μου δείχνει μια ιδιαίτερη συμπάθεια.



Στο μέσον του φετινού καλοκαιριού μαζευτήκαμε όλοι οικογενειακώς στο σπίτι, κι όταν λέω όλοι, αναφέρομαι σε όλο το οικογενειακό δέντρο, θείοι, θείες , κουμπάροι, μπατζανάκηδες κτλ, συνολικά γύρω στα 40 άτομα. Παρόντες ήταν και κάποιοι οικογενειακοί φίλοι συμπεριλαμβανομένου και του παπά που με βάφτισε (ναι είναι θεότρελος). Όπως είναι φυσικό τη προσοχή μονοπωλούσε ο μικρός, ο οποίος μόλις είχε αρθρώσει και τις πρώτες του λεξούλες κάνοντας τους υπόλοιπους να κρεμόμαστε από τα χείλη του για μια ατάκα.



Η μητέρα του τότε ξεκίνησε το γνωστό παιχνίδι 'κοιτάξτε τι διάνοια είναι το παιδί μου' . 'Τι είναι η γιαγιά;' 'Όμορφη' απαντούσε το μικρό (καλά, δεν ακουγόταν και τόσο καθαρά, αλλά με λίγη φαντασία το έπιανες), συνέχιζε η θεία 'Τι είναι η ξαδέρφη η Άννα;' 'Όμορφη' απαντούσε πάλι ο μπόμπιρας και ου το καθεξής, μέχρι που κάθε γυναίκα της συντροφιάς μας είχε δεχθεί τους επαίνους του γλυκύτατου ξαδέρφου.



Εκείνη τη στιγμή μια ακατανόητη αυθόρμητη δύναμη (ας την ονομάσουμε διάολος) με έκανε να ρωτήσω' Κι εγώ τι είμαι;' 'Πούστης' απάντησε το μικρό τόσο καθαρά που νόμιζες πως είχε μπει μέσα του το πνεύμα του Χατζηνικολάου.



Η παγωμάρα εξαπλώθηκε με γρήγορους ρυθμούς στο δωμάτιο και μετά το αρχικό σοκ άρχισα να γελάω όπως κάνω κάθε φορά που δε ξέρω τι να πω και θέλω να δείξω πόσο cool άτομο πραγματικά είμαι. Σιγά σιγά το γέλιο εξαπλώθηκε σα ντόμινο και στους συγγενείς μέχρι που όλοι είχαμε διπλωθεί από τα γέλια, οι άλλοι γνήσια γέλια, εγώ κλαίγοντας από μέσα μου γοερά. Όταν ο μικρός είδε πως η ατάκα του είχε σουξέ άρχισε να χτυπά παλαμάκια και να φωνάζει 'Πούστης, πούστης, πούστης, πούστης, πούστης!!!!' ενώ εγώ γελούσα όλο και πιο δυνατά σε σημείο υστερίας για να καλύψω ό,τι μπορέσω, και ως αποτέλεσμα κάθε μου ανάσα ακουγόταν σαν εκείνες που βγάζει ο Βασίλης Καρράς.


Από εκείνη τη στιγμή βέβαια το γλυκό εκείνο αγγελούδι, μετατράπηκε στο απόλυτο σκατόπαιδο, κι ενώ σκεφτόμουν πόσο παρεξηγημένη φιγούρα ήταν τελικά ο Ηρώδης κατάλαβα πως το δόλιο δε φταίει σε τίποτα και σίγουρα ο μαλακοπίτουρας ο πατέρας του κρύβεται πίσω απ' αυτά τα λογάκια. Φταίω τώρα εγώ να τον διολοστείλω όποτε με φωνάζει από το σπίτι να προσέχω το μικρό όταν αυτός πάει να πιει ένα καφέ με τη σύζυγο;



(Next time: Λατρεύω...)



revqueer@yahoo.com

From Page to Screen

Από τις μεγαλύτερες εμμονές μου είναι να διαβάζω βιβλία που θα γυριστούν σε ταινίες. Κάθε χρόνο μαθαίνω ποια ταινία βασισμένη σε βιβλίο είναι σε φάση γυρισμάτων και τρέχω να το αγοράσω. Φέτος έχουμε:

Atonement

Το συγκεκριμένο βιβλίο του Ian McEwan εξελίσσεται σα μια παλιομοδίτικη ιστορία ενός ανεκπλήρωτου έρωτα μέχρι που το συγκλονιστικό και αναπάντεχο φινάλε ανατρέπει όσα μέχρι εκείνη τη στιγμή νομίζαμε. Ελπίζω το τέλος να μην αλλοιωθεί για τις ανάγκες τις ταινίας, αν και στις μέχρι τώρα προβολές στα διάφορα φεστιβάλ έχει πάρει θριαμβευτικές κριτικές.

Persepolis

Βασισμένο στο ομώνυμο κομικ της Marjane Satrapi που εξιστορεί τα προσωπικά της βιώματα στο Ιράν τη πρώτη περίοδο του καθεστώτος Χομεϊνί. Αξεπέραστο όπως και απ'ότι φαίνεται θα είναι η ταινία που κυκλοφορεί στα μέρη μας 8/11.








Kite Runner

Τεράστια επιτυχία του συγγραφέα Khaled Hosseini προσωπικά μου φάνηκε λίγο μελοδραματικό και ειδικά προς το τέλος του βιβλίου κάπως αδιάφορο. Το τρέιλερ πάντως φαίνεται ενδιαφέρον και η ταινία έχει ήδη προκαλέσει συζητήσεις ειδικά στο Αφγανιστάν όπου διαδραματίζεται το μεγαλύτερο μέρος της υπόθεσης, καθώς φαίνεται πως υπάρχουν ανησυχίες για την ασφάλεια των δύο μικρών πρωταγωνιστών. Δε λέω άλλα, όταν δείτε τη ταινία θα καταλάβετε!





