Revqueer Αντιστάσου!

Βλέποντας τη νέα ταινία του Άνγκ Λι με το παράξενο τίτλο Lust Caution, άρχισαν να μου έρχονται διάφορες πολύ σημαντικές σκέψεις. Η ηρωίδα μας, μια καθημερινή Κινεζούλα, γίνεται κατάσκοπος στη διάρκεια του Β παγκοσμίου και αναγκάζεται, προκειμένου να καταφέρει να αποσπάσει πολύτιμες πληροφορίες, να γίνει ερωμένη του μισητού εχθρού της ο οποίος απ' ότι τελικά αποδεικνύεται είναι και πολύ kinky στο κρεβάτι, ρίχνοντάς της ένα γερό χέρι ξύλο κατά τη διάρκεια των ερωτικών τους συνευρέσεων και επιλέγοντας στάσεις που εμένα θα με έστελναν στο ΚΑΤ.

Εγώ άραγε τι θα έκανα σε παρόμοια περίπτωση; Πάντα αναρωτιόμουν αν ζούσα στην ελληνική κατοχή, αν θα ήμουν με τους αγωνιστές αντιστασιακούς, ή από το πρώτο λεπτό που θα με έπιανε η πείνα θα φορούσα κουκούλα και θα κατέδιδα αλφαβητικά όσο κόσμο ήξερα. Βέβαια θέλω να ελπίζω πως θα ήμουν μια ηρωική φιγούρα τύπου 'Άρης Βελουχιώτης' απλά με λίγο καλύτερο στυλ και πιο περιποιημένο μούσι. Στα βουνά δε θα είχα πρόβλημα να ζήσω, είμαι πολύ καλόβολο άτομο, αν και πού και πού δε θα με πείραζε ένα μπανάκι με αιθέρια έλαια σε κάποιο βουνίσιο ποταμάκι.

Τι ωραία που θα περνάγαμε με τους συντρόφους! Το πρωί ένα πρόχειρο breakfast, μετά λίγη πρωινή γυμναστική να ξεπιαστούμε, κατά το μεσημεράκι ένα γρήγορο lunch, ένας σύντομος μεσημεριανός ύπνος, το απόγευμα μαζεμένοι γύρω από τη φωτιά με τη κιθάρα να τραγουδάμε αγωνιστικά τραγούδια για τη πατρίδα (Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες, Έχω ένα μυστικό κτλ.) και το βράδυ στο σκοτάδι, με μόνη πηγή φωτός το ολόγιομο φεγγάρι θα παίζαμε μακριά γαϊδούρα.

Τώρα αν έπρεπε να γίνω εραστής κάποιου υψηλόβαθμου ναζιστή για να μάθω πληροφορίες δε ξέρω αν θα τα κατάφερνα. Αναλόγως το ναζιστή. Αν φερ' ειπείν έμοιαζε με το Σημίτη νομίζω πως η αγάπη μου για τη πατρίδα δε θα μπορούσε να υπερκαλύψει τη ασχήμια του συγκεκριμένου κυρίου (Δάφνη Σημίτη . Μια πραγματική ηρωίδα!).

Αν τώρα έπρεπε να καθίσω σε κάποιον σα τον Gyllenhaal εκεί ναι, για τη πατρίδα θα το έκανα. Φαντάζομαι όπως στη ταινία, θα με ερωτευόταν στο τέλος, κι εγώ θα είχα τύψεις που του κάθομαι, γιατί παράλληλα θα με ψιλογούσταρε και ένας από τους συντρόφους ο οποίος θα ήταν ίδιος ο νεαρός Petrelli από τους Heroes. Φυσικά όλη αυτή η ψυχολογική πίεση θα έθετε σε κίνδυνο τη μυστική αποστολή μου και θα έπρεπε να κάνω πως έχω πονοκέφαλο κάθε φορά που ο Gyllenhaal θα μου ζητούσε και round 3.

O δε Petrelli θα ζήλευε και θα με πίεζε κι αυτός να ενωθούμε σαρκικά ενώ εγώ αγανακτισμένος θα αναφωνούσα 'Τι θέλετε από μένα τέλοσπάντων; Δεν είμαι ένα κομμάτι κρέας. Ένα σκεύος ηδονής. Είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Έχω ΨΥΧΗ!'

Το τέλος βέβαια στο δικό μου σενάριο θα ήταν πιο χαρούμενο από εκείνο της ταινίας. Ο Gyllenhaal θα ήταν τελικά κι αυτός μυστικός πράκτορας και μαζί θα κατατροπώναμε το κατακτητή. Αφού μας έραινε με λέλουδα και παράσημα όλη η Ελλάδα, θα αποφασίζαμε να αποσυρθούμε και να φτιάξουμε ένα σπιτικό σε κάποιο απόμερο χωριουδάκι για να ζήσουμε μια απλή αγροτική ζωή χωρίς καμία επαφή με τον έξω κόσμο, αν εξαιρέσει κανείς τις συχνές επισκέψεις του πρώην συντρόφου Petrelli.

(Next time: Why I failed my driving test)

revqueer@yahoo.com