Θα τα φτιάξουμε!

Αλήθεια, δεν είναι τόσο όμορφο να ξεκινάς μια σχέση;

Σίγουρα ξέρετε τι εννοώ. Αυτό το αίσθημα ελπίδας που σε πλημμυρίζει πως αυτός ίσως και να είναι ο ένας, το γεγονός πως τα πάντα πάνω του είναι τέλεια και σου φαίνεται γλυκό και χαριτωμένο κάθε του ελάττωμα. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, μετά από λίγο καιρό μένεις απογοητευμένος και νιώθεις τελείως ηλίθιος που πίστεψες έστω και για λίγο πως είχες βρει το ταίρι σου.

Γεύτηκα πρόσφατα από πρώτο χέρι αυτή την εμπειρία.

Ήμουν σε γνωστό gay club και σε μία στιγμή μέθης υπερεκτίμησα τις χορευτικές μου ικανότητες και ανέβηκα να χορέψω στο κλουβί. Μετά από περίπου ένα πεντάλεπτο αισθησιακού χορού κάπως ζαλίστηκα από το ύψος και όπως πήγα να κατέβω πέρασα μέσα από τα λάθος κάγκελα και σφήνωσα εκεί. Όσο προσπαθούσα να ξεσφηνώσω τόσο περισσότερο χωνόμουν πιο βαθιά και όταν κάποια στιγμή ένιωσα να μου κόβεται η ανάσα, κατάλαβα πως υπάρχει πρόβλημα.

Τελικά οι υπεύθυνοι του μαγαζιού αναγκάστηκαν να φωνάξουν τη πυροσβεστική για να κόψουν με αλυσοπρίονο τα κάγκελα μήπως και μπορέσω να βγω. Το αποτέλεσμα ήταν πως για λόγους ασφαλείας και λόγω του θορύβου από το αλυσοπρίονο έπρεπε να κλείσει από τις 2 πμ το μαγαζί και οι εκατοντάδες αδερφές που αποχωρούσαν τσατισμένες με περιέλουζαν με πρωτοφανείς ύβρεις που ειλικρινά δε νομίζω πως αρμόζουν σε άνθρωπο του επιπέδου μου.

Λόγω έντονων πόνων στα πλευρά μου, οι ιδιοκτήτες φώναξαν ασθενοφόρο και μ' έβγαλαν με το φορείο. Ο σέξυ γιατρός που με περιποιήθηκε στο νοσοκομείο διαπίστωσε πως είχα σπάσει δύο πλευρά ( Όλως περιέργως όχι επειδή σφηνώθηκα. Μάλλον τα έσπασα από το λίκνισμα πάνω στο χορό.) και αφού με κοίταξε για αρκετή ώρα στα μάτια μου είπε «Μην ανησυχείς, θα τα φτιάξουμε!»




Δε μου τα έχουν ζητήσει ποτέ τόσο χύμα κι ομολογώ πως βούρκωσα απ' τη συγκίνηση. Πρόλαβα να ψελλίσω «Ναι γιατρέ μου! Δέχομαι! Ναι! Ναι! Χίλιες φορές ΝΑΙ!» πριν η ισχυρή δόση παυσίπονων με στείλει σ' ένα πολύχρωμο φανταστικό ταξίδι που εγώ κι αυτός χορεύαμε αγκαλιά σ' ένα τεράστιο κλουβί στον ουρανό κι από κάτω όλος ο κόσμος μας κοίταζε και μας ζήλευε.

Αφού πήρα εξιτήριο κατάφερα με ύπουλο τρόπο να μάθω τα στοιχεία του και εφ' όσον είχε τελειώσει η βάρδια του, πήρα ταξί και πήγα στο σπίτι του. Τι αρχοντικό! Τι κήποι! Τι αφράτο γκαζόν! Δεν ήθελα να χτυπήσω το κουδούνι γιατί σίγουρα θα κοιμόταν μετά από τόσες ώρες εφημερία, αλλά θέλοντας να κάνω μια συμβολική κίνηση να του δείξω πως τον αγαπώ και είναι τέλειος, τρύπησα το δάχτυλό μου σε μια τσουγκράνα που βρήκα στην αποθήκη στο τέλος του κήπου και έγραψα τα ονόματά μας στο τοίχο της εισόδου της έπαυλης ζωγραφίζοντας και δύο καρδούλες με το αίμα μου.

Η κούραση, η ένταση της βραδιάς και η απώλεια αίματος (δε φαίνονταν καλά τα ονόματα και τα πέρασα δύο φορές, άσε που τον λένε Δευκαλίωνα και το έγραψα με όμικρον και έπρεπε να το διαγράψω και να το ξαναγράψω) μου έφεραν μια γλυκά ζάλη η οποία με μετέφερε πάλι νοητά στο τεράστιο κλουβί μόνο που για κάποιο λόγο πέρα από εμένα και το γιατρό, ήταν μέσα κι ένας emo gay νάνος που με φώναζε «Μεγαλειοτάτη».

Όταν άνοιξα τα μάτια μου ήμουν πάλι στο νοσοκομείο. Αυτή τη φορά βρήκα απέναντί μου ένα δικηγόρο ο οποίος μου εξηγούσε πως έπρεπε να πληρώσω 3.500 ευρώ στο gay bar για την αγορά νέου κλουβιού, 10.000 ευρώ για τα έσοδα που το μαγαζί έχασε εξαιτίας μου και 5000 ευρώ για να βαφτεί εκ νέου η έπαυλη του γιατρού.

Άρχισα να κλαίω απογοητευμένος που ο γιατρός με πούλησε τόσο ξεδιάντροπα! «Όλα πήγαινουν κατά διαόλου!» φώναξα απογοητευμένος. Εκείνη τη στιγμή, ο γλυκύτατος δικηγόρος, μου έπιασε το χέρι, με κοίταξε στα μάτια και με σταθερή φωνή μου είπε «Μην ανησυχείς για τίποτα. Θα τα φτιάξουμε.»

revqueer@yahoo.com