Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2007

Giovanni's Room




Θυμάσαι εκείνη τη στιγμή; Εκείνη τη πολύ συγκεκριμένη στιγμή στη ζωή σου; Μάλλον ήσουν πολύ παιδάκι ακόμα, αγοράκι αμούστακο, έπαιζες με τους φίλους σου και όλα ήταν υπέροχα. Ένα από τα άλλα παιδάκια αποφασίζει να σταματήσει το παιχνίδι και να μοιραστεί με την υπόλοιπη παρέα πως του γυάλισε η δασκάλα σας. Όλοι γελάτε σα χαζά και αρχίζετε τα πειράγματα αλλά ανακαλύπτεις πως ενώ όλοι οι υπόλοιποι συμφωνούν πως πρόκειται 'και για πολύ γκομενάκι', εσύ το μόνο που έχεις σκεφτεί γι' αυτήν είναι πόσο περισσότερο θα της ταίριαζαν οι πυρρόξανθες ανταύγειες. Βέβαια δε λες τίποτα και συνεχίζεις κι εσύ να χασκογελάς ενώ αρχίζεις να καταλαβαίνεις πως οι σκέψεις που είχες για το γείτονά σου το Νικολάκη μάλλον δε θα πρέπει να τις αναφέρεις αυτή τη στιγμή. Συγχαρητήρια! Είναι η πρώτη φορά που νιώθεις σα φρικιό!



Τώρα πια είσαι 23 και από εκείνη τη στιγμή έχουν μεσολαβήσει άπειρες άλλες τόσες κι εσύ ενώ κλαις γοερά τη μοίρα σου που σε έφερε χωρίς να το θες σ'αυτή τη κατάσταση μαθαίνεις για ένα τύπο που λέγεται James Baldwin. Ήταν Αμερικάνος και γεννήθηκε το 1924 ενώ παράλληλα ήταν 1) μαύρος, 2) ομοφυλόφιλος, 3) γεννημένος εκτός γάμου, 4) με πατριό έναν υπερθρήσκο ιεροκήρυκα. Σκέψου λίγου τη κατάστασή του. Οι λευκοί τον μισούν επειδή είναι μαύρος, οι μαύροι τον μισούν επειδή είναι ομοφυλόφιλος και οι λευκοί ομοφυλόφιλοι της εποχής τον μισούν επειδή είναι μαύρος. Τώρα πες μου, αυτοκτονείς ή όχι; Βέβαια τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και πολύ χειρότερα. Μπορεί ο James να ήταν επιπλέον πχ κομμουνιστής, παχύσαρκος, Εβραίος και λεπρός.



Ο James τώρα έχει δύο επιλογές στη ζωή του. Ή θα το βουλώσει και θα κάνει τα πάντα να γίνει φυσιολογικότερος του φυσιολογικού, ή θα τους στείλει όλους στο διάολο και θα ζήσει τη ζωή του με τους δικούς του όρους. Έτσι λοιπόν το 1956 (!) θα εκδώσει το δεύτερο βιβλίο του που λέγεται Giovanni's Room και το οποίο -ναι- είναι gay θεματολογίας. Και είναι τέλειο. Μιλάει για πράγματα που δε μιλάει κανεις στην Αμερική των 50΄s και με τη σπαρακτική εξέλιξη της ιστορίας (κάνει το Brokeback να μοιάζει με επεισόδιο από τα στρουμφάκια) αφήνει ανεξίτηλο σημάδι στο χώρο της λογοτεχνίας. Στη συνέχεια ο Baldwin αφιερώνει τη ζωή και το έργο του στον αγώνα του, να ανοίξει τα μάτια και τα αυτιά μιας καταπιεστικής κοινωνίας που γενικά προτιμά να μην ακούγεται η φωνή αυτών που τόσο αμείλικτα καταπιέζει.


Πάντα αναρωτιόμουν τι είναι αυτό που μετατρέπει έναν απλό άνθρωπο σε αγωνιστή ενός σκοπού; Τι οδήγησε τον James από το πλευρό του ιεροκήρυκα πατριού του στην αντίπερα όχθη; Πότε μπούχτισε με την υποκρισία και σταμάτησε να νιώθει φρίκουλο αποφασίζοντας να απαιτήσει για τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του αυτά που δικαιούνται; Μήπως τελικά ένιωθε λυτρωμένος που 'εκ γεννετής' είχε καταστεί ανίκανος να ζήσει μια φυσιολογική ζωή; Μήπως χαιρόταν που δε θα κατέληγε ποτέ ένας βαριεστημένος bussinessman που ζει με μια βαριεστημένη housewife; Μήπως η κατάρα του ήταν τελικά η ευλογία του;


Τελικά, μάλλον θα πρέπει να απογοητεύομαι που είμαι μόνο ομοφυλόφιλος.