No country for old men

Οι αδερφοί Κοέν λάτρψαν όπως φαίνεται το συγκεκριμένο βιβλίο του Cormac McCarthy και απ΄ ότι λέγεται γύρισαν μια από τις καλύτερες ταινίες της καριέρας τους. Μου άρεσε πολύ η ματιά του συγγραφέα στη white trash Αμερική και παρά την έντονη βία, πρόκειται για μια πολύ συγκινητική ιστορία.


Golden compass

Πρώτο μέρος της Τριλογίας 'His Dark Materials' φιλοδοξεί να γίνει ο νέος Άρχοντας των Δαχτυλιδιών'. Η Καθολική εκκλησία έχει ήδη αντιδράσει διότι το βιβλίο κατά ένα τρόπο προωθεί την αθεϊα. Από τη τριλογία το αγαπημένο μου είναι το δεύτερο βιβλίο, αν πάει καλά το πρώτο μέρος θα το δούμε σε λίγα χρονάκια. Υπομονή!






Love in the time of cholera

Το γνωστό αριστούργημα του Marquez μεταφέρεται στο σινεμά με πρωταγωνιστή το Javier Bardem και αν κρίνω από το τρέιλερ το αποτέλεσμα φαίνεται απογοητευτικό. Θα δούμε.





Blindness
Από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει εδώ και πάρα πολύ καιρό! Μαθαίνω τα γυρίσματα μόλις ολοκληρώθηκαν αλλά ακόμα δεν υπάρχει τρέιλερ. Η φωτογραφία στην αρχή του post της υπέροχης Julianne Moore είναι η πρώτη που κυκλοφόρησε.


Dying animal

Ο αγαπημένος μου συγγραφέας Philip Roth γράφει μια αλλόκοτη ιστορία για τον έρωτα ενός καθηγητή πανεπιστημίου με μια πολύ νεότερή του γυναίκα. Ο τίτλος θα είναι 'Elegy" και πρωταγωνιστούν Ben Kingsley και Penelope Cruz.



(Next time: Από μικρό κι από τρελό...)

revqueer@yahoo.com



P.S.: Αύριο κάνω μια πολύ μικρή επεμβασούλα η οποία όμως θα με κρατήσει περίπου μια εβδομάδα μακριά από τη δουλειά! Γιούπιιιιιιιιιιιιιι!!!!

Γίνε ο Έλληνας τζέντλεμαν!

' 'Ο Έλληνας Τζέντλεμαν' του Χρήστου Ζαμπούνη είναι ένας εξαιρετικά εύχρηστος οδηγός που επιτρέπει στο μέσο Έλληνα μισθωτό, μετά από σκληρή μελέτη βέβαια, να ανακηρυχθεί σε αριστοκρατική φιγούρα, σαν κι αυτή του κυρίου που κοσμεί το εξώφυλλο. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε κεφάλαια με τίτλους όπως 'Στο καζίνο', 'Στο σκάφος', 'Στο φουσκωτό' (γιατί αλλιώς συμπεριφέρεσαι στο ένα κι αλλιώς στο άλλο) αποδεικνύοντας πως τζέντλεμαν μπορείς να είσαι σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας. Αν και σε σκάφος εγώ δε προβλέπεται να ανέβω ούτε με σφουγγαρίστρα στο χέρι στο προσεχές χρονικό διάστημα, ξεκίνησα τη μελέτη του εν λόγω πονήματος του Ζαμπούνη και έντρομος ανακάλυψα πως τόσο καιρό που νόμιζα πως είχα τρόπους, ήμουν στην ουσία ένα γουρούνι, ένα τελειωμένο βλαχαδερό, ένας άνθρωπος του Νεάντερταλ, ένας τιποτένιος.

Θα επέτρεπα στον εαυτό μου να ζει σ' αυτή την ημιζωώδη κατάσταση; Όχι φίλοι μου! Έτσι αποφάσισα για μια ακόμα φορά (όπως κάνω μια - δυο φορές την εβδομάδα) να αλλάξω ριζικά τη ζωή μου.

Από τα πρώτα θέματα που με απασχόλησαν είναι το αν θα απαιτώ να με φωνάζουν Sir ή Lord. Το Sir είναι σίγουρα πιο εύηχο, σύντομο και ευκολομνημόνευτο για το μέσο Έλληνα, αλλά όσο να' ναι το Lord ανταποκρίνεται περισσότερο στο νέο προφίλ που επιθυμώ να λανσάρω. Έκατσα μερικές ώρες μπροστά στο καθρέφτη κάνοντας πρόβες 'Why you look wonderful, Sir' 'It's a great honour to meet you my Lord', ναι τελικά νομίζω Lord. Ένας Lord πρέπει βέβαια να ντύνεται και καταλλήλως οπότε ήταν επιβεβλημένη η άμεση επίσκεψη μου σε ανάλογο κατάστημα.

