ΝΥΦΟΙ

Μια ομάδα ανθρώπων που η ιστορία ξέχασε, είναι οι ομοφυλόφιλοι που κατά τη διάρκεια του μεγάλου μεταναστευτικού ρεύματος των δεκαετιών του '50 και του '60, εγκατέλειψαν την Ελλάδα προς αναζήτηση όχι μόνο μιας μεγαλύτερης οικονομικής άνεσης, αλλά μιας ζωής μακριά από τη καταπίεση των αυστηρά παραδοσιακών ηθών της εποχής. Η ιστορία τους αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον με τη πρόσφατη δημοσίευση της παρακάτω επιστολής σε απόδοση στα νέα ελληνικά, η οποία παρ' όλο που δε βρίσκεται σε καλή κατάσταση (λείπει η αρχή και το τέλος), ρίχνει φως στην πρωτοφανή οργάνωση που υπήρχε πίσω από τέτοιες προσπάθειες.

1953

« [...]Ανεβήκαμε στο πλοίο 310 ομοφυλόφιλοι από όλες τις γωνιές της Ελλάδας, και με συγκίνηση αποχαιρετήσαμε την Ελλαδίτσα μας, κρατώντας στο στήθος μια ευχή, να μη τη ξαναδούμε ποτέ όσο ζούμε.

Περιττό να σου πως με 310 ομοφυλόφιλους στο πλοίο γινόταν χαμός. Είχαμε έρωτες, υστερίες, ανομολόγητα πάθη, πισώπλατα μαχαιρώματα, δύο απόπειρες αυτοκτονίας, και όλα αυτά μέσα στο πρώτο εικοσάλεπτο της γνωριμίας μας. Στη μισή ώρα είχαμε πια χωριστεί σε ομάδες.Το πρώτο deck μοιράστηκαν οι bears με τους chasers , το δεύτερο τα twinks μόνα τους (δε τα ήθελε κανείς, κάνουν πολύ φασαρία) και το τρίτο, στις καμπίνες πολυτελείας, οι gym freaks μαζί με τους αριστοκράτες. Εμένα με έδιωχναν από παντού, αλλά ευτυχώς βρήκα άλλους τρεις ψευτοκουλτουριάρηδες λαπάδες και μοιραστήκαμε μια καμπίνα που βρισκόταν μόλις λίγα μέτρα κάτω απ' την επιφάνεια της θάλασσας μαζί με το κινέζο μάγειρα που τραγουδούσε non stop το κινεζικό εθνικό ύμνο στον ύπνο του.

Τις πρώτες μέρες τις πέρασα κρεμασμένος ημιλιπόθυμος από τη κουπαστή, ξερνώντας τα άντερά μου και σε μια τέτοια κρίση ναυτίας έπεσαν τα γυαλιά μου μέσα στη θάλασσα με αποτέλεσμα οι αναμνήσεις μου από το ταξίδι να είναι κυριολεκτικά θολές. Ευτυχώς σε όλους τους διαδρόμους με καθοδηγούσε μια γλυκύτατη τραβεστί, η Τζέσυ, με την οποία και κάναμε κολλητή παρέα. [Κείμενο δυσανάγνωστο] σα μαγιάτικο αγγούρι.

[κείμενο δυσανάγνωστο] και της έδειξα τη φωτογραφία του. Της εξήγησα πως μόλις έλαβα το γράμμα του και πήγα να το ανοίξω, η εσώκλειστη φωτογραφία έπεσε μέσα στη κατσαρόλα με τη φάβα που μαγείρευε η μάνα μου. Έτσι το μόνο που μπορούσα να διακρίνω από το μέλλοντα γκόμενό μου ήταν το δεξί του αυτί και το ένα τρίτο του λαιμού του. «Ευτυχώς που βρέθηκε κι αυτός» της είπα. Ήταν από τη Ρόδο. Τον έλεγαν Τσαμπίκο. Στο γράμμα του μου εξήγησε πως είχε καταφέρει να φτιάξει περιουσία στην Αμερική και έψαχνε λίγη συντροφιά. Ήθελε Έλληνα και βρήκε το προφίλ μου στο "Αρχείο κίναιδων" που κρατούσε το ελληνικό προξενείο στο οποίο είχα στείλει τα στοιχεία μου.

