Ζογκλέρ

Μια ομάδα ανθρώπων που πέφτει πολύ συχνά θύμα ρατσισμού αλλά η φωνή της σπάνια ακούγεται είναι οι ζογκλέρ. Ενώ ο κόσμος δείχνει να έχει αγκαλιάσει τους υπόλοιπους 'καλλιτέχνες τσίρκου', και ιδίως τους ακροβάτες, στο θέμα των ζογκλέρ κυριαρχούν ακόμα μεσαιωνικές προκαταλήψεις που κάνουν τη ζωή τους ανυπόφορη.

Ενώ θα περίμενε κανείς οι ομοφυλόφιλοι, ως άλλη καταπιεσμένη ομάδα, θα έσπευδαν να αγκαλιάσουν αυτούς τους τόσο ξεχωριστούς ανθρώπους, έχω παρατηρήσει πως είναι από τα μεγαλύτερα ταμπού που αρνείται να ξεπεράσει η κοινότητά μας. Σκεφτείτε το και μόνοι σας. Πόσους γκέι ζογκλέρ φίλους έχετε;

Θέλοντας να βοηθήσω στο να ακουστούν τα αιτήματα αυτών των τόσο ιδιαίτερων ανθρώπων, αποφάσισα να συναντήσω όλους τους γκέι ζογκλέρ και να σας μεταφέρω τα προβλήματά τους. Μετά από ενδελεχή έρευνα ανακάλυψα πως είναι δύο στην Ελλάδα και αφού μιλήσαμε στο τηλέφωνο υποσχέθηκα να κάνω τα πάντα για να προωθήσω τα αιτήματά τους.

Πριν από τη πρώτη μου συνάντηση μαζί τους, είχα αρκετό άγχος μη πετάξω καμιά ζογκλεροφοβική κοτσάνα και παρεξηγηθούν, αλλά τελικά όταν τους είδα από κοντά με εξέπληξε ευχάριστα το πόσο σα κανονικοί άνθρωποι ήταν.

Μετά τις απαραίτητες συστάσεις (δε περίμενα να πουν τα πραγματικά τους ονόματα, αλλά αυτοί μου τα είπαν σα να μη ντρέπονταν γι' αυτό που είναι) έφερα δειλά δειλά τη συζήτηση στη 'κατάστασή' τους. Έκπληκτος ανακάλυψα πως δε συμφωνούσαν μαζί μου και μου είπαν πως δεν ένιωθαν πως είχαν βιώσει κάποιο είδος ρατσισμού. Τι σπουδαίοι άνθρωποι! Τι μεγαλείο ψυχής! Να τελικά που η δύναμη της θέλησης υπερνικά όλα τα εμπόδια!

Όσο κι αν επέμενα πως είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, εκείνοι εξοργίζονταν και άρχισαν να γίνονται αγενείς. Εγώ κράτησα τη ψυχραιμία μου σκεπτόμενος τα μύρια βάσανα που αναμφισβήτητα θα είχαν περάσει με αποτέλεσμα να είναι τόσο μαλάκες, χάιδεψα στοργικά τα μπούτια τους και τούς εξήγησα πως δεν υπήρχε λόγος να φοβούνται να μιλήσουν ελεύθερα μπροστά μου.
«Εγώ αγαπάω τους ζογκλέρ και τους αποδέχομαι ακριβώς όπως είναι» είπα με έμφαση.
«Δε σ' αγαπάμε όμως εμείς» είπε ο ένας ζογκλέρ και σηκώθηκε να φύγει εξοργισμένος ενώ ο άλλος σύντομα τον ακολούθησε.


Γιατί αυτή η συμπεριφορά; Γιατί τέτοια άρνηση στη χείρα βοηθείας που με αυταπάρνηση τους προσέφερα; Μήπως κακώς πάσχιζα για προβλήματα άλλων ανθρώπων όταν οι ίδιοι φαινόταν αδιάφοροι να αποδείξουν στο κόσμο πως τελικά έχουν κάποια αξιοπρέπεια;

Σ' εκείνο το σημείο, η ψυχραιμία μου μ' εγκατέλειψε και άρχισα να ουρλιάζω στη καφετέρια «Κοιτάχτε τους! Είναι ζογκλέρ!» και τους πέταγα τα σερβίτσια ελπίζοντας να τα πιάσουν στον αέρα και να τα πετάνε πέρα δώθε (ή όπως σκατά λέγεται αυτό που κάνουν οι ζογκλέρ με ό,τι αντικείμενο βρουν μπροστά τους) για να δει ο κόσμος τη κατάντια τους. Δυστυχώς οι 3 κούπες του καφέ που πέταξα προσγειώθηκαν πάνω στα κεφάλια ισάριθμων μπρατσωμένων μαύρων αμερικανών παικτών baseball που είχαν επισκεφθεί την Αθήνα για να ανακαλύψουν την ελληνική κουλτούρα, κι αφού εξαγριωμένοι με ξάπλωσαν στο πάτωμα, χόρεψαν το Ζορμπά πάνω στο αδύναμο κορμί μου.

Οι ζογκλέρ κοιτούσαν τα τεκταινόμενα γελώντας και στο τέλος χειροκρότησαν ενθουσιωδώς τους μαύρους αποδεικνύοντας πως μερικές φορές τα στερεότυπα σε ορισμένους ανθρώπους δεν αποδίδονται άδικα.

Ζογκλέρ παιδί μου! Τι να περιμένεις;

(Next time: Ιδιογράφως)
revqueer@yahoo.com