Όταν ανακάλυψα πως τα 30 ευρώ που σκόπευα να διαθέσω δεν αρκούσαν για ένα κοστούμι γνωστού σχεδιαστή, αναγκάστηκα να αποτανθώ στη ράφτρα της γειτονιάς, τη κυρα- Φούλα, που ειδικεύεται στο στένεμα εσωρούχων. Αν και είχε κάθε καλή πρόθεση να με βοηθήσει υπήρχε μια κάποια δυσκολία επικοινωνίας, διότι η κυρα- Φούλα δε μιλάει καλά τα γαλλικά, τη γλώσσα που έχω υιοθετήσει για τις καθημερινές συναλλαγές μου. Δε το έβαλα κάτω όμως και αντιγράφοντας με προσοχή το παπιγιόν του κυρίου στο εξώφυλλο έφτιαξα ένα ολόιδιο από μαύρο χαρτόνι που ( από μακριά τουλάχιστον) πραγματικά ήταν εξαιρετικό.

Αυτό που με εξέπληξε ως τζέντλεμαν ήταν η αβάσταχτη μοναξιά. Είναι τόσο δύσκολο να είσαι ένας πραγματικός κύριος όταν όλοι οι γύρω σου φτύνουν, τρώνε με το στόμα ανοιχτό και κλάνουν ανέμελα χωρίς ίχνος διάκρισης. Πού θα έβρισκα άλλους όμοιους με μένα; Πού συχνάζουν οι αληθινοί τζέντλεμαν;

Έστησα καρτέρι έξω από το κτήμα Νάσιουτζικ. Το τρίτο βράδυ, όπως κοίταζα έξω από το χαρτόκουτο που είχα στήσει για να μου παρέχει μια υποτυπώδη προστασία από τα στοιχεία της φύσης, μια λιμουζίνα έσκασε μύτη. Πηδώντας θάμνους, λιμνούλες και δύο σειρές από ηλεκτροφόρους φράκτες έκανα τη θριαμβευτική μου είσοδο στο κτήμα. Ήταν όλοι εκεί. Πρέσβεις, δικηγόροι, ηθοποιοί, βουλευτές, όλοι αυτοί που τόσα χρόνια θαυμάζω.

'What a gloooooorious evening' είπα με άπταιστη αγγλική προφορά σε έναν ανυποψίαστο κύριο ο οποίος μάλλον ζήλεψε τα γυαλιστερά μοκασίνια μου και φώναξε 5 τραμπούκους σεκιουριτάδες που με πέταξαν φαρδύ πλατύ στο παρακείμενο δρομάκι. Δε πτοήθηκα όμως. Σηκώθηκα περήφανα, ίσιωσα το παπιγιόν και συνέχισα να περπατάω με το κεφάλι ψηλά. Όπως θα έκανε κάθε σωστός τζέντλεμαν.

(Next time: From page to Screen)
revqueer@yahoo.com

Και ο χρόνος περνά...

'Ορισμένα τινά Ελληνικά θήλεα ζητούν να δοθή ψήφος εις τας γυναίκας. Σχετικώς με το ίδιον τούτο θέμα διαπρεπέστατος επιστήμων είχεν άλλοτε αναπτύξη από του βήματος της Βουλής το επιστημονικώς πασίγνωστον, άλλως τε, γεγονός ότι παν θήλυ διατελεί εις ανισόρροπο και έξαλλον πνευματικήν κατάστασιν ωρισμένας ημέρας εκάστου μηνός.Επειδή, εν τούτοις, αι ημέραι αύται, δεν συμπίπτουν ως προς όλα τα θήλεα, είναι αδύνατον να ευρεθεί ημέρα πνευματικής ισορροπίας και ψυχικής γαλήνης όλων των θηλέων, ώστε την ευτυχή εκείνη ημέραν να ορίζωνται αι εκάστοτε εκλογαί. Η γυναικεία συνεπώς ψήφος είναι πράγμα επικίνδυνον, άρα αποκρουστέον.'

(Νέα Ημέρα, 20.3.1928)

Το συγκεκριμένο άρθρο κυκλοφορεί εδώ και καιρό στο διαδίκτυο και εκτός του ότι αποτελεί μνημείο του μόσο μακριά μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη μαλακία προκειμένου ο κάθε κομπλεξικός να στερήσει από κάποιον συνάνθρωπό του που δε χωνεύει τα πλέον στοιχειώδη και αυτονόητα δικαιώματα, σίγουρα δείχνει πόσο με το πέρασμα του χρόνου αλλάζει μια κοινωνία τρόπο σκέψης.

Πραγματικά δεν είναι απίστευτο, σχεδόν σουρεαλιστικό το παραπάνω κείμενο; Και αλήθεια τι απ'όλα αυτά που λέμε και κάνουμε σήμερα θα ακούγονται αστεία σε 80 χρόνια και ποίοι θα λέμε πως ήταν μπροστά από την εποχή τους; Παρακαλώ να παρατηρήσετε πως τα λεγόμενα του κυρίου στο άρθρο της 'Νέας Ημέρας' υποστηρίζονται και από 'διαπρεπέστατο επιστήμονα' που μάλιστα μίλησε και στη Βουλή επί του θέματος!!! Άρα μιλάει με στοιχεία!

Αυτά να κοιτάνε όλοι οι 'έξυπνοι' που μιλάνε για κουσούρια, «...αν δεν είσαι και λίγο γκέι, τον πούλο…» και άλλα τέτοια βαθυστόχαστα και πετυχημένα. Βέβαια κανείς δε πρέπει να εξαιρεί τον εαυτό του από το μαγικό κόσμο της μαλακίας, όλοι έχουμε πετάξει τα μαργαριτάρια μας, και ας είμαστε πιο προσεκτικοί όταν το παίζουμε ξερόλες και παντογνώστες.

