Ένας φίλος ήρθε απόψε απ' τα παλιά...

Βρίσκομαι σε ταραχή. Έχω να κοιμηθώ μέρες. Στο παλιό κασετόφωνο παίζει ξανά και ξανά 'Τα τρένα που φύγαν, αγάπες μου πήρανε'. Τρώω σα βόδι. Τι πρέπει να κάνω; Να αρχίσω τα τηλέφωνα στους παλιούς συμμαθητές από το δημοτικό; Να πάρω σβάρνα όλες τις πορείες;

Πως έφτασα ως εδώ; Στη λεπτή γραμμή που χωρίζει τη λογική από τη παράνοια;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

17/11/2007 πήγα στη πρώτη μου πορεία ever. Μαζί με παρέα ξεκινήσαμε από Σταδίου με κατεύθυνση την αμερικανική πρεσβεία κι εγώ γεμάτος ενθουσιασμό που έκανα κάτι σημαντικό στη ζωή μου, παρακολουθούσα με θαυμασμό τα αριστερόπαιδα στο φυσικό τους χώρο. Κατά τη ταπεινή μου άποψη είναι τα πιο όμορφα πλάσματα στο κόσμο.

Όπως μάθατε, στη πορεία δεν άνοιξε μύτη, όλα καλά και ειρηνικά! Αφού τελειώσαμε και αποχαιρέτησα τη παρέα, άρχισα να προχωράω προς το μετρό των Αμπελοκήπων για να επιστρέψω σπίτι καθ' ότι η μπλε γραμμή ήταν κλειστή από Σύνταγμα έως το Μέγαρο Μουσικής. Στο σημείο εκείνο ακούω κάποιον να φωνάζει το όνομα μου. Γυρίζω και βλέπω ένα μακρυμάλλικο λεβεντόπαιδο που εξέφραζε πλήρως την εικόνα που έχω στο μυαλό μου για το τέλειο άντρα να με κοιτάζει. Καθ' ότι το όνομα μου δεν είναι κι από τα σπάνια και θεωρώντας πως τέτοια παλικάρια φωνάζουν το όνομά μου μόνο στον ύπνο μου, συνέχισα να προχωρώ. Με ξαναφώναξε. 'Δε με θυμάσαι, ε;'. Τον κοίταξα και όντως δε μπορώ να πω πως μου θύμιζε τίποτα. Αφού μου εξήγησε πως είχε περάσει από το δημοτικό μου για λίγους μήνες στη πέμπτη δημοτικού εγώ ξεκίνησα τα 'ΑΑΑΑΑΑΑΑ ναι ρε! Τώρα σε θυμήθηκα!' και αφού μου είπε πως κατευθύνεται κι αυτός στο μετρό ξεκινήσαμε μαζί.

Πόση ώρα θες να πας με τα πόδια από Μέγαρο Μουσικής μέχρι το μετρό Αμπελοκήπων; Δέκα λεπτά; Λιγότερο; Αν σου πω πως ήταν το καλύτερο δεκάλεπτο της ζωής μου; Πως ο παλιός συμμαθητής γέλασε τρεις φορές με σχόλια που έκανα; Τρεις! Πως για όλο το δεκάλεπτο δεν έκανα ούτε ένα σαρδάμ; Δε πέταξα ούτε μια μαλακία; Τότε άρχισε να με βασανίζει η γνωστή απορία. Είναι ή δεν είναι; Δε μπορούσα να καταλάβω.

'Πού κατεβαίνεις;' ρώτησα. 'Κεραμεικό' μου λέει. 'Έχω αφήσει το μηχανάκι εκεί. Γενικά περνάω πού και πού από Γκάζι.'

Όπα. Στοπ. Γουέιτ ε μίνιτ πλιζ. Σταθείτε συμπεθέροι να χέσει η νύφη. Προσπαθεί να μου πει κάτι;

Φτάνοντας στο μετρό, ενώ έβγαζε εισιτήριο, άρχισε ο πανικός να με κυριεύει. Είναι δυνατόν να πηγαίνουν όλα τόσο καλά; Μήπως έχω κανά μαρουλόφυλλο ανάμεσα στα δόντια μου και γελοιοποιούμαι; Μήπως ο θεός που έχω δίπλα μου συμμετέχει σε νέα εκπομπή του Μικρούτσικου που στέλνει γκόμενους να αποπλανούν ανυποψίαστους κρυφούς μέχρι που, ενώ σου δίνει το πρώτο του φιλί, μπαίνει μέσα με κάμερες ο Αντρέας κι η Βροχοπούλου με τους γονείς σου για να σε ξεφτιλίσει;

Στις αποβάθρες γινόταν χαμός. Μιλάμε για πολύ κόσμο, κοτσίδες και αξύριστα μάγουλα. 'Θες να σε πετάξω πουθενά με τη μηχανή;' λέει. Νιώθω πως λιγοθυμώ. Φτάνει το μετρό. Γινόταν ο απίστευτος πανικός. Σπρωξίματα και αταξία. Αυτός καταφέρνει να μπει, μπαίνουν και άλλα δύο άτομα μπροστά του. Χώρος για μένα δύσκολα υπήρχε, προσπάθησα να στριμωχτώ αλλά ο μισός ποπός εξείχε. 'Ας κατέβουμε' μου λέει. Βγαίνω, και μόλις πάει να προσπαθήσει κι εκείνος να βγει ακούγεται το σφύριγμα, οι πόρτες του μετρό κλείνουν και ο συρμός ξεκινά.

(Next time: Sexy or not?)
revqueer@yahoo.com