Chris-τέ μου!

Το προηγούμενο σαββατοκύριακο μαζευτήκαμε με τα ξαδερφάκια μου ηλικίας από 12 έως 16 ετών με σκοπό να δούμε μαζί μια ταινία σε dvd. Ενώ εγώ θεώρησα αυτή τη συνάντηση καλή ευκαιρία να τα εισάγω σε εκείνα τα συγκλονιστικά που έχει να προσφέρει η έβδομη τέχνη ( Κουροσάβα, Μπέργκμαν, Φελίνι), καταλήξαμε να βλέπουμε το πρώτο American pie.

Για όσους δε το έχετε δει, το American Pie είναι από εκείνες τις ταινίες που θα έκανε κάθε σκεπτόμενο θεατή να ξεριζώσει τα μάτια του και να αρχίσει απεργία πείνας μέχρι να βεβαιωθεί πως κάθε κόπια αυτού του τερατουργήματος βρίσκεται στο βυθό του βαθύτερου ωκεανού. Ενώ σκεφτόμουν πειστικούς τρόπους να αποχωρήσω από τη προβολή ένιωσα ένα δροσερό αεράκι να μπαίνει στο δωμάτιο. Κοίταξα παραξενεμένος την οθόνη και τότε εμφανίστηκε αυτός, ο ένας. Άγγελοι άρχισαν να σαλπίζουν, μαγευτικές χορωδίες τραγουδούσαν το ωσαννά και ξαφνικά -ναι είναι αλήθεια- τα χρώματα φαίνονταν πιο έντονα ενώ εκατομμύρια κόκκοι χρυσόσκονης κάλυψαν τα πάντα γύρω μου. Ταυτόχρονα εκατοντάδες βρώμικες σκέψεις πλημμύρισαν το μυαλό μου: Αυτός ήταν ο υδραυλικός κι εγώ το παιδί με το χαλασμένο πλυντήριο, εκείνος ο δάσκαλος κι εγώ ο άτακτος μαθητής, αυτός ο σουλτάνος κι εγώ η πιστή χανούμισσα.

Το όνομα του είναι Chris Klein. Πώς μπόρεσε να μου συμβεί αυτό; Εγώ που ονειρεύομαι το τέλειο σύντροφο ως ένα κουλτουριάρη- διανοούμενο - αληταρά, πώς την έχω δαγκώσει με ένα χαζό αμερικανάκι; Περιττό να πω πως έκτοτε έχω εντρυφήσει σε όλη τη φιλμογραφία του και ναι, εγώ ο σνομπ, καταδέχτηκα να ζητήσω από το βίντεοκλάμπ το American pie 2 (μέσα σε μαύρη σακουλίτσα φυσικά). Τη ντροπή Θεέ μου! Πόσο ξέπεσα!

Επειδή το ένστικτό μου σπάνια πέφτει έξω έκανα μια μικρή έρευνα όντας σίγουρος πως θα ανακαλύψω πως αυτό το φαινομενικά μαλακισμένο παιδί είναι στη πραγματικότητα ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης που απλά βρέθηκε σε μια άτυχη στιγμή. Σε μια συνέντευξη του στα έξτρα του dvd o Chris έλεγε πως βρήκε τη ταινία πολύ cool (ναι, για το American Pie μιλούσε), τα άλλα παιδιά ήταν όλα πολύ cool, και γενικά τα περάσανε great αφού όλοι ήταν τόσο, μα τόσο cool. Χμ...

Εντάξει το ομολογώ. Το παιδί είναι κάπως γκάου. Αλλά ποιος ξέρει, μπορεί μετά από κάνα δυο χρονάκια σκληρής δουλειάς, να καθόμαστε αγκαλιά συζητώντας τον ουμανισμό στο έργο του Kierkegaard και ταΐζοντας ο ένας τον άλλο φράουλες βουτηγμένες σε σαντιγί. Βέβαια θα πρέπει πρώτα α) να τον γνωρίσω, β) να τον κάνω gay, και γ) να τον αποπλανήσω με κάποιο μυστηριώδη τρόπο καθότι στη παρούσα φάση το σώμα και η προσωπικότητα μου προκαλούν αντιδράσεις στους άντρες όμοιες με εκείνες που προκαλεί ο Μπους στους φανατικούς Ισλαμιστές.

Τίποτα δεν αποκλείω. Άλλωστε λένε πως όταν θέλουμε κάτι πάαααααααρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσουμε. Εγώ βέβαια αμφιβάλλω αν το σύμπαν ξέρει τι του γίνεται (εδώ έστειλε άντρα στη Κουτσίκου...μπλιαχ!) αλλά στη σημερινή σκληρή πραγματικότητα το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να ελπίζει. Ίσως βοηθάει που και που να σηκώνεσαι από το καναπέ και να κάνεις κάτι μόνος σου, αλλά μέχρι να αποδειχθεί στα σίγουρα δε λέω να το ρισκάρω.

(Next time: Εγχειρίδιο αντιμετώπισης ομοφοβικών)
revqueer@yahoo.com