(Next time: Γίνε κι εσύ ο Έλληνας τζεντλεμαν!)

revqueer@yahoo.com

In Reality

Νέο reality παιχνίδι στην Αμερική με το τίτλο Kid Nation παίρνει σαράντα παιδιά 8-15 ετών από τις οικογένειές τους (ποιοί γονείς τα δίνουν θα 'θελα να 'ξερα) και τα στέλνουν σ'ένα χωριό στη μέση του πουθενά όπου με ελάχιστη επίβλεψη ενηλίκων πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνα τους στήνοντας μια δική τους κοινωνία.
Σε άλλο πετυχημένο reality σούπερ γκόμενος που έχει πια σιχαθεί τα ατέλειωτα one night stand πρέπει να επιλέξει ανάμεσα σε 25 ξελιγωμένες τσούλες ποια θα κάνει ταίρι του. Αυτά στο 'The Bachelor' που παρακαλώ βρίσκεται στην ενδέκατη σεζόν!!!!
Αλήθεια, που φτάνουν τα όρια του αδηφάγου τηλεοπτικού κοινού; Εγώ πάντως παραθέτω τις δικές μου προτάσεις για νέα reality και παρακαλώ στείλτε μου και δικές σας ιδέες. Το πράγμα έχει πολυ χρήμα!

1) Monks
Προτεινόμενος παρουσιαστής: Μητροπολίτης Θεσ/νίκης Άνθιμος.

Η εκπομπή ακολουθεί 5 νέους που επιθυμούν να μονάσουν στο Άγιο Όρος. Ο αγώνας θα είναι δύσκολος αλλά ο νικητής θα υπογράψει συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας με μονή της επιλογής του. Κριτές οι ακόλουθοι: Μητροπολίτης Ξεκώλιος, Μητροπολίτης Αυνάνιος, και ο ιερομόναχος Μπαλαμούτιος.
Οι νέοι θα υποβάλλονται σε σκληρές δοκιμασίες για να διαπιστωθεί ο ακέραιος χαρακτήρας τους, κυρίως με τη μορφή πειρασμών. Κατά τη διάρκεια νηστείας θα τους τοποθετούν σε απόσταση χειρός πουράκια Caprice Παπαδοπούλου ενώ οι τρεις κριτές θα ψήνουν κοντοσούβλι παραδίπλα αφήνοντας τις μυρωδιές να κατακλύζουν τους επίδοξους μοναχούς. Παράλληλα αυτοί θα φωνάζουν 'ΜΜΜμμμμ μα είναι θεσπέσιο! Γειά στα χέρια σου πάτερ μου.' Τα βράδια αιθέριες παρουσίες θα προσπαθούν να παραπλανήσουν τους συμμετέχοντες σε κάθε λογής ανείπωτες σεξουαλικές πράξεις και όποιος ενδώσει πάει σπίτι του χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Μέσα στο διάστημα τριών μηνών, θα πρέπει οι υποψήφιοι να έχουν τελέσει τουλάχιστον ένα θαύμα (ακόμα και τρικ με τραπουλόχαρτα) ή αν αυτό δε καταστεί εφικτό, να δουν κάποιο όραμα αγίου ή έστω κάποια να διατυπώσουν προφητεία για τα αποτελέσματα του ποδοσφαιρικού αγώνα της Κυριακής.

2) So You Think You're A Fascist
Προτεινόμενος Παρουσιαστής: Κώστας Πλεύρης

20 Εβραίοι απαγάγονται από τη παραγωγή και κλείνονται σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο. Νικητής όποιος καταφέρει να ξε- Εβραϊστεί το γρηγορότερο. Μελετούν ευλαβικά το 'Αγών Μου' του Χίτλερ και τους γίνονται συνεχείς μεταγγίσεις για να μειωθεί το εβραϊκό τους αίμα και να αντικατασταθεί με αίμα άλλων εθνοτήτων κατά προτίμηση ελληνικό. Κάθε εβδομάδα υποβάλλονται σε εξονυχιστικά τεστ από το παρουσιαστή για να διαπιστωθεί ποιός τα πάει καλύτερα, ενώ ο πιο πεισματικά Εβραίος κάθε εβδομάδας ακούει από τα χείλη του παρουσιαστή το αποτέλεσμα 'Θα γίνετε σαπούνι. Λυπάμαι πολύ.'

3) Your Highness!
Προτεινόμενος παρουσιαστής: Κορομηλά

Επιλέγονται τυχαία 15 παιδάκια από ορφανοτροφείο και τους ανακοινώνεται πως στη πραγματικότητα είναι πριγκηπόπουλα, γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών. Μεταφέρονται για τον επόμενο μήνα σε 15 διαφορετικά παλάτια της Ευρώπης όπου ζουν μέσα στη χλίδα και στα κομφόρ μέχρι το τέλος που το κοινό ψηφίζει το αγαπημένο του ορφανό το οποίο θα στεφθεί βασιλιάς/βασίλισσα κάποιου ξεχασμένου κρατιδίου της Αφρικής. Στα υπόλοιπα θα πουν "Καλέ, πλάκα κάναμε!" και θα τα επιστρέψουν στο ορφανοτροφείο. Επειδή είναι ορφανά δε σημαίνει πως δεν έχουν και αίσθηση του χιούμορ.



(Next Time: Και ο χρόνος περνά...)
revqueer@yahoo.com

Hollinghurst and Me

Η ανακοίνωση δεν άφηνε περιθώρια για αμφιβολίες. Πέμπτη 1/12/2005 ο Αlan Hollinghurst θα ήταν στην Αθήνα σε ξενοδοχείο στη Σοφοκλέους να μιλήσει για το νέο του βιβλίο The Line Of Beauty, βραβευμένο τη προηγούμενη χρονιά με το βραβείο Μπούκερ, και να υπογράψει αντίτυπα. Η χαρά που θα έβλεπα από κοντά ένα είδωλό μου μπορεί μόνο να συγκριθεί με τη χαρά ενός 14χρονου κοριτσιού που μαθαίνει πως θα συναντήσει το Σάκη (όχι ΑΥΤΟΝ, τον άλλο, το τραγουδιστή).

