Are you for wheel?

Το Σάββατο που μας πέρασε μου την έπεσε ένας τύπος σε αναπηρικό αμαξίδιο.

Ή μάλλον νόμιζα πως μου την έπεσε και η αλήθεια είναι πως η αντίδραση μου ήταν υπερβολική. Καθόμουν αμέριμνος και έπινα τη βότκα μου σε γνωστό gay bar, όταν ένιωσα ένα χέρι να με ακουμπάει περίπου στο γοφό. Επειδή δεν είχα ξαναδοκιμάσει βότκα είχα κάποιες παραισθήσεις ελαφράς ευτυχώς μορφής και έτσι δικαιολογώ το γεγονός πως μόλις γύρισα και τον είδα έφυγα τρέχοντας και ουρλιάζοντας στο δρόμο χωρίς καν να πληρώσω.

Επειδή τελευταία φορά που έτρεξα ήταν το 1999 για να προλάβω ένα λεωφορείο (τελικά το έχασα), περίπου στα 20 μέτρα οι δυνάμεις μου με εγκατέλειψαν και έπεσα στο πεζοδρόμιο βαριανασαίνοντας. Ο τύπος με το αμαξίδιο σε δευτερόλεπτα ήταν δίπλα μου και με βοηθούσε να σηκωθώ. Σε εκείνο το σημείο νομίζω παρατήρησα πως είχε πολύ ανεπτυγμένους δικέφαλους.

Τελικά αποδείχτηκε πως μου είχε πέσει το πορτοφόλι από τη τσέπη και ο νεαρός κύριος απλά ήθελε να μου το δώσει. Του ζήτησα συγγνώμη ντροπιασμένος και αφού συστηθήκαμε με κέρασε ένα ποτό.

Τελικά αποδείχτηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον άτομο. Ήταν ζωγράφος και αθλητής, φαινόταν πολύ μορφωμένος και πριν καλά καλά το καταλάβω βρεθήκαμε σπίτι του για να μου δείξει τους πίνακές του.

Κυρίως απεικόνιζε γυμνούς αθλητές σε διάφορα αγωνίσματα, αλλά τη προσοχή μου τράβηξε μια φωτογραφία του με την ομάδα μπάσκετ στην οποία συμμετείχε, η οποία τον απεικόνιζε γυμνό από τη μέση και πάνω και με έκανε να θέλω να τον συστήσω στο ποπό μου κολασμένα. Όταν τον ρώτησα με περισσή διακριτικότητα αν το πουλί του λειτουργεί, γέλασε και μου εξήγησε πως κατά μέσο όρο το κάνει δύο φορές την εβδομάδα. Η συγκεκριμένη αποκάλυψη με σόκαρε και ένιωσα αδικημένος. Εκείνη τη στιγμή η βότκα με ζάλισε για τα καλά και ξέρασα πάνω σε ένα πίνακα που απεικόνιζε ένα κωπηλάτη.

Την επόμενη μέρα πήγαμε για βόλτα στην Ερμού κι εγώ επέμενα να του σπρώχνω το αμαξίδιο. Έβλεπα πως μας κοιτούσαν οι περαστικοί και έπαιρνα όσο μπορούσα το ευτυχώς-που-υπάρχω-κι-εγώ-και-τον-προσέχω-αλλιώς-τι-θα-έκανε-ο-δόλιος ύφος, και πραγματικά ένιωθα περήφανος που τον βοηθούσα αν και δε το χρειαζόταν.

Τον ευχαρίστησα που δέχτηκε να με ξαναδεί και του εξήγησα πως τον λυπάμαι για τη κατάσταση του και θέλω να σταθώ στο πλευρό του και όταν με την ομάδα του θα παίρνουν το χρυσό στους παραολυμπιακούς και η κάμερα θα κάνει κοντινό στο πρόσωπό μου, εγώ θα δακρύζω από συγκίνηση. Τότε ο εν λόγω κύριος μου έβγαλε ολόκληρο λόγο περί αξιοπρέπειας, και πως τη βγάζει μια χαρά μόνος του και πως τον ενοχλούν οι άνθρωποι που τον κοιτάζουν σα κακομοίρη μιας κι αυτός δεν έχει τέτοια εικόνα για τον εαυτό του. Όπως έκανε να φύγει, έπεσα μπροστά στις ρόδες του αμαξιδίου για να τον εμποδίσω και πιάνοντας τα πόδια του τον παρακαλούσα με αναφιλητά να το κάνουμε. Μου είπε να κοιτάξω επειγόντως τη δικιά μου αξιοπρέπεια, έκανε όπισθεν και εξαφανίστηκε.

Διαβάστε εδώ

(Update: Ευχαριστώ πολύ Tres_Leches! Έψαχνα κάτι τέτοιο και δε μπορούσα να το βρω! Δείτε εδώ.)

(Next time: Και μπορείς ν' αφήσεις το καπέλο σου)
revqueer@yahoo.com