Mantropolis

'When we do something stupid we will do something else stupid just to cover for that stupid act and then end up looking even stupider.' Ellen DeGeneres 'One Night Stand'

Πάντα πίστευα ότι είναι εξαιρετικά καλό για τον κάθε άνθρωπο πού και πού να γίνεται λίγο ρεζίλι. Ένα γερό ρεζίλεμα εξαφανίζει έστω και στιγμιαία κάθε ίχνος έπαρσης και τέλος πάντων μας υπενθυμίζει ότι όλοι είμαστε άνθρωποι και άρα 'από κατασκευής' επιρρεπείς στα σφάλματα και τις ατέλειες. Εγώ βέβαια σα προσωπικότητα έχω πάει ένα βήμα παραπέρα και φροντίζω να μη χάνω ευκαιρία να ξεφτιλίζω τον εαυτό μου και κατά συνέπεια να προκαλώ στους άλλους γέλια μέχρι δακρύων (στη καλύτερη των περιπτώσεων), απέχθεια ή απλά οίκτο. Εχθές λοιπόν για μια ακόμα φορά μεγαλούργησα, εκπλήσσοντας ακόμα και τον εαυτό μου με το μέγεθος της βλακείας μου.

Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Ευρισκόμενος στα Metropolis στη Πανεπιστημίου ενώ έψαχνα ένα dvd μου γυάλισε ένας από τους πωλητές. Γενικά έχω παρατηρήσει ότι το συγκεκριμένο κατάστημα φέρνει εξαιρετικά 'κομμάτια' αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για ένα παιδί από εκείνα που τα βλέπεις και νιώθεις όλο σου το αίμα να αλλάζει πορεία και να κατευθύνεται αστραπιαία προς ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο του σώματός σου ( αχ, τι ρομαντικό....!). Επειδή το παλικάρι ανέδιδε και άπλετα gay vibes πήρα την απόφαση πως θα του τη πέσω no matter what. Αν και γενικά όποτε παίρνω τέτοιες αποφάσεις τα αποτελέσματα κυμαίνονται από καταστροφικά έως ολέθρια, ήταν τέτοια η δύναμη της έλξης που όλες οι βροντερές φωνές στο κεφάλι μου που φώναζαν ΜΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ δεν μου ακουγόταν ως τίποτα παραπάνω από ψίθυροι.

Ενώ για τον υπόλοιπο κόσμο το να πει δυο λόγια σε κάποιον που γουστάρει ('Γειά, Μ'αρέσεις, θες να βγούμε για 1 ποτό') είναι εξαιρετικά απλό, σε εμένα φαίνεται επιχείρημα εξίσου δύσκολο όσο η ανάβαση του Έβερεστ. Κατέστρωσα μέσα μου σχέδιο τι θα πω. 1)Πρέπει να το παίξω άνετος, 2)Πρέπει να περάσω το μήνυμα ότι μου αρέσει το σινεμά και άρα μοιραζόμαστε ενδιαφέροντα, 3)Πρέπει να βρω τρόπο να ζητήσω τηλέφωνο του. Ενώ αυτές οι σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό μου, είδα ότι το αντικέιμενο του πόθου μου έστρεφε το βλέμμα του προς το μέρος μου. Εγώ φυσικά τα έκλασα και του γύρισα αμέσως τη πλάτη ενώ παράλληλα έσφιξα τα κωλομέρια μου για να φαίνεται ο ποπός πιο τρουλωτός.

Χωρίς να το πάρω καλά καλά χαμπάρι ο Άδωνις είχε φτάσει δίπλα μου τακτοποιώντας dvd ενώ εγώ το έπαιζα απορροφημένος κοιτάζοντας το Κουρδιστό Πορτοκάλι.

"Κιούμπρικ".

Ο τύπος με κοίταξε.

"Με συγχωρείτε;".

"Κιούμπρικ" επανέλαβα. "Φοβερός σκηνοθέτης".

"Ναι" μου λέει. "Ψάχνεις κάποια ταινία του;".

"Όχι" απαντάω και συνεχίζω. "Ξέρεις γεννήθηκε το 1928 στο Μανχάτταν. Ο πατέρας του ήταν Εβραίος μετανάστης, γιατρός."

"Α, δε το ήξερα"

"Ναι." ( Τώρα είναι η ώρα προχώρα ΠΡΟΧΩΡΑ στο ψητό!!!).

Συνεχίζω "Στην αρχή ξεκίνησε ως φωτογράφος. Συνεργαζόταν με το περιοδικό Life.'

(αχ, έχει αρχίσει να βαριέται , άλλαξε θέμα!!). "Τη πρώτη του ταινία την αποκήρυξε, λεγόταν Fear and Desire και σύμφωνα με φήμες αγόρασε όλες τις κόπιες της ταινίας." (Somebody Stop Me PLEASE!).

"Μμμ. Οκ, τα λέμε " λέει το παιδί και προχωράει.

Αν και τα πράγματα δε πήγαν όσο καλά ήλπιζα δε το έβαλα κάτω. Τον ακολούθησα και μόλις στάθηκε πήγα και έκατσα δίπλα του. Γύρισε και με κοίταξε.

"Μπέργκμαν" του λέω.

"Τι;"

"Ινγκμαρ Μπέργκμαν. Πέθανε. Πρόσφατα. Στη Σουηδία."

"Φίλε συγγνώμη αλλά έχω αρκετή δουλειά" μου λέει

"Γύρισε 62 ταινίες" του απαντάω.

Φαντάζομαι πως καταλαβαίνετε κι εσείς πως δε σκοπεύω να περάσω από τα Μetropolis στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστηνα. Ευτυχώς ακριβώς δίπλα υπάρχει το DVD SHOP που έχει εξίσου μεγάλη ποικιλία σε dvd και έναν γαλανομάτη υπάλληλο... Κούκλο!

(Next time: Εγχειρίδιο αντιμετώπισης ομοφοβικών Part II. Περίπτωση νούμερο 6.)

revqueer@yahoo.com