(Next Time: I used to be gay, but I'm ok now!)


revqueer@yahoo.com

12 σχόλια:

bill g. είπε...

Το διαβασες αυτό το βιβλίο, δηλαδή κυκλοφορεί εδώ στην Ελλάδα; Θα πρέπει να είναι πολύ πολύ πολύ πολύ ενδιαφέρον.

Πάντως, δε νομίζω ότι κάποιος γίνεται αγωνιστής κάποια στιγμή στη ζωή του. Είναι μέρος του χαρακτήρα του από την αρχή, κι όταν δει ότι για τον οποιονδήποτε λόγο καταπιέζεται, αντιδρά. Όταν ας πούμε κατάλαβε ότι αυτό που ενοχλούσε τους άλλους ήταν η ομοφυλοφιλία του, πιστεύω θα την υποστήριξε. Αν καθόταν να σκεφτεί το ενδεχόμενο να συμμορφωθεί, δε θα αντιδρούσε τελικά. Αν θες να συμβιβαστείς, θα το κάνεις τελικά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ενώ αν δε δέχεσαι πιέσεις, δε βλέπεις άλλη εκδοχή απ'το να υποστηρίξεις αυτό που θες. Και κατά τη γνώμη μου, ήταν τυχερός που γεννήθηκε έτσι. Φαντάζεσαι να ζούσε μια καταπιεσμένη ζωή, προσαρμοσμένος σε πρότυπα που οι άλλοι αποφάσισαν, και δυστυχισμένος εν τέλει;

g for george είπε...

Θα ήθελα να διαβάσω κι εγώ αυτό το βιβλίο.

Δεν νομίζω ότι γεννιόμαστε αγωνιστές ή ήρωες. Είναι στιγμές που κάτι συμβαίνει και γίνεται αυτό το κλικ μέσα μας. Αυτό πιστεύω.
Θα φέρω ένα παράδειγμα, αν και δεν ταιριάζει με το ποστ: όλοι θυμόμαστε τις πρόσφατες πυρκαγιές και τον χαμό της μητέρας με τα παιδιά της. Επίσης τον χαμό ενός αγροφύλακα που επέλεξε να μείνει για να τους σώσει.. αν και είμαι σίγουρος ότι όλο του το είναι του φώναζε να φύγει. Όμως αυτός επέλεξε να μείνει.
Αυτός για μένα είναι ήρωας.

Δεν ξέρω τι γίνεται μέσα μας σε συγκεκριμένες στιγμές... ούτε ότι θεωρούμαι ότι αυτό που κάνουμε ως "ηρωικό/ αγωνιστικό". Αυτό κρίνεται μετά από άλλους. Εκείνη την στιγμή εμείς κάνουμε αυτό που πιστεύουμε.


Φιλιά, πολύ καλό ποστ.

Ανώνυμος είπε...

Δὲν καταλαβαίνω γιατί κάποιος γκέι θὰ ἤθελε νὰ εἶναι στρέιτ. Καταννοῶ ὅτι ἡ κοινωνία δὲν εἶναι ὅσο δεκτικὴ θὰ θέλαμε, ἀλλὰ αὐτὸ μποροῦμε (καὶ προσπαθοῦμε) νὰ τὸ ἀλλάξουμε. Ἐξάλλου τί εἶναι καλύτερο, νὰ ζοῦμε στο ψέμα καὶ νά 'μαστε ὅπως οἱ ἄλλοι, ἢ νὰ ζοῦμε στὴν ἀλήθεια καὶ νὰ διαφέρουμε; Νομίζω τὸ δεύτερο.

Θὰ διαφωνήσω πάντως μὲ τὸν Bill g. Ἄλλοι βρίσκουν τὴν «ἀγωνιστικότητα» (ὅποιο νόημα κι ἂν δώσουμε στὴ λέξη) σὲ διαφορετικὴ στιγμὴ τῆς ζωῆς τους. Ἐγὼ πχ τὴν βρῆκα ἀρκετὰ μεγάλος καὶ δὲν τὴν ἔχω ἀναπτύξει ἀρκετὰ ἀκόμη· σιγὰ-σιγά.

