Και μπορείς ν' αφήσεις το καπέλο σου.

Είναι μεγάλο προνόμιο να είσαι γκέι και να ζεις σε μεγάλο αστικό κέντρο.

Οι δυσκολίες του να είσαι ομοφυλόφιλος στην επαρχία είναι γνωστές. Η νοοτροπία μιας μικρής κλειστής κοινωνίας, η στενομυαλιά και ο συντηρητισμός των ανθρώπων, η φαινομενική έλλειψη άλλων γκέι, όλα αυτά μου προκαλούν συμπάθεια για τους 'εγκλωβισμένους' ομοφυλόφιλους της επαρχίας και έτσι αποφάσισα να εκμεταλλευτώ τις δυσκολίες τους για δικό μου οικονομικό όφελος.

Έφτιαξα μια πρόχειρη επιχείρηση και με διαφημίσεις μέσω διαδικτύου, υποσχόμουν ένα πλούσιο strip show με full frontal αντρικό γυμνό σε όποιον ενδιαφερόταν. Η ανταπόκριση ήταν θεαματική και σύντομα είχα φτιάξει ολόκληρο πρόγραμμα -τουρνέ σε όλη την ελληνική ύπαιθρο. Αναγκαστικά το σόου θα γινόταν σε κάποιο απομακρυσμένο χωράφι ενώ οι ενδιαφερόμενοι θα ερχόντουσαν από όλα τα γύρω χωριά να απολαύσουν τη παράσταση.

Για όσους δεν έχουν σχετική εμπειρία, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως η ζωή του στρίπερ απαιτεί πολλές θυσίες. Δεν είναι για το καθένα. Πολλοί έχουν προσπαθήσει, λίγοι τα έχουν καταφέρει, και ακόμα λιγότεροι σταδιοδρόμησαν. Όποτε με πλησιάζουν νέα παιδιά που θέλουν να μπουν στο χώρο προσπαθώ να μετριάσω τον ενθουσιασμό τους. Πραγματικά αυτή τη δουλειά αν δεν την αγαπάς, δε πρέπει να την επιχειρείς.

Η πρώτη εμφάνιση θα λάμβανε χώρα σε ένα γραφικό χωριουδάκι, τα Κριτσίνια Ευρυτανίας. Τα Κριτσίνια έχουν αφήσει το στίγμα τους στην ελληνική ιστορία, καθώς εκεί είχε, λένε, αποφασίσει ο Ανδρούτσος να κάνει αποτρίχωση στο στήθος του, κάτι που σίγουρα θα έκανε αν δεν τον δολοφονούσαν ή αν του είχαν αφήσει κερί και αποτριχωτικές ταινίες όσο ήταν στη φυλακή.

Τελικά κατάφερα να συγκεντρώσω περίπου 50 άτομα και στις 8 ακριβώς, σε έναν παραμελημένο αγρό λίγο έξω απ' το χωριό, άρχισαν να ακούγονται απ' τα ηχεία του φορητού ραδιοκασετόφωνου, οι πρώτες μελωδικές νότες του Macarena. Τα σφυρίγματα του κοινού με ενθάρρυναν και χωρίς αναστολές και ταμπού βγήκα στη σκηνή.

Όσοι έχετε περάσει από τα Κριτσίνια, ξέρετε πως ο χειμώνας είναι αμείλικτος και ειδικά το βράδυ οι θερμοκρασίες αγγίζουν πολικά επίπεδα. Καθ' ότι σε ανοιχτό χώρο, είναι παράλογο που αποφάσισα να μη γδυθώ και απλά να τους χορεύω επί δίωρο τη Macarena; Όχι, αν είναι παράλογο να μου το πείτε να το ξέρω. Εγώ πάντως θίχτηκα, επειδή με φώναζαν σουρλουλού και τζιτζιφιόγκο και σε κάποια φάση με άγχωσαν και μπέρδεψα τα χορευτικά μου βήματα και έγινα ρεζίλι. Και ναι, εντάξει, είμαι ο πρώτος που θα ομολογήσω πως δε μοιάζω με το Μπραντ Πιτ (το πρόσωπο του οποίου κοσμούσε την αφίσα που έφτιαξα) αλλά το βράδυ μέσα σ' ένα χωράφι εγώ τουλάχιστον θα μας μπέρδευα.

Αφού τελείωσε η παράσταση είχα ετοιμάσει και κλήρωση για ακριβά δώρα, αλλά ούτε αυτό το εκτίμησαν όταν τους εξήγησα πώς αν κερδίσουν πρέπει και να πληρώσουν το ακριβό δώρο.

Σε εκείνο το σημείο ήταν νομίζω που οι χωρικοί με περικύκλωσαν με τις τσουγκράνες τους (και δυστυχώς δε μιλάω μεταφορικά) και αν δε υπήρχε η σωτήρια παρέμβαση μερικών ψυχραιμότερων, θα με είχαν θάψει ζωντανό μαζί με το ραδιοκασετοφωνάκι μου.

Οι επαρχιώτες άρχισαν να αποχωρούν με τα αγροτικά τους βλαστημώντας , κι εγώ έμεινα με έναν ογδοντάχρονο που περίμενε να έρθει να τον πάρει ο γιος του. Φυσικά δεν έχασα ευκαιρία και του την έπεσα, αλλά με απέρριψε εξηγώντας μου πως τη βρίσκει μόνο με μεγαλύτερους.

Εγώ φταίω που θέλω να βοηθήσω...

(Next time: Sing it!)
revqueer@yahoo.com