Η Βασιλεία των Αδερφών

Η ΔΕΝ ΕΞΕΥΡΕΤΕ ΟΤΙ ΟΙ ΑΔΙΚΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΣΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΕΙ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΗ ΠΛΑΝΑΣΘΕ ΟΥΤΕ ΠΟΡΝΟΙ ΟΥΤΕ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΑΙ ΟΥΤΕ ΜΟΙΧΟΙ ΟΥΤΕ ΜΑΛΑΚΟΙ ΟΥΤΕ ΑΡΣΕΝΟΚΟΙΤΑΙ (ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' 6:9)

Περνώντας τις προάλλες κάτω από μια σκαλωσιά ανακαινιζόμενου κτιρίου στην Ιπποκράτους, ήρθα αντιμέτωπος με το θάνατο.

Δε πρόλαβα να καταλάβω τίποτα, άκουσα απλά ένα δυνατό θόρυβο και σε κλάσματα δευτερολέπτου βρέθηκα καταπλακωμένος από σιδερόβεργες, ξύλινες πλάκες και αλλοδαπούς εργάτες. Δεν ένιωσα καθόλου πόνο, αλλά σύντομα άρχισα να βλέπω ένα τεράστιο τούνελ με ένα αμυδρό φως στο βάθος και άρχισα να πανικοβάλλομαι.

Φτάνοντας στο τέλος του τούνελ βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα κύριο που φεγγοβολούσε και μου εξήγησε πως θα με κρίνει για όλα όσα είχα κάνει στη ζωή μου. Ξεκινώντας την αφήγηση της πολυτάραχης παραμονής μου στη γη προσπάθησα να τονίσω όσο το δυνατόν περισσότερο το ομολογουμένως περιορισμένο φιλανθρωπικό μου έργο. Τον έβλεπα να κρατάει σημειώσεις σα βαριεστημένος δημόσιος υπάλληλος και πριν προλάβω να αναφέρω τότε που έδωσα με αυταπάρνηση σ' ένα τσιγγανόπουλο τη μισοφαγωμένη μου τυρόπιτα με ρώτησε αν είμαι γκέι. Η αλήθεια είναι πως μάγκωσα και το έπαιζα πάπια τάχα μου πώς δεν άκουγα τι με ρωτούσε. Επειδή τον είδα να επιμένει το γύρισα στο "Άλλωστε τι σημαίνει γκέι; Ποτέ δε τα πήγαινα καλά με τις ταμπέλες, γιατί να πρέπει περιορίσω τον εαυτό μου έτσι; Πάντα με ελκύει το άτομο όχι το φύλο"

Ήταν προφανές πως δε τον είχα πείσει. Μου σφράγισε κάτι χαρτιά και μου έδειξε να προχωρήσω αριστερά του. Εγώ όπως είναι φυσικό φρίκαρα και περίμενα από στιγμή σε στιγμή να έρθει ο ποπός μου σε επαφή με καυτή λάβα.

Τότε όπως περπατούσα εμφανίστηκε μπροστά μου μια τεράστια πόρτα με τη πινακίδα "Λούγκρες Ενταύθα". Με δισταγμό την άνοιξα και για μεγάλη μου έκπληξη βρέθηκα σ' ένα εύφορο λιβάδι. Περπάτησα λίγα μέτρα και παρατήρησα πως τα πόδια μου δεν ακουμπούσαν τη γη. Άρχισα να ανυψώνομαι, και σε λίγο πετούσα με αστραπιαία ταχύτητα.

Τότε βρέθηκα μέσα σ' ένα κτίσμα, σαν αιωρούμενο καμπαρέ και γλυκές μελωδίες πλημμύρησαν τ' αυτιά μου. Ήταν όλοι εκεί. Ο Μάνος στο πιάνο, ο Cole Porter τραγουδούσε τα "Παιδιά του Πειραιά" μαζί με δύο τρανσέξουαλ κι ο Liberace έβαζε στρας σε φουστανέλες. Παραδίπλα ο Όσκαρ Ουάιλντ σε ρόλο stand up comedian διάβαζε αποσπάσματα από Αριστοφάνη, ενώ ο Tenessee Williams αγκαλιά με ένα Πολωνό έβγαζε ένα σπαρακτικό μονόλογο από τη Μήδεια. Πού ήταν τα καζάνια και οι διάολοι που μου είχαν υποσχεθεί;

Σύντομα κατάλαβα πως o ερχομός μου σ' αυτό το μεταθανάτιο τόπο κατοικίας των γκέι, συνέπεσε με ένα 'greek night' που διοργάνωνε ο λόρδος Byron. Τότε μου άρπαξε το χέρι η Σαπφώ και αφού με καλωσόρισε με κάθισε στη κορυφή ενός τεράστιου τραπεζιού συστήνοντας με σε καμιά δεκαριά αρχαιοέλληνες παιδαράδες . Τη προσοχή μου τράβηξε ένας ξανθός Αθηναίος που είχε πέσει στη Μάχη του Μαραθώνα και του χαμογέλασα ντροπαλά. Αμέσως ήρθε και κάθισε δίπλα μου και μου άρχισε τη πάρλα. Δε μπορώ να πω πως κατάλαβα πολλά, γι' αυτό προτείνω σε όσα νεαρά παιδάκια παραπονιούνται στους γονείς τους «Μα τι θα μου χρειαστούν εμένα τα αρχαία;» να το βουλώσουν και να στρώσουν το κώλο τους να διαβάσουν.

Τότε έφτασε και το φαγητό. Τα πιάτα γεμάτα ελληνικούς μεζέδες εμφανίστηκαν ως δια μαγείας μέσα απ' το τραπέζι κατευθυνόμενα από ασώματα χέρια δείγμα πως το σερβίρισμα είχε αναλάβει ο Ζαν Κοκτώ. Αφού χλαπάκιασα και κατέβασα μια νταμιτζάνα κρασί ένιωσα μια γλυκιά νύστα να με παρασέρνει και έγειρα ακουμπώντας το κεφάλι μου στον ώμο του γενναίου Μαραθωνομάχου. Μετά από λίγο με σήκωσε και αφού με πήγε στη μέση της πίστας αγκαλιαστήκαμε και χορέψαμε μαζί υπό τους ήχους ενός ποντιακού άσματος που τόσο αισθησιακά τραγουδούσε η Virginia Woolf.

Το σκηνικό άλλαξε δραματικά όταν εξαιτίας του ισχυρού ηλεκτροσόκ στο στήθος μου, βρέθηκα πάλι στην Ιπποκράτους περιτριγυρισμένος από άγνωστα πρόσωπα που με κοιτούσαν τρομαγμένα ενώ οι αλλοδαποί εργάτες με ευχαριστούσαν σε σπαστά ελληνικά που τους έσωσα τη ζωή.

(Next time: Η Νταμιτζάνα)
revqueer@yahoo.com