Grandeur (Updated!!!)

Από μικρό παιδάκι ήθελα όταν μεγαλώσω να γίνω άνθρωπος σπουδαίος.


Πάντα ασκούσαν μια παράξενη έλξη πάνω μου οι πετυχημένοι άνθρωποι και μου άρεσε σε κάθε ευκαιρία να πετάω δεξιά κι αριστερά φράσεις όπως "Τι καφκικό βιβλίο!", "Πολύ μπεργκμανική ταινία!", με την ελπίδα πως κάποια μέρα, ίσως αρκετές εκαντοταετηρίδες από τώρα, μια παρέα που θα γύριζε από το θέατρο θα έλεγε "Καλά, φοβερή η παράσταση, ε ; Και τόσο ρεβώδης!"

Ήξερα καλά πως η είσοδός μου στο πάνθεον των αθανάτων της τάξης του Ντα Βίντσι, του Γαλιλαίου και του Σαίξπηρ, έπρεπε δυστυχώς να συνοδεύεται και από κάποια σημαντική προσφορά προς την ανθρωπότητα ή κάποια πρωτοποριακή ιδέα που θα προκαλούσε αναταραχή στην εποχή μου, αλλά με τη πάροδο των ετών όλοι τελικά θα συμφωνούσαν λέγοντας "Πόσο δίκιο είχε τελικά ο Ρεβ!".

Η πρώτη απόπειρα να μεγαλουργήσω έγινε σε ηλικία 15 χρονών, όταν δημιούργησα ένα δικό μου γεωμετρικό σχήμα. Είναι δύσκολο να το περιγράψω, πρέπει να το δεις για να καταλάβεις, σκέψου "αν ο κώνος ήταν τετράγωνο" και είσαι κοντά. Το ονόμασα κωνόγωνο.

Στη συνέχεια αφιέρωσα πέντε χρόνια της ζωής μου στις ζούγκλες του Αμαζονίου προσπαθώντας να ανακαλύψω τη γιατρειά για το χασμουρητό. Άφησαν εποχή τα πειράματά μου που κατέληξαν στη παρασκευή ενός φαρμάκου από εκχύλισμα πευκοβελόνας και σάλιο βατράχου, και θα ήθελα σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω τους ιθαγενείς της περιοχής που προσέφεραν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους ως πειραματόζωα. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη φιλοξενία τους. Και απ' ότι μαθαίνω έχουν τρία χρόνια να κοιμηθούν και περιφέρονται στη ζούγκλα σα ζόμπι επαναλαμβάνοντας μονότονα το όνομά μου. Με συγκινείτε ρε τρελόπαιδα!

Το επόμενο θέμα φοβάμαι να το γράψω. Ξέρω πως θα ξεσηκώσω αντιδράσεις, αλλά κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται. Αλήθεια, είναι ανάγκη οι κρεμάστρες να έχουν γάντζο στη κορυφή; Είναι τόσο αντιαισθητικό για να μη πω επικίνδυνο. Το ξέρατε πως το 2007 το 0,077% των οικιακών ατυχημάτων μεταξύ 13:00 και 14:30 οφείλονται σε κρεμάστρες; Δηλαδή αύξηση 25% σε σχέση με το 2006, ενώ τα πρώτα στοιχεία από το 2008 δε μας αφήνουν περιθώρια για αισιοδοξία. Αν δε νομίζετε πως είναι σημαντικό θέμα, να πάτε να το πείτε σε όσους έχουν χάσει μάτι από κρεμάστρα. Αυτοί θα σας απαντήσουν.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να σου πω αναγνώστη πως δε ζητάω αντάλλαγμα για όσα προσφέρω. Απλά, να, θα ήθελα αν ποτέ πχ. συζητάς με φίλους για τον Πικάσο ή κάτι τέτοιο, απλά να πεις "Πικάσο; Τι να κλάσει ο κυβισμός μπροστά το ρεβισμό;"




Ευχαριστώ το Cobden που μου το θύμισε! Για να δείτε πως δεν είμαι ο μόνος που κατανοεί το κίνδυνο από τις κρεμάστρες! Απολαύστε τη πιο κουλή σκηνή μιας πολύ κουλής ταινίας. Faye Dunaway as Joan Crawford in 'Mommie Dearest'