Στα μέχρι τώρα βιβλία του Hollinghurst οι ήρωες είναι πάντα gay και δε λείπουν οι εξαιρετικά γραφικές περιγραφές σεξουαλικών σκηνών, κάτι που σκανδάλισε μεγάλο μέρος του συντηρητικού αγγλικού τύπου με αποκορύφωμα το πρωτοσέλιδο της σκανδαλοθυρικής 'The Sun' που έγραψε το θρυλικό 'Gay Sex Wins Booker'! Αγαπημένο μου βιβλίο του το 'The Folding Star' που κυκλοφορεί στα ελληνικά με τον ανεκδιήγητο τίτλο 'Τα Σκοτεινά Μονοπάτια του Έρωτα' (όχι δεν είναι σειρά του Μανουσάκη) και πραγματικά νομίζω πως πρέπει να τσακιστείτε όλοι να το διαβάσετε πάραυτα.

Επειδή γενικά δε με εμπιστεύομαι σε τέτοιες περιπτώσεις έθεσα στον εαυτό μου εκ των προτέρων ορισμένους κανόνες

1) Σε καμία περίπτωση ενώ υπέγραφε δε θα άρχιζα τις μαλακίες του τύπου "Oh, my God I'm your number 1 fan, you're soooooo talented"

2) Στη περίπτωση που υπήρχε κάποιος ωραίος θαυμαστής του και πιάναμε κουβέντα δε θα άρχιζα να του αναφέρω κουλά βιογραφικά στοιχεία ή να αναλύω με ύφος χιλίων καρδιναλίων το έργο του, τις επιρροές του κτλ.

3) Δε θα ζητούσα από τον Αlan να υπογράψει εκτός από τα βιβλία και το μπούτι μου.

Επίσης σε περίπτωση που με συνέπαιρνε η όλη γνωριμία και ένιωθα πως πρόκειται να παραβώ έναν από τους προαναφερθέντες κανόνες, θα σηκωνόμουν διακριτικά και θα έφευγα.

Από το άγχος μου να είμαι στην ώρα μου, έφτασα στο ξενοδοχείο μία ώρα πριν τη παρουσίαση και μπήκα να καθίσω στη σχεδόν άδεια άιθουσα. Ενώ κάθε φυσιολογικός άνθρωπος θα καθόταν στις μπροστινές σειρές, εγώ για κάποιο λόγο έκατσα στη τέρμα πίσω δεξιά γωνία με ένα σφίξιμο στο στομάχι και άγχος λες και περίμενα την εκτέλεσή μου. Πέρασε σιγά σιγά και η ώρα, μαζεύτηκε κόσμος, μερικές κάμερες και ο Βαλλιανάτος.

Ο Alan ήταν εξαιρετικά εμφανίσιμος και εξαιρετικά Άγγλος. Πολύ ευγενικός, με πολύ χαμηλή φωνή και χωρίς ίχνος έπαρσης, ήταν το ακριβώς αντίθετο της εγχώριας ψωνισμένης ψευδο-intellectual κοινότητας. Μίλησε λίγο ο ίδιος, του πήρε μια μικρή συνέντευξη ο Απόστολος Δοξιάδης και τέλος, μας διάβασε ένα απόσπασμα απο το 'Line of beauty' και μάλιστα ένα εξαιρετικά dirty κομμάτι όπου ο κεντρικός ήρωας το κάνει με έναν μαύρο σε ένα πάρκο στην Αγγλία. Μετά δέχτηκε ερωτήσεις από εμάς (εγώ εννοείται το βούλωσα και άκουγα) όπου βασικά συζητήθηκε το πόσο ανούσιες είναι οι ταμπέλες τύπου 'gay novel' 'gay συγγραφέας' κτλ. Παρών ήταν ο Πάνος Κούτρας (σκηνοθέτης των ταινιών 'Η επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά' και 'Αληθινή Ζωή'). Ομολογώ πως λίγο μου την έσπασε με τις ερωτήσεις του και μου φάνηκε πως έπαιρνε τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά κάτι που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις κουλές -άψογες ταινίες του.

Περιμένοντας υπομονετικά να έρθει η σειρά μου για υπογραφή και ενώ οι παλμοί της καρδιάς μου είχαν φτάσει τους 298 το δευτερόλεπτο, όλο και πλησίαζα το συγγραφέα και πραγματικά θαύμαζα όλο το κόσμο που πέρναγε από μπροστά του και χωρίς να ξεφτιλίζεται έπιανε κουβέντα μαζί του λες και ήταν παλιοί γνωστοί. Όταν έφτασε η σειρά μου του είπα ένα ξερό Hi, του ακούμπησα με έναν ηχηρό γδούπο τα βιβλία στο τραπέζι και στη συνέχεια κοίταζα το πάτωμα (Ούτε ίχνος σκόνης! Πεντακάθαρο!). Πώς ένιωθα; Κάτι μεταξύ αναγούλας και πυρετού και αυτό το συναίσθημα που έχεις όταν νιώθεις το πρόσωπό σου κατακόκκινο και όλοι οι άλλοι το έχουν παρατηρήσει. Αφού υπέγραψε του είπα Thank you, το οποίο μου βγήκε με τα χίλια ζόρια και ακούστηκε περισσότερο σαν 'Θρλγγλ γογωδγ', και σιγά σιγά ξεκίνησα για το σπίτι μου.

http://www.10percent.gr/issues/200502/03.html

(Next time: In reality)


revqueer@yahoo.com

... και μας έμεινε το Γκάζι.

