2000-2010: The Legacy

Μου φαίνεται, ή διανύουμε τη πιο βαρετή δεκαετία έβερ;

Κατ' αρχάς, πώς ονομάζεται αυτή η δεκαετία; Τα όουζ; Τα ούζιζ; Ούζ;

Πραγματικά ντρέπομαι όταν σκέφτομαι πώς θα μας βλέπουν οι μελλοντικές γενιές. Πώς θα εξηγήσουμε το γεγονός πως πήγαμε από τους χίπις στους trendy; Από το Woodstock στο youtube;

Κατά τη ταπεινή μου άποψη η κύρια αιτία αυτής της τραγικής κατάστασης είναι η έλλειψη πολιτισμού. Κάθισα λοιπόν και έγραψα, ένα ωραιότατο κείμενο που εξέφραζε με μοναδικό τρόπο τα άγχη και την απαισιοδοξία ενός απλού νέου ανθρώπου, που ήλπιζε να βελτιώσει όσο μπορεί την εποχή του. Το κείμενο ήταν υπέροχο και γεμάτο πρωτότυπες προτάσεις. Έτσι αποφάσισα να το παραδώσω αυτοπροσώπως στον υπουργό Πολιτισμού.

Σκέφτηκα να κλείσω ραντεβού μέσω τηλεφώνου. Συστήθηκα ως Π.Ε.Ρ.Α.ΝΤ.Ζ.Α.Δ.Α. (Πρόεδρος Ελληνικής Ρεβικής Αναμόρφωσης Ντιζάιν Ζουζούνι Αναβάθμισης Δεκαετίας Αυτής), εξήγησα πως εκπροσωπώ μια οργάνωση με εκατοντάδες χιλιάδες μέλη (εννοούσα τους ομοφυλόφιλους) και έβαλα τις φωνές όταν μου είπαν πως δε μας έχουν ακουστά ουρλιάζοντας στο ακουστικό «Πού είναι το Κράτος; Πού είναι η δεκαετία;». Τελικά από τις φωνές μου υπέκυψαν και την επόμενη Τρίτη 3/10/2006 -σα τώρα το θυμάμαι- θα συναντούσα τον τότε υπουργό Πολιτισμού κ. Βουλγαράκη για 15 λεπτά.

Περιμένοντας τη σειρά μου έξω από το γραφείο του, έπιασα τη κουβέντα με τη πολύ φιλική γραμματέα του, και όπως καλαμπουρίζαμε έκανα ένα ατυχές αστείο τάχα μου ότι έχω πάνω μου χειροβομβίδα (πρέπει να ήσασταν εκεί για να το πιάσετε). Εκείνη έντρομη και από καθήκον φώναξε τέσσερις σωματοφύλακες για να μου κάνουν σωματικό έλεγχο. Εδώ άρχισαν τα προβλήματα. Έτυχε και οι τέσσερις να είναι τρελά κουκλιά και οι θωπείες τους σε συνδυασμό με τη χρόνια αγαμία μου και το γεγονός πως είχαν καιρό ξένα χέρια να με ακουμπήσουν σε ορισμένα σημεία, με οδήγησαν σε μία κατάσταση εκτεταμένης ευφορίας που εκδηλώθηκε και σωματικά.

Στη κατ' ιδίαν συνάντησή μου με τον υπουργό, δε μπορούσα να συνέλθω και άρχισα να του τη πέφτω απροκάλυπτα, να τον αποκαλώ «υπουργέ μου» και του πρότεινα να ξυρίσει τα τελευταία μαλλάκια που του είχαν μείνει. Του είπα επίσης πως είναι ένας φοβερός bear in the making (τα θυμάμαι και ντρέπομαι). Αργότερα διαπίστωσα πως το γραφείο του υπουργού είναι εξοπλισμένο με ένα ειδικό κουμπί που όταν πατηθεί ανοίγει μια καταπακτή αλά Sweeny Todd και σε στέλνει κατευθείαν στο δρόμο. Με αυτό το τρόπο τα όνειρά μου για μια καλύτερη δεκαετία έγιναν συντρίμμια, όταν ο υπουργός πάτησε το κουμπί διακόπτοντας βίαια τη δική μου αισθησιακή ερμηνεία του παρακάτω τραγουδιού:

(Next time: Έκτορας Φιλήτος)
revqueer@yahoo.com