Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα Του Πλύνε

Όταν ξαφνιασμένος διάβασα τις δηλώσεις ανώτατου ιεράρχη, πως η ομοφυλοφιλία δε ταιριάζει με την ελληνική παράδοση, ένιωσα προσβεβλημένος.

Παίρνοντας τον εαυτό μου ως παράδειγμα, είδα πως πάντα τηρώ με μεγάλη ακρίβεια όλες τις παραδόσεις τις πατρίδας μου. Λατρεύω το τζατζίκι όσο λίγοι, πετάω πάντα κροτίδες στην Ανάσταση, σε οικογενειακά γλέντια τσιρίζω και γελάω κακαριστά με κάθε μαλακία που θ' ακουστεί, για να μη μιλήσω για τις επιδόσεις μου στο συρτάκι και με πείτε ψώνιο.

Κατέληξα στο συμπέρασμα πως μάλλον δε προσπαθούσα αρκετά και σκέφτηκα πως θα ήταν σωστό να αποδείξω πως είμαι πρώτα Έλλην και μετά ομοφυλόφιλος.

Δευτέρα πρωί - πρωί λοιπόν, μάζεψα όλα τα λερωμένα μου ασπρόρουχα και κατευθύνθηκα προς το ποτάμι του Κηφισού να κάνω μπουγάδα. Φυσικά δε παρέλειψα να έχω στον ώμο μου τη στάμνα μου για να τη γεμίσω με δροσερό νεράκι.

Δε ξέρω πόσοι από εσάς έχετε δοκιμάσει κάτι παρόμοιο αλλά είναι πραγματικά λυτρωτική εμπειρία να πλένεις τα βρακιά σου σε ποτάμι. Νιώθεις ένα με τη φύση και την πατρίδα και σε μια εποχή αστυφιλίας αυτό είναι πολύτιμο. Δύσκολα περιγράφονται τα συναισθήματα που με κατέκλυζαν όπως έστιβα το μποξεράκι μου, συναισθήματα που με έκαναν να πετάξω το τσεμπέρι μου και να κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου για να λυθούν τα μαλλιά μου επί πεντάλεπτο.

Είχα απομνημονεύσει και μερικά όμορφα δημοτικά τραγούδια να μου κρατάνε συντροφιά όπως έβαζα τα σλιπάκια μου στη σειρά να στεγνώσουν και ανά τακτά χρονικά διαστήματα τσιμπούσα και λίγο κοκορετσάκι που είχα μαζί μου σ' ένα πήλινο μπολ μαζί με χωριάτικη σαλάτα.



Όπως ανέμελα χόρευα στην άκρη του ποταμού ανεμίζοντας ένα σέξι στρινγκάκι σα μαντήλι, ένας ηλίθιος μοτοσικλετιστής μου κόρναρε και (επειδή ήμουν βυθισμένος στη παράδοση) τρόμαξα, με αποτέλεσμα να μου φύγει το στρινγκάκι απ' το χέρι και να πέσει μέσα στο ορμητικό ποτάμι. Με αυταπάρνηση βούτηξα να το σώσω (γιατί σύμφωνα με τις παραδόσεις ο Έλληνας άντρας είναι γενναίος), αλλά σύντομα βρέθηκα να παλεύω με τα μανιασμένα κύματα του ποταμού που παρέσερναν το λυγερό κορμί μου λες και ήταν καρυδότσουφλο.

«God damn you μοτοσικλετιστή!» ούρλιαξα και προσπάθησα να βρω κάποιο κλαδάκι να πιαστώ. Για καλή μου τύχη, το ορμητικό νερό με ξέβρασε σε κάτι τσιμέντα και ανακάθισα εκεί προσπαθώντας να αναπνεύσω. Τη κατάσταση δυσκόλευε και η στολή Αμαλίας που φορούσα, η οποία (σας ενημερώνω για να μη τη πατήσετε κι εσείς όπως εγώ) γίνεται πολύ βαριά όταν είναι βρεγμένη.

Ενώ καθόμουν στις όχθες του ποταμού Κηφισού και έκλαιγα ένα μικρό ροζ αντικείμενο έφτασε στα πόδια μου. Τα μάτια μου ήταν θολά απ' τα δάκρυα και δεν έβλεπα καλά, αλλά η καρδούλα μου άρχισε να χτυπά με αγωνία. Σκούπισα τα μάτια μου και πριν τ' ανοίξω έκανα τάμα στη Παναγιά. Αν αυτό το ροζ αντικείμενο ήταν το στρινγκάκι μου και ήταν σώο, θα πήγαινα γονατιστός απ' το λιμάνι της Τήνου στην εκκλησία της Μεγαλόχαρης φορώντας αυτό και μόνον αυτό.

Το θαύμα είχε γίνει! Όχι απλά δεν είχε τη παραμικρή γρατζουνιά το στρινγκάκι, αλλά ακόμα και η δαντελίτσα που έχει ολόγυρα ήταν ανέπαφη και γενικά ολόκληρο έλαμπε σα καινούριο! Κοίταξα τον ουρανό συγκινημένος και αφού ψιθύρισα στη Παναγιά «Το έκανες πάλι το θαύμα σου κούκλα μου!» τις έκλεισα συνωμοτικά το μάτι.

Να τις κρατάμε τις παραδόσεις.


(Next time: Εγώ κι ο Γιο Γιο)
revqueer@yahoo.com