Τα πάντα ήταν πολύ οργανωμένα. Ειδικά εκπαιδευμένοι καθηγητές μας δίδασκαν αμερικανική ιστορία ενώ υπήρχε ειδικό τμήμα εκμάθησης αγγλικών καλιαρντών που [κείμενο δυσανάγνωστο].

Σίγουρα δε θα ξεχάσω όσο ζω τη τρικυμία που συναντούσαμε στα ανοιχτά του ωκεανού. [Κείμενο δυσανάγνωστο]. Θες το κούνημα του καραβιού, θες το δικό μας κούνημα, ήταν πολλές οι φορές που πήγαμε να πνιγούμε με αποκορύφωμα εκείνη τη φορά που επί τρεις ώρες συνεχόμενα στριγκλίζαμε 310 αδερφές, βέβαιες πως θα αφήναμε τα κοκαλάκια μας στο βυθό του Ατλαντικού.

Όταν επιτέλους μάθαμε πως σε λιγότερο από δυο μέρες θα φτάναμε στο τελικό μας προορισμό αρχίσαμε όλοι πανικόβλητοι τις ετοιμασίες. Οι gym freaks άρχισαν τα πους απς, τα twinks έκοψαν το φαγητό και έπιναν μόνο δυο γουλιές νερό ανά δίωρο, οι bears κατανάλωναν σε τρομακτικές ποσότητες τα τελευταία αποθέματα ζυμαρικών κι εγώ προσπαθούσα να απομνημονεύσω όσο το δυνατόν περισσότερο Καβάφη. Η αλήθεια είναι πως μας τρόμαζε κάπως η ιδέα πως θα βγαίναμε απ' το πλοίο. Είχαμε βολευτεί αρκετά σ' αυτή την ιδιότυπη γκέι κοινότητα σχεδόν ξεχνώντας πως σε λίγο θα ζούσαμε σε μια πόλη που είχε και στρέητ. [Λείπει κείμενο] στα χωριά μας.


Το επόμενο πρωί φόρεσα το καλό μου κοστούμι ενώ η Τζέσυ προσπαθούσε να μου φτιάξει τη διάθεση με κολακείες. Το προηγούμενο βράδυ δεν είχα κοιμηθεί καθόλου. Ίσως έφταιγε το άγχος, ίσως έφταιγαν οι υπόκωφες κλανιές του μάγειρα [λείπει κείμενο]. Με πήρε από το χέρι και βγήκαμε στο λιμάνι. Μιλιούνια κουστουμαρισμένοι άντρες μας περίμεναν με ανθοδέσμες στα χέρια. Όλοι φώναζαν το όνομα του αγαπητικού τους, για να γνωρίσει ο ένας τον άλλο, ενώ πού και πού ακουγόταν και μερικά woof.

«Ωχ, μόλις άκουσα το όνομά σου! Να τον βλέπω!» είπε η Τζέσυ.
«Δεν τον ακούω! Παναγιά μου πάμε να φύγουμε!» της είπα κάνοντας όπισθεν να ξαναμπώ στο πλοίο.
"Σκάσε μας είδε! Σου κουνάει το χέρι, κούνα κι εσύ!» είπε αυστηρά
«Προς τα πού είναι; Δε βλέπω τίποτα χωρίς τα γυαλιά!» απάντησα.
«Αριστερά»
Εγώ άρχισα να κουνάω το χέρι μου πέρα δώθε ενώ προσπάθησα να έχω μια έκφραση συγκρατημένου ενθουσιασμού.
«Πιο αριστερά! Κι άλλο!»
«Λέγε, πώς είναι;» τη ρώτησα
«Σε λίγο θα δεις και μόνος σου» απάντησε με φωνή που δε με βοηθούσε να βγάλω συμπεράσματα.
Σιγά σιγά ξεχώρισα ένα πρόσωπο μέσα από το πλήθος και κατάλαβα πως η Τζέσυ με πήγαινε προς το μέρος του. Έσκασα ένα χαμόγελο κι όταν φτάσαμε σε απόσταση δύο περίπου μέτρων τον είδα για πρώτη φορά καθαρά. Ήταν μετρίου αναστήματος [Γράμμα κόβεται]»

revqueer@yahoo.com