Η δουλειά κάνει τους άντρες.

Όταν ήμουν μπόμπιρας και με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω πάντα φανταζόμουν τον εαυτό μου ως έναν υπέρ επιτυχημένο προστάτη των αδυνάτων (σαν το Γκάντι περίπου), με τα λεφτά του Ωνάση και τη φυσιογνωμία του George Clooney. Όσο περνάνε τα χρόνια βέβαια οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις πέφτουν, μέχρι που ξυπνάς ένα πρωί και ανακαλύπτεις έντρομος πως αν δεν είσαι σε 5 λεπτά στο κουβούκλιο - γραφείο σου (με θέα το κώλο του υπέρβαρου συναδέλφου) της πολυεθνικής επιχείρησης που πλουτίζει παράγοντας τα προϊόντα της σε εργοστάσιο στο Αζερμπαϊτζάν απασχολώντας 16 ώρες ημερησίως πεντάχρονα παιδάκια με αντάλλαγμα ένα καρβέλι ψωμί κάθε Σάββατο, θα μείνεις άνεργος και τότε... you're fucked.

Ως φοιτητής εργάζομαι part time με μια επιχείρηση και λόγω του είδους της δουλειάς μου περνάω τη μέρα μου στους δρόμους εξυπηρετώντας πλούσιους ανθρώπους (όχι, δεν είμαι αρσενική πόρνη). Συνεργάτης μου είναι ένας Ελληνοαμερικανός μπουχέσας ο οποίος πριν από κάτι μήνες επέστρεψε στα πάτρια εδάφη με μόνο στόχο να με καταντήσει δολοφόνο, εμένα , το πιο φιλήσυχο παλικάρι του νομού Αττικής. Για να καταλάβετε, είναι από εκείνα τα αμερικανάκια που στο κολέγιο το έβρισκε εξαιρετικά διασκεδαστικό με τους φίλους του να προσπαθούν να μιμηθούν τη μελωδία του αμερικανικού εθνικού ύμνου κλάνοντας. Με το αμερικλανοειδές αυτό περνάω τουλάχιστον 4 ώρες ημερησίως και έχει το μοναδικό χάρισμα να κάνει το κάθε λεπτό της συναναστροφής μαζί του να κυλάει με αργό, βασανιστικό και εξουθενωτικό τρόπο.



Τις προάλλες όταν σε ένα μικρό κενό που είχαμε πήγαμε στη καφετέρια που συχνάζουμε σε παρόμοιες περιπτώσεις, μου είπε αστειευόμενος να μη καθίσουμε μαζί γιατί τόσες φορές που έχουμε πάει μπορεί να μας περάσουν για τίποτα αδερφές και κάτι τέτοιο δε θα το ήθελε. Όσοι διαβάζετε το blog μου ξέρετε πως εγώ δε τα σηκώνω κάτι τέτοια σχόλια και πάντα προτάσσω τα γυμνασμένα στήθη μου μπροστά σε κάθε μαλάκα ομοφοβικό, και έτσι του απάντησα "ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ", κάτι που έκανε την αυτοεκτίμησή μου να σημειώσει νέο ναδίρ ενώ το μυαλό μου έψαχνε να βρει δημιουργικούς τρόπους αυτοκτονίας.



Η δουλειά βέβαια είναι προσωρινή, μέχρι να πάρουμε πτυχίο, αλλά η όλη φάση με έβαλε σε σκέψεις. Γιατί όλοι, μα όλοι, οι άνθρωποι που ξέρω μισούν τη δουλειά τους; Γιατί όλοι οι εργοδότες θυμίζουν συμμετέχοντες σε εκπομπές της Πάνια; Αν καταντήσω να παίζω τρομπέτα σε καμιά ξεχασμένη γωνιά αθηναϊκού δρόμου περιμένοντας από περαστικούς να ρίξουν κανά νόμισμα στο αναποδογυρισμένο μου καπέλο θα είμαι πιο ευτυχισμένος; Ε;



(Next time: Hollinghurst and Me)

revqueer@yahoo.com