Με αφορμή το συγκεκριμένο post του h0m0sapiens θυμήθηκα κάτι που με είχε ενοχλήσει παλαιότερα πάνω στο γνωστό θέμα 'Είναι το Γκάζι γκέτο ή όχι' και το κατά πόσο οφείλουμε ως gay να ξημεροβραδιαζόμαστε εκεί.

Φαντάζομαι όλοι έχετε ακούσει το ΛYO KAΛOBYPNA . Είναι συγγραφέας, ακτιβιστής και σίγουρα στην Ελλάδα είναι από τα λίγα άτομα που έχουν αφιερωθεί στον αγώνα της ενημέρωσης για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων (βρίσκεται πίσω από το εξαιρετικό 10%) και τη μάχη κατά της άγνοιας που μαστίζει τη χώρα μας όσον αφορά το AIDS.

Συνεργάζεται επίσης με την Athens Voice, στην οποία γράφει περίπου δύο άρθρα το μήνα, (αν και έχω καιρό να δω κάτι δικό του εκεί) τα οποία συνήθως ενημερώνουν για διάφορες εκδηλώσεις gay ενδιαφέροντος, για καινούρια gay bar/εστιατόρια που ανοίγουν στη πόλη και κατά κύριο λόγο στο Γκάζι.

Ας πάμε τώρα στο σημείο που με ενόχλησε. Γράφει στο τεύχος 132 για να δείξει πόσο έχει εξελιχθεί η ελληνική κοινωνία στο θέμα της ομοφυλοφιλίας:

'Eνστικτωδώς, ο Nίκος αφήνει το χέρι του γκόμενού του, επειδή εδώ έχει περισσότερο (στρέιτ) κόσμο. Πιανόμαστε εμείς με τον κολλητό μου και - οποία έκπληξις: ο κόσμος χέστηκε· δεν μας κοιτάζουν. Tι άλλο να κάνουμε πια για να τους δείξουμε ότι είμαστε γκέι; «Πάει, παραωρίμασε η ελληνική κοινωνία» μονολογεί ο κολλητός, και δίνουμε ένα φιλί μπας και ξυπνήσουμε τα χαλασμένα αντανακλαστικά των στρέιτ. «Tον παίρνω, κυρία, μπορείτε σας παρακαλώ να αντιδράσετε λιγάκι;» σκέφτομαι αλλά δεν φωνάζω. Φοβάμαι μη σοκάρω τον στρέιτ-λούκινγκ γκόμενο του κολλητού.'

(http://www.athensvoice.gr/aboutAV/av,3828,ΠΕΡI_(ΓΚEΙ)_ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓIΑΣ.html)

Στη συνέχεια στο τεύχος 134:

'Για να μη μας κατηγορήσουν οι κρυφές ότι γκετοποιούμαστε, σας δηλώνω ενυπόγραφα ότι και στα στρέιτ μπαρ της Aθήνας να πάτε, όλα είναι μια χαρά, διότι ειλικρινά χέστηκαν αν είσαι γκέι, στρέιτ ή ελικόπτερο. Mε τον άντρα μου έχουμε χορέψει αγκαλιά σε στρέιτ ροκάδικο (!) κοντά στο Xίλτον, έχουμε φιληθεί στο Follie της Aλεξάνδρας και σε άλλα μπαρ, και το μόνο που συνέβη ήταν μια εύλογη αρχική περιέργεια. Mετά έπαψαν ν' ασχολούνται μαζί μας - σε βαθμό που παραλίγο ν' ανέβω στο σκαμπό και να φωνάξω: Ρε, είμαστε γκέι, κράξτε μας!'

( http://www.athensvoice.gr/articles/av,4167,GAY_SUMMER.html)

...ως εδώ ας πούμε όλα καλά. Στο τεύχος όμως 138, θέλοντας να δείξει την οργή του που οι Έλληνες gay παραμένουν αδρανείς ως προς τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, απαντά σε κάποιον αναγνώστη που προφανώς του είπε πως η ιδέα των 'γκέι διακοπών' του θυμίζει γκέτο:

'Ποιες γκέι διακοπές και αηδίες, απαντούν στο άρθρο μου για το γκέι καλοκαίρι. Γιατί πάτε και γκετοποιείστε από μόνοι σας; Aς απαντήσει η πραγματικότητα: φίλος μου διασκεδάζει σε στρέιτ μπαρ, καθώς ούτε εκείνου του αρέσει να «γκετοποιείται». Bλέπει ωραίο αγόρι, το κοιτάζει, του χαμογελάει. Σε λίγο Ωραίο Aγόρι έρχεται και: «Έχεις πρόβλημα, φίλε; Γιατί αν έχεις πρόβλημα να βγούμε έξω!». Στιγμιότυπο δύο: άλλος γκέι φίλος μου, που ούτε εκείνου του αρέσει να «γκετοποιείται», πάει διακοπές με στρέιτ φίλους. Tα αστεία σε βάρος των πούστηδων πέφτουν βροχηδόν. «Πάμε σ' εκείνο το μπαρ, το 'χει μια πουστάρα και θα σπάσουμε πλάκα». Ως straight-looking που είναι γελάει κι αυτός, δαγκωμένα. Kι εγώ θα ξεκαρδιζόμουν. Tι πιο αστείο απ' το να γελάνε σε βάρος σου;'

