Αντίο Ονούφριε

Ονούφριε,

Για να διαβάζεις αυτό το γράμμα, σημαίνει πως έχω φύγει. Σε φαντάζομαι τώρα να ξυπνάς, να γυρίζεις πλευρό να με αγκαλιάσεις και στη θέση μου να βρίσκεις μόνο το παγωμένο μαξιλάρι.

Είσαι μαλάκας Ονούφριε! Ναι! Μπορώ να το πω επιτέλους. Είσαι μαλάκας! Θεέ μου! Πόσο λυτρωτικό είναι να το λέω φωναχτά!

Θα αναρωτιέσαι γιατί σε παράτησα. Ονούφριε, μου φέρθηκες σκάρτα. Θυμάσαι τότε που σ' έστειλα στη λαϊκή για πορτοκάλια; Επέμενα να φέρεις Θεσσαλίας αλλά εσύ μπερδεύτηκες. Έφερες Αμφιλοχίας. Πόσο σε μίσησα εκείνη τη στιγμή! Ονειρευόμουν πως σου άρπαζα τη σακούλα με τα πορτοκάλια και στα έχωνα στο στόμα ένα ένα με τη φλούδα. Μέχρι να σκάσεις. Να σκάσεις!

Κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες μας μήπως θυμηθώ γιατί σε πρωτοαγάπησα, το μόνο που μπορούσα να δω είναι πόσο άσχημος βγαίνεις. Δεν έχω συναντήσει ποτέ τέτοια έλλειψη φωτογένειας σε δίποδο. Κι όσο εσύ προσπαθούσες να ελαφρύνεις τη κατάσταση με αστειάκια και αυτοσαρκασμούς κάθε φορά που εμφανίζαμε τα αρνητικά, εγώ ΥΠΕΦΕΡΑ. Πώς θα έδειχνα αυτές τις φωτογραφίες στους συναδέλφους μου; Θα με περνούσαν για σαβουρογάμη.

Και εκείνη τη φορά Ονούφριε; Εκείνη τη φορά που... Κοίτα που ακόμα δεν έχω το κουράγιο να το γράψω... Ουφ Τότε που σ' εκείνο το εστιατόριο σου κάθισε ο αστακός στο λαιμό και άρχισες να βγάζεις κάτι ήχους σα κι εγώ δε ξέρω τι. Κάτι ανατριχιαστικά ΚΧΧΧΧΚΚΚΚΧΧΧΧΧ που έκαναν όλο το μαγαζί να μας κοιτάει. «Σκάσε!» σου φώναζα. «Σκάσε ζώο!» Αλλά εσύ τίποτα. Σηκώθηκες όρθιος και κουνούσες τα χέρια σου σα παρανοϊκός τροχονόμος και μας ρεζίλεψες μπροστά στους Αποστολόπουλους. Δε θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα τους όσο ζω. Ειδικά όταν το κομματάκι αστακού πετάχτηκε από το στόμα σου και προσγειώθηκε στο Chablis της κυρίας Αποστολοπούλου πιτσιλώντας το τραπεζομάντιλο. Ακόμα βλέπω στα μάτια τους την απογοήτευση κάθε φορά που συναντιόμαστε. Κι όλα αυτά εξαιτίας σου.

Μαλάκα.

Αντίο,
Κάποιος που κάποτε σ' αγάπησε.

(Next time: Me, myself and I)
revqueer@yahoo.com