Με Οικογένεια.

Ώρες ώρες πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται ποιοι είναι επιτέλους αυτοί οι άνθρωποι που αποκαλώ 'οικογένειά' μου; Γιατί να μην έχουμε έστω ένα πράγμα κοινό;

Νιώθοντας πως λείπει από τη ζωή μου αυτό που ονομάζεται οικογενειακή θαλπωρή, αποφάσισα να έρθω κόντρα με το ρητό «Τους φίλους τους διαλέγεις, την οικογένεια όχι» και με περισσή φαντασία να φτιάξω μια οικογένεια στα μέτρα μου, που θα με αγαπούσε άνευ όρων και θα με αποδεχόταν γι' αυτό που πραγματικά είμαι.

Καταστρώνοντας μεθοδικά τα σχέδιά μου, έκανα ένα πρόχειρο κάστινγκ στο μυαλό μου (μαμά, μπαμπάς, αδέρφια) και αφού πούλησα ένα οικοπεδάκι που μου άφησε ένας θείος στη Λούτσα ξεκίνησα τις διαδικασίες για να προσλάβω τα άτομα με τα οποία από εδώ και στο εξής θα μας ένωναν δεσμοί αίματος έστω και επί πληρωμή.

Για μαμά επέλεξα τη λατρεμένη μου Σπεράντζα Βρανά, μια θαυμάσια γυναίκα, το ρόλο του πατέρα ανέλαβε ο Γιάννης Φέρτης, σταθερή - διαχρονική αξία, και για αδέρφια κατέληξα στα πέντε παλικάρια του συγκροτήματος των ONE, γιατί πάντα ήθελα να είμαι μέλος πολύτεκνης οικογένειας.

Με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσα πως δέχτηκαν όλοι άμεσα, ίσως λόγω της γενναιόδωρης αμοιβής που τους παρείχα. Στη πρώτη μας συνάντηση τους εξήγησα ποιος είμαι και για ποιο λόγο τους θέλω, τους έδωσα ένα σενάριο να ξέρουν πάνω κάτω πέντε πράγματα για μένα και τους εξήγησα πως το μόνο που ζητάω είναι λίγη αγάπη και κατανόηση. Όλοι υποσχέθηκαν να δώσουν το καλύτερό τους εαυτό για να μη με απογοητεύσουν και συμφωνήσαμε να συναντηθούμε την επόμενη μέρα για πενθήμερη οικογενειακή εκδρομή στη Χαλκιδική (τα έξοδα δικά μου).

Περάσαμε υπέροχα!

Στο αμάξι όπως πηγαίναμε, τραγουδούσαμε όλοι μαζί τραγουδάκια εκδρομής και η μαμα-Βρανά μας τάιζε κεφτεδάκια που είχε ετοιμάσει και μας μάλωνε που δε καθόμασταν ήσυχα ήσυχα και ενοχλούσαμε το μπαμπα-Φέρτη που οδηγούσε. Ήταν απίστευτο πόσο γρήγορα δέσαμε!

Η Χαλκιδική ένα όνειρο! Μείναμε σ' ένα φοβερό ξενοδοχείο με όλα τα κομφόρ και τις ανέσεις, σωστό παλάτι, και η μέρα πήγαινε κάπως έτσι. Το πρωί ξυπνάγαμε με τους One και με γέλιο και κέφι κάναμε τη πρωινή μας αποτρίχωση στήθους. Το τι καλαμπούρια λέγαμε, δε μπορώ να περιγράψω! Μετά κατεβαίναμε στο εστιατόριο για πρωινό και η μαμα-Βρανά μας άρχιζε στις σόκιν ιστορίες, ενώ ο μπαμπα-Φέρτης με αγκάλιαζε ανά πεντάλεπτο συγκινημένος που ο Θεός τον ευλόγησε να έχει ένα γκέι γιο. Την υπόλοιπη μέρα τη περνάγαμε στη παραλία και το βράδυ μας έβαζε η μαμα-Βρανά για ύπνο τραγουδώντας με τη γλυκιά φωνή της τραγουδάκια του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου.

Τα αδέρφια μου ήταν και γαμώ τα παιδιά! Για πρώτη φορά κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι να είσαι φτασμένος ποπ σταρ. Μπορεί να μην έτρωγαν σχεδόν τίποτα αλλά είχαν τόση ενέργεια! Συνέχεια έκαναν πρόβα στο τραγούδι, και όταν λέω συνέχεια το εννοώ! Για παράδειγμα στο μεσημεριανό ενώ τρώγαμε έλεγαν «Μπαμπα-Φέρτη θέεεεεεεεελω κι άααααααλλο παστίτσιοοοοοοοΟΗΟΗΟΗΟWOWOW» ενώ στα καλά καθούμενα έσκιζαν τις μπλούζες τους κι εγώ με το μπαμπα-Φέρτη και τη μαμα-Βρανά τσιρίζαμε σα δεκατετράχρονα! Τη τελευταία μέρα η συγκίνηση ήταν έκδηλη και μαμα-Βρανά έβαλε τα κλάμματα και με αγκάλιασε. «Πότε θα μου φέρεις ένα καλό αγόρι να γνωρίσω;» μου είπε με τρεμάμενη φωνή κι εγώ της είπα πως την αγαπώ.

Τα πράγματα χάλασαν όταν στο δεύτερο ταξίδι μας, στο Παρίσι, διαπίστωσα πως δεν αρκούσαν τα λεφτά για το ξενοδοχείο για τις μέρες που κάτσαμε. Επίσης έχασα τα εισιτήρια επιστροφής και για δύο μερόνυχτα τριγυρνάγαμε άστεγοι στο Παρίσι χωρίς να έχουμε πού την κεφαλήν πλύναι. Τελικά αναγκαστήκαμε να βγάλουμε τους ONE στο κλαρί για να εξασφαλίσουμε τους απαραίτητους πόρους. Εγώ προσπάθησα να ηρεμήσω τα πνεύματα με αστειάκια και κάποιες πολύ πετυχημένες μιμίσεις, αλλά η ένταση ήταν πια παραπάνω από έκδηλη στις σχέσεις μας. Όταν πια φτάσαμε στο Ελευθέριος Βενιζέλος, όλα τα μέλη της οικογένειας, μου παρέδωσαν γραπτώς τη παραίτησή τους και το αίμα μετατράπηκε σε χρόνο μηδέν σε κρύο νερό.

Έτσι σκοπεύω να χάσω κιλά και να φτιάξω θεϊκό σώμα.

(Next time: Μποϊκοτάζ!!!)
revqueer@yahoo.com