( http://www.athensvoice.gr/aboutAV/av,5128,_MΑΜ_ΚΑΚΩΣ_ΚΕΙΜΕΝΑ_ΚΑΙ_ΥΥΥΠΝΟΣ!.html)

Γιατί αυτή η αλλαγή κλίματος; Δηλαδή όποιος δε συμμετέχει στη λεγόμενη 'gay κουλτούρα' είναι καταδικασμένος; Γκάζι ή θάνατος; Μπορεί στη καθημερινότητά μου όντως να συναντώ συνέχεια κόσμο που μου σπάει τα νεύρα με την ομοφοβία του (Βλέπε προηγούμενο post), μπορεί όντως αν όλος ο κύκλος μου ήταν gay να ένιωθα λιγότερο φρίκουλο, αλλά σ' αυτή τη φάση της ζωής μου δε γουστάρω να ξημεροβραδιάζομαι στο Γκάζι, άσε που γενικά σιχαίνομαι οτιδήποτε cool ή in κτλ. Εκεί πάντως που τσαντίζομαι περισσότερο είναι όταν βλέπω το ρατσισμό ανάμεσα στους gay. Τι σημαίνει 'οι κρυφές'; Ποιός σου λέει ότι εσύ στη θέση μου θα ήσουν out; Και που είσαι out, γίνεσαι αυτομάτως καλύτερος; Πρέπει να μου τη μπαίνεις για να νιώθω περισσότερο σκατά από όσο ήδη νιώθω; Μη με παρεξηγείτε εγώ είμαι απολύτως υπέρ των ανθρώπων που καταφέρνουν να ζουν τη ζωή τους ανοιχτά και χωρίς τις μαλακίες και τις υποχωρήσεις που κάνουμε οι in the closet, αλλά ας μη ξεχνάμε πως όλοι από εκεί ξεκινήσαμε. Και αυτές οι ταμπέλες in, out, twink, bear, chubby κτλ. τι άλλο εξυπηρετούν πέρα από το να μας κάνουν να κατατάσσουμε ανθρώπους εύκολα σε κατηγορίες, έτσι για να μη μπαίνουμε στο κόπο να τους γνωρίσουμε καλύτερα.

Συγγνώμη που τα πήρα! Υπόσχομαι στο επόμενο post να γίνω πάλι ο ανέμελος και αγαθός (να κι άλλες ταμπέλες...) εαυτός μου!

(Next time: Hollinghurst and me)

revqueer@yahoo.com

Η δουλειά κάνει τους άντρες.

Όταν ήμουν μπόμπιρας και με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω πάντα φανταζόμουν τον εαυτό μου ως έναν υπέρ επιτυχημένο προστάτη των αδυνάτων (σαν το Γκάντι περίπου), με τα λεφτά του Ωνάση και τη φυσιογνωμία του George Clooney. Όσο περνάνε τα χρόνια βέβαια οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις πέφτουν, μέχρι που ξυπνάς ένα πρωί και ανακαλύπτεις έντρομος πως αν δεν είσαι σε 5 λεπτά στο κουβούκλιο - γραφείο σου (με θέα το κώλο του υπέρβαρου συναδέλφου) της πολυεθνικής επιχείρησης που πλουτίζει παράγοντας τα προϊόντα της σε εργοστάσιο στο Αζερμπαϊτζάν απασχολώντας 16 ώρες ημερησίως πεντάχρονα παιδάκια με αντάλλαγμα ένα καρβέλι ψωμί κάθε Σάββατο, θα μείνεις άνεργος και τότε... you're fucked.

Ως φοιτητής εργάζομαι part time με μια επιχείρηση και λόγω του είδους της δουλειάς μου περνάω τη μέρα μου στους δρόμους εξυπηρετώντας πλούσιους ανθρώπους (όχι, δεν είμαι αρσενική πόρνη). Συνεργάτης μου είναι ένας Ελληνοαμερικανός μπουχέσας ο οποίος πριν από κάτι μήνες επέστρεψε στα πάτρια εδάφη με μόνο στόχο να με καταντήσει δολοφόνο, εμένα , το πιο φιλήσυχο παλικάρι του νομού Αττικής. Για να καταλάβετε, είναι από εκείνα τα αμερικανάκια που στο κολέγιο το έβρισκε εξαιρετικά διασκεδαστικό με τους φίλους του να προσπαθούν να μιμηθούν τη μελωδία του αμερικανικού εθνικού ύμνου κλάνοντας. Με το αμερικλανοειδές αυτό περνάω τουλάχιστον 4 ώρες ημερησίως και έχει το μοναδικό χάρισμα να κάνει το κάθε λεπτό της συναναστροφής μαζί του να κυλάει με αργό, βασανιστικό και εξουθενωτικό τρόπο.



Τις προάλλες όταν σε ένα μικρό κενό που είχαμε πήγαμε στη καφετέρια που συχνάζουμε σε παρόμοιες περιπτώσεις, μου είπε αστειευόμενος να μη καθίσουμε μαζί γιατί τόσες φορές που έχουμε πάει μπορεί να μας περάσουν για τίποτα αδερφές και κάτι τέτοιο δε θα το ήθελε. Όσοι διαβάζετε το blog μου ξέρετε πως εγώ δε τα σηκώνω κάτι τέτοια σχόλια και πάντα προτάσσω τα γυμνασμένα στήθη μου μπροστά σε κάθε μαλάκα ομοφοβικό, και έτσι του απάντησα "ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ", κάτι που έκανε την αυτοεκτίμησή μου να σημειώσει νέο ναδίρ ενώ το μυαλό μου έψαχνε να βρει δημιουργικούς τρόπους αυτοκτονίας.