Παρεμπιπτόντως, ὡς παχύσαρκος ὁμοφυλόφιλος, καταλαβαίνω λίγο καλύτερα τὸν ἥρωά μας.

Ὡραία δημοσίευση :)

revqueer είπε...

Το βιβλίο κυκλοφορεί και σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. Το έχω πετύχει στο κεντρικό Ελευθερουδάκη στη Πανεπιστημίου και στο Παπασωτηρίου πάλι στη Πανεπιστημίου. Δε ξέρω κατά πόσο υπάρχει στα ελληνικά όμως.

Haris είπε...

Δεν χρειάζεται να σε παραδέρνει η τύχη σου για να πολεμήσεις για κάτι. Έχεις πολλούς σοβαρούς λόγους για να το κάνεις. Νομίζω πως η υπόληψη των ομοφυλόφυλων στην Ελλάδα είναι πολύ χαμηλή ακόμα.

Ωραίο θέμα. Ουσιαστικό.

Equilibrium είπε...

Βασικά νομίζω ότι ήρωας δεν γεννιέσαι, αλλά σε κάνουν οι συνθήκες... γενναίος κι αγωνιστής μπορεί βέβαια να γεννηθείς ή/και να ανατραφείς... Ιστορικά, οι άνθρωποι πάντα έβρισκαν και θα βρίσκουν τρόπους -παρά λόγους- διακρίσεων. πχ. οι μαύροι πλέον είναι ανεκτοί -σε γενικές γραμμές. Δεν είναι όμως άλλες ("νέες")κατηγορίες. Πάντα θα υπάρχουν αυτές. Οι μειοψηφίες, που ενώ κατ'ουσίαν δεν βλάπτουν πχ δεν είναι έμποροι ναρκωτικών, εντούτοις είναι προς αποφυγήν. Θα βρίσκονται στην κοινωνία μας πάντα ως αυταπάτη στους άλλους που ανήκουν στους "κανονικούς".. Για να τα 'χουν αυτοί καλά με τον εαυτό τους και να ξορκίζουν στην ουσία τον άλλο τους εαυτό, τον και καλά σκοτεινό. Ας είναι... Εμείς δεν περιχαρακωνόμαστε μες στη "διαφορετικότητά" μας... Απελευθερωνόμαστε και ανοίγουμε τον δρόμο...

καλώς σε βρήκα, πολύ ενδιαφέρον μπλογκ :)

Pavlos ... είπε...

Δεν είναι δυνατόν όλοι μας να είμαστε επαναστάτες. Ευχαριστώ που μου γνώρισες τον jiovanni

APSOY είπε...

Κι εγώ θέλω να το διαβάσω! Μου έχεις κινήσει πολύ την περιέργεια!!!

Φαντάζομαι πως στην προκειμένη φάση δε νιώθεις ότι επαναστατείς. Νομίζω πως εκείνη τη στιγμή το βιώνεις σαν άμυνα/επίθεση και περισσότερο σαν αίσθημα επιβίωσης - ίσως με λιγότερους συμβιβασμούς!!!

Ευτυχώς υπήρξαν Giovvaniδες...

les_boi είπε...

το έχει διαβάσει ένας φίλος μου το βιβλίο , μου είπε έχει κακή απόδοση στα ελληνικά , πρέπει να είναι πολυ καλό πάντως.
πράγματι υπάρχουν άνθρωποι που στις πιο δύσκολες συνθήκες τα καταφέρνουν περίφημα , δεν χρειάζεται να απογοητεύεσαι έχεις αρκετή καταπίεση να πολεμήσεις λόγω του gay issue λολ

billzouk είπε...

Πολυ ενδιαφερον.
Θα το ψαξω κι εγω.

gay super hero είπε...

'Εχω ακούσει γι'αυτό το βιβλίο (νομίζω διαδραματίζεται στο Παρίσι) αλλά δεν το έχω διαβάσει ποτέ. Πάντως πολύ ωραίο το αφιέρωμά σου σε έναν πραγματικό γκέι σούπερ ήρωα!!!

revqueer είπε...

Ο μόνος gay super hero είσαι εσύ και το ξέρεις!!! Η ιστορία όντως διαδραματίζεται στο Παρίσι.