Από μικρό κι από τρελό...

Όταν πριν από περίπου 4 χρόνια έμαθα πως η θεία μου ήταν έγκυος και περιμέναμε καινούριο ξαδερφάκι ένιωθα για πρώτη φορά σχεδόν ενθουσιασμένος για τη καινούρια προσθήκη στην ήδη πολυπληθέστατη οικογένεια . Για κάποιο ανεξήγητο λόγο δέθηκα πολύ με το συγκεκριμένο αγοράκι και ανέλαβα ευθύς το ρόλο του μεγαλύτερου ξαδέρφου που το κακομαθαίνει. Μαζί με τη θεία διαλέξαμε το καροτσάκι του, ξόδεψα τα πρώτα μου λεφτά ever για να του πάρω παιχνιδάκια και γενικά όποτε περνάω από το σπίτι τους (τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα) όλο και κάτι του πηγαίνω, γι' αυτό άλλωστε κι εκείνο μου δείχνει μια ιδιαίτερη συμπάθεια.



Στο μέσον του φετινού καλοκαιριού μαζευτήκαμε όλοι οικογενειακώς στο σπίτι, κι όταν λέω όλοι, αναφέρομαι σε όλο το οικογενειακό δέντρο, θείοι, θείες , κουμπάροι, μπατζανάκηδες κτλ, συνολικά γύρω στα 40 άτομα. Παρόντες ήταν και κάποιοι οικογενειακοί φίλοι συμπεριλαμβανομένου και του παπά που με βάφτισε (ναι είναι θεότρελος). Όπως είναι φυσικό τη προσοχή μονοπωλούσε ο μικρός, ο οποίος μόλις είχε αρθρώσει και τις πρώτες του λεξούλες κάνοντας τους υπόλοιπους να κρεμόμαστε από τα χείλη του για μια ατάκα.



Η μητέρα του τότε ξεκίνησε το γνωστό παιχνίδι 'κοιτάξτε τι διάνοια είναι το παιδί μου' . 'Τι είναι η γιαγιά;' 'Όμορφη' απαντούσε το μικρό (καλά, δεν ακουγόταν και τόσο καθαρά, αλλά με λίγη φαντασία το έπιανες), συνέχιζε η θεία 'Τι είναι η ξαδέρφη η Άννα;' 'Όμορφη' απαντούσε πάλι ο μπόμπιρας και ου το καθεξής, μέχρι που κάθε γυναίκα της συντροφιάς μας είχε δεχθεί τους επαίνους του γλυκύτατου ξαδέρφου.



Εκείνη τη στιγμή μια ακατανόητη αυθόρμητη δύναμη (ας την ονομάσουμε διάολος) με έκανε να ρωτήσω' Κι εγώ τι είμαι;' 'Πούστης' απάντησε το μικρό τόσο καθαρά που νόμιζες πως είχε μπει μέσα του το πνεύμα του Χατζηνικολάου.



Η παγωμάρα εξαπλώθηκε με γρήγορους ρυθμούς στο δωμάτιο και μετά το αρχικό σοκ άρχισα να γελάω όπως κάνω κάθε φορά που δε ξέρω τι να πω και θέλω να δείξω πόσο cool άτομο πραγματικά είμαι. Σιγά σιγά το γέλιο εξαπλώθηκε σα ντόμινο και στους συγγενείς μέχρι που όλοι είχαμε διπλωθεί από τα γέλια, οι άλλοι γνήσια γέλια, εγώ κλαίγοντας από μέσα μου γοερά. Όταν ο μικρός είδε πως η ατάκα του είχε σουξέ άρχισε να χτυπά παλαμάκια και να φωνάζει 'Πούστης, πούστης, πούστης, πούστης, πούστης!!!!' ενώ εγώ γελούσα όλο και πιο δυνατά σε σημείο υστερίας για να καλύψω ό,τι μπορέσω, και ως αποτέλεσμα κάθε μου ανάσα ακουγόταν σαν εκείνες που βγάζει ο Βασίλης Καρράς.


Από εκείνη τη στιγμή βέβαια το γλυκό εκείνο αγγελούδι, μετατράπηκε στο απόλυτο σκατόπαιδο, κι ενώ σκεφτόμουν πόσο παρεξηγημένη φιγούρα ήταν τελικά ο Ηρώδης κατάλαβα πως το δόλιο δε φταίει σε τίποτα και σίγουρα ο μαλακοπίτουρας ο πατέρας του κρύβεται πίσω απ' αυτά τα λογάκια. Φταίω τώρα εγώ να τον διολοστείλω όποτε με φωνάζει από το σπίτι να προσέχω το μικρό όταν αυτός πάει να πιει ένα καφέ με τη σύζυγο;



(Next time: Λατρεύω...)



revqueer@yahoo.com