Η δουλειά βέβαια είναι προσωρινή, μέχρι να πάρουμε πτυχίο, αλλά η όλη φάση με έβαλε σε σκέψεις. Γιατί όλοι, μα όλοι, οι άνθρωποι που ξέρω μισούν τη δουλειά τους; Γιατί όλοι οι εργοδότες θυμίζουν συμμετέχοντες σε εκπομπές της Πάνια; Αν καταντήσω να παίζω τρομπέτα σε καμιά ξεχασμένη γωνιά αθηναϊκού δρόμου περιμένοντας από περαστικούς να ρίξουν κανά νόμισμα στο αναποδογυρισμένο μου καπέλο θα είμαι πιο ευτυχισμένος; Ε;



(Next time: Hollinghurst and Me)

revqueer@yahoo.com

Πόλεμος και πιπίνι.

Παλιό αλλά πάντα επίκαιρο!

(Next time: Η δουλειά κάνει τους άντρες)

revqueer@yahoo.com

Είσαι γκομενάκι!

Πραγματικά δε μπορώ να σας εξηγήσω πόσο μου αρέσει να παρατηρώ ελληνικές οικογένειες. Πώς πάνε τα παιδάκια στο ζωολογικό κήπο και ανακαλύπτουν με θαυμασμό το ανεξήγητο βασίλειο των ζώων; Έτσι κι εγώ πάντα μένω με το στόμα ανοιχτό παρατηρώντας τη συμπεριφορά ανθρώπων όταν βρίσκονται μεταξύ των συγγενών τους. Εκεί που πάω να πιστέψω πως τα έχω δει όλα, πάντα κάτι καινούριο θα συμβεί, μια μικρή εκπληξούλα, που θα με κάνει να θέλω να απαγάγω όλα τα ελληνάκια νεογέννητα για να τα σώσω από τα νύχια αυτού του τρισκατάρατου θεσμού.

Για όσους ασχολείστε με το συγκεκριμένο χόμπι θα ξέρετε πως βασίλειο της ελληνικής οικογένειας, εκεί που βγαίνουν όλα τα κόμπλεξ στη σειρά το ένα μετά το άλλο, είναι η χασαποταβέρνα.

Προ ολίγων ημερών, ενώ απολάμβανα σχεδόν υπνωτισμένος κάτι υπέροχα παϊδάκια σε παραδοσιακή ταβέρνα με μια κολλητή φίλη, μας πλησίασε ένα αγοράκι το πολύ τριών ετών. Το συγκεκριμένο παιδί δεν είχε βάλει γλώσσα μέσα του από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο μαγαζί μαζί με τη πολυπληθέστατη φαμίλια του, και για καλή μου τύχη είχε καθίσει σε απόσταση το πολύ 5 μέτρων από δίπλα μου, ενώ το έβρισκε εξαιρετικά αστείο να μου πετάει κομματάκια αγγούρι από τη χωριάτικη σαλάτα που οι υπόλοιποι καταβρόχθιζαν λες και ήταν η τελευταία σαλάτα του κόσμου.

"Είσαι γκομενάκι", είπε σχεδόν τσιρίζοντας στη φίλη μου και στο διπλανό τραπέζι όλοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Αυτό ήταν. Τους έφτιαξε τη μέρα. Ξέσπασαν σε ξέφρενα γέλια και επευφημίες ενώ ο πατέρας του παιδιού γύρισε στη γυναίκα του και είπε με περηφάνια 'Καλά, αυτός είναι και πολύ γαμίκουλας'. Ακολούθησαν αγκαλιές και φιλιά, ό,τι πρέπει για να εντυπωθεί βαθιά στο υποσυνείδητο του νεαρού ταραξία πως 'τη πέφτω σε κορίτσια = κάνω γονείς ευτυχισμένους'.

Ο πατέρας εν συνεχεία μου ζήτησε συγγνώμη. "Δε πιστεύω να ζηλεύεις;" σα να λέει 'δε φταίω εγώ που ο γιος μου έχει υπεραναπτυγμένη λίμπιντο' ενώ εγώ μπήκα στο πειρασμό να απαντήσω πως όχι δε με πειράζει διότι δε τα έχω με τη κοπέλα, απλά είναι η fag hag μου, αλλά επειδή όποτε πάω να κάνω κάτι τολμηρό το μετανιώνω πικρά (Πειστήριο 1, Πειστήριο 2) το βούλωσα και έριξα ένα γέλιο που επάξια θα έμπαινε στο βιβλίο ρεκόρ Guiness ως 'Πιο Ηλίθιο Γέλιο 2007'.

Για να πω την αμαρτία μου, εκείνη τη στιγμή ευχήθηκα το συγκεκριμένο παιδάκι να είναι gay έτσι για να σκάσει ο πατέρας του. Πολύ απαίσια σκέψη, το ξέρω. Λίγη ώρα αργότερα που το πέτυχα να με κοιτάζει του χαμογέλασα και προσπάθησα να του στείλω τηλεπαθητικά το μήνυμα πως ό,τι και να γίνει δε πρέπει να κατηγορεί τον εαυτό του. Απλά ο πατέρας του είναι πολύ μαλάκας. Ελπίζω να το έλαβε...

(Next time: Πόλεμος και πιπίνι)

revqueer@yahoo.com

...υπάρχουν μόνο πονηρά μυαλά!

(Next time: Είσαι γκομενάκι!)

revqueer@yahoo.com